𖣘 ... อยู่ที่เรา... 𖣘

หมายเหตุ....กลอนซ้ำค่ะ เพราะกระทู้โดนแบนไม่สามารถวางในห้องได้เลยต้องวางใหม่


ก้าวพลัดหล่นหลุมหล่มปมมืดมน
แรงทุกข์ทนบดเบียดเครียดเขม็ง
เหมือนติดบ่วงหน่วงจิตคิดเศร้าเช็ง
ค้นทางไหนเคว้งมืดมึนตรอมตีบตัน


คนผ่านพบประสบเจอเก้อเมินเฉย
ไม่มีเลยเหลียวแลคนอย่างฉัน
โดนโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายทิ้งกัน
ไร้แสงสีรังสิมันต์ทัณฑ์ชีวิต


ก้มลงดูบาดแผลที่ลึกเจ็บ
ใจหน่วงเหน็บเหน็ดหนาวร้าววิกฤต
กัดฟันต้องลองดูสู้ชีวิต
เผื่อพบเจอทางพิชิตปลิดระทม


ตั้งสติสูดหายใจเข้าลึกลึก
นึกตรองตรึกข้าวของกองผสม
ยังมีเชือกผูกอิฐเก่าเนานานนม
ปลุกใจขมข้นประกายสว่างพลัน


โยนก้อนอิฐและเชือกไปปากหล่ม
โยนแล้วล่มก็โยนใหม่อยู่อย่างนั้น
คงมีใครเจอะเจอเข้าสักวัน
บอกตัวเองอย่าหวั่นสู้ต่อไป


ในที่สุดก็เจอกัลยาณมิตร
มีจิตคิดช่วยเหลือไม่หวั่นไหว
ตรึงเชือกกับต้นไม้มีแก่ใจ
เอื้อมมือคว้าขานไขจะช่วยดึง


และแล้วหล่มชีวิตก็ปลิดเปลื้อง
ฟันเฟืองโชคชะตาช่วยตรึงขึง
กับขวนขวายใช้มือดึงและดึง
พลันก้าวถึงปากหล่มไม่หล่นตรม


ใครว่าโลกทิ้งเราให้เดียวดาย
ยังมีมือมิตรมุ่งหมายคลายขื่นขม
อยู่ที่มุมมองเราอย่าโศกซม
และไขว่คว้าสะสมคมปัญญา


หล่มชีวิตก็เปลื้องปลิดปลดระวาง
เฝ้ามองอย่างซึ้งใจบทปัญหา
ถ้ายังสู้และสู้สุดวิญญา
โชคชะตาเปลี่ยนได้....อยู่ที่เรา