สวัสดีครับ...
ผมเพิ่งสมัครมาได้ไม่นาน และเพิ่งทำใจรับมันได้(ก็เพิ่งไม่นานมานี้)เช่นกัน สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้... อยู่ในเรื่องของ
"ความรัก" หลายคนอาจจะคิดว่ามัน
สวยงาม แต่หลายคนก็คิดว่ามัน
โหดร้าย และผมอาจจะเป็น 1 ในนั้น...
ในขณะที่... โลกใหม่ของผมก็บังเกิด โลกที่เป็นอิสระ พร้อมที่จะทำอะไรก็ได้ หรือ แม้กระทั่ง
มีแฟนให้ได้เหมือนคนอื่นเขาซะที!!(เก็บกดเนื่องจากทางบ้านไม่สนับสนุน XD) และเนื่องจาก ผมเคยอยู่โรงเรียนประจำชายล้วน ไม่ชอบเที่ยว(อยู่แต่บ้าน) เข้าสังคมไม่เป็น ไม่มีความเชื่อมั่นจะทำอะไรสักอย่าง และที่สำคัญ ผมก็เป็นคนเก็บกดซะด้วย(ฮ่าๆ) ถึงเวลาแล้ว ที่ผมจะต้องสร้างโลกใหม่ของผมขี้นมา เรื่องมีอยู่ว่า...
ผมได้เข้าสู่โลกใหม่(มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง) ไม่นานนักก็มีเพื่อนหล่ะครับ รวมตัวกันได้เป็นกลุ่มๆนึงขึ้นมา แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า
ผมไม่เคยอยู่ร่วมกับผู้หญิงน่ะสิคับ!! และผมก็ยังไม่รู้จัก
"ความรัก" เลยด้วยซ้ำ
มีอยู่วันหนึ่งผู้หญิงในกลุ่มคนนึง... เกิดมีเรื่องขัดแย้งกันกับผู้ชายในกลุ่มของผม เลยพาเอาเพื่อนๆไม่ค่อยสนใจเธอคนนั่นซะอย่างนั้น แล้วผมจะนิ่งดูดายได้ไงหล่ะครับ ก็ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์โรงเรียนเก่าสิครับ 55 แรกๆผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ จนได้คุย Line กัน โทรหากัน บอกราตรีสวัสดิ์กัน นั่งใกล้กัน ไปเที่ยวกัน ฯลฯ มันช่างเป็นอะไรที่วิเศษณ์มาก
ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากๆแบบนี้มาก่อนเลย
ทั้งๆที่เธอไม่ใช่สเปคผม และผมก็ไม่คิดจะหวังอะไรกับเธอแม้แต่น้อยเลยนะ...(ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ละเอียดเท่าไหร่นะครับ...เพราะบางเหตุการณ์มันหวานไปเกินจะรับได้ = =')
ซึ่งแรกๆแน่นอนว่าผมก็ยังคิดกับเธอแค่เพื่อนอยู่
และก็ไม่เคยคิดจะเอาเพื่อนเป็นแฟนด้วย!! (เธอไม่ใช่สเปคผมเลยด้วยซ้ำ) จนพักหลังๆเธอเริ่มเป็นฝ่ายเงียบ และผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มเปิดการสนทนาก่อน ซึ่งผมเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆละ จนกลายเป็นว่า
ผมเริ่มจะเป็นฝ่ายตามเธอละ!! ไม่ได้อยู่ด้วยกันนี่ผมแทบจะขาดใจ!! ใครมาคุยกับเธอผมก็ระแวงไปหมด(ผมนี่มองหน้าเลยครับ) จนในที่สุด... ผมบอกรักเธอไปจนได้(เชี่ยเอ้ย...เป็นไงเป็นกัน!!) วันวาเลนไทล์ด้วย ลุ้นสุดๆเลยครับ
แล้วไงหล่ะครับ เมื่อผมโดนสวนมาเต็มหน้าด้วยคำว่า...
" เราไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยนะ "
เหยดเข้...ฆ่ากุเหอะ รู้เลยครับว่า ชีวิตจริง...ยิ่งกว่าละคร เป็นยังไง!? แล้วที่ทำไปทั้งหมดน่ะ...มันเพื่ออะไร!? ทั้งๆที่ผมไม่ชอบเพลงไทยที่มีแต่รักๆแล้ว ผมยังเกลียดเข้าไส้เลยด้วย!! (ทั้งๆที่เจ็บใหม่ๆก็ฟัง...เพราะมันอิน XD) เข้าใจและฝังใจเจียดจนทุกวันนี้(เอาเพื่อนเป็นแฟน...เลวสมใจอยากไหมหล่ะครับ เหอะๆ)
และต่อจากนั้นมา... ผมจำไปจนวันตายเลยครับว่า ผมจะไม่หวังอะไร
และจะไม่พลาดไปหลงรักใครอีกเป็นครั้งที่ 2!! และอีกอย่างที่คอยหลอกหลอนผมอยู่ทุกวันนี้คือ
"ความกลัว" กลัวไปซะทุกเรื่อง กลัวจะผิดหวังอีก จนความกล้าของผมลดลงแทบถึง 0 และนี่คือ ความตายทั้งเป็นที่ผมได้ลิ้มลองมากับ "ตัวเอง" (หวังว่าผมคงไม่เล่าเว่อไปนะ 55)
3 เดือนต่อจากนั้นผมเหมือนศพเดินได้ ไร้อารมณ์ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
มีเงินเก็บอยู่...ก็เอาไปผลาญหมด(สำหรับผู้ชายด้วยกันหวังว่าผมคงไม่ต้องอธิบายนะครับ) ผมหมดหวังที่จะมีใคร หรือแม้แต่หวังว่าจะมีใครสักคน...ก็ไม่มี จนกระทั่งโอกาสของผมก็มาถึง... ส่
งท้ายปีเก่า...ต้อนรับปีใหม่!! ผมว่า...มันคงถึงเวลาแล้ว(ซินะ)
ในที่สุด... อาการของผมค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับกลายเป็นว่า... ผมปฏิเสธโลกมากขึ้น ปฏิเสธสิ่งสวยงาม ปฏิเสธภาพลวงตา หรือแม้กระทั้ง ปฏิเสธที่จะเป็นคนดี ต่อจากนั้นมาผมก็เหมือนได้เข้าสู้
"ทางสายมืด" ต่อสู้กับความอ่อนแอของตัวเอง ปฏิเสธสิ่งรอบข้าง อยู่คนเดียวงั้นหรอ เหงางั้นหรอ ขาดความอบอุ่น,ไม่ต้องการโลกที่เสแสร้ง,แหกกรอบสังคม,เห็นแก่ตัว หรือแม้กระทั่ง แบกรับความเจ็บปวดในใจ!!(ทั้งน้ำตา)
ผมเจ็บปวดนะ... เวลาที่เห็นใครต่อใครเดินมาเป็นคู่ คนที่มีในสิ่งที่ผมไม่มี และคนที่ มีความสุขซะเหลือเกิน แน่นอนว่าสักวันนึง... มันจะต้องมาอยู่ในมือของผม ไฟแห่งความแค้นนี้จะไม่ดับสูญแน่นอน!!
" ขอบคุณรักที่สิ้นหวัง...ที่เปลี่ยนแปลงให้ใครหลายคนค้นพบตัวเอง "
เมื่อความรัก-->กลายมาเป็น "จุดจบ" และจุดจบ-->กลายมาเป็น "จุดเริ่มต้น!!"
ผมเพิ่งสมัครมาได้ไม่นาน และเพิ่งทำใจรับมันได้(ก็เพิ่งไม่นานมานี้)เช่นกัน สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้... อยู่ในเรื่องของ "ความรัก" หลายคนอาจจะคิดว่ามันสวยงาม แต่หลายคนก็คิดว่ามันโหดร้าย และผมอาจจะเป็น 1 ในนั้น...
ในขณะที่... โลกใหม่ของผมก็บังเกิด โลกที่เป็นอิสระ พร้อมที่จะทำอะไรก็ได้ หรือ แม้กระทั่ง มีแฟนให้ได้เหมือนคนอื่นเขาซะที!!(เก็บกดเนื่องจากทางบ้านไม่สนับสนุน XD) และเนื่องจาก ผมเคยอยู่โรงเรียนประจำชายล้วน ไม่ชอบเที่ยว(อยู่แต่บ้าน) เข้าสังคมไม่เป็น ไม่มีความเชื่อมั่นจะทำอะไรสักอย่าง และที่สำคัญ ผมก็เป็นคนเก็บกดซะด้วย(ฮ่าๆ) ถึงเวลาแล้ว ที่ผมจะต้องสร้างโลกใหม่ของผมขี้นมา เรื่องมีอยู่ว่า...
ผมได้เข้าสู่โลกใหม่(มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง) ไม่นานนักก็มีเพื่อนหล่ะครับ รวมตัวกันได้เป็นกลุ่มๆนึงขึ้นมา แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ผมไม่เคยอยู่ร่วมกับผู้หญิงน่ะสิคับ!! และผมก็ยังไม่รู้จัก "ความรัก" เลยด้วยซ้ำ
มีอยู่วันหนึ่งผู้หญิงในกลุ่มคนนึง... เกิดมีเรื่องขัดแย้งกันกับผู้ชายในกลุ่มของผม เลยพาเอาเพื่อนๆไม่ค่อยสนใจเธอคนนั่นซะอย่างนั้น แล้วผมจะนิ่งดูดายได้ไงหล่ะครับ ก็ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์โรงเรียนเก่าสิครับ 55 แรกๆผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ จนได้คุย Line กัน โทรหากัน บอกราตรีสวัสดิ์กัน นั่งใกล้กัน ไปเที่ยวกัน ฯลฯ มันช่างเป็นอะไรที่วิเศษณ์มาก
ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากๆแบบนี้มาก่อนเลย ทั้งๆที่เธอไม่ใช่สเปคผม และผมก็ไม่คิดจะหวังอะไรกับเธอแม้แต่น้อยเลยนะ...(ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ละเอียดเท่าไหร่นะครับ...เพราะบางเหตุการณ์มันหวานไปเกินจะรับได้ = =')
ซึ่งแรกๆแน่นอนว่าผมก็ยังคิดกับเธอแค่เพื่อนอยู่ และก็ไม่เคยคิดจะเอาเพื่อนเป็นแฟนด้วย!! (เธอไม่ใช่สเปคผมเลยด้วยซ้ำ) จนพักหลังๆเธอเริ่มเป็นฝ่ายเงียบ และผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มเปิดการสนทนาก่อน ซึ่งผมเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆละ จนกลายเป็นว่า ผมเริ่มจะเป็นฝ่ายตามเธอละ!! ไม่ได้อยู่ด้วยกันนี่ผมแทบจะขาดใจ!! ใครมาคุยกับเธอผมก็ระแวงไปหมด(ผมนี่มองหน้าเลยครับ) จนในที่สุด... ผมบอกรักเธอไปจนได้(เชี่ยเอ้ย...เป็นไงเป็นกัน!!) วันวาเลนไทล์ด้วย ลุ้นสุดๆเลยครับ
แล้วไงหล่ะครับ เมื่อผมโดนสวนมาเต็มหน้าด้วยคำว่า...
เหยดเข้...ฆ่ากุเหอะ รู้เลยครับว่า ชีวิตจริง...ยิ่งกว่าละคร เป็นยังไง!? แล้วที่ทำไปทั้งหมดน่ะ...มันเพื่ออะไร!? ทั้งๆที่ผมไม่ชอบเพลงไทยที่มีแต่รักๆแล้ว ผมยังเกลียดเข้าไส้เลยด้วย!! (ทั้งๆที่เจ็บใหม่ๆก็ฟัง...เพราะมันอิน XD) เข้าใจและฝังใจเจียดจนทุกวันนี้(เอาเพื่อนเป็นแฟน...เลวสมใจอยากไหมหล่ะครับ เหอะๆ)
และต่อจากนั้นมา... ผมจำไปจนวันตายเลยครับว่า ผมจะไม่หวังอะไร และจะไม่พลาดไปหลงรักใครอีกเป็นครั้งที่ 2!! และอีกอย่างที่คอยหลอกหลอนผมอยู่ทุกวันนี้คือ "ความกลัว" กลัวไปซะทุกเรื่อง กลัวจะผิดหวังอีก จนความกล้าของผมลดลงแทบถึง 0 และนี่คือ ความตายทั้งเป็นที่ผมได้ลิ้มลองมากับ "ตัวเอง" (หวังว่าผมคงไม่เล่าเว่อไปนะ 55)
3 เดือนต่อจากนั้นผมเหมือนศพเดินได้ ไร้อารมณ์ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น มีเงินเก็บอยู่...ก็เอาไปผลาญหมด(สำหรับผู้ชายด้วยกันหวังว่าผมคงไม่ต้องอธิบายนะครับ) ผมหมดหวังที่จะมีใคร หรือแม้แต่หวังว่าจะมีใครสักคน...ก็ไม่มี จนกระทั่งโอกาสของผมก็มาถึง... ส่งท้ายปีเก่า...ต้อนรับปีใหม่!! ผมว่า...มันคงถึงเวลาแล้ว(ซินะ)
ในที่สุด... อาการของผมค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับกลายเป็นว่า... ผมปฏิเสธโลกมากขึ้น ปฏิเสธสิ่งสวยงาม ปฏิเสธภาพลวงตา หรือแม้กระทั้ง ปฏิเสธที่จะเป็นคนดี ต่อจากนั้นมาผมก็เหมือนได้เข้าสู้ "ทางสายมืด" ต่อสู้กับความอ่อนแอของตัวเอง ปฏิเสธสิ่งรอบข้าง อยู่คนเดียวงั้นหรอ เหงางั้นหรอ ขาดความอบอุ่น,ไม่ต้องการโลกที่เสแสร้ง,แหกกรอบสังคม,เห็นแก่ตัว หรือแม้กระทั่ง แบกรับความเจ็บปวดในใจ!!(ทั้งน้ำตา)
ผมเจ็บปวดนะ... เวลาที่เห็นใครต่อใครเดินมาเป็นคู่ คนที่มีในสิ่งที่ผมไม่มี และคนที่ มีความสุขซะเหลือเกิน แน่นอนว่าสักวันนึง... มันจะต้องมาอยู่ในมือของผม ไฟแห่งความแค้นนี้จะไม่ดับสูญแน่นอน!!