บทที่ 5 รู้จักมักตาย
เช้าวันใหม่ ยศตื่นขึ้นมาด้วยอาการนอนไม่เต็มอิ่มนัก ขณะที่วันดีดูท่าจะไม่ค่อยได้นอนทั้งคืน สีหน้าดูอิดโรยราวกับผีดิบอย่างเห็นได้ชัด
"ตื่นแต่เช้าเลยได้นอนบ้างหรือยัง" ยศถามขณะเดินออกจากห้องน้ำ
"นอนไม่ค่อยหลับ วันกลัว" หลับตาทีไรวันดีเห็นแต่ภาพเด็กคนนั้นตลอด ถึงแม้จะพยายามลืมมันก็ตาม
"ยศ...เราย้ายโรงเรียนลูกดีไหม" จู่ๆ วันดีก็พูดโพล่งขึ้นมา แววตาเปี่ยมด้วยความหวาดกลัว
"คิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก เราไม่ได้ทำให้เด็กนั่นตายสักหน่อย เค้าคงมาขอส่วนบุญ อยากให้เราทำบุญไปให้มั้ง" ยศบอกภรรยา "เดี๋ยวเราแวะใส่บาตรที่ตลาดล่ะกัน" วันดีพยักหน้าเห็นด้วย
"เอ๊ะ...วันนี้วันพระไม่ใช่เหรอ พระไม่มารับบิณฑบาตร" วันดีเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ว่าวันที่โรงเรียนมีกิจกรรมทุกวันพระ
"งั้นเอาไว้วันหยุด เราไปทำบุญที่วัดกัน ไปเตรียมตัวไปโรงเรียนกันได้แล้ว" ยศบอกพลางเดินเข้าไปลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ
"ใยไหมลูก เอาภาพวาดที่จะให้เพื่อนใหม่ไปหรือยังคะ" วันดีถามแล้วก็หอมฟอดหนึ่งที่แก้มนิ่มๆ
"ค่ะ" ใยไหมตอบ
"ยศลืมไปแล้วเหรอ วันเสาร์เช้ามีนัดกับคุณวิรัฒน์ไปดูบ้าน"
"เออจริงสิ ผมลืมสนิท" ยศเกาหัวแค่กๆ แก้อาการหน้าแตก
"คุณพ่อแก่แล้วเน๊าะใยใหม่" วันดีหันถามลูกสาวเชิงความเห็น
..................................
บรรดาเพื่อนร่วมงานของนางพรต่างพากันสงสัยที่ยังคงเห็นนางพรไปทำความสะอาดอาคารสามเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่น่าจะเจอ...สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัว
"พรๆ" เพื่อนคนหนึ่งสะกิดเรียก "เจอ...เอ่อ..." เธอไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา ได้แต่อึกๆ อักๆ
"เจอะไร" นางพรชักเริ่มรำคาณกับท่าทีพูดอึกๆ อักๆ
"ผีเด็กนักเรียนชายอ่ะ" เพื่อนกระซิบแผ่วเบา
นางพรส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เป็นไปได้ไง คนอื่นๆ ที่ไปทำเจอดีกันหมด" เพื่อนคนนั้นกำลังคิดว่านางพรโกด ไม่ยอมเล่า แต่เมื่อดูท่าทีของนางพรก็ไม่ทีท่าหวาดกลัวอะไร
"ผีเผ่อที่ไหน ไม่เห็นจะมี" นางพรบอก "มีแต่..." นางพรหยุดพูดแค่นั้นปล่อยให้เพื่อนสงสัยอยากรู้
"มีแต่อะไร"
"ก็มีแต่เด็กนักเรียนนะสิ"
เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น เพื่อของนางพรถึงกับเว่อ "โธ่...อุตส่าห์รอฟัง ไปดีกว่า" เพื่อของนางพรกำลังหันหลังเดินไปแต่หยุดหันมากระซิบบอกนางพร "ระวังนะแก อย่าไปแถวห้อง ป.2/3 เดี๋ยวเจอผีนักเรียนชาย"
....ป. 2/3
ห้องที่น่างพรเจอเด็กนักเรียนชายคนนั้นนี่... นางพรกำลังจะอ้าปากถามว่าผีเด็กชื่ออะไร รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร เพื่อนของเธอก็เดินจากไปแล้ว
...หรือว่า...คงไม่ใช่หรอก ขณะกำลังจมอยู่กับความคิด เท้าก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง ป.2/3 เสียแล้ว
‘...ระวังนะแก อย่าไปแถวห้อง ป.2/3 เดี๋ยวเจอผีนักเรียนชาย…’
เสียงคำพูดของเพื่อนนางพรก็ดังขึ้นอีกครั้งในโสตประสาท ใจหนึ่งนางพรคิดว่าไม่ใช่ แต่อีกใจกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จะเชื่อคำบอกเล่าของเพื่อนดีไหม ในโลกนี้มีผีจริงเหรอ ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอผีสักตัว จะให้ทำใจเชื่อง่ายๆ ได้อย่างไร ...มันพิสูจน์...
ในห้องยังมืดสลัวมีแสงแดดเล็ดลอดบานหน้าต่างเข้ามาบ้างแต่ก็ไม่สว่างมากนัก แสดงว่า ยังไม่มีเด็กนักเรียนมาสักคน
จังหวะที่กำลังจะเลื่อนประตูปิด เสียงเหมือนเหรียญบาทหล่นลงบนพื้นไม้ของห้องก็ดังขึ้น วินาทีนั้นหัวใจของนางพรแทบหยุดเต้น ถึงแม้ว่าใจหนึ่งจะบอกไม่กลัว แต่อีกใจกลับรู้สึกกลัวเสียวสันหลังวาบ
นางพรค่อยๆ หันหลังกลับไปมองหาต้นตอของเสียง เหรียญนั้นอยู่นิ่งใกล้ตะตัวนั้น เธอก้มลงเก็บเหรียญนั้นพลางกวาดสายตามองใต้โต๊ะนักเรียนบริเวณนั้น หัวใจแทบจะวายเมื่อเห็นเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งนั่งก้มหน้าคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะนักเรียน
"หนูๆ" นางพรส่งเสียงเรียกอย่างกล้าๆ กลัวๆ เด็กนักเรียนชายค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง "อ้าว...หนูนั่นเอง" นางพรจำได้ขึ้นใจด้วยลักษณะรูปร่างน่าจะเป็นเด็กคนเดียวกันกับที่เจอเมื่อวันก่อน
"มานั่งทำไมใต้โต๊ะคะ" นางพรนั่งย่องๆ ตรงหน้า
"ผมไม่มีเพื่อนเล่น"
"ก็มาแต่เช้า เพื่อนๆ ยังไม่มากันเลย อีกสักพักเพื่อนก็มาแล้วคะ" นางพรอดคิดไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเด็กชายคนนี้คงรีบไปทำงานแต่เช้า เพราะกลัวรถติดถึงที่ทำงานสาย จึงเอาลูกมาไว้โรงเรียนแต่เช้าตรู่
"คุณพ่อคุณแม่มาส่งตั้งแต่เช้าเหรอคะ" นางพรพยายามชวนคุยเป็นเพื่อน
เด็กชายหน้าอ้วนกลมสบตากับนางพรที่นั่งอยู่ไม่ไกล สีหน้านางพรระคนแปลกใจทำไมใบหน้าของเด็กชายซีดขาวราวกับไม่มีเลือดสูบฉีด ถึงใต้โต๊ะจะมืดแต่ก็ยังมองเห็นได้ชัด
"ผมอยู่ที่โรงเรียน"
"อะไรนะคะ?" นางพรอุทานได้แค่นั้น เสียงประตูก็ถูกเลื่อนเปิดให้เห็นร่างของเด็กนักเรียนหญิงและชายวัยกลางคนเดินเข้าในห้องเรียน นางพรส่งยิ้มทักผู้ที่มาใหม่ก่อนหันกลับไปบอกเด็กชาย "ไม่เหงาแล้ว อ้าว..."
นางพรพยายามมองหาเด็กนักเรียนชายคนนั้น
"มีอะไรเหรอครับ" ยศถามนางพรเมื่อเห็นเธอทำท่าเหรอหรา
"อ้อ... พอดีเมื่อกี้น้องเค้าเหงาเลยนั่งคุยเป็นเพื่อน"
"ไหนละครับ ไม่เห็นมีใครสักคน" ยศก้มลงมอง เขามองไม่เห็นใครสักคน และไม่มีใครเดินสวนกับเขาออกนอกห้องแน่
"...ข้าวกล้อง..." ใยไหมเอ่ยขึ้นขระนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตัวเอง
"หนูเห็น?" ผู้เป็นพ่อถามแววตาสงสัย
"เดินออกไปแล้วคะ" ใยไหมบอกน้ำเสียงเรียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองไปที่ประตู
"แปลก" นางพรพึมพำ
ใช่...ยศก็ว่าแปลก
เมื่อยศและนางพรเดินออกจากห้อง เด็กชายหน้าอ้วนกลมก็เอ่ยถามเด็กนักเรียนหญิง
"เธอรู้ว่าเราเป็น... เออ..." ข้าวกล้องเว้นคำพูดสุดท้ายไว้ เพราะไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าจะรับฟังได้หรือเปล่า
ใยไหมพยักหน้าแทนคำตอบ คราวนี้ข้าวกล้องกลับเป็นฝ่ายที่ตกใจเสียเอง
"แล้วเธอไม่กลัวฉันเหรอ"
"กลัว แต่เธอไม่ได้มาทำร้ายฉันนี่" ใยไหมหยุดพูด "และฉันก็ชินแล้ว"
"หมายความว่าไร" เด็กชายหน้ากลมถามด้วยความสงสัย
"ฉันเห็นบ่อย"
"ห๊า! เห็นบ่อย น่ากลัวจัง" คราวนี้ใยไหมอดยิ้มขำกับคำพูดและทีท่าของเพื่อนใหม่ไม่ได้
"เธอจะกลัวอะไร เธอเป็นผีนะ" ใยไหมว่า
"เออจริง ลืมไป" ผีเด็กชายหน้ากลมยิ้มกว้างจนเห็นฟันหรอซี่ดำ
"ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งนาน ไม่มีใครเห็นฉันสักคน นอกจากเธอและป้าพร"
"เธออย่าไปหลอกป้าพรล่ะ เดี๋ยวแกหัวใจวายตายพอดี"
"ไม่หรอก ก็แค่ล้อเล่นขำๆ"
"ขำตายล่ะ"
"แล้วทำไมเธอจึงเห็นบ่อยล่ะ"
"พ่อฉันบอกว่า ฉันมีซิกๆๆ อะไรนะ ฉันก็จำไม่ได้"
"ซิกอะไร ซิกเท็มมาหรือเปล่า" ข้าวกล้องแสดงความคิดเห็น
"บ้าเหรอ นั่นมันซิสเท็มมา ผีอะไรมั่วจริงๆ"
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นหากป้าพรหรือใครเดินผ่านมาเห็นใยไหมตอนนี้คงคิดว่าเธอบ้าพูดอยู่คนเดียว ยิ้มคนเดียว จู่ๆ ก็หัวเราะ ทั้งทีเมื่อก่อนเป็นเด็กเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
วิญญาณพยาบาท #5
เช้าวันใหม่ ยศตื่นขึ้นมาด้วยอาการนอนไม่เต็มอิ่มนัก ขณะที่วันดีดูท่าจะไม่ค่อยได้นอนทั้งคืน สีหน้าดูอิดโรยราวกับผีดิบอย่างเห็นได้ชัด
"ตื่นแต่เช้าเลยได้นอนบ้างหรือยัง" ยศถามขณะเดินออกจากห้องน้ำ
"นอนไม่ค่อยหลับ วันกลัว" หลับตาทีไรวันดีเห็นแต่ภาพเด็กคนนั้นตลอด ถึงแม้จะพยายามลืมมันก็ตาม
"ยศ...เราย้ายโรงเรียนลูกดีไหม" จู่ๆ วันดีก็พูดโพล่งขึ้นมา แววตาเปี่ยมด้วยความหวาดกลัว
"คิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก เราไม่ได้ทำให้เด็กนั่นตายสักหน่อย เค้าคงมาขอส่วนบุญ อยากให้เราทำบุญไปให้มั้ง" ยศบอกภรรยา "เดี๋ยวเราแวะใส่บาตรที่ตลาดล่ะกัน" วันดีพยักหน้าเห็นด้วย
"เอ๊ะ...วันนี้วันพระไม่ใช่เหรอ พระไม่มารับบิณฑบาตร" วันดีเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ว่าวันที่โรงเรียนมีกิจกรรมทุกวันพระ
"งั้นเอาไว้วันหยุด เราไปทำบุญที่วัดกัน ไปเตรียมตัวไปโรงเรียนกันได้แล้ว" ยศบอกพลางเดินเข้าไปลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ
"ใยไหมลูก เอาภาพวาดที่จะให้เพื่อนใหม่ไปหรือยังคะ" วันดีถามแล้วก็หอมฟอดหนึ่งที่แก้มนิ่มๆ
"ค่ะ" ใยไหมตอบ
"ยศลืมไปแล้วเหรอ วันเสาร์เช้ามีนัดกับคุณวิรัฒน์ไปดูบ้าน"
"เออจริงสิ ผมลืมสนิท" ยศเกาหัวแค่กๆ แก้อาการหน้าแตก
"คุณพ่อแก่แล้วเน๊าะใยใหม่" วันดีหันถามลูกสาวเชิงความเห็น
..................................
บรรดาเพื่อนร่วมงานของนางพรต่างพากันสงสัยที่ยังคงเห็นนางพรไปทำความสะอาดอาคารสามเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่น่าจะเจอ...สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัว
"พรๆ" เพื่อนคนหนึ่งสะกิดเรียก "เจอ...เอ่อ..." เธอไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา ได้แต่อึกๆ อักๆ
"เจอะไร" นางพรชักเริ่มรำคาณกับท่าทีพูดอึกๆ อักๆ
"ผีเด็กนักเรียนชายอ่ะ" เพื่อนกระซิบแผ่วเบา
นางพรส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เป็นไปได้ไง คนอื่นๆ ที่ไปทำเจอดีกันหมด" เพื่อนคนนั้นกำลังคิดว่านางพรโกด ไม่ยอมเล่า แต่เมื่อดูท่าทีของนางพรก็ไม่ทีท่าหวาดกลัวอะไร
"ผีเผ่อที่ไหน ไม่เห็นจะมี" นางพรบอก "มีแต่..." นางพรหยุดพูดแค่นั้นปล่อยให้เพื่อนสงสัยอยากรู้
"มีแต่อะไร"
"ก็มีแต่เด็กนักเรียนนะสิ"
เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น เพื่อของนางพรถึงกับเว่อ "โธ่...อุตส่าห์รอฟัง ไปดีกว่า" เพื่อของนางพรกำลังหันหลังเดินไปแต่หยุดหันมากระซิบบอกนางพร "ระวังนะแก อย่าไปแถวห้อง ป.2/3 เดี๋ยวเจอผีนักเรียนชาย"
....ป. 2/3
ห้องที่น่างพรเจอเด็กนักเรียนชายคนนั้นนี่... นางพรกำลังจะอ้าปากถามว่าผีเด็กชื่ออะไร รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร เพื่อนของเธอก็เดินจากไปแล้ว
...หรือว่า...คงไม่ใช่หรอก ขณะกำลังจมอยู่กับความคิด เท้าก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง ป.2/3 เสียแล้ว
‘...ระวังนะแก อย่าไปแถวห้อง ป.2/3 เดี๋ยวเจอผีนักเรียนชาย…’
เสียงคำพูดของเพื่อนนางพรก็ดังขึ้นอีกครั้งในโสตประสาท ใจหนึ่งนางพรคิดว่าไม่ใช่ แต่อีกใจกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จะเชื่อคำบอกเล่าของเพื่อนดีไหม ในโลกนี้มีผีจริงเหรอ ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอผีสักตัว จะให้ทำใจเชื่อง่ายๆ ได้อย่างไร ...มันพิสูจน์...
ในห้องยังมืดสลัวมีแสงแดดเล็ดลอดบานหน้าต่างเข้ามาบ้างแต่ก็ไม่สว่างมากนัก แสดงว่า ยังไม่มีเด็กนักเรียนมาสักคน
จังหวะที่กำลังจะเลื่อนประตูปิด เสียงเหมือนเหรียญบาทหล่นลงบนพื้นไม้ของห้องก็ดังขึ้น วินาทีนั้นหัวใจของนางพรแทบหยุดเต้น ถึงแม้ว่าใจหนึ่งจะบอกไม่กลัว แต่อีกใจกลับรู้สึกกลัวเสียวสันหลังวาบ
นางพรค่อยๆ หันหลังกลับไปมองหาต้นตอของเสียง เหรียญนั้นอยู่นิ่งใกล้ตะตัวนั้น เธอก้มลงเก็บเหรียญนั้นพลางกวาดสายตามองใต้โต๊ะนักเรียนบริเวณนั้น หัวใจแทบจะวายเมื่อเห็นเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งนั่งก้มหน้าคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะนักเรียน
"หนูๆ" นางพรส่งเสียงเรียกอย่างกล้าๆ กลัวๆ เด็กนักเรียนชายค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง "อ้าว...หนูนั่นเอง" นางพรจำได้ขึ้นใจด้วยลักษณะรูปร่างน่าจะเป็นเด็กคนเดียวกันกับที่เจอเมื่อวันก่อน
"มานั่งทำไมใต้โต๊ะคะ" นางพรนั่งย่องๆ ตรงหน้า
"ผมไม่มีเพื่อนเล่น"
"ก็มาแต่เช้า เพื่อนๆ ยังไม่มากันเลย อีกสักพักเพื่อนก็มาแล้วคะ" นางพรอดคิดไม่ได้ว่าพ่อแม่ของเด็กชายคนนี้คงรีบไปทำงานแต่เช้า เพราะกลัวรถติดถึงที่ทำงานสาย จึงเอาลูกมาไว้โรงเรียนแต่เช้าตรู่
"คุณพ่อคุณแม่มาส่งตั้งแต่เช้าเหรอคะ" นางพรพยายามชวนคุยเป็นเพื่อน
เด็กชายหน้าอ้วนกลมสบตากับนางพรที่นั่งอยู่ไม่ไกล สีหน้านางพรระคนแปลกใจทำไมใบหน้าของเด็กชายซีดขาวราวกับไม่มีเลือดสูบฉีด ถึงใต้โต๊ะจะมืดแต่ก็ยังมองเห็นได้ชัด
"ผมอยู่ที่โรงเรียน"
"อะไรนะคะ?" นางพรอุทานได้แค่นั้น เสียงประตูก็ถูกเลื่อนเปิดให้เห็นร่างของเด็กนักเรียนหญิงและชายวัยกลางคนเดินเข้าในห้องเรียน นางพรส่งยิ้มทักผู้ที่มาใหม่ก่อนหันกลับไปบอกเด็กชาย "ไม่เหงาแล้ว อ้าว..."
นางพรพยายามมองหาเด็กนักเรียนชายคนนั้น
"มีอะไรเหรอครับ" ยศถามนางพรเมื่อเห็นเธอทำท่าเหรอหรา
"อ้อ... พอดีเมื่อกี้น้องเค้าเหงาเลยนั่งคุยเป็นเพื่อน"
"ไหนละครับ ไม่เห็นมีใครสักคน" ยศก้มลงมอง เขามองไม่เห็นใครสักคน และไม่มีใครเดินสวนกับเขาออกนอกห้องแน่
"...ข้าวกล้อง..." ใยไหมเอ่ยขึ้นขระนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตัวเอง
"หนูเห็น?" ผู้เป็นพ่อถามแววตาสงสัย
"เดินออกไปแล้วคะ" ใยไหมบอกน้ำเสียงเรียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองไปที่ประตู
"แปลก" นางพรพึมพำ
ใช่...ยศก็ว่าแปลก
เมื่อยศและนางพรเดินออกจากห้อง เด็กชายหน้าอ้วนกลมก็เอ่ยถามเด็กนักเรียนหญิง
"เธอรู้ว่าเราเป็น... เออ..." ข้าวกล้องเว้นคำพูดสุดท้ายไว้ เพราะไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าจะรับฟังได้หรือเปล่า
ใยไหมพยักหน้าแทนคำตอบ คราวนี้ข้าวกล้องกลับเป็นฝ่ายที่ตกใจเสียเอง
"แล้วเธอไม่กลัวฉันเหรอ"
"กลัว แต่เธอไม่ได้มาทำร้ายฉันนี่" ใยไหมหยุดพูด "และฉันก็ชินแล้ว"
"หมายความว่าไร" เด็กชายหน้ากลมถามด้วยความสงสัย
"ฉันเห็นบ่อย"
"ห๊า! เห็นบ่อย น่ากลัวจัง" คราวนี้ใยไหมอดยิ้มขำกับคำพูดและทีท่าของเพื่อนใหม่ไม่ได้
"เธอจะกลัวอะไร เธอเป็นผีนะ" ใยไหมว่า
"เออจริง ลืมไป" ผีเด็กชายหน้ากลมยิ้มกว้างจนเห็นฟันหรอซี่ดำ
"ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งนาน ไม่มีใครเห็นฉันสักคน นอกจากเธอและป้าพร"
"เธออย่าไปหลอกป้าพรล่ะ เดี๋ยวแกหัวใจวายตายพอดี"
"ไม่หรอก ก็แค่ล้อเล่นขำๆ"
"ขำตายล่ะ"
"แล้วทำไมเธอจึงเห็นบ่อยล่ะ"
"พ่อฉันบอกว่า ฉันมีซิกๆๆ อะไรนะ ฉันก็จำไม่ได้"
"ซิกอะไร ซิกเท็มมาหรือเปล่า" ข้าวกล้องแสดงความคิดเห็น
"บ้าเหรอ นั่นมันซิสเท็มมา ผีอะไรมั่วจริงๆ"
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นหากป้าพรหรือใครเดินผ่านมาเห็นใยไหมตอนนี้คงคิดว่าเธอบ้าพูดอยู่คนเดียว ยิ้มคนเดียว จู่ๆ ก็หัวเราะ ทั้งทีเมื่อก่อนเป็นเด็กเงียบๆ ไม่พูดไม่จา