ปวดตับกับเรื่อง 99 ศพ

เพราะยิ่งถกกันไป  ยิ่งเข้าป่า  ยิ่งหลงประเด็น

บางคนบอกว่า  เขาสั่งในฐานะเจ้าหน้าที่  ไม่ใช่ในฐานะส่วนตัว   จะมาฟ้องเรื่องฆ่าคนตายได้ไง
บางคนก็ว่า  ต้องพิจารณาก่อน  ว่าคำสั่งนั้นชอบด้วกฎหมายหรือไม่  ถ้าชอบด้วยกฎหมายก็ไม่ผิด
บางคนแย้งว่า  เขาไม่ได้สั่งให้ไปฆ่าใคร  แล้วจะฟ้องเรื่องเจตนาฆ่าได้อย่างไร

ฯลฯ


ไม่มีใครคำนึงถึงคำว่า  เล็งเห็นผล  สักคน  
เล็งเห็นผล  อันเป็นประเด็นหลัก  เป็น แก่น ของคดี 99 ศพ


สั่งในฐานะเจ้าหน้าที่ไหม   คำตอบ  คือ  ใช่

สั่งตามอำนาจหน้าที่ไหม   คำตอบ  คือ  ใช่

สั่งไปฆ่าใครไหม   คำตอบ  คือ  ไม่ใช่

ฯลฯ


แต่ประเด็นคือ  การสั่งนั้น  เล็งเห็นผลไหมว่า จะเกิดอะไรขึ้น    คำตอบคือ  เล็งเห็นผลชัดเจน


นาย ก.  เดินเข้าก็เหยียบเท้า นาย ข.     เดินออกก็เหยียบเท้านาย ข.
ครั้งสองครั้งก็ขอโทษขอโพยกันไปว่าไม่ได้เจตนา
แต่พอเดินเข้าทีไร  เดินออกทีไร  ก็เหยียบทุกครั้ง    อย่างนี้  มันเจตนาชัด ๆ
อย่างน้อย  นาย ก.  ย่อมเล็งเห็นผลว่า อาจเหยียบเท้านาย ข.  ระมัดระวังได้   แต่ก็ยังเหยียบทุกครั้ง



กรณีคำสั่งให้ทหารออกปฏิบัติการในพื้นที่ชุมนุมพร้อมกระสุนจริง
แม้จะมีคำสั่งให้ยิงขา   ยิงป้องกันตัว  
แต่ย่อมเล็งเห็นผลได้ว่า  อาจเกิดอะไรขึ้น

และเมื่อเกิดขึ้นแล้ว   ยังปล่อยให้เกิดความผิดพลาดอย่างนั้นต่อไป

มันก็ย่อมคือเจตนาให้เกิดความผิดพลาด

สั่งการทั้งที่เล็งเห็นผล    สั่งการทั้งที่เห็นผลแล้ว
มันจึงเป็นเจตนาให้คนฆ่าคน

เรื่องนี้   จึงต้องต่อสู้กันทางศาลอาญา    ไม่ใช่ ป.ป.ช.

เพราะนี่คือเรื่อง  เจตนาให้คนฆ่าคน  
เจตนาให้คนฆ่าคน  เป็นเรื่องนอกเหนืออำนาจหน้าที่   ไม่ใช่เรื่องในหน้าที่ราชการ

แม้คำสั่งจะสั่งตามอำนาจหน้าที่    แต่เมื่อเล็งเห็นผลได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ก็ยังสั่ง   สั่งอย่างเจตนาให้เกิดผลอย่างที่เล็งเห็นผลได้
มันจึงเป็นเรื่องนอกเหนืออำนาจหน้าที่  
เพราะไม่มีกฎหมายข้อใดให้อำนาจหน้าที่ในเรื่องสั่งให้คนไปฆ่าคน

ทำไมถึงเรียกว่าสั่งให้คนไปฆ่าคน
ก็เพราะเจตนาในการสั่ง    สั่งทั้งที่เล็งเห็นผลชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้น


ตาม พรก.ฉุกเฉิน  นายกรัฐมนตรี  สั่งทหารได้หรือไม่  คำตอบคือได้
ชอบด้วยกฎหมาย  เป็นไปตามอำนาจหน้าที่

แต่เมื่อนายกรัฐมนตรีเล็งเห็นผลว่า   จะเกิดอะไรขึ้น   และเกิดขึ้น
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ  ทหารยิงคนตาย  และไม่ใช่ครั้งเดียว  วันเดียว  แต่หลายครั้ง  หลายวัน  หลายสิบศพ
นายกรัฐมนตรีก็ยังสั่ง  
เมื่อเล็งเห็นผล    เกิดผล   แต่ก็ยังสั่ง    มันจึงคือเจตนาให้ทหารยิงคนตาย

เมื่อผลของคำสั่งออกมาว่าเจตนาเล็งเห็นผลให้ทหารยิงคนตาย
คำสั่งก็เป็นคำสั่งที่ไม่ชอบไปโดยอัตโนมัติ

นี่ไม่ใช่เรื่องในอำนาจหน้าที่    เจตนาให้ทหารยิงคนตาย  เป็นเรื่องนอกเหนืออำนาจหน้าที่

เมื่อเป็นเรื่องนอกเหนืออำนาจหน้าที่   จึงไม่ใช่เรื่องที่อยู่ในอำนาจหน้าที่ของ ป.ป.ช.

การอ้างว่า  สั่งขณะดำรงตำแหน่ง   สั่งตาม พรก.ฉุกเฉิน  
มันคนละเรื่องกับเรื่องเล็งเห็นผล  


การตัดเรื่อง เล็งเห็นผลออกไป   ใช้แค่เรื่องสั่งในฐานะเจ้าหน้าที่  สั่งตาม พรก.ฉุกเฉิน
จึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นกับกระบวนการยุติธรรมในบ้านนี้เมืองนี้

ผู้ต้องหานั้น  โดนฟ้องตามมาตรา 80  83  84  90  และ  288
ด้วยการมีเรื่องเล็งเห็นผลเป็นองค์ประกอบหลัก
แต่การพิจารณา  กลับไม่หยิบยกเรื่องเล็งเห็นผลมาพิจารณา  
อ้างแต่เรื่องสั่งการขณะเป็นเจ้าหน้าที่  สั่งการอย่างระมัดระวังหรือไม่   ทั้งที่เป็นคนละเรื่องกับเรื่องที่ฟ้อง


สั่งการในหน้าที่ราชการเป็นเรื่องหนึ่ง  
สั่งการอย่างเจตนาเล็งเห็นผลให้ทหารยิงคนตายเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ความจริงแล้ว   การสั่งการในฐานะนายกรัฐมตรี   สั่งการตาม พรก.ฉุกเฉิน
ทั้งที่เล็งเห็นผลว่าจะเกิดอะไรขึ้น  มันก็ผิดต่อหน้าที่ราชการแล้ว   ไม่ต้องสอบให้ยากเลย
เทียบกับเรื่อง 7 ต.ค. 2551  ที่ ป.ป.ช. สรุปว่า  เกิดเหตุแล้วไม่ระงับยับยั้ง  
นั่นเรื่องเกิดวันเดียว  ไม่กี่ชั่วโมง   ป.ป.ช. ยังชี้ว่าผิดตั้งแต่นายกฯ  รองนายกฯ  ผบ.ตร.  

การสั่งการทั้งที่เล็งเห็นผล  และเกิดผลหลายวัน  หลายครั้ง  หลายศพ
เป็นเรื่องที่ผู้สั่งการต้องไปต่อสู้ตามกระบวนการว่าไม่ได้มีเจตนาให้ทหารยิงคนตาย (ก่อให้ผู้อื่นฆ่าคนตายโดยเจตนาเล็งเห็นผล)
จะต่อสู้ว่ามีชายชุดดำ   มีกองกำลังติดอาวุธ   ยิงกันเอง   หรือต่อสู้ป้องกันตัว   ก็ว่ากันไป

ไม่ใช่ใช้รูลอดง่าย ๆ ว่า  สั่งการผิดต่อหน้าที่ราชการหรือไม่
หากผิด  ก็ต่อเรื่องคนตาย   หากไม่ผิดก็จบเรื่อง

มันพิลึก   ขัดหลักการและเจตนารมณ์ของกฎหมาย   ผิดธรรมชาติของกระบวนการทางกฎหมาย



จบ
ไม่ขอพูดอะไรอีกแล้วครับ



พึ่งตราชั่งไม่ได้ก็ไม่พึ่ง
ความคับแค้นมันถึงจุดไม่ไหว
เมื่อไร้ธรรมก็ให้มันไร้ไป
กูก็มีหัวใจ...ได้เห็นกัน


.