https://youtu.be/K5HW5dZuNr0
ผมคบกับแฟนมาเกือบสองปี ชีวิตแทบจะผูกกันทั้งวัน กินอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน รักกันแบบคนรอบตัวก็รู้ แต่วันหนึ่ง ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน เพราะเธอมองว่าผมหมดรัก ทั้งที่ความจริงผมแค่เป็นคนพูดตรง มีอะไรก็บอกไปตามจริง ไม่ได้ทำตัวหวาน ไม่ได้อ้อน ไม่ได้เล่นบทแฟนในฝันแบบละคร แต่ผมดูแลเธอเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ได้
ผมพยายามใส่ใจ ยอมถอย ยอมเงียบ เพียงเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกัน ยิ่งผมพยายาม เธอกลับยิ่งไม่มองเห็น เหมือนความดีมันไม่มีค่า เพราะผมไม่ใช่คนพูดเก่งเหมือนคนอื่น ผมเป็นคนเงียบเพราะสุขภาพก็พังอยู่ ไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่เธอกลับคิดว่าผมไม่สนใจ ไม่รัก ไม่แคร์
แล้วมันก็เกิดสิ่งที่เจ็บที่สุด...
ผมไว้ใจเธอ แต่เธอกลับสวมเขาให้ผม ทั้งที่ผมยังอยู่กับเธอทุกวัน ผมจับได้ เธอบอกจะกลับบ้าน ผมไม่รั้ง เพราะคิดว่าเธอจะกลับไปตั้งสติ ทบทวนสิ่งที่ทำ แต่สิ่งที่เธอทำคือไปอยู่กับเขาจริง ๆ แบบไม่หลบ ไม่ปิด ไม่อาย
ผมจับได้อีกครั้ง ผมโทรบอกแม่เธอ เพราะแม่เธอเคยบอกเองว่า ถ้ามีอะไรให้บอกก่อน ผมก็ทำตามตรง พอเจ็บขนาดนั้น อารมณ์มันพังจนควบคุมไม่ได้ ผมประจานเธอในกลุ่มแชท บอกทุกคนว่านี่ยังเป็นแฟนผมอยู่ ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วผู้ชายคนนั้นก็รู้ตัวมาตลอด ไม่ได้เพิ่งรู้ แต่ก็ยังกล้าทำ
ผมยอมรับว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันผิด ผมเสียใจจริง ๆ แต่ตอนนั้นใจผมมันแหลกแล้ว และสิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าคือ เธออยู่กับเขาเป็นอาทิตย์ แล้วบอกผมว่า “ไม่มีอะไรกัน” คุณคิดว่าผมควรเชื่อไหม?
แต่ผมก็ยังให้โอกาส เพราะโทษตัวเองก่อนว่าอาจดูแลเธอไม่ดีพอ แต่แทนที่เธอจะกลับ เธอกลับบีบให้ผมเป็นฝ่ายพิมพ์เลิกก่อน เพื่อที่เธอจะเอาไปพูดกับคนใหม่ว่า “เลิกกันแล้วนะ” ผมเลยยอมพิมพ์คำว่าเลิก เพื่อให้เธอได้อย่างที่ต้องการ
สุดท้ายผมกลับไปง้อ แต่กลายเป็นว่าผมไม่มีความหมายในสายตาเธออีกต่อไป ทุกอย่างที่ผมทำกลายเป็นความรำคาญ ผมคืนของทุกชิ้นให้ตามที่เธอต้องการ เหมือนผมไม่มีสิทธิ์เหลืออะไรเลย แม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง
วันนี้ผมต้องอยู่กับผลของสิ่งที่ผมไม่ได้ก่อ ถูกตราหน้าว่าเลว ทั้งที่ผมรักและซื่อสัตย์ที่สุด สุดท้ายผมต้องค่อย ๆ เดินออกมาจากหลุมตรงนี้ด้วยตัวเอง หวังว่าสักวันจะก้าวผ่านมันไปได้
สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ในบ้านผม…
ไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่รูปเรา
แต่คือ “ภาพความทรงจำเดิม ๆ สถานที่เดิม ๆ และแมวของเธอ…ที่เธอทิ้งไว้ให้ผมเลี้ยง”
https://youtu.be/K5HW5dZuNr0
ผมนำเรื่องราวความรักของผมเองมาทำเป็นเพลง ขออนุญาตพี่ๆรับฟังและติชมให้ด้วยนะครับ
ผมคบกับแฟนมาเกือบสองปี ชีวิตแทบจะผูกกันทั้งวัน กินอยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน รักกันแบบคนรอบตัวก็รู้ แต่วันหนึ่ง ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน เพราะเธอมองว่าผมหมดรัก ทั้งที่ความจริงผมแค่เป็นคนพูดตรง มีอะไรก็บอกไปตามจริง ไม่ได้ทำตัวหวาน ไม่ได้อ้อน ไม่ได้เล่นบทแฟนในฝันแบบละคร แต่ผมดูแลเธอเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ได้
ผมพยายามใส่ใจ ยอมถอย ยอมเงียบ เพียงเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกัน ยิ่งผมพยายาม เธอกลับยิ่งไม่มองเห็น เหมือนความดีมันไม่มีค่า เพราะผมไม่ใช่คนพูดเก่งเหมือนคนอื่น ผมเป็นคนเงียบเพราะสุขภาพก็พังอยู่ ไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่เธอกลับคิดว่าผมไม่สนใจ ไม่รัก ไม่แคร์
แล้วมันก็เกิดสิ่งที่เจ็บที่สุด...
ผมไว้ใจเธอ แต่เธอกลับสวมเขาให้ผม ทั้งที่ผมยังอยู่กับเธอทุกวัน ผมจับได้ เธอบอกจะกลับบ้าน ผมไม่รั้ง เพราะคิดว่าเธอจะกลับไปตั้งสติ ทบทวนสิ่งที่ทำ แต่สิ่งที่เธอทำคือไปอยู่กับเขาจริง ๆ แบบไม่หลบ ไม่ปิด ไม่อาย
ผมจับได้อีกครั้ง ผมโทรบอกแม่เธอ เพราะแม่เธอเคยบอกเองว่า ถ้ามีอะไรให้บอกก่อน ผมก็ทำตามตรง พอเจ็บขนาดนั้น อารมณ์มันพังจนควบคุมไม่ได้ ผมประจานเธอในกลุ่มแชท บอกทุกคนว่านี่ยังเป็นแฟนผมอยู่ ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วผู้ชายคนนั้นก็รู้ตัวมาตลอด ไม่ได้เพิ่งรู้ แต่ก็ยังกล้าทำ
ผมยอมรับว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันผิด ผมเสียใจจริง ๆ แต่ตอนนั้นใจผมมันแหลกแล้ว และสิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าคือ เธออยู่กับเขาเป็นอาทิตย์ แล้วบอกผมว่า “ไม่มีอะไรกัน” คุณคิดว่าผมควรเชื่อไหม?
แต่ผมก็ยังให้โอกาส เพราะโทษตัวเองก่อนว่าอาจดูแลเธอไม่ดีพอ แต่แทนที่เธอจะกลับ เธอกลับบีบให้ผมเป็นฝ่ายพิมพ์เลิกก่อน เพื่อที่เธอจะเอาไปพูดกับคนใหม่ว่า “เลิกกันแล้วนะ” ผมเลยยอมพิมพ์คำว่าเลิก เพื่อให้เธอได้อย่างที่ต้องการ
สุดท้ายผมกลับไปง้อ แต่กลายเป็นว่าผมไม่มีความหมายในสายตาเธออีกต่อไป ทุกอย่างที่ผมทำกลายเป็นความรำคาญ ผมคืนของทุกชิ้นให้ตามที่เธอต้องการ เหมือนผมไม่มีสิทธิ์เหลืออะไรเลย แม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง
วันนี้ผมต้องอยู่กับผลของสิ่งที่ผมไม่ได้ก่อ ถูกตราหน้าว่าเลว ทั้งที่ผมรักและซื่อสัตย์ที่สุด สุดท้ายผมต้องค่อย ๆ เดินออกมาจากหลุมตรงนี้ด้วยตัวเอง หวังว่าสักวันจะก้าวผ่านมันไปได้
สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ในบ้านผม…
ไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่รูปเรา
แต่คือ “ภาพความทรงจำเดิม ๆ สถานที่เดิม ๆ และแมวของเธอ…ที่เธอทิ้งไว้ให้ผมเลี้ยง”
https://youtu.be/K5HW5dZuNr0