THE STAR 10 Fanfic ตอน ๙ : ปลอบใจ... (ภาคสองตอนแรก)

กระทู้สนทนา

คลับ : The Star Fan Club

มาแล้วกับภาคที่สอง ภายหลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในบ้านเดอะสตาร์ จะมีผลอย่างไร ตามไปดูกันครับ

ตอนที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บอกกล่าว : นิยายฉบับนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนจริงๆของ THE STAR 10 ทั้ง ๘ คนแต่อย่างใด...กรุณารับชม(อ่าน) เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะครับ

--------------------------------
ตอนที่ ๙ ปลอบใจ...
--------------------------------
ในที่สุด รถของบิวก็แล่นออกไปจนลับสายตา ทั้งเจ็ดคนจึงจำต้องเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยอาการเศร้าซึม
กั้งและเต้พามุกและนัทไปส่งที่ห้องนอนรวมทั้งนั่งอยู่เป็นเพื่อนทั้งสองคนอยู่นาน จนกระทั่งนัทขอตัวไปอาบน้ำเผื่อว่าจะช่วยให้หายเศร้าไปได้บ้าง...ทำให้ตอนนี้ เหลือมุกที่นั่งซึมอยู่ โดยที่มีกั้งและเต้ จับมือของเธอไว้
“อย่าเศร้าไปเลยนะมุก พี่ยังอยู่ทั้งคน...รับรองว่าพี่จะไม่ปล่อยให้มุกเหงาแน่ๆ” เต้พยายามแซวน้องให้หายเศร้า แต่เหมือนจะไม่เป็นผล
“เดี๋ยววันเสาร์ก็ได้เจอกันแล้วน่า มุกอย่าคิดมาก” กั้งพูดพร้อมลูบหัวมุกเบาๆ ทำให้มุกเอนไปซบที่ไหล่ของกั้งแบบเต็มๆ พร้อมๆกับการปล่อยมือตนเองจากมือของเต้
“แต่มุกคิดถึงบิวแล้วนี่นา อยากเจอพรุ่งนี้เลย” มุกทำเสียงอ้อนๆ โดยทีมีเต้มองดูอยู่ไม่ไกล โดยที่ไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆ หรือทำอะไรมากไปกว่านี้...

อีกด้านหนึ่ง ที่โซฟนั่งเล่นด้านนอกระเบียงห้องนอน ตั้ม อาเมน และซีดี กำลังนั่งอยู่เคียงกัน และทอดสายตาไปยังฟากฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ
“ไม่รู้อาทิตย์หน้า เราจะยังได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มั้ยนะพี่” ซีดีพูดขึ้นขณะที่กำลังซบไหล่ตั้มอยู่
“ต้องอยู่สิ เพราะว่าอาเมนอยากอยู่ถึงรอบสามคน เราก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนอาเมนด้วย” ตั้มตอบพลางดึงเอาน้องชายอีกคนให้เข้ามาซบเค้าอีกคนหนึ่งด้วย
“ใจร้ายจัง พี่ตั้มจะอยู่แค่เป็นเพื่อนพี่อาเมนแค่นั้นเองเหรอ” ซีดีทำเสียงหงอยๆ มือสองข้างขยับมากอดแขนบึกบึนของพี่ชายไว้ ราวกับกลัวว่าจะหายไปไหน
“ก็อยู่เพื่อเราด้วยนั่นล่ะน่า... ตั้มเอาหัวตนเองไปชนหน้าผากของซีดีเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“แล้วพี่ล่ะ ซีดีอยากอยู่กับพี่มั้ย?” อาเมนที่เงียบมานานเอ่ยถามขึ้นบ้าง
“พี่อาเมนคร้าบบบ ผมก็อยากอยู่กับทั้งพี่อาเมนแล้วก็พี่ตั้มแหละครับ...ไม่เชื่อ เดี๋ยวผมไปหยิบแบรนด์มาให้กินเลย”
“เดี๋ยวๆๆ แล้วแบรนด์มันมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะนั่น” ตั้มถามขึ้น เช่นเดียวกับอาเมนที่ทำหน้างงๆเหมือนกัน
“ก็เอามาดื่มน้ำร่วมสาบานไง แล้วสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันจนถึงสามคนสุดท้าย” ความคิดและเสียงแบบเด็กๆของซีดี อดจะทำให้พี่ชายทั้งสองคนยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ และเป็นอาเมนที่พูดขึ้นว่า
“ถ้ายังงั้นนะ เอาโค้กดีกว่าซีดี จะได้ซ่าๆเหมือนพวกเราไง”
“จัดให้เลยพี่...รอเดี๋ยว” ว่าแล้วซีดีก็เดินกลับเข้ามาด้านใน จนได้พบกับกั้งที่เพิ่งจะเข้ามาในห้องเหมือนกัน

“พี่กั้ง...”
“ซีดี...”
ทั้งสองคนต่างเรียกชื่อกันแล้วเงียบไปนิดหนึ่ง เพราะต่างคนต่างคิดถึงความไม่ลงรอยกันเรื่องตั้ม ที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อน
“มุกกับพี่นัทเป็นไงบ้างพี่?” ซีดีตัดสินใจชวนคุยก่อน
“มุกเข้าไปอาบน้ำแล้ว ส่วนนัทก็รอนอนพร้อมกับมุกอยู่...ถึงจะยังดูเศร้าๆอยู่แต่ก็โอเคขึ้นแล้วล่ะ” กั้งตอบพร้อมกับยิ้มนิดๆ
“แล้วพี่ล่ะ...?”
“พี่เหรอ...ก็โอเคนี่ ไม่ได้เป็นอะไร” กั้งตอบอย่างนั้น แต่ซีดีทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ จึงเดินเข้าไปหากั้งแล้วบอกว่า
“ผมเห็นนะว่าพี่เป็นยังไง ตอนอยู่บนเวทีน่ะ”
“พี่...” กั้งอึกอัก ทั้งที่ไม่รู้จะตอบยังไง และแปลกใจที่อีกฝ่ายสนใจท่าทีของเค้า
“มานี่มา...” ซีดีพูดพร้อมกับเข้าไปกอดกั้งเพื่อให้กำลังใจ
“ถึงบิวไม่อยู่แล้ว แต่พี่ก็ยังมีผม แล้วก็ทุกๆคนอยู่นะ” ซีดีที่เอาคางเกยไหล่พี่ชายอยู่พูดขึ้นพร้อมกับตบไหล่กั้งเบาๆ ทำให้กั้งที่ยืนนิ่งให้ซีดีกอดอยู่นั้น ค่อยๆยกมือขึ้นมาโอบซีดีไว้ และกลายเป็นกอดแน่นในที่สุด
“ขอบใจมากนะซีดี”
“ยินดีครับพี่”
ทั้งสองหนุ่มยืนกอดกันด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข...ในขณะเดียวกัน เต้ก็กำลังยืนมองพวกเค้าอยู่เงียบๆ หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่าเค้ามองดูอยู่นานเท่าไหร่แล้ว

“พี่ตั้ม...” อาเมนเรียกชื่อพี่ชายหลังจากนั่งกันเงียบๆมาหลายนาที
“ว่าไงอาเมน...มีอะไรอยากเล่าให้พี่ฟังเหรอ มาเลยๆ” ตั้มหันไปมองอาเมนพร้อมกับยิ้มอย่างสดใส
“พี่ตั้มไม่ต้องเข้มแข็ง หรือคอยดูแลพวกเราตลอดหรอกนะครับ...นี่เราก็อยู่กันแค่สองคนแล้ว พี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ” อาเมนพูดด้วยสีหน้ากึ่งเศร้ากึ่งสงสาร
“พี่เปล่านะอาเมน พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้อยู่แล้ว” ตั้มตอบอย่างนั้น แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มฉายแววเศร้าออกมา...อาเมนจึงไม่ต่อปากต่อคำกับพี่ชายปากแข็งอีกต่อไป แต่เลือกที่จะใช้การกระทำแทน

“ทำอะไรน่ะอาเมน?” ตั้มถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอาเมนขยับมานั่งมานั่งที่ด้านหลังของเค้า โดยปล่อยขาทั้งสองข้างออกมาด้านหน้า ข้างๆตัวตั้ม
“ผมก็อยากเป็นหมอนให้พี่บ้างไง” พูดจบ อาเมนก็ดึงตัวของตั้มให้นอนลงบนตัวเขา พร้อมๆกับอาการตกใจเล็กๆของตั้ม
“พี่ตั้ม...” อาเมนทำเสียงดุใส่ตั้ม จนทำให้ตั้มที่เงยหน้ามามองยอมนอนอยู่เงียบๆ อและด้วยความอบอุ่นที่ตั้มได้รับผ่านแผ่นอกของอาเมน และมือทั้งสองข้างที่โอบหน้าท้องเค้าไว้ ก็ทำให้ตั้มรู้สึกผ่อนคลาย และค่อยๆปล่อยให้หัวของเค้าพิงไปกับหน้าอกของอาเมนแบบสบายๆ

“ขอบใจนะน้องชาย” ตั้มที่หลับตาและยิ้มอย่างมีความสุขพูดกับอาเมนอย่างนั้น ทำให้อาเมนที่รู้ตัวดีก็ยังอดจะรู้สึกแปล๊บๆในใจไม่ได้...แต่นั่น คงเทียบไม่ได้กับความรู้สึกดีๆที่เค้ากำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้
“ได้เสมอครับพี่ชาย...” อาเมนพูดพร้อมกับกระชับมือทั้งสองข้างเข้าไปอีกนิด...
---------------------------------------------

จบไปแล้วกับตอนแรกของภาคใหม่ เป็นอย่างไรกันบ้างครับกับทิศทางของเนื้อเรื่องในภาคนี้... มาคุยให้ผมกันหน่อยน้า ^^