เป็นนักเขียนใหม่น๊า
ปกติอ่านนิยายแฟนตาซีบางเรื่องแล้วมันขัดใจบทรักน้อยจัง เลยมานั่งเขียนเอง จัดเต็มกันเลยทีเดียว
รักดราม่า ต่อสู้ แฟนตาซี ดาร์กได้ใจ
ฝากตะวันไว้ในอ้อมใจด้วยน๊า
แนวแฟนตาซี วัยรุ่น ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยน๊า
ตัวละคร
นากิม
แน่ล่ะสิข้าเปลี่ยนเนื้อความในจดหมายเมื่อห้านาทีที่แล้วก่อนเจ้าจะเปิดดูด้วยซ้ำ เหยื่อเช่นเจ้าต้องอยู่ในกรอบที่ข้าวางไว้เท่านั้น
..........................................................
สาม
"กลับ" ร่างบางถูกลากไปยังพาหนะสีดำสนิทกลมกลืมไปกับความมืดยามค่ำคืน
"เลิกยุ่งกับฉันซักที" ตวาดห้วนอยากหนีไปให้พ้นจากอมนุษย์ตรงหน้าเหลือเกิน
...........................................................
หนึ่ง
"สามยิ้มสิค่ะ" เปิดยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้น้องคนเล็ก
"ทำไมสามไม่มีพลังค่ะ" ใบหน้าหม่นเศร้า
"ยิ้มของสามคือพลังไงค่ะ พลังของพี่เพียงคนเดียว"
....................................................................................
เวร่า
"อย่าเสแสร้งเป็นเดือดเป็นร้อนเลยคุณชายผู้สูงศักดิ์" รอยยิ้มหวานหยดย้อยพร้อมถ้อยคำปรามาส
.................................................................................................
นนท์
"เห็นหน้าครั้งแรกผมก็ชอบคุณแล้วครับ รู้สึกถึงเส้นดายสีแดงที่ผูกเราสองคนไว้"
............................................................................................................
บทนำ
50 ปีก่อน
"คิดดีแล้วรึ" สีหน้าวิตกกังวล
"หนทางเดียว" แววตามุ่งมั่น
...........................................................................................
ปักๆ
เสียงของการเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล
ร่างอันล้ำสันเจาะไม้ลำกว้างหักโค่นเพื่อให้เพียงพอกับการสร้างบ้านหลังใหม่สักหลังทดแทนหลังเก่าที่ชำรุดทรุดโทรมเต็มที
เนวี ของข้านางคงไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปกับหยาดที่หยดเปียกปอนของพระพิรุณที่ชอบ
ซึมเปียกพื้นไม้ด้านในทุกครั้งที่ล่วงหล่นจากฟากฟ้า
มือแห้งกร้านตรากตรำปาดเหงื่อบนหน้าผาก
พลัน!!! ปลายหางตาพบภาพแปลกประหลาดเท่าที่เคยเห็นมา
หญิงสาวและชายหนุ่ม !!! สวมผ้าคลุมดำสนิทมองจ้องตนอย่างไม่วางตา
ปลายเท้าไม่สัมผัสพื้นลอยเหนือพุ่มไม้ใบหนา!
"เจ้าเห็นสินะ" เสียงเยือกเย็นจนขนลุกแผ่ออกจากร่างของหญิงสาว
"ตาย!!!" หัวกระโหลกบนบ่าซ้ายพุ่งเข้าหาร่างผู้รับเคราะห์
เหยื่อหมดโอกาสส่งเสียงร้อง ดูดกลืนพลังชีวิตไม่หลงเหลือแม้แต่ซาก
"จับปลายเบ็ดให้มั่น" รอยยิ้มบางเฉียบและโหดเหี้ยม
"เหยื่ออันโอชะ ฮา ฮา ฮา" ผสานเสียงหัวเราะของชายหนุ่มข้างกายดังสะท้อนสะเทือนลั่นป่าอันเงียบสงบ
...........................................................................................
ตุบ
เพล้ง!
แจกันใบย่อมหล่นลงบนพื้นไม้แตกกระจาย
ลางบอกเหตุถึงบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา
ใจสั่นไหวอย่างไม่รู้สาเหตุเป็นกังวลถึงคนรัก
น้ำตารินไหลลงเปื้อนดวงหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว
น่าเศร้า การรอคอยคงได้มาเพียงความว่างเปล่า
คนอันเป็นที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
นั่นคือสิ่งที่คนรอยังไม่รู้ส่วนความมืดค่อยๆย่องคืบคลานใกล้เข้าหาเหยื่ออย่างเยือกเย็นเงียบเฉียบ
ชะตากรรมบทใหม่จะเริ่มต้นขึ้นพันธะที่ผูกพันยาวนาน
..........................................................................
สายลมยามมืดพัดผ่านยอดหญ้า
พาความหนาวเหน็บจากแดนอันไกลโพ้นมาทักทาย
ระยะเวลายังคงเดินไปอย่างไม่มีทางเดินกลับ
ฟึบ! ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกจากแรงของผู้มาเยือน
"พวกท่านเป็นใคร" หญิงสาวและชายหนุ่มแปลกหน้าเดินเข้าบ้านหลังน้อยอย่างถือวิสาสะ
"คู่ของเจ้าฝากสิ่งนี้มาให้ข้าก่อนที่เขาจะจากไป"
"ไปไหน" ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ได้ยินเพียงเสียงไม้ในกองไฟที่แตกกระทบกัน
สตรีชุดดำหยิบบางสิ่งออกจากอกเสื้อมอบให้กับหญิงตรงหน้า
มือสั่นเทายื่นรับ แววตาอ้างวาง....ความทรงจำ
ค่อยๆผุดตามหลอกหลอน หยาดหยดรินไหลตามร่องแก้ม
อุทิศแด่ชายผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
"เนวี ในพื้นแผ่นดินนี้เจ้าต้องการสิ่งใด"
"ข้าอยากอยู่กับท่านตลอดไป ฟา" มือหนาเอื้อมปิดบดบังแสงสว่าง
"ฟาท่านจะทำอะไร" หญิงสาวเดินตามคนนำเบิ้องหน้าแม้ดวงตามองไม่เห็นแต่ใจกลับสื่อถึงกัน
ความไว้วางใจ เชื่อมั่น ทำให้ไม่กลัวสิ่งใด
"ข้าให้เจ้า ค่อยๆลืมตา ช้าๆ............" บนหน้าผาสูงชันสองร่างยืนเคียงคู่ชายหนุ่มค่อยๆละฝ่ามืออออกจากดวงตาของหญิงสาว
ท้องน้ำวาวระยับเบื้องล่างประกอบกับท้องนภาสีเข้มเบื้องบน
ช่างประจวบพอเหมาะกันดังภาพเขียน
"ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป" เถาวัลย์ถักถูกวางลงบนมือนิ่มแทนคำมั่นสัญญา
ฝ่ามือกำแน่น
ติดสลักลึกลงถึงเนื้อหนัง
ไม่มีอีกแล้ว
คนเคียงกาย
คู่ชีวิต ไม่มี
สิ่งที่เห็นสร้างความแปลกใจให้กับ ......บางสิ่ง
(มนุษย์เสียน้ำตาง่ายนัก น่าขำสิ้นดี)ความคิดเบื้องหลังรอยยิ้มทั้งเยาะเย้ยและชิงชัง
"สว่างลงมือ" คำสั่งเฉียบขาดของบุรุษในเงามืด
แม้ใบหน้าจะงดงามเพียงใด หากรอยยิ้มกลับชวนน่าขนลุก
พิธีกรรมบางอย่างถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างเงียบเฉียบ
หยาดน้ำเปียกชโลมอาบแก้มไม่ขาดสาย ตาสวยบวมช้ำ
อักขระมนตราลอยล่องตามสายลม ทำให้ร่างบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างฉับพลัน
แก้มนิ่มถูกสัมผัสแผ่วเบา มือหนาปาดเช็ด อบอุ่น แม้แต่การกระทำก็ยังไม่เข้าใจตนเอง
"เหตุใดถึงอยากปลอมประโลมนางมนุษย์ "ถึงกระนั้นมือหนาก็ยังไม่คลายออกจากแก้มนิ่ม
"ท่าน....ได้เวลาแล้วนายท่าน" รอยยิ้มสว่างวาบบนใบหน้างาม
มนตราบทยาวถูกนำมาใช้ ทำนองไม่อาจจับความได้ทั้งรวดเร็ว สับสนและมึนงง
ดวงอัญมณีขาวสว่างปรากฎขึ้นในกำมือก่อนค่อยๆลอยลงเข้าหาร่างของหญิงสาว
ซึมผสานเข้าเนื้อในหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหน้าท้องบอบบาง
มือหนาวางบนกระหม่อมของคนที่หลับสนิท
จรดริมฝีปากแผ่วเบาบนหน้าผาก กากบาทสีดำปรากฎขึ้นก่อนค่อยๆจางหายไป
สัญลักษณ์ที่ทำให้หญิงสาวข้างกายตกตะลึง
"ภู่ดำ นายท่านทำไมถึง...." แววตาคมกริบหยุดทุกข้อกังขา
"กลับ"
(ภู่ดำ อภิสิทธิ์สูงสุดแห่งมรนาการ ทำไมนายท่านถึงให้สิทธิ์นั้นกับมนุษย์)
......................................................................................................0
บทที่ 2 แรกพบ
ปัจจุบัน
"เรียนให้จบนะลูก"
"ค่ะ" รถแวนขาวสะอาดเคลื่อนที่ออกห่างไปจนลับสายตา
ตึกไม้ตั้งตะหง่านอยู่เบื้องหน้าราวประกาศศักดาถึงอายุและความเก่าแก่
สองขาก้าวพ้นขอบรั้วสีเข้มชีวิตใหม่กำลังรอคอยบนพื้นที่ ต่างจังหวัด
เฮ้อคุ้นชินกับคำนี้เสียแล้ว เมื่อเด็กทั้งพ่อและแม่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆ
ทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนรักการเดินทาง ไม่ว่าภาคใดเหนือใต้ออกตก
ล้วนไปมาแล้วแทบทั้งสิ้น การที่ย้ายโรงเรียนบ่อยทำให้มีเพื่อนมากมาย
แต่ก็ไม่ถึงขั้นเคยสนิทสนม และจังหวัดล่าสุดที่ต้องมานี่สิ
เพราะคุณพ่อคุณแม่แท้ๆนะฉันถึงยอมมาเนี้ย
"ไปไม่ได้นะลูก แม่ต้องไปทำงานหลายปีนะค่ะ
เพราะฉะนั้นหนูเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนเก่าของเพื่อนแม่นะค่ะ "
เสียงบุพการีที่ทั้งอ้อดอ้อนและกำชับไปในตัว
"แต่ว่า" แค่จะค้านคำเดียว
"ไม่เอานะลูก งานครั้งนี้อันตรายมาก พ่อไม่อยากเอาลูกไปเสี่ยงด้วย"
"พี่หนึ่ง กับพี่สองยังไปได้เลยนี่ค่ะ" ความที่อยากไปจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
"ก็พี่ๆเขาป้องกันตัวเองได้นี่จ๊ะ"
"ใช่สาม เธอไม่มีพลังอย่าเสี่ยงดีกว่า" เสียงพี่ชายคนโตกล่าวสำทับ
"ค่ะ" แล้วฉันจะทำไงได้เล่านอกจากยอมรับชะตากรรมไป
มันผิดหรือไงหล่ะที่เกิดมาในตระกูลนักเวทย์แต่ไม่มีพลังเวทย์
น่าตลกนะทุกคนในตระกูลต่างมีพลังกันทั้งนั้นแล้วทำไมมีฉันคนเดียว
ย้ำคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีเหมือนกับพวกนั้นสักกะติ๊ด
นี่ฉันเป็นลูกบ้านอื่นที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี้ย
เฮ้อ ถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้ว ก็เพราะอย่างงี้ไงหล่ะ
ฉันถึงต้องมายังหอพักที่อยู่ตรงหน้าฉันเนี้ย
ไม้ทั้งหลัง น่าวังเวงซะไม่มี
สองเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ลวดลายสลักเป็นรูปเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดรัดแน่น
"สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ใช่ไหมจ๊ะ วันนี้ไม่ค่อยคนเพราะช่วงปิดเทอมนะหนู"
ยังไม่ทันเอื้อมจับลูกบิด
ประตูบานหน้าก็เปิดอ้าต้อนรับ !!!
หญิงสาวเสียเวลาลงทะเบียนอยู่ด้านล่างพักใหญ่
จนได้เบอร์ห้องในที่สุด
"1529 ชั้นห้าห้องริมสุด" สายตากวาดไล่ตามเบอร์ห้อง
"1520 1521 1522 1523.......เจอแล้ว1529"
"อย่าเปิด อย่านะสาม" เสียงเตือนดังขึ้นจากภายในทำให้หญิงสาวหยุดซะงักครู่หนึ่งไม่รู้ทำไม
รู้สึกเหมือนกับว่าหากเปิดประตูบานนี้เข้าไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
"คิดไปเอง" พยายามปลอบใจตนเอง มือบางบิดลูกบิด
ลากกระเป๋าเป้บนหลังวางลงบนพื้นห้องก่อนค่อยๆสำรวจไปรอบๆ
เตียงขนาดคิงไซท์ปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ติด
กับโต๊ะเขียนหนังสือ
ทางขวามือเป็นห้องน้ำแบบโถปิดเปิด
ติดผนังมีอ่างล่างหน้าปูด้วยหินอ่อนสีเขียวใส
อ่างจากุชชี่ตั้งเด่นข้างผนังฝั่งซ้ายมีทั้งน้ำเย็นและร้อนให้เลือกตามใจชอบ
"โหยังกะโรงแรม มีแอร์ซะด้วย คุณแม่ขา ขอบคุณที่สุดเลย"หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง
มุมห้องด้านหนึ่งร่างในชุดดำซุ่มซ่อนอย่างเงียบเชียบ ไร้สัมผัส ไร้ตัวตน
มาแล้วสินะ คลี่รอยยิ้มอย่างมาดหมาย
......................................................................................
หลับซักงีบดีกว่า
ทันความคิดเจ้าตัวจึงล้มนอนลงบนเตียงหนานุ่ม นิทราเข้าครอบครอง
ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีจากสดใสเข้าสู้ความมืดมน
ราตรีเริ่มแผ่กระจายทั่วทุกอณู
แววตาสีมรกตยังคงจับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ให้คลายสาดตา
"นากิม" เสียงหวานไพเราะลอยเรื่อยตามสายลม
หากไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินเป็นแน่
ซึ่งแตกต่างจากชายหนุ่มชุดดำ
หูของเขาสามารถรับเสียงได้ดีกว่าคนปกติ
"เวร่า เงียบ"
"ทำไมต้องดุข้า" ร่างขาวสกาวค่อยๆสว่างขึ้นข้างกายชายหนุ่ม แววตาตัดพ้อต่อว่า
"มานี่ มา" ริมฝีปากแลกจุมพิตกันอย่างดุเดือด กิจกรรมในห้องไม่เป็นการรบกวนสำหรับ
สามเลยแม้แต่น้อยเธอยังคงหลับได้อย่างปกติสุข
.......................................................................................
ปีศาจแค่ชื่อก็น่าสยองขวัญแล้ว
และถ้าคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจ
คุณจะทำยังไง
ฮึฮึฮึ
.....................................................
จะมาอัพทุกวันน๊า
ตะวันบนพื้นน้ำ 1-2
ปกติอ่านนิยายแฟนตาซีบางเรื่องแล้วมันขัดใจบทรักน้อยจัง เลยมานั่งเขียนเอง จัดเต็มกันเลยทีเดียว
รักดราม่า ต่อสู้ แฟนตาซี ดาร์กได้ใจ
ฝากตะวันไว้ในอ้อมใจด้วยน๊า
แนวแฟนตาซี วัยรุ่น ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยน๊า
ตัวละคร
นากิม
แน่ล่ะสิข้าเปลี่ยนเนื้อความในจดหมายเมื่อห้านาทีที่แล้วก่อนเจ้าจะเปิดดูด้วยซ้ำ เหยื่อเช่นเจ้าต้องอยู่ในกรอบที่ข้าวางไว้เท่านั้น
..........................................................
สาม
"กลับ" ร่างบางถูกลากไปยังพาหนะสีดำสนิทกลมกลืมไปกับความมืดยามค่ำคืน
"เลิกยุ่งกับฉันซักที" ตวาดห้วนอยากหนีไปให้พ้นจากอมนุษย์ตรงหน้าเหลือเกิน
...........................................................
หนึ่ง
"สามยิ้มสิค่ะ" เปิดยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้น้องคนเล็ก
"ทำไมสามไม่มีพลังค่ะ" ใบหน้าหม่นเศร้า
"ยิ้มของสามคือพลังไงค่ะ พลังของพี่เพียงคนเดียว"
....................................................................................
เวร่า
"อย่าเสแสร้งเป็นเดือดเป็นร้อนเลยคุณชายผู้สูงศักดิ์" รอยยิ้มหวานหยดย้อยพร้อมถ้อยคำปรามาส
.................................................................................................
นนท์
"เห็นหน้าครั้งแรกผมก็ชอบคุณแล้วครับ รู้สึกถึงเส้นดายสีแดงที่ผูกเราสองคนไว้"
............................................................................................................
บทนำ
50 ปีก่อน
"คิดดีแล้วรึ" สีหน้าวิตกกังวล
"หนทางเดียว" แววตามุ่งมั่น
...........................................................................................
ปักๆ
เสียงของการเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล
ร่างอันล้ำสันเจาะไม้ลำกว้างหักโค่นเพื่อให้เพียงพอกับการสร้างบ้านหลังใหม่สักหลังทดแทนหลังเก่าที่ชำรุดทรุดโทรมเต็มที
เนวี ของข้านางคงไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปกับหยาดที่หยดเปียกปอนของพระพิรุณที่ชอบ
ซึมเปียกพื้นไม้ด้านในทุกครั้งที่ล่วงหล่นจากฟากฟ้า
มือแห้งกร้านตรากตรำปาดเหงื่อบนหน้าผาก
พลัน!!! ปลายหางตาพบภาพแปลกประหลาดเท่าที่เคยเห็นมา
หญิงสาวและชายหนุ่ม !!! สวมผ้าคลุมดำสนิทมองจ้องตนอย่างไม่วางตา
ปลายเท้าไม่สัมผัสพื้นลอยเหนือพุ่มไม้ใบหนา!
"เจ้าเห็นสินะ" เสียงเยือกเย็นจนขนลุกแผ่ออกจากร่างของหญิงสาว
"ตาย!!!" หัวกระโหลกบนบ่าซ้ายพุ่งเข้าหาร่างผู้รับเคราะห์
เหยื่อหมดโอกาสส่งเสียงร้อง ดูดกลืนพลังชีวิตไม่หลงเหลือแม้แต่ซาก
"จับปลายเบ็ดให้มั่น" รอยยิ้มบางเฉียบและโหดเหี้ยม
"เหยื่ออันโอชะ ฮา ฮา ฮา" ผสานเสียงหัวเราะของชายหนุ่มข้างกายดังสะท้อนสะเทือนลั่นป่าอันเงียบสงบ
...........................................................................................
ตุบ
เพล้ง!
แจกันใบย่อมหล่นลงบนพื้นไม้แตกกระจาย
ลางบอกเหตุถึงบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา
ใจสั่นไหวอย่างไม่รู้สาเหตุเป็นกังวลถึงคนรัก
น้ำตารินไหลลงเปื้อนดวงหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว
น่าเศร้า การรอคอยคงได้มาเพียงความว่างเปล่า
คนอันเป็นที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
นั่นคือสิ่งที่คนรอยังไม่รู้ส่วนความมืดค่อยๆย่องคืบคลานใกล้เข้าหาเหยื่ออย่างเยือกเย็นเงียบเฉียบ
ชะตากรรมบทใหม่จะเริ่มต้นขึ้นพันธะที่ผูกพันยาวนาน
..........................................................................
สายลมยามมืดพัดผ่านยอดหญ้า
พาความหนาวเหน็บจากแดนอันไกลโพ้นมาทักทาย
ระยะเวลายังคงเดินไปอย่างไม่มีทางเดินกลับ
ฟึบ! ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกจากแรงของผู้มาเยือน
"พวกท่านเป็นใคร" หญิงสาวและชายหนุ่มแปลกหน้าเดินเข้าบ้านหลังน้อยอย่างถือวิสาสะ
"คู่ของเจ้าฝากสิ่งนี้มาให้ข้าก่อนที่เขาจะจากไป"
"ไปไหน" ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ได้ยินเพียงเสียงไม้ในกองไฟที่แตกกระทบกัน
สตรีชุดดำหยิบบางสิ่งออกจากอกเสื้อมอบให้กับหญิงตรงหน้า
มือสั่นเทายื่นรับ แววตาอ้างวาง....ความทรงจำ
ค่อยๆผุดตามหลอกหลอน หยาดหยดรินไหลตามร่องแก้ม
อุทิศแด่ชายผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
"เนวี ในพื้นแผ่นดินนี้เจ้าต้องการสิ่งใด"
"ข้าอยากอยู่กับท่านตลอดไป ฟา" มือหนาเอื้อมปิดบดบังแสงสว่าง
"ฟาท่านจะทำอะไร" หญิงสาวเดินตามคนนำเบิ้องหน้าแม้ดวงตามองไม่เห็นแต่ใจกลับสื่อถึงกัน
ความไว้วางใจ เชื่อมั่น ทำให้ไม่กลัวสิ่งใด
"ข้าให้เจ้า ค่อยๆลืมตา ช้าๆ............" บนหน้าผาสูงชันสองร่างยืนเคียงคู่ชายหนุ่มค่อยๆละฝ่ามืออออกจากดวงตาของหญิงสาว
ท้องน้ำวาวระยับเบื้องล่างประกอบกับท้องนภาสีเข้มเบื้องบน
ช่างประจวบพอเหมาะกันดังภาพเขียน
"ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป" เถาวัลย์ถักถูกวางลงบนมือนิ่มแทนคำมั่นสัญญา
ฝ่ามือกำแน่น
ติดสลักลึกลงถึงเนื้อหนัง
ไม่มีอีกแล้ว
คนเคียงกาย
คู่ชีวิต ไม่มี
สิ่งที่เห็นสร้างความแปลกใจให้กับ ......บางสิ่ง
(มนุษย์เสียน้ำตาง่ายนัก น่าขำสิ้นดี)ความคิดเบื้องหลังรอยยิ้มทั้งเยาะเย้ยและชิงชัง
"สว่างลงมือ" คำสั่งเฉียบขาดของบุรุษในเงามืด
แม้ใบหน้าจะงดงามเพียงใด หากรอยยิ้มกลับชวนน่าขนลุก
พิธีกรรมบางอย่างถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างเงียบเฉียบ
หยาดน้ำเปียกชโลมอาบแก้มไม่ขาดสาย ตาสวยบวมช้ำ
อักขระมนตราลอยล่องตามสายลม ทำให้ร่างบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างฉับพลัน
แก้มนิ่มถูกสัมผัสแผ่วเบา มือหนาปาดเช็ด อบอุ่น แม้แต่การกระทำก็ยังไม่เข้าใจตนเอง
"เหตุใดถึงอยากปลอมประโลมนางมนุษย์ "ถึงกระนั้นมือหนาก็ยังไม่คลายออกจากแก้มนิ่ม
"ท่าน....ได้เวลาแล้วนายท่าน" รอยยิ้มสว่างวาบบนใบหน้างาม
มนตราบทยาวถูกนำมาใช้ ทำนองไม่อาจจับความได้ทั้งรวดเร็ว สับสนและมึนงง
ดวงอัญมณีขาวสว่างปรากฎขึ้นในกำมือก่อนค่อยๆลอยลงเข้าหาร่างของหญิงสาว
ซึมผสานเข้าเนื้อในหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหน้าท้องบอบบาง
มือหนาวางบนกระหม่อมของคนที่หลับสนิท
จรดริมฝีปากแผ่วเบาบนหน้าผาก กากบาทสีดำปรากฎขึ้นก่อนค่อยๆจางหายไป
สัญลักษณ์ที่ทำให้หญิงสาวข้างกายตกตะลึง
"ภู่ดำ นายท่านทำไมถึง...." แววตาคมกริบหยุดทุกข้อกังขา
"กลับ"
(ภู่ดำ อภิสิทธิ์สูงสุดแห่งมรนาการ ทำไมนายท่านถึงให้สิทธิ์นั้นกับมนุษย์)
......................................................................................................0
บทที่ 2 แรกพบ
ปัจจุบัน
"เรียนให้จบนะลูก"
"ค่ะ" รถแวนขาวสะอาดเคลื่อนที่ออกห่างไปจนลับสายตา
ตึกไม้ตั้งตะหง่านอยู่เบื้องหน้าราวประกาศศักดาถึงอายุและความเก่าแก่
สองขาก้าวพ้นขอบรั้วสีเข้มชีวิตใหม่กำลังรอคอยบนพื้นที่ ต่างจังหวัด
เฮ้อคุ้นชินกับคำนี้เสียแล้ว เมื่อเด็กทั้งพ่อและแม่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆ
ทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนรักการเดินทาง ไม่ว่าภาคใดเหนือใต้ออกตก
ล้วนไปมาแล้วแทบทั้งสิ้น การที่ย้ายโรงเรียนบ่อยทำให้มีเพื่อนมากมาย
แต่ก็ไม่ถึงขั้นเคยสนิทสนม และจังหวัดล่าสุดที่ต้องมานี่สิ
เพราะคุณพ่อคุณแม่แท้ๆนะฉันถึงยอมมาเนี้ย
"ไปไม่ได้นะลูก แม่ต้องไปทำงานหลายปีนะค่ะ
เพราะฉะนั้นหนูเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนเก่าของเพื่อนแม่นะค่ะ "
เสียงบุพการีที่ทั้งอ้อดอ้อนและกำชับไปในตัว
"แต่ว่า" แค่จะค้านคำเดียว
"ไม่เอานะลูก งานครั้งนี้อันตรายมาก พ่อไม่อยากเอาลูกไปเสี่ยงด้วย"
"พี่หนึ่ง กับพี่สองยังไปได้เลยนี่ค่ะ" ความที่อยากไปจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
"ก็พี่ๆเขาป้องกันตัวเองได้นี่จ๊ะ"
"ใช่สาม เธอไม่มีพลังอย่าเสี่ยงดีกว่า" เสียงพี่ชายคนโตกล่าวสำทับ
"ค่ะ" แล้วฉันจะทำไงได้เล่านอกจากยอมรับชะตากรรมไป
มันผิดหรือไงหล่ะที่เกิดมาในตระกูลนักเวทย์แต่ไม่มีพลังเวทย์
น่าตลกนะทุกคนในตระกูลต่างมีพลังกันทั้งนั้นแล้วทำไมมีฉันคนเดียว
ย้ำคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีเหมือนกับพวกนั้นสักกะติ๊ด
นี่ฉันเป็นลูกบ้านอื่นที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี้ย
เฮ้อ ถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้ว ก็เพราะอย่างงี้ไงหล่ะ
ฉันถึงต้องมายังหอพักที่อยู่ตรงหน้าฉันเนี้ย
ไม้ทั้งหลัง น่าวังเวงซะไม่มี
สองเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ลวดลายสลักเป็นรูปเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดรัดแน่น
"สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ใช่ไหมจ๊ะ วันนี้ไม่ค่อยคนเพราะช่วงปิดเทอมนะหนู"
ยังไม่ทันเอื้อมจับลูกบิด
ประตูบานหน้าก็เปิดอ้าต้อนรับ !!!
หญิงสาวเสียเวลาลงทะเบียนอยู่ด้านล่างพักใหญ่
จนได้เบอร์ห้องในที่สุด
"1529 ชั้นห้าห้องริมสุด" สายตากวาดไล่ตามเบอร์ห้อง
"1520 1521 1522 1523.......เจอแล้ว1529"
"อย่าเปิด อย่านะสาม" เสียงเตือนดังขึ้นจากภายในทำให้หญิงสาวหยุดซะงักครู่หนึ่งไม่รู้ทำไม
รู้สึกเหมือนกับว่าหากเปิดประตูบานนี้เข้าไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
"คิดไปเอง" พยายามปลอบใจตนเอง มือบางบิดลูกบิด
ลากกระเป๋าเป้บนหลังวางลงบนพื้นห้องก่อนค่อยๆสำรวจไปรอบๆ
เตียงขนาดคิงไซท์ปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ติด
กับโต๊ะเขียนหนังสือ
ทางขวามือเป็นห้องน้ำแบบโถปิดเปิด
ติดผนังมีอ่างล่างหน้าปูด้วยหินอ่อนสีเขียวใส
อ่างจากุชชี่ตั้งเด่นข้างผนังฝั่งซ้ายมีทั้งน้ำเย็นและร้อนให้เลือกตามใจชอบ
"โหยังกะโรงแรม มีแอร์ซะด้วย คุณแม่ขา ขอบคุณที่สุดเลย"หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง
มุมห้องด้านหนึ่งร่างในชุดดำซุ่มซ่อนอย่างเงียบเชียบ ไร้สัมผัส ไร้ตัวตน
มาแล้วสินะ คลี่รอยยิ้มอย่างมาดหมาย
......................................................................................
หลับซักงีบดีกว่า
ทันความคิดเจ้าตัวจึงล้มนอนลงบนเตียงหนานุ่ม นิทราเข้าครอบครอง
ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีจากสดใสเข้าสู้ความมืดมน
ราตรีเริ่มแผ่กระจายทั่วทุกอณู
แววตาสีมรกตยังคงจับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ให้คลายสาดตา
"นากิม" เสียงหวานไพเราะลอยเรื่อยตามสายลม
หากไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินเป็นแน่
ซึ่งแตกต่างจากชายหนุ่มชุดดำ
หูของเขาสามารถรับเสียงได้ดีกว่าคนปกติ
"เวร่า เงียบ"
"ทำไมต้องดุข้า" ร่างขาวสกาวค่อยๆสว่างขึ้นข้างกายชายหนุ่ม แววตาตัดพ้อต่อว่า
"มานี่ มา" ริมฝีปากแลกจุมพิตกันอย่างดุเดือด กิจกรรมในห้องไม่เป็นการรบกวนสำหรับ
สามเลยแม้แต่น้อยเธอยังคงหลับได้อย่างปกติสุข
.......................................................................................
ปีศาจแค่ชื่อก็น่าสยองขวัญแล้ว
และถ้าคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจ
คุณจะทำยังไง
ฮึฮึฮึ
.....................................................
จะมาอัพทุกวันน๊า