จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย แม้เกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย ก็อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

แผ่นกระดาษ ลอยมา จากฟากฟ้า เสียงแว่วมา เขียนได้ ตามใจฝัน จะเล่าความ ถามไถ่ ถึงใครกัน อยู่ไหนนั่น ฟ้าก็ส่ง ตรงถึงตัว แม้ตัวตน เขาจะหาย สลายสิ้น ถูกกลืนกิน ดินน้ำลม ผสมทั่ว อยู่โลกไหน ภพใด ไม่ต้องกลั

หมายเหตุ....กลอนซ้ำค่ะ เพราะกระทู้โดนแบนไม่สามารถวางในห้องได้เลยต้องวางใหม่ ก้าวพลัดหล่นหลุมหล่มปมมืดมน แรงทุกข์ทนบดเบียดเครียดเขม็ง เหมือนติดบ่วงหน่วงจิตคิดเศร้าเช็ง ค้นทางไหนเกร็งมืดมึนตรอมตีบตัน

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้ 0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่ รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นด

พิศสายรุ้งโค้งเรียวเกี่ยวขอบฟ้า ปรารถนาย่างสู่สะพานสรวง เก็บม่วงครามน้ำเงินมาร้อยรวง พ่วงเขียวเหลืองแสดแดงคละเคล้ากัน จะหอบฝันเสรีภาพที่มั่นหมาย ใส่ประกายสายรุ้งจรุงสรรค์ สร้างประตูเสมอภาคและแบ่งปัน

จำลาร้าง ห่างเหิน เกินเอื้อมถึง เลิกเยื้อยุด ฉุดดึง ตรึงความหมาย เอาใจกลับ ลับลา พาร่างกาย เพื่อผ่อนคลาย หายเหงา เศร้าโศกตรม ฝากคำลา อาลัย จากใจรัก ขอหยุดพัก หักร้าง เส้นทางขม ศักดินา มากั้น พลันระทม

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช