THE STAR 10 Fanfic ตอน ๑๐ : ไม่แน่ใจ...

กระทู้สนทนา

คลับ : The Star Fan Club

ขอโทษที่ให้รอนะครับ (มีใครรอบ้างมั้ยนิ) มาพบกับตอนใหม่ได้แล้วครับ ^^

ตอนที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บอกกล่าว : นิยายฉบับนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนจริงๆของ THE STAR 10 ทั้ง ๘ คนแต่อย่างใด...กรุณารับชม(อ่าน) เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะครับ

--------------------------------
ตอนที่ ๑๐ ไม่แน่ใจ...
--------------------------------

“นี่แน่ะๆๆๆๆ!!!” เสียงฟาดฟันระหว่างนัทและซีดีด้วยกระบอง(?)สีเขียวดังขึ้นกลางห้องนั่งเล่นของบ้านเดอะสตาร์ โดยที่นัทเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตี และซีดีวิ่งหนีพร้อมกับตีสวนไปด้วย...แต่เพราะเล่นกันจนเพลิน ทำให้ซีดีที่ไม่ได้มองทางข้างหน้า ชนกับกั้งที่เดินมาจากอีกมุมหนึ่งจังเบ้อเร้อ
“โครม!”
“โอ๊ย!...” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของกั้งดังขึ้นจากการที่ล้มลงกระแทกพื้น และยังโดนซีดีล้มไปทับอีกต่อหนึ่งด้วย
“พี่กั้ง เป็นไงบ้างครับ!” ซีดีที่กำลังตกใจรีบลุกออกจากตัวของกั้ง แล้วประคองใบหน้าของกั้งขึ้นมาดูใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง...และในจังหวะนั้นเอง แม้ว่ากั้งจะยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่ใบหน้าที่แสดงความห่วงใยในระยะประชิดขนาดนี้ ก็ทำให้กั้งมองหน้าซีดีค้างอยู่อย่างนั้นชนิดตาไม่กะพริบ
“พี่กั้งๆ” ซีดีที่เห็นกั้งมองหน้าเค้าแล้วนิ่งไปอย่างนั้นก็ยิ่งเรียกชื่อกั้งแบบตกใจมากขึ้นไปอีก จนทำให้กั้งได้สติ จึงรีบพูดขึ้นว่า
“ไม่เป็นไรๆ เจ็บหลังนิดหน่อยเอง”
“มา เดี๋ยวผมช่วยนะ” พูดแล้วซีดีก็ค่อยๆประคองกั้งให้ลุกขึ้น โดยมีนัทมองตามพร้อมกับเอามือปิดปาก ตั้งแต่จังหวะที่กั้งมองซีดีตาไม่กะพริบ และตอนนี้กั้งก็ยังแอบมองซีดีอยู่เช่นเดิมด้วย

“พี่นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ” ซีดีค่อยๆพากั้งนั่งลงที่โซฟาอย่างเบามือ
“พี่ไม่เป็นไรหรอกซีดี ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้” กั้งพูดยิ้มๆเมื่อเห็นซีดียังทำหน้าเป็นกังวลอยู่...แต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมาที่กั้งเห็นตั้มกำลังเดินลงมาจากชั้นบน ปฏิบัติการที่เค้าตั้งใจไว้ก็แว่บขึ้นมาในสมอง
“แต่พี่หิวน้ำอ่ะ ไปเอาให้พี่หน่อยสิ” กั้งบอกด้วยหน้าตาอ้อนๆนิดหนึ่ง ซีดีจึงรีบรับคำแล้วรีบตรงไปยังห้องครัวทันที...ก่อนที่ตั้มจะลงมาถึงห้องนั่งเล่น

“เจ้าซีดีรีบไปไหนน่ะกั้ง?” ตั้มถามเพราะทันสังเกตเห็นความรีบร้อนของซีดีที่เพิ่งออกไป
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกพี่ พอดีน้องมันเดินชนผมล้ม ผมก็เลยขอใช้งานเป็นการไถ่โทษหน่อยน่ะครับ”
“จริงดิ! แล้วนี่เอาอะไรลงพื้นเนี่ย แล้วเจ็บมากเปล่า?” ตั้มนั่งลงข้างๆแล้วสำรวจร่างกายน้องชายคนนี้ในทันที
“ไม่เป็นไรพี่ แค่เจ็บๆที่หลังนิดหน่อยเอง เดี๋ยวก็หายแล้ว” กั้งตอบด้วยรอยยิ้ม
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” ตั้มทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจใส่กั้ง แต่กั้งก็พยักหน้าและยิ้มให้พี่ชายเป็นการยืนยันอีกที
“โอเคๆ เดี๋ยวพึ่ไปหาอาเมนแล้วจะกลับมาดูเราใหม่...น้องนัท ฝากดูให้เจ้าซีดีมันดูแลกั้งด้วยนะ” ตั้มหันมากำชับนัทที่ยืนอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่ต้น
“ค่ะๆ ได้ค่ะ” นัทรับคำแบบงงๆปนตกใจ ก่อนที่จะหันกลับไปแอบสังเกตกั้งอีกครั้ง
“ว่าตอนแอบมองซีดีมันสุดๆแล้วนะ มาตอนแอบมองตามพี่ตั้มนี่ ยิ่งกว่าอีกอ่ะ...มันยังไงกันเนี่ย” นัทกระซิบกับตัวเองอย่างไม่แน่ใจ แต่น้ำเสียงส่ออาการอยากกรี๊ดสุดๆ

“ผมเข้าไปข้างในก่อนนะพี่” อาเมนที่นั่งอยู่กับเต้ที่โต๊ะริมทะเลสาบจู่ๆก็ทำท่าจะแยกตัวออกไป แต่ก็ถูกเต้ดึงมือไว้เสียก่อน
“พี่รู้นะว่านายคิดอะไรอยู่ แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหานะ” เต้พูดพร้อมกับมองอาเมน และมองเลยไปที่ตั้มซึ่งกำลังยืนคุยกับมุกอยู่ไม่ไกลนัก
อยู่บ้านเดียวกันขนาดนี้ ยังไงนายก็หนีพี่ตั้มไม่ได้หรอก แถมคนสนิทกันมาหลบหน้าแบบนี้ ยังไงพี่เค้าก็ยิ่งเข้าหาอยู่ดีนะ” เต้อธิบายด้วยแววตาที่เป็นห่วงอาเมนอย่างจริงใจ
“พี่เต้...” อาเมนมองหน้าพี่ชายคนรองด้วยความรู้สึกที่สับสน จนเต้ต้องกุมมือของอาเมนไว้แล้วกำลังใจ
“เชื่อพี่สิ เดี๋ยวเราก็จะชิน แล้วไม่คิดอะไรแบบนั้นกับพี่ตั้มอีก” เต้ยิ้มให้กำลังใจอาเมน จนทำให้น้องชายยิ้มได้และมีกำลังใจขึ้น
“ขอบคุณนะครับพี่เต้ ยังไงผมจะลองดูนะ...แต่ตอนนี้ขออีกหนละกัน” พูดแล้วอาเมนก็ลุกขึ้น แล้วทำท่าเดินไปอีกทางหนึ่ง
“ระวังเหอะ ถ้าวันหนึ่งพี่ตั้มไม่ตามขึ้นมาล่ะก็ อย่ามาร้องไห้ซบไหล่พี่นะ” เต้พูดกึ่งแซวกึ่งจริงกับอาเมนที่ออกเดินไปยังริมทะเลสาบ...แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่เค้าคิด เพราะปรากฏว่าตั้ม เดินตามอาเมนไปจริงๆ

“ไงคะพี่เต้ เมื่อกี้กระหนุงกระหนิงอะไรกับพี่อาเมนล่ะ” มุกแซวเมื่อแยกจากตั้มและมาสมทบกับเต้
“ทำไมล่ะมุก หึงพี่เหรอ” เต้พูดกวนๆพร้อมเอาไหล่ชนเบาๆอย่างชอบใจ
“เอ จะหึงดีมั้ยน้า... ขอไปถามพี่กั้งก่อนนะ” ใบหน้าแจ่มใสของเต้วูบลงทันทีเมื่อได้ยินชื่อกั้ง
“กั้งมันก็อยู่ข้างในนู่นไง ไปหาสิ” เต้พูด พยายามจะยิ้ม แต่ก็ได้เพียงริมฝีปากเท่านั้น แต่แววตาไม่เลยสักนิด
“พี่เต้ก็ไปด้วยกันสิ ป่ะ” มุกดึงมือของเต้ให้ลุกขึ้นแล้วตามเธอไปด้วย ซึ่งเต้ก็ตามไปด้วยท่าที่ไม่เข้าใจในการกระทำของมุกในตอนนี้ และที่ผ่านมาสักเท่าไหร่

“ไงเรา มาหลบมุมทำมิวสิควีดีโออีกแล้วนะ” ตั้มทักอาเมนที่มานั่งอยู่ริมทะเลสาบคนเดียว
“ใช่แล้วพี่ตั้ม แล้วเป็นมิวสิคเพลงเหงาๆด้วยนะ ถึงต้องมาคนเดียวไง” อาเมนแซวพี่ชายกลับ เลยโดนพี่ชายต่อยที่ไหล่หนึ่งที ข้อหาพูดจาน่าหมั่นไส้
“แล้วเราเป็นไงบ้างเนี่ยวันนี้ อาการดีขึ้นยัง” ตั้มนั่งลงข้างๆแล้วเปิดประเด็น
“ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกครับ พี่นั่นแหละน่าห่วงกว่าอีก...แล้วนี่ออกมาข้างนอกแบบนี้ได้ไงเนี่ย” อาเมนทำเสียงดุเมื่อเห็นตั้มออกมาโดยไม่เอาผ้าพันคอมาด้วย
“เอานี่ไปพันเลย” อาเมนดึงผ้าพันคอของตัวเองออก แล้วจะเอาไปให้ตั้มแทน
“หยุดเลยพี่ตั้ม ห้ามปฏิเสธ!” อาเมนทำหน้าดุอีกรอบเมื่อตั้มทำท่าจะไม่ยอมรับ..แต่ตั้มก็ยังต่อรอง
“เราก็ต้องใช้เหมือนกัน งั้นก็มาพันด้วยกันเลยสิ” ว่าแล้วตั้มก็เอาผ้าพันคอของอาเมนมาพันทั้งคอของตัวเอง และคอของอาเมน ทำให้อาเมนต้องขยับมาชัดกับตั้มอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ตั้ม แล้วยังงี้เราจะคุยกันไงเนี่ย ปากจะชนปากอยู่แล้วเนี่ย?!” อาเมนพูดโดยไม่กล้าหันไปมอง ในขณะที่หัวใจก็เต้นเร็วขึ้น ทั้งๆที่พยายามห้ามใจแล้ว
“มันไม่ชนหรอกน่า...นอกจากว่ามีคนตั้งใจจะชนเท่านั้นแหละ” ตั้มทำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมกับเหล่ตามองอาเมน
“ไม่ใช่ผมแน่นอนพี่...” อาเมนที่เผลอหันมาพูดกับตั้มถึงกับไปไม่จบประโยค เพราะหันไปเจอตั้มที่ตั้งใจหันมาจังหวะเดียวกันพอดี
“เห็นมั้ย ปากไม่เห็นจะชนกันเลย...แค่จมูกเอง” ตั้มทำหน้าตากรุ้มกริ่มและมองตาอาเมนที่ตอนนี้ปลายจมูกกำลังสัมผัสกันอยู่อย่างไม่วางตา ตั้มจะรู้มั้ยนะว่ามันทำให้คนที่พยายามจะทำตัวเหมือนเคย ใกล้ชิดกับตั้มเหมือนเคย ใจเต้นโครมครามขนาดไหน

...และไม่รู้ว่า ถ้าเจออะไรแบบนี้อีก เค้าจะห้ามใจไว้ได้รึเปล่า...
-----------------------------------------------------------------------------------

เป็นยังไงบ้างครีบกับตอนนี้ มาเม้นท์ให้ฟังหน่อยน้า...

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย : นับวันเต้ยิ่งมีบทเยอะขึ้นๆนะเนี่ย แบบว่าไปตามฟีลลิ่งคนเขียนจริงๆนะ...ว่าแต่ ที่บอกอาเมนเนี่ย ตัวเองอ่ะ ทำได้เปล่า อิอิ

แก้ไขข้อความเมื่อ