การสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน

คือการเสียพ่อผู้เป็นที่รักของลูกๆทั้งชีวิตของพ่อเท่าที่เราเกิดมาแล้วได้เห็นพ่อไม่เคยสบายเลยแม้แต่วันเดียวพ่อเลี้ยงลูลกเลี้ยงครอบครัวมาโดยตลอด เสาหลักของบ้านก็คือพ่อเมื่อลูกเติบโตขึ้นก็ต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวเหลือแต่เราที่เป็นน้องเล็กสุดที่ได้เห็นความลำบากของพ่อเต็มๆเราบอกกับตัวเองว่าหากเราโตขึ้นเราจะไม่ให้พ่อลำบากเลยแต่ทุก อย่างไม่ได้อย่างที่เราคิดเอาไว้เลยพี่ๆของเราที่เป็นผู้กับมาเกาะกับพ่อแทนที่บั้นปลายชีวิตของพ่อจะมีความสุขไม่ต้องรับผิดชอบอะไรอีกพ่อต้องมารับผิดชอบลูกพวกนี้หาเงินได้เท่าไหร่พวกนี้พลาญไปหมดพ่อเคยบอกกับเรานะว่าพ่อเหนื่อยลูกผู้ชายของพ่อเอาตัวไม่หลอดเหมือนเราที่เป็น ผู้หญิงเราบอกพ่อให้พ่อกับแม่มาอยู่กับเราแต่เขาก็เป็นห่วงลูกชายและกลัวมาลำบากเราแต่เราบอกเขาว่าเราเลี้ยงมาอยู่เรามาอยูกับหลานเขาบอกเราว่ากลัวเราลำบากเดี๋ยวพวกนั้นก็ตามไปขออีกแล้วเราใช้วิธีให้เขาไม่มาเราก็มีแต่ส่งข้าวส่งเงินให้แต่เขาไม่เอาเงินเอาแต่ข้าวขแงที่เราซื้อให้เขาให้เหตุผลว่ากลัวเราลำบากแล้วก็บ่นเราที่เราซื้อของให้จนกระทั่งพ่อกระทันหันเราได้ตอบเขานิดเดียวหากเรารู้แบบนี้เราจะบังคับพ่อกับแม่มาอยู่เราเราเสียใจมาก