เรามีเรื่องราวของการแสดงความรักมาอยากแบ่งปันค่ะ
เราเติบโตมาจากการเลี้ยงดูแบบไม่ค่อยประคบประหงมสักเท่าไหร่
พ่อแม่เราค่อนข้างให้เราเติบโตเองในแบบของเรา ไม่บังคับ ไม่ห้าม
เราไม่ได้อาศัยอยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ด้วยเหตุผลจำเป็นหลายๆอย่างในหน้าที่การงานของพ่อเรา
แต่เราก็รับรู้ความรักของพ่อที่มีให้เราอยู่เสมอ
เรากับพ่อไม่ค่อยพูด หรือแสดงความรู้สึกรักออกมาให้เห็นกัน แต่เราจะแสดงมันออกมาจากการกอดเมื่อจะต้องจากลา
จนมาถึงการกอดครั้งสุดท้ายที่เราไม่รู้มาก่อน ว่าเราจะไม่ได้กอดพ่อเราอีกแล้ว
พ่อเราเสียชีวิตอย่างกระทันหันในขณะปฏิบัติงาน
วินาทีนั้นสิ่งที่เราคิดคือ แม่ น้อง จะอยู่อย่างไร ตัวเราเราไม่ห่วงอยู่แล้วเราดูแลตัวเองได้เราออกจากบ้านมาตั้งแต่ยังเด็กๆ (ตอนนี้เราอายุ 24)
ในเมื่อเราต้องกลายเป็นเสาหลักของบ้านพร้อมกับต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่พ่อได้มีค้างไว้
เราจึงร้องไห้ไม่ได้ เราจึงท้อไม่ได้ เราต้องเข้มแข็ง ถามว่าเราอยากร้องไห้มั้ย
เราอยากร้องจนแทบล้มลงไปกับพื้นด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ได้อะไรเสียกำลังใจกันเปล่าๆ
สิ่งที่เราอยากบอกเพื่อนๆ มันอาจจะเป็นสิ่งที่ใครๆหลายๆคนก็เคยพูดเพื่อนๆก็คงเคยได้ยินกันจนชินหู
แต่บางสิ่งเมื่อสายไปแล้วมันก็เอากลับคืนมาไม่ได้แล้วจริงๆนะ
เราไม่เคยบอกพ่อเราเลยว่าเรารักพ่อเรามากแค่ไหน
และพ่อเราก็ไม่เคยบอกเราเหมือนกัน อาจเพราะเรารู้กัน แต่มันก็น่าเสียดายนะที่ไม่ได้บอกไม่ได้พูดให้ได้ยิน
เราออกจากบ้านมาทำงานที่กรุงเทพ เราเหนื่อย เราทำงานไม่ได้ เราอยากกลับบ้าน โทรไปหาพ่อขอกลับบ้าน
พ่อไม่เคยให้เรากลับบ้านเลย บอกให้เราสู้ "สู้นะลูก อดทนนะลูก"
เราได้แต่คิดว่าทำไมพอไม่อยากให้เรากลับบ้าน
ทำไมพ่อไม่อยากเลี้ยงเราแล้ว
ถ้าพ่อเลี้ยงเราไม่ได้จะมีเรามาทำไมตั้งแต่แรก
วันที่ไม่มีพ่อแล้วเราเจอไดอารี่พ่อ พ่อเขียนข้างในนั้นจับใจความได้ว่า
"จะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องการบริหารเวลา เพื่อต้อนรับลูกกลับบ้าน ในสภาวะไม่มีหนี้"
เราอยากบอกทุกคนว่า อย่าให้ความคิดแค่ชั่ววูบมาทำให้เราต้องรู้สึกผิดติดตัวไปตลอดชีวิต
คนเรามีเหตุผลของตัวเอง บางอย่างพูดไม่ได้บางอย่างบอกไม่ได้
แต่เชื่อเถอะทุกอย่างที่พ่อแม่ทำเพื่อเรา มีเหตุเสมอ และเหตุผลนั้น ก็เพื่อตัวเรา
ใครที่ยังมีพ่อแม่อยู่ก็บอกรักท่าน แสดงความรักให้ท่านเห็นซะตั้งแต่วันที่ท่านยังอยู่
เพราะเมื่อวันที่ท่านไม่อยู่แล้ว จุดธูปเรียกท่านมาทานข้าว จุดธูปบอกรักท่าน
ก็ไม่รู้ว่าท่านจะได้ยินได้ทานหรือเปล่า
ดูแลรักษาท่านไว้ให้ดี .. เชื่อเรา
เมื่อคุณต้องกลายเป็นเสาหลักโดยไม่ทันตั้งตัว
เราเติบโตมาจากการเลี้ยงดูแบบไม่ค่อยประคบประหงมสักเท่าไหร่
พ่อแม่เราค่อนข้างให้เราเติบโตเองในแบบของเรา ไม่บังคับ ไม่ห้าม
เราไม่ได้อาศัยอยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ด้วยเหตุผลจำเป็นหลายๆอย่างในหน้าที่การงานของพ่อเรา
แต่เราก็รับรู้ความรักของพ่อที่มีให้เราอยู่เสมอ
เรากับพ่อไม่ค่อยพูด หรือแสดงความรู้สึกรักออกมาให้เห็นกัน แต่เราจะแสดงมันออกมาจากการกอดเมื่อจะต้องจากลา
จนมาถึงการกอดครั้งสุดท้ายที่เราไม่รู้มาก่อน ว่าเราจะไม่ได้กอดพ่อเราอีกแล้ว
พ่อเราเสียชีวิตอย่างกระทันหันในขณะปฏิบัติงาน
วินาทีนั้นสิ่งที่เราคิดคือ แม่ น้อง จะอยู่อย่างไร ตัวเราเราไม่ห่วงอยู่แล้วเราดูแลตัวเองได้เราออกจากบ้านมาตั้งแต่ยังเด็กๆ (ตอนนี้เราอายุ 24)
ในเมื่อเราต้องกลายเป็นเสาหลักของบ้านพร้อมกับต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่พ่อได้มีค้างไว้
เราจึงร้องไห้ไม่ได้ เราจึงท้อไม่ได้ เราต้องเข้มแข็ง ถามว่าเราอยากร้องไห้มั้ย
เราอยากร้องจนแทบล้มลงไปกับพื้นด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ได้อะไรเสียกำลังใจกันเปล่าๆ
สิ่งที่เราอยากบอกเพื่อนๆ มันอาจจะเป็นสิ่งที่ใครๆหลายๆคนก็เคยพูดเพื่อนๆก็คงเคยได้ยินกันจนชินหู
แต่บางสิ่งเมื่อสายไปแล้วมันก็เอากลับคืนมาไม่ได้แล้วจริงๆนะ
เราไม่เคยบอกพ่อเราเลยว่าเรารักพ่อเรามากแค่ไหน
และพ่อเราก็ไม่เคยบอกเราเหมือนกัน อาจเพราะเรารู้กัน แต่มันก็น่าเสียดายนะที่ไม่ได้บอกไม่ได้พูดให้ได้ยิน
เราออกจากบ้านมาทำงานที่กรุงเทพ เราเหนื่อย เราทำงานไม่ได้ เราอยากกลับบ้าน โทรไปหาพ่อขอกลับบ้าน
พ่อไม่เคยให้เรากลับบ้านเลย บอกให้เราสู้ "สู้นะลูก อดทนนะลูก"
เราได้แต่คิดว่าทำไมพอไม่อยากให้เรากลับบ้าน
ทำไมพ่อไม่อยากเลี้ยงเราแล้ว
ถ้าพ่อเลี้ยงเราไม่ได้จะมีเรามาทำไมตั้งแต่แรก
วันที่ไม่มีพ่อแล้วเราเจอไดอารี่พ่อ พ่อเขียนข้างในนั้นจับใจความได้ว่า
"จะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องการบริหารเวลา เพื่อต้อนรับลูกกลับบ้าน ในสภาวะไม่มีหนี้"
เราอยากบอกทุกคนว่า อย่าให้ความคิดแค่ชั่ววูบมาทำให้เราต้องรู้สึกผิดติดตัวไปตลอดชีวิต
คนเรามีเหตุผลของตัวเอง บางอย่างพูดไม่ได้บางอย่างบอกไม่ได้
แต่เชื่อเถอะทุกอย่างที่พ่อแม่ทำเพื่อเรา มีเหตุเสมอ และเหตุผลนั้น ก็เพื่อตัวเรา
ใครที่ยังมีพ่อแม่อยู่ก็บอกรักท่าน แสดงความรักให้ท่านเห็นซะตั้งแต่วันที่ท่านยังอยู่
เพราะเมื่อวันที่ท่านไม่อยู่แล้ว จุดธูปเรียกท่านมาทานข้าว จุดธูปบอกรักท่าน
ก็ไม่รู้ว่าท่านจะได้ยินได้ทานหรือเปล่า
ดูแลรักษาท่านไว้ให้ดี .. เชื่อเรา