ตอนที่ 4 ใบไม้
"ผมชักเบื่อคุณแล้วนะ" น้ำเสียงหมดความอดทน
"งั้นนายก็เข้าหอไปสิ" ตอบกลับเสียงสะบัดทีเดียว
แขนบางถูกกระชาก
"กลับ" หญิงสาวกลับสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี
วิ่งมาได้พักใหญ่ร่างกายเริ่มล้า เหนื่อยหอบ
"น้องสาว มาหาใครจ๊ะ" วัยรุ่นสามสี่คนเข้ามารุมล้อม
ภยันตรายเริ่มเข้าใกล้ ใครกันเล่าจะช่วยได้ คุณพ่อ คุณแม่ พี่หนึ่ง พี่สอง
ช่วยสามด้วย!!!
...........................................................................................................
ห่างออกไป...............
ชายหนุ่มชะงักอยู่กับที่ เสียงน้องสาวอันเคยคุ้นแล่นตรงเข้าในสมอง
"เร็วพี่หนึ่งมันออกมาแล้ว"
"อืม "
เสียงสามไม่ผิดแน่เกิดอะไรขึ้น)
"พี่หนึ่งเร็วมันจะหนีไปแล้ว"ชายหนุ่มวิ่งตามปีศาจไปอย่างกระชั้นชิด
ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งนั้น
ต้องต่อสู้กับความเป็นความตายอย่างเดียว
..........................
"อย่านะ" ความที่ไม่มีพลังเวทย์ทำให้หญิงสาวเริ่มหัดเรียนมวยไทยบ้างนิดหน่อย
แต่ไม่ค่อยประติดประต่อนักสาเหคุคือย้ายโรงเรียนบ่อยนั้นแหละ
ฉะนั้น การออกหมัดของหญิงสาวกลับเพิ่มความกระหายให้กับสัตว์ป่าทั้งสี่แทน
"พี่จะถนุถนอมอย่างดีเลย มามะ" ร่างบางถูกผลักล้มลง เศษสวะขึ้นค่อมอย่างย่ามใจ
ฟิ้ว ใบไม้บางเฉียบปักเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
เหยื่อล้มลงไร้สิ้นทางหายใจ ร่างเนื้อย่อยสลายเป็นผุยผง
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้คนบนพื้นตกตะลึง
ถึงแม้อยู่ในตระกูลนักเวทย์แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาติ
ให้จัดการการกับปีศาจมากนัก
รู้จักเพียงผิวเผินกับพวกที่มาคลุกคลีเล่นด้วยเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ปีศาจเหล่านั้นล้วน
น่ารัก น่าถนอม ไม่มีวี่แววของกลิ่นไอการเข่นฆ่า
สำหรับตอนนี้สิ่งที่เห็นต่อหน้าเรียกได้ว่าเป็นการฆ่า !!! ครั้งแรกเลยก็ว่าได้
คนตายต่อหน้าต่อตา สดๆ ร้อนๆ
ลมหายใจ ร่างกาย ความมีชีวิตหายวับต่อหน้าต่อตา
หนาวสั่นทั้งที่อากาศไม่เย็นจัด ขนกายตั้งชัน สยองทั่งสรรพางกาย
กลัว หวาด ระแวง กับอมนุษย์ตนนี้เหลือเกิน
การสูญเสียมีอยู่ทุกวันบนโลกมนุษย์ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ผู้ล่า
ล่าอย่างไร้เหตุผลเท่านั้น คนคนนี้ไม่สมควรตายแค่ลงโทษให้หลาบจำคงเพียงพอ
พวกเขามีคนคอยห่วงอยู่เบื้องหลัง ฆ่าไม่ใช่คำตัดสินที่ถูกเสมอไป
วัยรุ่นอีกสามคนไม่รอช้ารีบโกยแนบอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ทว่าช้ากว่าคมมัจจุราช
คนทั้งสี่ถูกจัดการอย่างเงียบเฉียบไม่เหลือแม้แต่เศษซาก
อาวุธเป็นเพียงใบไม้อันบอบบางแค่สี่ใบ!!!
ความอำมหิตของชายหนุ่มแผ่กระจายโอบคุมทั่วบริเวณ
รอยยิ้มเหยียดสมใจ ผ่อนคลาย มีความสุขกับการกระทำอันทารุณต่อเหยื่ออย่างไร้ความปราณี
มือหนายื่นออกรอฉุด หากร่างบางกลับกระเถิบหนี
ร้ายกาจ อำมหิต โหดเหี้ยม สำนึกในใจของคนบนพื้นปูน
"กลับ" ยิ้มรอรับ
ยิ้มได้ทั้งที่เพิ่งฆ่าคนไปสดๆร้อนๆ ไม่ใช่คนแล้ว
ใช่สินะเขาเป็นปีศาจ ปีศาจท่องไว้สาม
"ไม่กลับ" สะบัดหน้าหนี
"อืม ดี จะได้มีเหยื่อมาให้ข้าเล่นอีก" แววตาวาววับเรืองแสงยิ่งขึ้น
(สำหรับเขา คำว่าฆ่าคงเป็นทางออกที่ง่ายที่สุดกระมัง)ร่างบางได้แต่ปลงอยู่เงียบๆ
ร่างบางลุกขึ้นจากพื้นปูน เร่งฝีเท้าก้าวยาวขึ้น ใจต้องการไปให้พ้นจาก คน ไม่สิ อมนุษย์ตนนี้
"หนีให้พ้นนะสาม" เสียงกลั้วหัวเราะดังไล่ตามหลัง
ตามมาด้วย
"ถ้าไม่พ้น ......ตาย" ได้ผล ขาทั้งสองหยุดชะงัก ร่างบางสั่นสะท้าน
"ล้อเล่นน๊า" บ่าขวาถูกโอบแน่น แสงไฟข้างทางสาดสะท้อนใบหน้า
แววตาคนในอ้อมแขนว้าวุ่น ลนลาน
"สาม กลัวข้าเหรอ"
(แหมะ) หมดลงแล้วความอดกลั้น หยาดหนึ่งหยดลงบนอกคนกอด ตอบคำถามได้อย่างดี
ประกอบกับการสั่นสะท้านของร่างกาย ยิ่งเพิ่มความแน่ชัดยิ่งขึ้น
"ได้โปรด ปล่อยฉัน" การอ้อนวอนของคนในอ้อมแขน
"สาม ข้าไม่ทำร้ายเจ้า อย่ากลัวเลย" ไม่ปล่อยทั้งยังเพิ่มแรงรัดยิ่งขึ้น ใบหน้างามจมอยู่ในอก
ของชายหนุ่มจนมิด
"ได้โปรด" รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกในความโรแมนติกแม้แต่น้อย
สองร่างเดินเคียงคู่ตามถนนลาดยาว เอ๊ะไม่ใช่สิ
หนึ่งร่างเดิน หนึ่งร่างถูกลากไปตามถนนลาดยาวต่างหาก
…………………………………4
ตอนที่ 5 เตียงฉันนายอย่ายุ่ง
ระหว่างทางหญิงสาวจึงสำนึกได้ว่าชายหนุ่มก็ป๊อปเหมือนกัน
สาวๆพากันยื่นขนมนมเนย มีทั้งพุดดิ้ง ซ็อกโกแลต โดนัท โอ๊ยเยอะเยอะไปหมด
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด
"สวัสดีครับพี่สาว ผมเดียวครับ นี่ครับให้พี่" จดหมายฉบับเล็กถูกยัดใส่มือ
มือบางค่อยๆคลี่ออกตามรอยพับแต่ยังไม่ทันอ่าน
"ไหน ดูซิ อืม.." ชายหนุ่มกลับฉกไปถือหน้าตาเฉย
"อ้าว ถึงผมนี่" หญิงสาวชะโงกไปดู ของอีตานี่จริงๆด้วย
(แน่ล่ะสิข้าเปลี่ยนเนื้อความในจดหมายเมื่อห้านาทีที่แล้วก่อนเจ้าจะเปิดดูด้วยซ้ำ
เหยื่อเช่นเจ้าต้องอยู่ในกรอบที่ข้าวางไว้เท่านั้น)
ชั้นห้านี่ช่างลำบากจริง หญิงสาวเริ่มหมดแรงตั้งแต่ชั้นสาม
ชายหนุ่มอาสาจะแบกแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอม
ยังขยาดความอำมหิตไม่หาย
ภาพเหตุการณ์ยังคงตอกย้ำ
"ฝันดีนะครับ" หน้าผากถูกสัมผัสแผ่วเบา ไร้การต่อต้าน ร่างกายอ่อนล้าเกินไป
เดินสะโหลสะเหล่ไปที่เตียงและหมดสภาพอยู่ตรงนั้น
ร่างนอกประตูค่อยๆจางหาย กลมกลืนกับความมืดยามค่ำคืน
…………………………………………………………………………………………..
"อา นากิม อา" เสียงสุขสมดังก้องไม่ขาดสาย
"นากิม เดินกับใครค่ะ กิ๊กใหม่เหรอค่ะ พีชไม่ยอมนะ"ร่างขาวนวล
ทุบบ่าคนข้างเคียง
"พี่สาวผมครับ โธ่พีชผมจะมีใครได้นอกจากคุณ" ปะเหลาะคำหวานเข้าไป
หลอกง่ายจะตาย แม่พีชหวานลูกนี้
"งั้นอีกรอบนะค่ะ" เสียงเว้าวอน
"ตามใจสิครับ" และแล้วความสุขยามค่ำคืนก็ได้บรรเลงขึ้นอีกครั้ง
............................................................................................................
แสงแดดเริ่มสาดส่อง ร่างบนเตียงขยับเปลี่ยนท่าทางแต่ยังไม่ตื่น
"พรึบ สายแล้วๆๆๆ" วิ่งลนลานไปรอบห้อง ผ้าห่มผืนนุ่มกองอยู่ปลายเตียงไร้การเอาใจใส่
"เอ๊ะเดี๋ยว" เริ่มใช้นิ้วทั้งสิบให้เป็นประโยชน์
"หนึ่ง สอง สาม สี่"
"อีกสี่วันเปิดเรียนนี่" รอยยิ้มฉาบเต็มดวงหน้า ขาพาไปยังเป้าหมาย
"คร่อก" ความง่วงเข้าครอบครองอีกครั้ง
เตียงนุ่มยุบลงตามแรงกด
ชายหนุ่มมองร่างบนเตียงอย่างสังเวช
"น้ำไม่อาบ แม่คนนี้"
"หิวไหม" ริมฝีปากเคลียข้างหู งับเล่นเบาๆ
ผลคนหลับสะดุ้งตื่นทันที มือบางปิดหูทั้งสองข้างมองคนปลุกอย่างเอาเรื่อง
"ลงไปจากเตียงฉัน" แววตาวาบวับทีเดียว
……………………………….
"อะไรกัน นี่ก็เตียงข้าเหมือนกัน" เหตุผลเข้าข้างตัวเองสุดกู่
"ได้ ฉันจะไปซื้อเตียงใหม่ก็ได้" ว่าพลางลุกออกจากที่นอน
"เปลืองเงินออก นอนกันสองคนดีกว่า"
"อุ่นดี" ยิ้มประจบ
"ใครจะไปนอนกับนาย" ยืนเท้าสะเอวตั้งหลัก ถอยห่างจากเตียงให้มากที่สุด
ยังคงไม่ลืมเหตุการณ์เมื่อวาน เพราะมันยากจะลืม
"เจ้าไง" ชี้นิ้วมายังหญิงสาว
"ดูนะ" ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนวาดมือหนากรีดเตียงออกเป็นสองฝั่ง
เตียงขนาดคิงไซท์ถูกแยกออกสองส่วนปรับเปลี่ยน
รูปร่างเป็นเตียงขนาดเล็กสองเตียงวางติดกัน
"เลือกสิ ซ้ายหรือขวา" ผายมือให้กับสุภาพสตรีเพียงคนเดียวในห้อง
หญิงสาวลากเตียงฝั่งหนึ่งวางด้านมุมห้อง อีกฝ่ายไม่ขัดข้อง
แต่
"ข้าว่าอยู่ใกล้กันดีกว่านะ" นิ้วชี้กระดิกเพียงครั้งเดียวเตียงหลังเล็กก็กลับมาอยู่ที่เดิม
"ไม่เอา " หญิงสาวออกแรงยกเตียง แต่มันไม่เขยือนแม้แต่น้อย
"หยุดเถอะ ไปอาบน้ำซะ" ถือวิสาสะจับแขน
แรงอันน้อยนิดพยายามขัดขืนแต่ไม่อาจสู้แรงมหาศาลของอีกฝ่ายได้
ยิ่งหนีแรงกดยิ่งเพิ่มขึ้น
"ปล่อ..ย" เสียงในลำคอขาดหายเมื่อสบตาคู่กรณี
สังหรณ์บ่งบอกอย่าขัดใจเป็นดีที่สุด
หากได้อ่านมาแต่แรกทุกคนคงรู้ว่า สามไม่เคยเชื่อในลางสังหรณ์เลย
"ปล่อยฉันนะ ปล่อย" ร่างบางยังคงขัดขืน
รอยยิ้มเริ่มจางหาย แววตาเข้มขึ้นจนน่าอึดอัด
"สาม ไปอาบน้ำ เดี๋ยวนี้" ราบเรียบกระแสเสียงราบเรียบจริงๆ
"มายุ่งอะไรด้วย"
"จะถอดเองหรือจะให้ถอดให้" มือเริ่มปลดซิบด้านหลัง
ชุดกระโปรงตัวนุ่มกำลังจะหล่นกองกับพื้น
ปึง!!
ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำในทันที
ชายหนุ่มพลิ้วร่างออกด้านนอกแววตาฉายแสงยิ่งขึ้น
………………………………………….5
ปลๆๆๆๆๆ
อยากได้เมน เมนหนึ่งอันคลิ๊กหนึ่งคลิ๊กเป็นกำลังใจให้ลายหมึกได้เยอะเลย
มีคนอ่านอยู่ไหมหนอ ขอเสียงหน่อยจ๊า
ตะวันบนพื้นน้ำ 4-5
"ผมชักเบื่อคุณแล้วนะ" น้ำเสียงหมดความอดทน
"งั้นนายก็เข้าหอไปสิ" ตอบกลับเสียงสะบัดทีเดียว
แขนบางถูกกระชาก
"กลับ" หญิงสาวกลับสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี
วิ่งมาได้พักใหญ่ร่างกายเริ่มล้า เหนื่อยหอบ
"น้องสาว มาหาใครจ๊ะ" วัยรุ่นสามสี่คนเข้ามารุมล้อม
ภยันตรายเริ่มเข้าใกล้ ใครกันเล่าจะช่วยได้ คุณพ่อ คุณแม่ พี่หนึ่ง พี่สอง
ช่วยสามด้วย!!!
...........................................................................................................
ห่างออกไป...............
ชายหนุ่มชะงักอยู่กับที่ เสียงน้องสาวอันเคยคุ้นแล่นตรงเข้าในสมอง
"เร็วพี่หนึ่งมันออกมาแล้ว"
"อืม "
"พี่หนึ่งเร็วมันจะหนีไปแล้ว"ชายหนุ่มวิ่งตามปีศาจไปอย่างกระชั้นชิด
ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งนั้น
ต้องต่อสู้กับความเป็นความตายอย่างเดียว
..........................
"อย่านะ" ความที่ไม่มีพลังเวทย์ทำให้หญิงสาวเริ่มหัดเรียนมวยไทยบ้างนิดหน่อย
แต่ไม่ค่อยประติดประต่อนักสาเหคุคือย้ายโรงเรียนบ่อยนั้นแหละ
ฉะนั้น การออกหมัดของหญิงสาวกลับเพิ่มความกระหายให้กับสัตว์ป่าทั้งสี่แทน
"พี่จะถนุถนอมอย่างดีเลย มามะ" ร่างบางถูกผลักล้มลง เศษสวะขึ้นค่อมอย่างย่ามใจ
ฟิ้ว ใบไม้บางเฉียบปักเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
เหยื่อล้มลงไร้สิ้นทางหายใจ ร่างเนื้อย่อยสลายเป็นผุยผง
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้คนบนพื้นตกตะลึง
ถึงแม้อยู่ในตระกูลนักเวทย์แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาติ
ให้จัดการการกับปีศาจมากนัก
รู้จักเพียงผิวเผินกับพวกที่มาคลุกคลีเล่นด้วยเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ปีศาจเหล่านั้นล้วน
น่ารัก น่าถนอม ไม่มีวี่แววของกลิ่นไอการเข่นฆ่า
สำหรับตอนนี้สิ่งที่เห็นต่อหน้าเรียกได้ว่าเป็นการฆ่า !!! ครั้งแรกเลยก็ว่าได้
คนตายต่อหน้าต่อตา สดๆ ร้อนๆ
ลมหายใจ ร่างกาย ความมีชีวิตหายวับต่อหน้าต่อตา
หนาวสั่นทั้งที่อากาศไม่เย็นจัด ขนกายตั้งชัน สยองทั่งสรรพางกาย
กลัว หวาด ระแวง กับอมนุษย์ตนนี้เหลือเกิน
การสูญเสียมีอยู่ทุกวันบนโลกมนุษย์ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ผู้ล่า
ล่าอย่างไร้เหตุผลเท่านั้น คนคนนี้ไม่สมควรตายแค่ลงโทษให้หลาบจำคงเพียงพอ
พวกเขามีคนคอยห่วงอยู่เบื้องหลัง ฆ่าไม่ใช่คำตัดสินที่ถูกเสมอไป
วัยรุ่นอีกสามคนไม่รอช้ารีบโกยแนบอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ทว่าช้ากว่าคมมัจจุราช
คนทั้งสี่ถูกจัดการอย่างเงียบเฉียบไม่เหลือแม้แต่เศษซาก
อาวุธเป็นเพียงใบไม้อันบอบบางแค่สี่ใบ!!!
ความอำมหิตของชายหนุ่มแผ่กระจายโอบคุมทั่วบริเวณ
รอยยิ้มเหยียดสมใจ ผ่อนคลาย มีความสุขกับการกระทำอันทารุณต่อเหยื่ออย่างไร้ความปราณี
มือหนายื่นออกรอฉุด หากร่างบางกลับกระเถิบหนี
ร้ายกาจ อำมหิต โหดเหี้ยม สำนึกในใจของคนบนพื้นปูน
"กลับ" ยิ้มรอรับ
ยิ้มได้ทั้งที่เพิ่งฆ่าคนไปสดๆร้อนๆ ไม่ใช่คนแล้ว
ใช่สินะเขาเป็นปีศาจ ปีศาจท่องไว้สาม
"ไม่กลับ" สะบัดหน้าหนี
"อืม ดี จะได้มีเหยื่อมาให้ข้าเล่นอีก" แววตาวาววับเรืองแสงยิ่งขึ้น
(สำหรับเขา คำว่าฆ่าคงเป็นทางออกที่ง่ายที่สุดกระมัง)ร่างบางได้แต่ปลงอยู่เงียบๆ
ร่างบางลุกขึ้นจากพื้นปูน เร่งฝีเท้าก้าวยาวขึ้น ใจต้องการไปให้พ้นจาก คน ไม่สิ อมนุษย์ตนนี้
"หนีให้พ้นนะสาม" เสียงกลั้วหัวเราะดังไล่ตามหลัง
ตามมาด้วย
"ถ้าไม่พ้น ......ตาย" ได้ผล ขาทั้งสองหยุดชะงัก ร่างบางสั่นสะท้าน
"ล้อเล่นน๊า" บ่าขวาถูกโอบแน่น แสงไฟข้างทางสาดสะท้อนใบหน้า
แววตาคนในอ้อมแขนว้าวุ่น ลนลาน
"สาม กลัวข้าเหรอ"
(แหมะ) หมดลงแล้วความอดกลั้น หยาดหนึ่งหยดลงบนอกคนกอด ตอบคำถามได้อย่างดี
ประกอบกับการสั่นสะท้านของร่างกาย ยิ่งเพิ่มความแน่ชัดยิ่งขึ้น
"ได้โปรด ปล่อยฉัน" การอ้อนวอนของคนในอ้อมแขน
"สาม ข้าไม่ทำร้ายเจ้า อย่ากลัวเลย" ไม่ปล่อยทั้งยังเพิ่มแรงรัดยิ่งขึ้น ใบหน้างามจมอยู่ในอก
ของชายหนุ่มจนมิด
"ได้โปรด" รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกในความโรแมนติกแม้แต่น้อย
สองร่างเดินเคียงคู่ตามถนนลาดยาว เอ๊ะไม่ใช่สิ
หนึ่งร่างเดิน หนึ่งร่างถูกลากไปตามถนนลาดยาวต่างหาก
…………………………………4
ตอนที่ 5 เตียงฉันนายอย่ายุ่ง
ระหว่างทางหญิงสาวจึงสำนึกได้ว่าชายหนุ่มก็ป๊อปเหมือนกัน
สาวๆพากันยื่นขนมนมเนย มีทั้งพุดดิ้ง ซ็อกโกแลต โดนัท โอ๊ยเยอะเยอะไปหมด
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด
"สวัสดีครับพี่สาว ผมเดียวครับ นี่ครับให้พี่" จดหมายฉบับเล็กถูกยัดใส่มือ
มือบางค่อยๆคลี่ออกตามรอยพับแต่ยังไม่ทันอ่าน
"ไหน ดูซิ อืม.." ชายหนุ่มกลับฉกไปถือหน้าตาเฉย
"อ้าว ถึงผมนี่" หญิงสาวชะโงกไปดู ของอีตานี่จริงๆด้วย
(แน่ล่ะสิข้าเปลี่ยนเนื้อความในจดหมายเมื่อห้านาทีที่แล้วก่อนเจ้าจะเปิดดูด้วยซ้ำ
เหยื่อเช่นเจ้าต้องอยู่ในกรอบที่ข้าวางไว้เท่านั้น)
ชั้นห้านี่ช่างลำบากจริง หญิงสาวเริ่มหมดแรงตั้งแต่ชั้นสาม
ชายหนุ่มอาสาจะแบกแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอม
ยังขยาดความอำมหิตไม่หาย
ภาพเหตุการณ์ยังคงตอกย้ำ
"ฝันดีนะครับ" หน้าผากถูกสัมผัสแผ่วเบา ไร้การต่อต้าน ร่างกายอ่อนล้าเกินไป
เดินสะโหลสะเหล่ไปที่เตียงและหมดสภาพอยู่ตรงนั้น
ร่างนอกประตูค่อยๆจางหาย กลมกลืนกับความมืดยามค่ำคืน
…………………………………………………………………………………………..
"อา นากิม อา" เสียงสุขสมดังก้องไม่ขาดสาย
"นากิม เดินกับใครค่ะ กิ๊กใหม่เหรอค่ะ พีชไม่ยอมนะ"ร่างขาวนวล
ทุบบ่าคนข้างเคียง
"พี่สาวผมครับ โธ่พีชผมจะมีใครได้นอกจากคุณ" ปะเหลาะคำหวานเข้าไป
หลอกง่ายจะตาย แม่พีชหวานลูกนี้
"งั้นอีกรอบนะค่ะ" เสียงเว้าวอน
"ตามใจสิครับ" และแล้วความสุขยามค่ำคืนก็ได้บรรเลงขึ้นอีกครั้ง
............................................................................................................
แสงแดดเริ่มสาดส่อง ร่างบนเตียงขยับเปลี่ยนท่าทางแต่ยังไม่ตื่น
"พรึบ สายแล้วๆๆๆ" วิ่งลนลานไปรอบห้อง ผ้าห่มผืนนุ่มกองอยู่ปลายเตียงไร้การเอาใจใส่
"เอ๊ะเดี๋ยว" เริ่มใช้นิ้วทั้งสิบให้เป็นประโยชน์
"หนึ่ง สอง สาม สี่"
"อีกสี่วันเปิดเรียนนี่" รอยยิ้มฉาบเต็มดวงหน้า ขาพาไปยังเป้าหมาย
"คร่อก" ความง่วงเข้าครอบครองอีกครั้ง
เตียงนุ่มยุบลงตามแรงกด
ชายหนุ่มมองร่างบนเตียงอย่างสังเวช
"น้ำไม่อาบ แม่คนนี้"
"หิวไหม" ริมฝีปากเคลียข้างหู งับเล่นเบาๆ
ผลคนหลับสะดุ้งตื่นทันที มือบางปิดหูทั้งสองข้างมองคนปลุกอย่างเอาเรื่อง
"ลงไปจากเตียงฉัน" แววตาวาบวับทีเดียว
……………………………….
"อะไรกัน นี่ก็เตียงข้าเหมือนกัน" เหตุผลเข้าข้างตัวเองสุดกู่
"ได้ ฉันจะไปซื้อเตียงใหม่ก็ได้" ว่าพลางลุกออกจากที่นอน
"เปลืองเงินออก นอนกันสองคนดีกว่า"
"อุ่นดี" ยิ้มประจบ
"ใครจะไปนอนกับนาย" ยืนเท้าสะเอวตั้งหลัก ถอยห่างจากเตียงให้มากที่สุด
ยังคงไม่ลืมเหตุการณ์เมื่อวาน เพราะมันยากจะลืม
"เจ้าไง" ชี้นิ้วมายังหญิงสาว
"ดูนะ" ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนวาดมือหนากรีดเตียงออกเป็นสองฝั่ง
เตียงขนาดคิงไซท์ถูกแยกออกสองส่วนปรับเปลี่ยน
รูปร่างเป็นเตียงขนาดเล็กสองเตียงวางติดกัน
"เลือกสิ ซ้ายหรือขวา" ผายมือให้กับสุภาพสตรีเพียงคนเดียวในห้อง
หญิงสาวลากเตียงฝั่งหนึ่งวางด้านมุมห้อง อีกฝ่ายไม่ขัดข้อง
แต่
"ข้าว่าอยู่ใกล้กันดีกว่านะ" นิ้วชี้กระดิกเพียงครั้งเดียวเตียงหลังเล็กก็กลับมาอยู่ที่เดิม
"ไม่เอา " หญิงสาวออกแรงยกเตียง แต่มันไม่เขยือนแม้แต่น้อย
"หยุดเถอะ ไปอาบน้ำซะ" ถือวิสาสะจับแขน
แรงอันน้อยนิดพยายามขัดขืนแต่ไม่อาจสู้แรงมหาศาลของอีกฝ่ายได้
ยิ่งหนีแรงกดยิ่งเพิ่มขึ้น
"ปล่อ..ย" เสียงในลำคอขาดหายเมื่อสบตาคู่กรณี
สังหรณ์บ่งบอกอย่าขัดใจเป็นดีที่สุด
หากได้อ่านมาแต่แรกทุกคนคงรู้ว่า สามไม่เคยเชื่อในลางสังหรณ์เลย
"ปล่อยฉันนะ ปล่อย" ร่างบางยังคงขัดขืน
รอยยิ้มเริ่มจางหาย แววตาเข้มขึ้นจนน่าอึดอัด
"สาม ไปอาบน้ำ เดี๋ยวนี้" ราบเรียบกระแสเสียงราบเรียบจริงๆ
"มายุ่งอะไรด้วย"
"จะถอดเองหรือจะให้ถอดให้" มือเริ่มปลดซิบด้านหลัง
ชุดกระโปรงตัวนุ่มกำลังจะหล่นกองกับพื้น
ปึง!!
ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำในทันที
ชายหนุ่มพลิ้วร่างออกด้านนอกแววตาฉายแสงยิ่งขึ้น
………………………………………….5
ปลๆๆๆๆๆ
อยากได้เมน เมนหนึ่งอันคลิ๊กหนึ่งคลิ๊กเป็นกำลังใจให้ลายหมึกได้เยอะเลย
มีคนอ่านอยู่ไหมหนอ ขอเสียงหน่อยจ๊า