O ใบไม้ .. ที่ร่วงหล่น .. O

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว
ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย
ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร
หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้
0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น
ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่
รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นดู
รอกลับย้อนความสู่ให้รู้นัย
0 ลมแผ่วผ่านกิ่งใบยอดไม้สั่น
เมื่อคะนึงถึงขีดขั้น .. ของหวั่นไหว
เมื่อหอมหวานหลอมรวมจนท่วมใจ
จะอย่างไรมิใช่หิน .. ย่อมยินดี
0 รับรู้และรับทราบว่าภาพนั้น
พาก้าวย่างห่างกัน .. แต่วันที่-
ภาพสองก้อยเหนี่ยวหน่วง .. บอกท่วงที
ถึงไมตรีสอดผสานให้ผ่านรู้
0 เช่นใบไม้หล่นคว้างที่กลางป่า
ลมย่อมพาพลิ้วพลิกระริกอยู่
ก่อนแนบพื้นคอยสายฝนปลายฤดู
กระชากสู่จุดปลายคือสายน้ำ
0 จากร้อนแล้วถึงฝน .. ฤาพ้นหนาว
อีกกี่คราวจะผ่านโศกบนโลกต่ำ
รูป-จักขุกำหนด .. ฤา-บทกรรม
รอทอดซ้ำมรคาอีกคราครั้ง
0 เพียงกระเพื่อมพลิ้วพลิกระริกไหว
ก็รู้ว่าน้ำใจนั้นไหลหลั่ง
ร่วมน้ำใจในตาย่อมบ่าประดัง
จะหยุดยั้งหยดไหลดั่งใจฤา
0 ที่กระเพื่อม .. ยากจะพลิกระริกไหว
คือหัวอกมีหัวใจ .. รอใส่ชื่อ-
รูปผู้ซึ่งกำหนดกำสรดกระพือ
เพื่อใช้ยื้อยุดทราม .. ด้วยงามนั้น
0 ที่จะพลิ้วที่จะพร่างแล้วคว้างหล่น
ร่วมหยาดฝนโรยร่วง, ก็-ทรวงประหวั่น
ที่จะพลิ้วที่จะพร่างเคียงข้างกัน
โศกาดูรย่อมกระชั้นกระชับรอ
0 ก่อนถึงกาลคุณค่าหนึ่งพร่าไหว
จากร่ำไรจุดเริ่มแล้วเสริมต่อ-
ด้วยรูปการณ์นำชี้ .. คือรีรอ
ร่วมสานต่อหยัดย้ำในสัมพันธ์
0 แล้วถึงกาลคุณค่านั้นพร่าไหว
เบิกบทตาสู่ใจ .. ย่อมใจนั่น
ที่จะซมที่จะซบ .. รวมครบครัน
เช่นปลายวันสูรย์จะดับ .. ต้องรับรู้
0 สายหยุดเจ้า .. หยุดกลิ่นแต่สิ้นสาย
คือความหมาย .. หอมพิสุทธิ์ยากหยุดอยู่
จะค่อยห่างร้างเห็น .. ห่างเอ็นดู
รูปนามผู้ .. เคยกระชับอยู่กับใจ
0 ย่อมไม่อาจเป็นดาวที่ล้อมเดือน
เพียงอาจเคลื่อนคล้อยตาม .. อีกงามได้
อีกงามที่แหนหวงทั้งห่วงใย
เหลือเก็บไว้ .. เวียนถวิล .. ตราบสิ้นลม !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=10-2025&date=05&group=222&gblog=9