ผมเป็นโรคจิตรึป่าวครับ ไม่กล้าสบตา กลัวไปหมดทุกอย่าง

สวัสดีครับ ขอเล่าก่อนนะครับ เมื่อก่อนผมเป็นคนที่มีความมั่นใจมากๆ เป็นเด็กกิจกรรม เป็นที่ชื่นชมของเพื่อนๆ ปกติที่โรงเรียนของผมเมื่อก่อนจะมีกิจกรรม รวมเพื่อนๆ ม.1 ทุกห้อง มาทำกิจกรรมที่หอประชุมทุกสัปดาห์ และ จะมีการตอบคำถาม ผมจะเป็นตัวแทนของเพื่อนขึ้นไปตอบเสมอครับ ผมจะมักเป็นตัวตลกของเพื่อนครับช่วงนั้น พี่ที่รักไคร่ของเพื่อนๆ และ ครูบาอาจารย์ในช่วงนั้น ผมเป็นคนเรียนใช้ได้ครับ สอบติด Top 3 เกือบทุกเทอม พอผมขึ้น ม.2 ผมเริ่มได้รู้จักกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ช่วงนั้นหลังจากที่ผมได้อยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่ ผมต้องยอมรับเลยครับว่าตอนนั้นผมเริ่มจะไปในทางที่ไม่ดี เริ่มจากหนีเรียน ติดเพื่อน คือ หนีเรียนไม่เข้าเรียนทั้งเทอม จากนั้นครูให้ออกจากโรงเรียนไปครับ ตอนนั้นคิดแค่ว่าสนุก ออกก็ออก ไม่สนใจอะไร ยังไปเที่ยวกับเพื่อนต่อสบาย ตอนนั้นคนในครอบครัวทุกคนด่า ว่า ผมทุกคนเลย โกรธผมมาก ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไรเลย ยังคิดสนุก หลังจากออกจากบ้านไป ก็กินเที่ยวอยู่กับเพื่อนต่อ ได้เจอเพื่อน ของ เพื่อน ของเพื่อน ไปเรื่อยจนได้ไปสนิทกับเพื่อนกลุ่มนึงสักระยะ

จนได้เริ่มลองยาเสพติด ตอนนั้นเป็นยาบ้าครับ หลังจากนั้นผมก็เสพไปเรื่อยๆ จนวันนึงผมมีเรื่องกับเพื่อน ทุกคนแอนตี้ผมหมดเลย ผมจะถูกนินทา เพื่อนของเพื่อนก็จะเล่า ให้เพื่อนในกลุ่มนั้นฟัง (ทั้งที่ความจริงเป็นยังไงผมก็ไม่ได้อธิบายสักนิด) ผมจะถูกด่าตลอด เหมือนกระทบกระทั้งผม เมื่อผมเดินผ่าน ขับรถผ่าน จะถูกด่า ว่าด้วยคำแรงๆ ผมเสียใจมากครับ ได้แต่ร้องไห้ทุกคืน เป็นแบบนี้ได้ 1 เดือนเต็ม จากนั้นผมเริ่มมีอาการหวาดระแวงผู้คนไปหมด เริ่มจากคนในครอบครัวก่อน จากเมื่อก่อนไม่เคยเป็น เดี๋ยวนี้ผมไม่กล้าสบตาใครเลย คนที่มาคุยกับผมทุกคนจะอึดอัดกับผมมาก จนผมรู้ตัวเองแล้วว่าเป็นยังไง ผมไม่อยากทำให้คนอื่นอึดอัดเลยครับ ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้สักครั้งเลย จนผมต้องเก็บตัวอยู่ในห้อง แล้วคิดกลับไปแต่เรื่องเดิมๆ แล้วก็นั่งร้องไห้ตลอดว่า ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมกลัวทุกอย่างเลยครับ เวลาไปซื้อกับข้าวผมก็จะกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเขาอึดอัดผมอีก ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกอึดอัดเลย แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผมควบคุมอารมณ์ และ สีหน้าของตัวเองไม่ได้ แม่ค้า หรือ พ่อค้าเค้ารู้สึกอึดอัด กับผม เกือบจะทุกคน จนตอนนี้ผมกลัวการซื้อของไปเลยครับ เวลาผมเข้าไปร้านสะดวกซื้อ ผมก็จะคิดไม่ดีว่า ผมมาขโมยของในร้าน เขาต้องสงสัยผมแน่ๆเลยว่าผมขโมยของ แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้มีเจตนาจะขโมยเลย จนพนักงานจ้องผมตลอด จนตอนนี้ผมเลยกลัวการเข้าร้านสะดวกซื้อเลยครับ ตอนนี้ หรือแม้แต่คุยกับคนปกติ คำตอบคือเหมือนเดิมครับ กลายเป็นไม่มั่นใจ ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าของคนที่คุยด้วยเลย หรือเดินบนถนนผมจะต้องก้มหน้าตลอด

ผมได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องไห้ตลอด และคิดถึงสิ่งที่เกิดกับผม ผมคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมากครับ ผมอยู่ไปก็เจอแต่เรื่องแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน ทรมานมากครับ เพื่อนก็ไม่มีเลย ตอนนี้ก็เรียน กศน. อยู่ครับ แม้กระทั้งครูยังอึดอัดกับผมเลย ตอนนี้เหมือนว่ามันเป็นนิสัยผมไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องเป็นแบบนี้ ถ้าย้อนเวลาได้ ตอนนั้นผมควรจะเลือกคบเพื่อนที่ดีๆ เลือกเดินในเส้นทางที่ดีๆ ผมจะได้ไม่ต้องมาเจอ อะไรแบบนี้ ซึ้งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยครับว่าเป็นอะไร ผมเป็นโรคจิตรึป่าวครับ อยากไปหาหมอแต่ก็กลัวไปหมด ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงอีก ตอนนี้ผมอายุ 18 ปีครับ อนาคตคิดไว้อยากทำงานอาชีพดีๆ แต่นึกถึงตัวเองแล้วคงคิดว่าไปไม่รอดแน่ๆ ถ้าตัวเองยังคงเป็นแบบนี้ ผมคงเป็นคนบาปมากครับถึงต้องเป็นอะไรแบบนี้