มีเรื่องอัดอั้นใจอยากจะระบายให้ใครสักคนที่ให้คำปรึกษาเราได้
ในชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตมาขนาดนี้ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหมาย หรือไร้ค่าอะไรเลย
จนมาวันนี้ ความรู้สึกมันแย่ไปหมด เหมือนจิตใจมันอยู่ต่ำที่สุดแล้ว
คุณค่าในตัวเองเหมือนมันหมดแล้ว หมดไปกับผู้ชายคนนึงที่เรารัก
ครั้งนึงเราเคยรักกันมาก น้อยครั้งที่จะทะเลาะกัน ในใจคิดว่าผู้ชายคนนี้แหละ คือดีที่สุดที่เจอมา
เราฝากชีวิตไว้กับเขาได้ และเราก็คงจะมีความสุข เรา 3 คน พ่อ แม่ ลูก
เมื่อก่อนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบครอบครัว เราแยกกันอยู่ มันไม่มีความสุขเลย
ที่ต้องนั่งเลี้ยงลูกคนเดียว พาลูกไปไหนมาไหนคนเดียว เราก็มองครอบครัวคนอื่นอยู่เป็นประจำ
ครอบครัวที่เขาอยู่กันพร้อมหน้า ลูกเล่นกับพ่อ แต่หันมามองตัวเอง ลูกกลับได้สนุกกับเราคนเดียว
มันเป็นเวลานานมากกว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากัน
พอเราได้มาอยู่ด้วยกันแรกๆ มันก็มีความสุข หลังๆ มันชักจะไม่ใช่อย่างที่ฝัน
เวลาที่คบกับมา 7 ปี เหมือนมันจะมากเกินไปสำหรับเขา ลูกเราก็โตขึ้นทุกวัน รู้เรื่องมากขึ้นทุกวัน
บางวันทะเลาะกันลูกก้ถามตามประสาเด็กว่าทะเลาะกันทำไม บางครั้งลูกเห็นเราทะเลาะกันจนร้องไหัก็มี
สถานการณ์ชีวิตคู่มันก็เริ่มจะแย่ลงทุกวัน บางทีทะเลาะกันในโทรศัพท์ เราอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา เพราะไม่อยากให้ลูกเห็น ก่อนหน้านี้เราเคยร้องไห้ต่อหน้าลูก ลูกเราถามว่าแม่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
แล้วลูกก็ยื่นมือมาเช็ดน้ำตา ลูกเราร้องไห้ตาม ลูกเราแค่ 4 ขวบ ตั้งแต่นั้นมาเรากัไม่เคยร้องไห้ให้ลูกเห้นอีก
แต่กับคนที่เราเรียกว่าสามี คนที่เรารักอีกคนกลับไม่สนใจ ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ เราเสียใจแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเลยแม้แต่จะปลอบ
อ้อมกอดที่เคยมีเวลาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มี ทำิะไรให้ลูกที่มันควรจะเป็นหน้าที่พ่อเขาทำให้ก็ไม่ค่อยทำ จะทำทีก็ทำแบบ ทำไปงั้น
ลูกอยากเล่นด้วย ก็ไม่เล่น ลูกอยากใหัอ่านหนังสือให้ฟังก็ไม่สนใจลูกเลย ต้องเป็นเราทุกครั้งที่คอยเอสใจใส่ลูกคนเดียว
เราก็ไม่รู้เราจะทนเพื่ออะไร ยิ่งิยู่ต่อไปก็ยิ่งแย่ลง ความห่วงใย ความรัก ความเข้าใจมันลดน้อยลงทุกที ๆ
ได้แต่ถามตัวเอง ว่าที่อยู่ต่อแค่เพื่อให้เราอยู่กันพร้อมหน้าเหมือนครอบครัวอื่นหรอ
อยากจะระบายให้มากกว่านี้ แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ พิมไปร้องไห้ไป เหนื่อยมาก... ไม่รู้จะทำยังไงต่อกับชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัวดี
เหนื่อยไปหมด มีกำลังใจิยู่ต่อก็เพราะลูก แต่พออยู่คนเดียวความรู้สึกแย่ๆ มันก็กลับมาอีก
ชีวิตครอบครัวที่แย่ๆ
ในชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตมาขนาดนี้ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหมาย หรือไร้ค่าอะไรเลย
จนมาวันนี้ ความรู้สึกมันแย่ไปหมด เหมือนจิตใจมันอยู่ต่ำที่สุดแล้ว
คุณค่าในตัวเองเหมือนมันหมดแล้ว หมดไปกับผู้ชายคนนึงที่เรารัก
ครั้งนึงเราเคยรักกันมาก น้อยครั้งที่จะทะเลาะกัน ในใจคิดว่าผู้ชายคนนี้แหละ คือดีที่สุดที่เจอมา
เราฝากชีวิตไว้กับเขาได้ และเราก็คงจะมีความสุข เรา 3 คน พ่อ แม่ ลูก
เมื่อก่อนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบครอบครัว เราแยกกันอยู่ มันไม่มีความสุขเลย
ที่ต้องนั่งเลี้ยงลูกคนเดียว พาลูกไปไหนมาไหนคนเดียว เราก็มองครอบครัวคนอื่นอยู่เป็นประจำ
ครอบครัวที่เขาอยู่กันพร้อมหน้า ลูกเล่นกับพ่อ แต่หันมามองตัวเอง ลูกกลับได้สนุกกับเราคนเดียว
มันเป็นเวลานานมากกว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากัน
พอเราได้มาอยู่ด้วยกันแรกๆ มันก็มีความสุข หลังๆ มันชักจะไม่ใช่อย่างที่ฝัน
เวลาที่คบกับมา 7 ปี เหมือนมันจะมากเกินไปสำหรับเขา ลูกเราก็โตขึ้นทุกวัน รู้เรื่องมากขึ้นทุกวัน
บางวันทะเลาะกันลูกก้ถามตามประสาเด็กว่าทะเลาะกันทำไม บางครั้งลูกเห็นเราทะเลาะกันจนร้องไหัก็มี
สถานการณ์ชีวิตคู่มันก็เริ่มจะแย่ลงทุกวัน บางทีทะเลาะกันในโทรศัพท์ เราอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา เพราะไม่อยากให้ลูกเห็น ก่อนหน้านี้เราเคยร้องไห้ต่อหน้าลูก ลูกเราถามว่าแม่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
แล้วลูกก็ยื่นมือมาเช็ดน้ำตา ลูกเราร้องไห้ตาม ลูกเราแค่ 4 ขวบ ตั้งแต่นั้นมาเรากัไม่เคยร้องไห้ให้ลูกเห้นอีก
แต่กับคนที่เราเรียกว่าสามี คนที่เรารักอีกคนกลับไม่สนใจ ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ เราเสียใจแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเลยแม้แต่จะปลอบ
อ้อมกอดที่เคยมีเวลาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มี ทำิะไรให้ลูกที่มันควรจะเป็นหน้าที่พ่อเขาทำให้ก็ไม่ค่อยทำ จะทำทีก็ทำแบบ ทำไปงั้น
ลูกอยากเล่นด้วย ก็ไม่เล่น ลูกอยากใหัอ่านหนังสือให้ฟังก็ไม่สนใจลูกเลย ต้องเป็นเราทุกครั้งที่คอยเอสใจใส่ลูกคนเดียว
เราก็ไม่รู้เราจะทนเพื่ออะไร ยิ่งิยู่ต่อไปก็ยิ่งแย่ลง ความห่วงใย ความรัก ความเข้าใจมันลดน้อยลงทุกที ๆ
ได้แต่ถามตัวเอง ว่าที่อยู่ต่อแค่เพื่อให้เราอยู่กันพร้อมหน้าเหมือนครอบครัวอื่นหรอ
อยากจะระบายให้มากกว่านี้ แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ พิมไปร้องไห้ไป เหนื่อยมาก... ไม่รู้จะทำยังไงต่อกับชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัวดี
เหนื่อยไปหมด มีกำลังใจิยู่ต่อก็เพราะลูก แต่พออยู่คนเดียวความรู้สึกแย่ๆ มันก็กลับมาอีก