สมัย ม.6 ผมได้โควต้าเรียนคณะวิศวกรรม ที่ มหวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ทุกคนดีใจมาก เพราะไม่มีญาติคนไหนเรียนเลย
พ่อแม่พี่น้องพากันไปส่งผมที่หอ ผมรู้สึกว่าผมต้องเรียนได้ มันจะยากอะไร
พอเรียนไป 1 ปี มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด มันยากมาก สมองเราไม่ไปทางนี้เลยจริง เกรดออกมาก็แย่มาก
ชีวิตช่วงนั้นก็มีเมาบ้าง เที่ยวบ้างตามประสาวัยรุ่น ยอมรับว่าเครียดมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี
แล้วฝืนเรียนต่อมาจนปี 2 เทอมแรก รู้สึกมันท้อไปหมด นั่งคิดอยู่หลายวัน เอาไงดีว่ะ
ตัดสินใจแล้วว่าจะออก ไม่ต้องรอโดนรีไทร์ ในสมองตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าฝืนไปก็คงไม่รอดแน่ๆ
ไหนแม่ต้องมาเสียค่าเทอมอีก เลยโทรหาแม่เลย
บอกแม่ว่า หนูเรียนไม่ไหวแล้วอ่ะแม่ มันยากมาก พร้อมกับร้องไห้ใส่โทรศัพท์
แม่เลยบอกว่า "ไม่ไหวก็ออก"
หลังจากนั้นพี่สาวก็โทรมาคุยด้วย "ไม่ไหวก็ออก ไม่เป็นไร ไม่ต้องเครียดนะ"
พอก่อนวันจะกลับ เราเลยโทรหาแม่อีกรอบ แล้วบอกแม่ว่า "หนูไม่กลับบ้านนะ เดวหนูจะออกไปทำงานเอง"
ในสมองตอนนั้นคิดว่า เราเองทำให้แม่เสียใจ ทำให้แม่ต้องอายคนอื่นเขาที่ลูกเรียนไม่จบ
ไม่อยากกลับบ้านไปสู้หน้าคนอื่นๆ คิดอย่างเดียวไม่กลับบ้านแน่นอน
แม่ก็ถามแล้วจะอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร เราเองก็บอกออกไปทำงานนั้นแหละ ไปหาห้องอยู่เอา
แล้วพี่สาวเราก็ให้ไปอยู่ กทม ด้วย บอกว่ามาอยู่กับพี่ก็ได้ มาหางานทำที่นี้เอาก็ได้
เรา 3 คนประชุมสาย คุยกัน แล้วร้องไห้ไปด้วย แม่ก็อยากให้กลับบ้านมาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที เราเองก็ไม่อยากกลับ
แม่พูดมาประโยคหนึ่งจำจนตายเลย "ไม่ต้องไปอาย ไปสนใจใคร เราไม่ได้ขอข้าวใครกิน"
พอได้ยินเท่านั้นแหละ ปล่อยโฮเต็มที่เลย ไม่มีใครรักเราได้มากทำกับครอบครัวเราจริงๆ
ในที่สุดเราก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ก่อน แล้วค่อยว่าจะเอากันยังไงกับชีวิตช่วงนั้นดี
เดี๋ยวมาต่อนะ
ชีวิตไม่ได้สวยหรู
พ่อแม่พี่น้องพากันไปส่งผมที่หอ ผมรู้สึกว่าผมต้องเรียนได้ มันจะยากอะไร
พอเรียนไป 1 ปี มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด มันยากมาก สมองเราไม่ไปทางนี้เลยจริง เกรดออกมาก็แย่มาก
ชีวิตช่วงนั้นก็มีเมาบ้าง เที่ยวบ้างตามประสาวัยรุ่น ยอมรับว่าเครียดมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี
แล้วฝืนเรียนต่อมาจนปี 2 เทอมแรก รู้สึกมันท้อไปหมด นั่งคิดอยู่หลายวัน เอาไงดีว่ะ
ตัดสินใจแล้วว่าจะออก ไม่ต้องรอโดนรีไทร์ ในสมองตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าฝืนไปก็คงไม่รอดแน่ๆ
ไหนแม่ต้องมาเสียค่าเทอมอีก เลยโทรหาแม่เลย
บอกแม่ว่า หนูเรียนไม่ไหวแล้วอ่ะแม่ มันยากมาก พร้อมกับร้องไห้ใส่โทรศัพท์
แม่เลยบอกว่า "ไม่ไหวก็ออก"
หลังจากนั้นพี่สาวก็โทรมาคุยด้วย "ไม่ไหวก็ออก ไม่เป็นไร ไม่ต้องเครียดนะ"
พอก่อนวันจะกลับ เราเลยโทรหาแม่อีกรอบ แล้วบอกแม่ว่า "หนูไม่กลับบ้านนะ เดวหนูจะออกไปทำงานเอง"
ในสมองตอนนั้นคิดว่า เราเองทำให้แม่เสียใจ ทำให้แม่ต้องอายคนอื่นเขาที่ลูกเรียนไม่จบ
ไม่อยากกลับบ้านไปสู้หน้าคนอื่นๆ คิดอย่างเดียวไม่กลับบ้านแน่นอน
แม่ก็ถามแล้วจะอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร เราเองก็บอกออกไปทำงานนั้นแหละ ไปหาห้องอยู่เอา
แล้วพี่สาวเราก็ให้ไปอยู่ กทม ด้วย บอกว่ามาอยู่กับพี่ก็ได้ มาหางานทำที่นี้เอาก็ได้
เรา 3 คนประชุมสาย คุยกัน แล้วร้องไห้ไปด้วย แม่ก็อยากให้กลับบ้านมาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที เราเองก็ไม่อยากกลับ
แม่พูดมาประโยคหนึ่งจำจนตายเลย "ไม่ต้องไปอาย ไปสนใจใคร เราไม่ได้ขอข้าวใครกิน"
พอได้ยินเท่านั้นแหละ ปล่อยโฮเต็มที่เลย ไม่มีใครรักเราได้มากทำกับครอบครัวเราจริงๆ
ในที่สุดเราก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ก่อน แล้วค่อยว่าจะเอากันยังไงกับชีวิตช่วงนั้นดี
เดี๋ยวมาต่อนะ