ผมผิดมั้ยที่เกิดความสงสัยกับความสัมพันธ์ระหว่างเรา

คือเรื่องมันมีอยุ่ว่า ผมคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเปนคนน่ารักในสายตาผมและในหลายๆคน เราเจอกันครั้งแรกเมื่อปีที่แล้ว วันที่ 16 พ.ย. 2556 เธอยืนรอผมที่หน้าร้านวัตสัน ณ ห้างสรรพสินค้าย่านรังสิต ทุกเรื่องราวระหว่างผมและเขาผมจดจำทุกวันเวลาที่เจอกัน ผมรักเขามาก เวลาผมรักใครผมจะทุ่มเทหมดใจ ไม่ลังเลที่จะมองใครคนอื่น คือผมเป็นคนแบบซื่อสัตย์รักใครแล้วก้หวังถึงวันแต่งงาน มีครอบครัวอย่างคนอื่นเขาบ้าง เธอทำงานอยู่อำเภอลำลูกกา ปทุม ตอนนั้นผมมีความสุขมากผมว่างเมื่อไรจะขับรถไปหาเธอตลอด ระยะทางกับเวลาสำหรับนั้นไม่มีความหมายเลยผมไม่เคยท้อและเหนื่อยเลยที่ได้เจอเธอเป็นจุดหมายปลายทาง เธอทำงานเป็นระดับหัวหน้าค่อนข้างจะเวลายุ่งหน่อย แต่เธอก้เจียดเวลาอันน้อยนิดมาให้ผม โทรหากันทุกวัน ตั้งแต่เช้า สายๆ เที่ยง และเลิกงาน ส่ง SMS หากันตลอด ผมเองจะไปไหน ทำอะไรก้จะโทรรายงานเธอทุกครั้ง หรือแม้ว่างเธอไม่ว่างผมก้จะ SMS ไปบอกเธอ ว่าวันนี้ไปไหน ทำอะไร เวลากลับมาผมก้จะโทรบอกหรือ SMS บอกแทน ตอนนั้นผมเทใจให้เธอหมดแล้วไม่นอกใจแน่นอน และแม้ว่าจะให้รอเธอยังไงผมก้เต็มใจรอ วันหยุดใดที่เธอว่างผมจะรีบไปหาเธอเสมอ ถึงแม่เพียงอาทิตย์ละครั้งก็ยังดี เธอเล่าให้ฟังเธอเลิกกับแฟนแล้ว แต่แฟนเก่าเธอก้ยังทำงานที่เดียวกัน และเธอก้ยังเล่าให้ฟังเสมอว่าแฟนเก่าเธอมักชอบหาเรื่องเธอ แบบประมาณว่ามาง้อ เธอบอกให้ผมสบายใจ เธอไม่มีวันกลัไปแน่นอน เธอบอกว่าเกลียดไม่มีวันจะมองหน้าหรือแม้แต่อยู่ใกล้ เป็นได้แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นพอ ผมเองก้เป็นห่วงเธอมาก อยากให้เธอย้ายที่ทำงานไปที่อื่นเลยด้วยซ้ำ พอถึงช่วงปลายปี ผมเห็นไหมพรมสวยๆเลยอยากจะซื้อมาให้เธอใช้ แต่คิดไปคิดมาผมอยากลองถักไหมพรมเองดูบ้าง ผมเลยไปหาซื้อหนังสือสอนถักไหมพรมและดูวีดีโอสอนในยูทูป มาทำตาม ล้มเหลวหลายครั้ง จนผมทำได้สำเร็จ ผมถักไหมพรมสีชมพูเป็นสีที่เธอชอบ เธอชอบตุ๊กตาหมีพูห์ ชอบทานกุ้งเผา ผมเคยพาเธอไปทานร้านแห่งหนึ่ง ผมเองก้แกะกุ้งไม่เป็น แต่ก้พยายามแกะให้เธอทานจนได้ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตเลยที่ผมพาไปทะเลและครั้งแรกของผมเลยที่ไปกับแฟน จดจำได้เสมอ วัน 23 24 พ.ย. ที่บางแสน ผมโคตรมีความสุขมากในชีวิตเลย ^_^

ช่วงเดือนธันวาคม ก้ราบรื่นปกติ โทรหากันทุกเช้า กลางวัน เย็น แม้เธอจะไม่ว่างเพียงใดเธอก้จะ SMS หาผมตลอด เย็นๆผมลิกงานเร็วก้จะแอบแวบไปหาเธอ รับเธอไปทานข้าว พอทานเสร็จผมก้ไปส่งเธอที่บ้านพักแล้วก้ขับรถกลับสระบุรี ผมทำงานในเขตสระบุรีติดกับวังน้อย แต่ระยะทางสำหรับผมบางคนอาจมองว่ามันไกล แต่ผมคิดว่ามันไม่ไกลเลยกับระยะทางแค่นี้ ผมไม่เคยเหนื่อยที่จะไปเจอเธอ บางครั้งผมก็เกรงใจเธอมาก ไปกี่ีครั้งผมจะไม่มีโอกาสได้ออกเงินช่วยเลย น้อยครั้งจริงๆ เข้าใจว่าเธอเงินเดือนเยอะกว่าแต่ผมก้ไม่อยากเอาเปรียบเธอ เธอทำงานมาเหนื่อยๆเธอสมควรจะเก็บไว้ใช้ตามอำเภอใจเธอบ้าง เธอชอบงอลผมบ่อยในบางเรื่องเกี่ยวกับเงิน แต่ใจริงแล้วผมไม่เคยอยากได้อะไรจากเธอเลยสักนิด แค่ความรักที่เธอให้ผมมันก้มากมายสำหรับคนอย่างผมแล้ว...