สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราเขียนนะคะ หากมีข้อผิดพลาดด้านการเขียนหรือใช้ภาษา ต้องขอโทษด้วยค่ะ เราจะพยายามเล่าอย่างรวบรัดนะคะ
คือ เรากำลังอยู่ในช่วงสับสนค่ะ เราอายุ 31 ปี ก็คบกับแฟนมาได้เจ็ดปีแล้ว เราขอเรียกเค้าว่า A นะคะ เค้าเป็นฝรั่งอายุก็ต่างจากเราค่อนข้างเยอะ เราเจอเค้าที่กรุงเทพฯ นี่แหละค่ะ ตอนเรานั่งรถเมล์ไปซื้อของ เค้ามาทำความรู้จัก จนเราได้มาเป็นแฟนกัน แรก ๆ รู้จักกันก็เจอกันเป็นระยะ ๆ พอผ่านไปสัก 3 ปี เค้าก็ย้ายไปสอนในมหาวิทยลัยแห่งหนึ่งใน จ.ชลบุรี แต่เค้าเลือกที่จะอยู่พัทยาด้วยเหตุผลที่ว่า มันไม่น่าเบื่อ ตั้งแต่นั้นเราก็ไป ๆ มา ๆ กรุงเทพฯ พัทยา แทบทุกสัปดาห์ค่ะ ตอนคบกันแฟนเรามีกฎอยู่ข้อนึงว่า เค้าไม่ชอบ surprise คือถ้าจะมาหาก็ต้องโทรบอกก่อน ไม่ใช่โผล่มาเฉย ๆ เราทำตามเรื่อยมา จนกระทั่งวันนึงเราแหกกฎค่ะ เราเลยไปเจอเค้ากับผู้หญิงอีกคนในห้องเค้า เราเสียใจมากจนอยากจะเลิก แต่ก็ยอมใจอ่อน บอกตัวเองว่าเรารักเค้ามาก เราให้อภัยได้ จนมาอีกครั้งนึงเราแอบไปดูกล้องถ่ายวีดีโอของเค้า เราก็เจอวีดีโอที่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่บนเตียงเค้า คือเราก็คิดว่า เอาอีกแล้วเหรอ แต่คราวนี้ไม่เชิงให้อภัยนะคะ แค่บอกตัวเองว่า ถ้าชั้นเจอคนอื่น ชั้นจะไม่อยู่กับเธอแล้วล่ะ คือเป็นคนขึ้เหงาน่ะค่ะ ไม่อยากอยู่คนเดียว. จากนั้นมาเราสองคนก็ประคับประคองกันมา มีทะเลาะบ้าง คุยดี ๆ กันบ้างเหมือนคู่รักทั่วไป แต่เราสิคะ เราทำทุกวิถีทางที่จะหาคนใหม่ให้ได้ เพราะเราไม่อยากอยู่กับเค้า ลืมบอกไปว่าเค้าเป็นคนประเภทที่คบกันได้ แต่เค้าไม่ได้อยากมีครอบครัว ไม่อยากมีลูก (ตอนแรกเราก็คิดว่าเราโอเคกับจุดนี้ แต่พอหลัง ๆ คิดไปคิดมา เราอยากมีครอบครัวเหมือนคนอื่นเค้าค่ะ). เวลาผ่านมาหลายปี สิ่งที่เคยคิดว่ารับได้ มันก็รับไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของเค้า, ความเชื่อมั่นในตัวเองที่สูงมากจนไม่ยอมฟังใคร จนกลายเป็นความดื้อรั้น, ความเห็นแก่ตัว, etc. เมื่อก่อนมีอะไรเราก็จะบอกเค้าเป็นคนแรก แต่เดี๋ยวนี้เราก็เงียบ. โทรศัพท์ที่เคยโทรหาเค้าหลาย ๆ ครั้ง ก็เหลือแค่วันละครั้ง. ที่เคยดูแลเทกแคร์อย่างดีเพราะอยากทำ ตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าเราไม่อยากทำอะไรให้เลย ที่ยังมาเจอกันอยู่ เพราะเราคิดว่าเค้าไม่ใช่คนที่เลวร้าย คือเค้าเป็นคนพูดตรง ๆ และมีพื้นฐานจิตใจดี. เรายอมรับค่ะว่าเราเองที่เปลี่ยนไป.
จนวันนึงเราเจอกับหนุ่มอีกคน (คนสวีเดน) ขอเรียกเค้าว่า B นะคะ. คนนี้อายุไม่ต่างจากเรามาก แค่แกกว่าเรา 3 ปี เป็นผู้ชายธรรมดา สุภาพ คุยสนุก ฐานะปานกลาง รักครอบครัว และแน่นอนว่าเค้าอยากมีครอบครัวค่ะ เราคุยกันจริงจังมาก ถึงวันนี้ก็ 1 ปี แล้วค่ะที่เราคุยกับเค้ามา และวางแผนอนาคตร่วมกัน ถึงขนาดพาไปพบคุณแม่ที่บ้านแล้ว. เค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่เราคบแล้วถามถึงแม่เรา เป็นห่วงแม่เรา แถมเข้ากับแม่เราได้เป็นอย่างดีด้วย. หลายคนคงถามว่าแล้ว A ล่ะ ??? เค้าก็ยังอยู่ค่ะ คือเราคบซ้อนน่ะ เราปิดเป็นความลับไม่ให้ใครรู้
หลายคนคงบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ทำไมไม่เคลียร์กับ A ให้จบ ๆ ไป. คือก็อยากนะคะ อาทิตย์ที่แล้วก็่เหมือนมีเหตุการณ์ทำให้ทะเลาะกันจนเหมือนกับจะเลิกกันไป แต่เค้าก็โทรมา ส่งข้อความมา "เค้าเศร้ามากที่เราต้องทะเลาะกัน แค่คิดว่าจะต้องเสียเราไป มันทำให้เค้าเจ็บปวดมาก " แล้วเค้าก็ร้องไห้. โอย เหนื่อยค่ะ เราคงไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจเรานะคะ คือที่นั่งเขียนอยู่เนี่ย เราอยากระบายค่ะ บอกใครในชีวิตจริงไม่ได้เลย. เราก็รู้ว่าวันนึงเรื่องมันต้องจบ ความลับมันไม่มีในโลก แต่เราก็รู้สึกสับสนและเจ็บปวดทุกครั้งที่เราต้องโกหก A ไปวัน ๆ. เราตั้งใจว่าถ้าไม่ได้เป็นแฟนกับ A ก็อยากจะขอเค้าให้เป็นเพื่อนกันต่อไป (ไม่รู้ว่าเค้าจะยอมหรือเปล่า) คำถามคือเราควรทำยังไงดีคะ เรารู้สึกไม่ดีเลย มีใครเคยเป็นเหมือนเราบ้างไหม อารมณ์ที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออกแบบนี้ ?
เราแย่มากเลยใช่มั้ย
คือ เรากำลังอยู่ในช่วงสับสนค่ะ เราอายุ 31 ปี ก็คบกับแฟนมาได้เจ็ดปีแล้ว เราขอเรียกเค้าว่า A นะคะ เค้าเป็นฝรั่งอายุก็ต่างจากเราค่อนข้างเยอะ เราเจอเค้าที่กรุงเทพฯ นี่แหละค่ะ ตอนเรานั่งรถเมล์ไปซื้อของ เค้ามาทำความรู้จัก จนเราได้มาเป็นแฟนกัน แรก ๆ รู้จักกันก็เจอกันเป็นระยะ ๆ พอผ่านไปสัก 3 ปี เค้าก็ย้ายไปสอนในมหาวิทยลัยแห่งหนึ่งใน จ.ชลบุรี แต่เค้าเลือกที่จะอยู่พัทยาด้วยเหตุผลที่ว่า มันไม่น่าเบื่อ ตั้งแต่นั้นเราก็ไป ๆ มา ๆ กรุงเทพฯ พัทยา แทบทุกสัปดาห์ค่ะ ตอนคบกันแฟนเรามีกฎอยู่ข้อนึงว่า เค้าไม่ชอบ surprise คือถ้าจะมาหาก็ต้องโทรบอกก่อน ไม่ใช่โผล่มาเฉย ๆ เราทำตามเรื่อยมา จนกระทั่งวันนึงเราแหกกฎค่ะ เราเลยไปเจอเค้ากับผู้หญิงอีกคนในห้องเค้า เราเสียใจมากจนอยากจะเลิก แต่ก็ยอมใจอ่อน บอกตัวเองว่าเรารักเค้ามาก เราให้อภัยได้ จนมาอีกครั้งนึงเราแอบไปดูกล้องถ่ายวีดีโอของเค้า เราก็เจอวีดีโอที่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่บนเตียงเค้า คือเราก็คิดว่า เอาอีกแล้วเหรอ แต่คราวนี้ไม่เชิงให้อภัยนะคะ แค่บอกตัวเองว่า ถ้าชั้นเจอคนอื่น ชั้นจะไม่อยู่กับเธอแล้วล่ะ คือเป็นคนขึ้เหงาน่ะค่ะ ไม่อยากอยู่คนเดียว. จากนั้นมาเราสองคนก็ประคับประคองกันมา มีทะเลาะบ้าง คุยดี ๆ กันบ้างเหมือนคู่รักทั่วไป แต่เราสิคะ เราทำทุกวิถีทางที่จะหาคนใหม่ให้ได้ เพราะเราไม่อยากอยู่กับเค้า ลืมบอกไปว่าเค้าเป็นคนประเภทที่คบกันได้ แต่เค้าไม่ได้อยากมีครอบครัว ไม่อยากมีลูก (ตอนแรกเราก็คิดว่าเราโอเคกับจุดนี้ แต่พอหลัง ๆ คิดไปคิดมา เราอยากมีครอบครัวเหมือนคนอื่นเค้าค่ะ). เวลาผ่านมาหลายปี สิ่งที่เคยคิดว่ารับได้ มันก็รับไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของเค้า, ความเชื่อมั่นในตัวเองที่สูงมากจนไม่ยอมฟังใคร จนกลายเป็นความดื้อรั้น, ความเห็นแก่ตัว, etc. เมื่อก่อนมีอะไรเราก็จะบอกเค้าเป็นคนแรก แต่เดี๋ยวนี้เราก็เงียบ. โทรศัพท์ที่เคยโทรหาเค้าหลาย ๆ ครั้ง ก็เหลือแค่วันละครั้ง. ที่เคยดูแลเทกแคร์อย่างดีเพราะอยากทำ ตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าเราไม่อยากทำอะไรให้เลย ที่ยังมาเจอกันอยู่ เพราะเราคิดว่าเค้าไม่ใช่คนที่เลวร้าย คือเค้าเป็นคนพูดตรง ๆ และมีพื้นฐานจิตใจดี. เรายอมรับค่ะว่าเราเองที่เปลี่ยนไป.
จนวันนึงเราเจอกับหนุ่มอีกคน (คนสวีเดน) ขอเรียกเค้าว่า B นะคะ. คนนี้อายุไม่ต่างจากเรามาก แค่แกกว่าเรา 3 ปี เป็นผู้ชายธรรมดา สุภาพ คุยสนุก ฐานะปานกลาง รักครอบครัว และแน่นอนว่าเค้าอยากมีครอบครัวค่ะ เราคุยกันจริงจังมาก ถึงวันนี้ก็ 1 ปี แล้วค่ะที่เราคุยกับเค้ามา และวางแผนอนาคตร่วมกัน ถึงขนาดพาไปพบคุณแม่ที่บ้านแล้ว. เค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่เราคบแล้วถามถึงแม่เรา เป็นห่วงแม่เรา แถมเข้ากับแม่เราได้เป็นอย่างดีด้วย. หลายคนคงถามว่าแล้ว A ล่ะ ??? เค้าก็ยังอยู่ค่ะ คือเราคบซ้อนน่ะ เราปิดเป็นความลับไม่ให้ใครรู้
หลายคนคงบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ทำไมไม่เคลียร์กับ A ให้จบ ๆ ไป. คือก็อยากนะคะ อาทิตย์ที่แล้วก็่เหมือนมีเหตุการณ์ทำให้ทะเลาะกันจนเหมือนกับจะเลิกกันไป แต่เค้าก็โทรมา ส่งข้อความมา "เค้าเศร้ามากที่เราต้องทะเลาะกัน แค่คิดว่าจะต้องเสียเราไป มันทำให้เค้าเจ็บปวดมาก " แล้วเค้าก็ร้องไห้. โอย เหนื่อยค่ะ เราคงไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจเรานะคะ คือที่นั่งเขียนอยู่เนี่ย เราอยากระบายค่ะ บอกใครในชีวิตจริงไม่ได้เลย. เราก็รู้ว่าวันนึงเรื่องมันต้องจบ ความลับมันไม่มีในโลก แต่เราก็รู้สึกสับสนและเจ็บปวดทุกครั้งที่เราต้องโกหก A ไปวัน ๆ. เราตั้งใจว่าถ้าไม่ได้เป็นแฟนกับ A ก็อยากจะขอเค้าให้เป็นเพื่อนกันต่อไป (ไม่รู้ว่าเค้าจะยอมหรือเปล่า) คำถามคือเราควรทำยังไงดีคะ เรารู้สึกไม่ดีเลย มีใครเคยเป็นเหมือนเราบ้างไหม อารมณ์ที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออกแบบนี้ ?