อาจจะเป็๋นเรื่องที่ไร้สาระนะครับ แต่ผมอยากได้คำปรึกษาจริงๆ
ผมขอเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นละกันนะครับ ยาวมากเลยทีเดียว อ่านไปสักพักคงเบื่อจริงๆ
ผมเป็นเกย์ที่เพิ่งเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย ชื่อช้อปเปอร์คับ
ผมเป็นคนที่แสดงออกไม่ค่อยมาก แต่เวลาอยู่กับเพื่อนสนิทผู้หญิงก็จะเป็นอารมณ์แบบตลกๆกวนๆ
อยู่มาวันนึงเพื่อนผมในสาขา ซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนกลุ่มแรกๆที่ผมพยายามรวมกันเป็นกลุ่มนี้ขึ้นมาก็มีทั้งหมด 10 คน ชาย 5 หญิง 5 พอดีเป๊ะ (ผมนับตัวผมเป็นชายในนั้นนะครับ)
ก็ไปเฮฮาอะไรไร้สาระอะไรตามประสาเด็กใหม่ ไปดื่มมาก แต่ผมมักจะทำเหมือนหัวหน้าครอบครัวคือดูแลทุกคนในกลุ่มมากกว่า
--------------------------------------------------------------
อยู่มาวันนึง เพื่อนๆก็ถามถึงเรื่องของผมว่า ทำไมผมถึงเป็นเกย์ ผมก็ตอบไปตามความจริง เพราะผมไม่ค่อยมีอะไรปิดบังกับเพื่อนอยู่แล้ว
แล้วมีผู้ชายคนนึงในกลุ่ม ชื่อ แซค เขาเป็นคนที่พูดกับผมว่า จะพยายามทำให้ผมกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิม
"ถ้าเปลี่ยนกูจะเลี้ยงเหล้าขวดละ 1000 ขึ้นเลย" นั่นเป็นประโยคที่ผมได้ยินจากปากมัน
ในกลุ่มของผมจะเรียกกันเป็นครอบครัว และผมอยู่ในศักดิ์ที่ชั้นที่เด็กที่สุด ผมจะเรียกแซคว่าพ่อ เสมอ....
--------------------------------------------------------------
เวลาที่ผ่านไปนานจนเกือบจะปีใหม่ ผมก็เริ่มมีความรู้สึก ชอบ ในตัวของคนที่ผมเรียกว่าพ่อคนนี้
ผมชอบที่เขาชอบพาไปไหนมาไหน สอนขับมอเตอร์ไซด์ให้ ชอบที่เขาดูแลเรา เทคแคร์เรา แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากพูดอะไรมาก เพราะ ผมก็คิดว่า เขาก็คิดกับเราแค่เพื่อน แต่ผมก็ชอบซื้อของที่มันชอบกินให้ประจำนะ น้ำชา น้ำอัดลม ผมซื้อให้มันเกือบทุกวันช่วงนั้น มันหายากแค่ไหนผมก็ไปหามา
--------------------------------------------------------------
ประมาณต้นเดือนธันวาที่ผ่านมา ผมก็มีเรื่องกับเพื่อนๆภายในกลุ่ม คือ โดยปกติผมก้เป็นคนขี้น้อยใจ และผมก็มักถูกเพื่อนๆเมินอยู่เสมอ เรียกได้ว่าผมก็กลายเป็นธาตุอากาศในหลายๆครั้ง ตอนแรกผมทำใจให้ชินลำบากมากๆ พอผมเริ่มโกรธผมก็เลยไม่คุยกับทุกๆคนในกลุ่มและตีตัวออกห่าง และเหตุผลสำคัญอีกอันนึงก็คือ ผมไม่อยากอยู่ใกล้กับแซค เพราะผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ผมมือไม้สั่นตลอด ผมทะเลาะกับทุกคนเป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็ม ระหว่างนั้นผมก็ไปอยู่กับเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน เพราะผมคิดว่า เพื่อนๆกลุ่มนี้ก็ไม่แย่เท่าไหร่
--------------------------------------------------------------
เพื่อนๆทุกคนก็มาเรียกผมไปเคลียร์แต่ผมก้ไม่พูดอะไรมากๆ เพราะผมเป็นคนปากแข็งพอสมควร ผมได้แต่พูดไปว่า ผมมีเรื่องที่ไม่สบายใจสองเรื่อง เรื่องแรกก็คือเรื่องที่ผมถูกเมินมากเกินไป ส่วนอีกเรื่องผมก็บอกไปว่าผมไม่อยากบอกเพราะมันเรื่องที่ยังไม่อยากให้ทุกคนรู้ เพราะมันจะทำให้เรื่องหลายๆเรื่องแย่ลงไปอีก แต่ผมถูกคั้นให้บอก แต่เพื่อนผมอีกคนก็แก้ต่างให้
--------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เคลียไป
แต่ผมก็ยังพยายามตีตัวออกห่างเหมือนเดิม ด้วยเหตุผลเรื่องแซคนั่นล่ะ ผมก็ทำตัวปกติที่สุดด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมเพราะผมเป็นคนที่จำฝังลึกมาก ประมาณกลางเดือน ผมก็เตรียมสอบอยู่เรื่อยๆ แต่ผมก็อดคิดเรื่องแซคไม่ได้อยู่ดี เพื่อนผมอีกคน บอกให้ผม ลองแกล้งถามดูว่า "คิดว่ากูชอบไหม" ไม่ว่ามันจะตอบอะไรก็ตามก็ให้ตอบไปว่า "หรอ งั้นก็ดีละ" สุดท้าย ผมก็ไปคุยกับมันจนได้ ผมก็ถามไปตามนั้นมันก็ตอบว่า ไม่ หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจทำผิดแผนคือผมบอกความในใจออกไปทั้งหมดเลย มันก็ทำท่านิ่งมาก แล้วผมก็บอกขอโทษมันไป มันก็รีบเดินกลับห้องไปเลย
--------------------------------------------------------------
ผมก็เลยโทรไปขอโทษมันอีกที มันก็ได้แต่พูดว่า ไม่เป็นไร ไม่คิดมาก แต่ผมเชื่อนะว่ามันกำลังคิดแน่ๆ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมกับมันก็ห่างกันมากขึ้น จนแทบจะไม่ได้คุยกันเลยใน 1 ว้น แต่ มันกับผม ก็มาเถียงกันในเฟสบุ๊ค ด้วยความงี่เง่าทั้งคู่ เถียงกันเรื่อง "ทำไมต้องมาชอบกูด้วย" อะไรประมาณนี้แหละ
ผมก็เถียงกลับไปหลายอย่าง ผมก้เสียใจนะ ในจริงไม่อยากเถียงแบบนี้หรอก ผมเถียงกันหลายครั้ง หลายเรื่องเหมือนกัน ทั้งเรื่องที่ผมเริ่มห่างออกจากกลุ่ม ไปอยู่กับอีกกลุ่ม ผมรู้สึกผิดนะครับ แต่ผมทำใจไม่ได้จริงๆ
-------------------------------------------------------------
ผมเริ่มแทบจะหลายเป็นวิญญาณสำหรับทุกคนในปัจจุบัน
เพราะก่อนหน้านี้ผมก็ถูกลืมไว้ในห้าง ตอนจะนัดไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารชั้นล่าง แต่ก่อนหน้านั้นผมเห็นพวกนั้นทำธุระเรื่องธนาคารผมเลยเดินเล่นรอมัน แต่สิ่งที่ผมเห็นคือพวกนั้น กำลังนั่งกินไม่รอผม ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ยกเลิกนัดจากอาจารย์ของผม ผมก็เลยกลับมาร้องไห้ที่ห้องแล้วบอกกับตัวเองว่า "เรามันคงไม่มีความสำคัญมากพอให้ใครนึกถึงแล้วล่ะ" หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับพวกนั้นอีกเลยจนปัจจุบัน ผมทำตัวผิวเผินที่สุด ผมมักจะถูกเรียกไปก็ต่อเมื่อจะเข้าร้านเหล้าเท่านั้น
------------------------------------------------------------
ปัจจุบันตอนนี้ผมไปอยู่กับเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน แต่เขาก็อยู่กันเป็นคู่อยู่แล้ว ผมก็คิดว่าผมคงเป็นส่วนเกิน ก็เลยไม่ต่างกับการอยู่คนเดียว แต่เพื่อนกลุ่มนี้อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำร้ายจิตใจเราเท่าพวกนั้น
เพื่อนๆหลายคนเขาก็แนะนำว่า ถ้าไม่สบายใจก็ออกมาเถอะ อยู่ไปก็ลำบากใจเปล่าๆ
ผมอยากได้คำแนะนำนะครับ
1. ที่ผมทำอยู่ตอนนี้ผมทำถูกแล้วหรือยังครับ มันยังมีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้ไหม
2. ผมอยากจะทำใจเรื่องแซคให้ได้ แต่ผมก้ทำไม่ได้ เพราะผมเห็นเขาทุกครั้ง ในห้องเรียน ในสาขา ผมจะละสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร
3. ปัจจุบันผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมก็ยังไม่มีความรู้สึกเท่ากับที่ผมมีให้แซคเลยครับ
4. ในใจผมบางครั้งก็อยากมีแฟนเป็นผู้หญิงนะครับ แต่ผมก็ไม่กล้านะครับ เพราะผมก็ทำอะไรไม่ดีมากเยอะ มันจะเป็นไปได้ไหมถ้าผมจะกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเก่า เพราะผมก็เคยอกหักจากหญิงเหมือนกัน
5. ผมกำลังสับสนในใจว่า อะไรคือบุคลิกจริงของเรากันแน่ นิ่งๆ เฮฮา เย็นชา หรือโหด ผมชักไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ ว่าผมเป็นคนปกติหรือเปล่า เหมือนคนบ้าเลย
มีคำปรึกษาเรื่องความรักที่ยังทำใจไม่ได้มานานมากแล้ว (ขอคำแนะนำหน่อยครับว่าตอนนี้ผมทำถูกแล้วหรือยัง)
ผมขอเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นละกันนะครับ ยาวมากเลยทีเดียว อ่านไปสักพักคงเบื่อจริงๆ
ผมเป็นเกย์ที่เพิ่งเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย ชื่อช้อปเปอร์คับ
ผมเป็นคนที่แสดงออกไม่ค่อยมาก แต่เวลาอยู่กับเพื่อนสนิทผู้หญิงก็จะเป็นอารมณ์แบบตลกๆกวนๆ
อยู่มาวันนึงเพื่อนผมในสาขา ซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนกลุ่มแรกๆที่ผมพยายามรวมกันเป็นกลุ่มนี้ขึ้นมาก็มีทั้งหมด 10 คน ชาย 5 หญิง 5 พอดีเป๊ะ (ผมนับตัวผมเป็นชายในนั้นนะครับ)
ก็ไปเฮฮาอะไรไร้สาระอะไรตามประสาเด็กใหม่ ไปดื่มมาก แต่ผมมักจะทำเหมือนหัวหน้าครอบครัวคือดูแลทุกคนในกลุ่มมากกว่า
--------------------------------------------------------------
อยู่มาวันนึง เพื่อนๆก็ถามถึงเรื่องของผมว่า ทำไมผมถึงเป็นเกย์ ผมก็ตอบไปตามความจริง เพราะผมไม่ค่อยมีอะไรปิดบังกับเพื่อนอยู่แล้ว
แล้วมีผู้ชายคนนึงในกลุ่ม ชื่อ แซค เขาเป็นคนที่พูดกับผมว่า จะพยายามทำให้ผมกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิม
"ถ้าเปลี่ยนกูจะเลี้ยงเหล้าขวดละ 1000 ขึ้นเลย" นั่นเป็นประโยคที่ผมได้ยินจากปากมัน
ในกลุ่มของผมจะเรียกกันเป็นครอบครัว และผมอยู่ในศักดิ์ที่ชั้นที่เด็กที่สุด ผมจะเรียกแซคว่าพ่อ เสมอ....
--------------------------------------------------------------
เวลาที่ผ่านไปนานจนเกือบจะปีใหม่ ผมก็เริ่มมีความรู้สึก ชอบ ในตัวของคนที่ผมเรียกว่าพ่อคนนี้
ผมชอบที่เขาชอบพาไปไหนมาไหน สอนขับมอเตอร์ไซด์ให้ ชอบที่เขาดูแลเรา เทคแคร์เรา แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากพูดอะไรมาก เพราะ ผมก็คิดว่า เขาก็คิดกับเราแค่เพื่อน แต่ผมก็ชอบซื้อของที่มันชอบกินให้ประจำนะ น้ำชา น้ำอัดลม ผมซื้อให้มันเกือบทุกวันช่วงนั้น มันหายากแค่ไหนผมก็ไปหามา
--------------------------------------------------------------
ประมาณต้นเดือนธันวาที่ผ่านมา ผมก็มีเรื่องกับเพื่อนๆภายในกลุ่ม คือ โดยปกติผมก้เป็นคนขี้น้อยใจ และผมก็มักถูกเพื่อนๆเมินอยู่เสมอ เรียกได้ว่าผมก็กลายเป็นธาตุอากาศในหลายๆครั้ง ตอนแรกผมทำใจให้ชินลำบากมากๆ พอผมเริ่มโกรธผมก็เลยไม่คุยกับทุกๆคนในกลุ่มและตีตัวออกห่าง และเหตุผลสำคัญอีกอันนึงก็คือ ผมไม่อยากอยู่ใกล้กับแซค เพราะผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ผมมือไม้สั่นตลอด ผมทะเลาะกับทุกคนเป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็ม ระหว่างนั้นผมก็ไปอยู่กับเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน เพราะผมคิดว่า เพื่อนๆกลุ่มนี้ก็ไม่แย่เท่าไหร่
--------------------------------------------------------------
เพื่อนๆทุกคนก็มาเรียกผมไปเคลียร์แต่ผมก้ไม่พูดอะไรมากๆ เพราะผมเป็นคนปากแข็งพอสมควร ผมได้แต่พูดไปว่า ผมมีเรื่องที่ไม่สบายใจสองเรื่อง เรื่องแรกก็คือเรื่องที่ผมถูกเมินมากเกินไป ส่วนอีกเรื่องผมก็บอกไปว่าผมไม่อยากบอกเพราะมันเรื่องที่ยังไม่อยากให้ทุกคนรู้ เพราะมันจะทำให้เรื่องหลายๆเรื่องแย่ลงไปอีก แต่ผมถูกคั้นให้บอก แต่เพื่อนผมอีกคนก็แก้ต่างให้
--------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เคลียไป
แต่ผมก็ยังพยายามตีตัวออกห่างเหมือนเดิม ด้วยเหตุผลเรื่องแซคนั่นล่ะ ผมก็ทำตัวปกติที่สุดด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมเพราะผมเป็นคนที่จำฝังลึกมาก ประมาณกลางเดือน ผมก็เตรียมสอบอยู่เรื่อยๆ แต่ผมก็อดคิดเรื่องแซคไม่ได้อยู่ดี เพื่อนผมอีกคน บอกให้ผม ลองแกล้งถามดูว่า "คิดว่ากูชอบไหม" ไม่ว่ามันจะตอบอะไรก็ตามก็ให้ตอบไปว่า "หรอ งั้นก็ดีละ" สุดท้าย ผมก็ไปคุยกับมันจนได้ ผมก็ถามไปตามนั้นมันก็ตอบว่า ไม่ หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจทำผิดแผนคือผมบอกความในใจออกไปทั้งหมดเลย มันก็ทำท่านิ่งมาก แล้วผมก็บอกขอโทษมันไป มันก็รีบเดินกลับห้องไปเลย
--------------------------------------------------------------
ผมก็เลยโทรไปขอโทษมันอีกที มันก็ได้แต่พูดว่า ไม่เป็นไร ไม่คิดมาก แต่ผมเชื่อนะว่ามันกำลังคิดแน่ๆ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมกับมันก็ห่างกันมากขึ้น จนแทบจะไม่ได้คุยกันเลยใน 1 ว้น แต่ มันกับผม ก็มาเถียงกันในเฟสบุ๊ค ด้วยความงี่เง่าทั้งคู่ เถียงกันเรื่อง "ทำไมต้องมาชอบกูด้วย" อะไรประมาณนี้แหละ
ผมก็เถียงกลับไปหลายอย่าง ผมก้เสียใจนะ ในจริงไม่อยากเถียงแบบนี้หรอก ผมเถียงกันหลายครั้ง หลายเรื่องเหมือนกัน ทั้งเรื่องที่ผมเริ่มห่างออกจากกลุ่ม ไปอยู่กับอีกกลุ่ม ผมรู้สึกผิดนะครับ แต่ผมทำใจไม่ได้จริงๆ
-------------------------------------------------------------
ผมเริ่มแทบจะหลายเป็นวิญญาณสำหรับทุกคนในปัจจุบัน
เพราะก่อนหน้านี้ผมก็ถูกลืมไว้ในห้าง ตอนจะนัดไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารชั้นล่าง แต่ก่อนหน้านั้นผมเห็นพวกนั้นทำธุระเรื่องธนาคารผมเลยเดินเล่นรอมัน แต่สิ่งที่ผมเห็นคือพวกนั้น กำลังนั่งกินไม่รอผม ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ยกเลิกนัดจากอาจารย์ของผม ผมก็เลยกลับมาร้องไห้ที่ห้องแล้วบอกกับตัวเองว่า "เรามันคงไม่มีความสำคัญมากพอให้ใครนึกถึงแล้วล่ะ" หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับพวกนั้นอีกเลยจนปัจจุบัน ผมทำตัวผิวเผินที่สุด ผมมักจะถูกเรียกไปก็ต่อเมื่อจะเข้าร้านเหล้าเท่านั้น
------------------------------------------------------------
ปัจจุบันตอนนี้ผมไปอยู่กับเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน แต่เขาก็อยู่กันเป็นคู่อยู่แล้ว ผมก็คิดว่าผมคงเป็นส่วนเกิน ก็เลยไม่ต่างกับการอยู่คนเดียว แต่เพื่อนกลุ่มนี้อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำร้ายจิตใจเราเท่าพวกนั้น
เพื่อนๆหลายคนเขาก็แนะนำว่า ถ้าไม่สบายใจก็ออกมาเถอะ อยู่ไปก็ลำบากใจเปล่าๆ
ผมอยากได้คำแนะนำนะครับ
1. ที่ผมทำอยู่ตอนนี้ผมทำถูกแล้วหรือยังครับ มันยังมีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้ไหม
2. ผมอยากจะทำใจเรื่องแซคให้ได้ แต่ผมก้ทำไม่ได้ เพราะผมเห็นเขาทุกครั้ง ในห้องเรียน ในสาขา ผมจะละสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร
3. ปัจจุบันผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมก็ยังไม่มีความรู้สึกเท่ากับที่ผมมีให้แซคเลยครับ
4. ในใจผมบางครั้งก็อยากมีแฟนเป็นผู้หญิงนะครับ แต่ผมก็ไม่กล้านะครับ เพราะผมก็ทำอะไรไม่ดีมากเยอะ มันจะเป็นไปได้ไหมถ้าผมจะกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเก่า เพราะผมก็เคยอกหักจากหญิงเหมือนกัน
5. ผมกำลังสับสนในใจว่า อะไรคือบุคลิกจริงของเรากันแน่ นิ่งๆ เฮฮา เย็นชา หรือโหด ผมชักไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ ว่าผมเป็นคนปกติหรือเปล่า เหมือนคนบ้าเลย