ข้อมูลเบื้องต้น
เราอายุ 20 ปี ที่เคยมีน้ำหนักสูงสุดถึง 84 (อ้วนมากนะว่ามั้ย
) ชอบทานทุกอย่างที่อ้วน อาทิ เครป ไส้กรอก ไก่ทอด ซึ่งอุดมไปด้วยแป้งและไขมันทั้งนั้นแล
มุมเล็กๆ ของคนอวบ(มาก)
คิดว่าหลายๆ คนที่ถูกคนอื่นที่น้ำหนักน้อยกว่าเรียกว่าอ้วน ต้องเคยส่องเสื้อผ้าไซส์ s ไซส์ m ที่มีเกลื่อนตามตลาดนัดกระทั่งในห้างดัง ซึ่งอยากบอกว่า เสื้อผ้าคนอ้วนมันไม่สวย -*- และถึงบางตัวที่สวย ใส่ไปมันก็ไม่สวยอยู่ดี นี่คือสิ่งที่เรามองผ่านกระจกเห็น และมันก็คงจะอย่างเดียวกับที่คนอื่นเห็นเช่นกัน การที่บางทีก็โดนเรียกว่าอ้วนด้วยความเฮฮา และฉายาต่างๆ นาๆ ต่อหน้ามันคือสนุก หัวเราะ ขำขันในหมู่เพื่อน แต่ใครจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้เจ็บ กระซิกๆ
ความรู้สึกนอยด์ ดราม่า นู่นนี่นั่นถาโถมมาก ณ ตอนนั้น จนต้องลุกขึ้นมาออกกำลังกาย!!!!
มุมเล่าความเป็นไป
เมื่อสามอาทิตย์ก่อน เราลุกขึ้นมาตัดใจ ไม่กินของจุกจิกกินแต่ข้าวสอง-สามมื้อต่อวัน (ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่) และไปออกกำลังกายด้วยการเดินเร็วเพราะกลัวว่าด้วยน้ำหนักที่เยอะ จะทำให้การวิ่ง อาจเกิดปัญหากับข้อขาได้ จึงใช้เดินเร็วไปก่อน (ปกติเดินช้ามาก เอื่อยสุดๆ) ผ่านมา 8 วัน น้ำหนักหายไป 8 โล ไม่ได้ใช้ยา ไม่ได้ทำอะไร แต่ตัดของจุบจิบชนิดเด็ดขาด รู้จักคิดก่อนกินมากขึ้น และออกกำลังกายสม่ำเสมอ ครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ แต่เต็มที่สุดก็หนึ่งชั่วโมง บางวันก็เต้นแอโรบิกแทน ถึงจะรู้สึกว่ามันเยอะแบบแปลกๆ ไปนะ แต่ก็รู้สึกดี
ทุกอย่างมันเหมือนกำลังไปได้สวย แต่!!!!! ในวันที่เจอกับแฟน เราไปดูหนัง เที่ยวกันปกติ แฟนก็ เอาน่า...กินหน่อย เจอกันก็มีความสุขหน่อยนะ เราก็อ่ะ ก็ได้ กินก็กิน วันเดียว รางวัลของตัวเองที่ทำได้ตั้ง 8 โล ถึงจะกินแต่ก็ไม่ได้กินเยอะ ชนิดทำให้น้ำหนักขึ้น....แต่!!!!!!!!!!!!! ปัญหาที่ตามมาคือตบะแตก
ไม่ยอมไปออกกำลังกายเลย และหนักข้อขึ้นทุกวัน จากขยับตัวบ้าง ทีนี้ขี้เกียจหนัก ปลุกใจเท่าไหร่ก็ไม่ฮึด แฟนบอกให้ไปออกกำลังกาย เราก็เถียง งอน อารมณ์เสียใส่แฟนด้วย (เป็นแฟนที่น่ารักมาก
) เราก็ไม่ได้คิดว่าอยากจะเลิกลด แต่มันทรมานจริงๆ เวลาเห็นเครปญี่ปุ่น โตเกียว ลูกชิ้นทอด จนบางวันเราก็กินโตเกียวแทนข้าวเช้าไป
เช้าวันต่อมา เราก็คิดว่า โอเค เย็นนี้ต้องออกกำลังกายนะ พอกลับมาถึงห้อง ไม่เลย! ที่พูดไว้ลืมหมด พูดกับตัวเองว่าอีกแป๊บน่า อีกแป๊บ แล้วอ่านพันทิพย์ต่อ ดูคนที่เขาลดได้แล้วตื่นเต้น แล้วย้อนดูตัว อ้าว แล้วทำไมเราทำไม่ได้กันนะ? แล้วก็เริ่มจะฮึดอยากออกกำลังกาย แต่!!! นาฬิกามันบอกเวลา 0.00 น.
แล้วก็ผลัดวันไปเรื่อย โอเค พรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้ละกัน พรุ่งนี้มาอาทิตย์นึงแล้วค่ะ เฮ้อ....
มุมขอกำลังใจ+คำถามเบาๆ
1.เราเคยอยากใส่เสื้อไซส์ s 555+ (มโนมาก) อยากได้น้ำหนักซัก 45 ตามข้อมูลเบื้องต้นแล้ว มันจะลดไปถึงได้มั้ยคะ ถ้าออกสม่ำเสมอ
2.เราจะทนความทรมานที่ไม่แตะของชอบที่แทะโลมมันมา 20 ปี ไปตลอดหนึ่งปีได้อย่างไร???
3.คิดว่า 8 โลที่หายไปใน 8 วัน มันผิดปกติเกินไปมั้ยคะ???
4.ขอกำลังใจทีค่ะ แรงฮึดหายไป ด่าเลยก็ได้ สัญญาจะไม่งอนเหมือนงอนแฟนค่ะ
5.โรคอีกโรคนึงนอกจากโรคอ้วนที่แก้ไม่หายแล้ว คือโรคไม่ยอมรับความจริงค่ะ ขอยาด่วน
6.เคยได้ยินว่ามะนาวทำให้คนลดความอยากบุหรี่ แล้วมีสมุนไพรอะไรทำให้ช่วยลดความอยากมั้ยคะ ไม่ขอในรูปแบบยานะเออจ้า
7.หากคุณอ่านมาถึงตรงนี้ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะที่คุณไม่ได้อยู่โครงการ "ยาวไปไม่อ่าน" เหมือนเรา
(กระทู้ขอกำลังใจ) ว่าด้วยการลดน้ำหนัก
เราอายุ 20 ปี ที่เคยมีน้ำหนักสูงสุดถึง 84 (อ้วนมากนะว่ามั้ย
มุมเล็กๆ ของคนอวบ(มาก)
คิดว่าหลายๆ คนที่ถูกคนอื่นที่น้ำหนักน้อยกว่าเรียกว่าอ้วน ต้องเคยส่องเสื้อผ้าไซส์ s ไซส์ m ที่มีเกลื่อนตามตลาดนัดกระทั่งในห้างดัง ซึ่งอยากบอกว่า เสื้อผ้าคนอ้วนมันไม่สวย -*- และถึงบางตัวที่สวย ใส่ไปมันก็ไม่สวยอยู่ดี นี่คือสิ่งที่เรามองผ่านกระจกเห็น และมันก็คงจะอย่างเดียวกับที่คนอื่นเห็นเช่นกัน การที่บางทีก็โดนเรียกว่าอ้วนด้วยความเฮฮา และฉายาต่างๆ นาๆ ต่อหน้ามันคือสนุก หัวเราะ ขำขันในหมู่เพื่อน แต่ใครจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้เจ็บ กระซิกๆ
ความรู้สึกนอยด์ ดราม่า นู่นนี่นั่นถาโถมมาก ณ ตอนนั้น จนต้องลุกขึ้นมาออกกำลังกาย!!!!
มุมเล่าความเป็นไป
เมื่อสามอาทิตย์ก่อน เราลุกขึ้นมาตัดใจ ไม่กินของจุกจิกกินแต่ข้าวสอง-สามมื้อต่อวัน (ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่) และไปออกกำลังกายด้วยการเดินเร็วเพราะกลัวว่าด้วยน้ำหนักที่เยอะ จะทำให้การวิ่ง อาจเกิดปัญหากับข้อขาได้ จึงใช้เดินเร็วไปก่อน (ปกติเดินช้ามาก เอื่อยสุดๆ) ผ่านมา 8 วัน น้ำหนักหายไป 8 โล ไม่ได้ใช้ยา ไม่ได้ทำอะไร แต่ตัดของจุบจิบชนิดเด็ดขาด รู้จักคิดก่อนกินมากขึ้น และออกกำลังกายสม่ำเสมอ ครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ แต่เต็มที่สุดก็หนึ่งชั่วโมง บางวันก็เต้นแอโรบิกแทน ถึงจะรู้สึกว่ามันเยอะแบบแปลกๆ ไปนะ แต่ก็รู้สึกดี
ทุกอย่างมันเหมือนกำลังไปได้สวย แต่!!!!! ในวันที่เจอกับแฟน เราไปดูหนัง เที่ยวกันปกติ แฟนก็ เอาน่า...กินหน่อย เจอกันก็มีความสุขหน่อยนะ เราก็อ่ะ ก็ได้ กินก็กิน วันเดียว รางวัลของตัวเองที่ทำได้ตั้ง 8 โล ถึงจะกินแต่ก็ไม่ได้กินเยอะ ชนิดทำให้น้ำหนักขึ้น....แต่!!!!!!!!!!!!! ปัญหาที่ตามมาคือตบะแตก
เช้าวันต่อมา เราก็คิดว่า โอเค เย็นนี้ต้องออกกำลังกายนะ พอกลับมาถึงห้อง ไม่เลย! ที่พูดไว้ลืมหมด พูดกับตัวเองว่าอีกแป๊บน่า อีกแป๊บ แล้วอ่านพันทิพย์ต่อ ดูคนที่เขาลดได้แล้วตื่นเต้น แล้วย้อนดูตัว อ้าว แล้วทำไมเราทำไม่ได้กันนะ? แล้วก็เริ่มจะฮึดอยากออกกำลังกาย แต่!!! นาฬิกามันบอกเวลา 0.00 น.
มุมขอกำลังใจ+คำถามเบาๆ
1.เราเคยอยากใส่เสื้อไซส์ s 555+ (มโนมาก) อยากได้น้ำหนักซัก 45 ตามข้อมูลเบื้องต้นแล้ว มันจะลดไปถึงได้มั้ยคะ ถ้าออกสม่ำเสมอ
2.เราจะทนความทรมานที่ไม่แตะของชอบที่แทะโลมมันมา 20 ปี ไปตลอดหนึ่งปีได้อย่างไร???
3.คิดว่า 8 โลที่หายไปใน 8 วัน มันผิดปกติเกินไปมั้ยคะ???
4.ขอกำลังใจทีค่ะ แรงฮึดหายไป ด่าเลยก็ได้ สัญญาจะไม่งอนเหมือนงอนแฟนค่ะ
5.โรคอีกโรคนึงนอกจากโรคอ้วนที่แก้ไม่หายแล้ว คือโรคไม่ยอมรับความจริงค่ะ ขอยาด่วน
6.เคยได้ยินว่ามะนาวทำให้คนลดความอยากบุหรี่ แล้วมีสมุนไพรอะไรทำให้ช่วยลดความอยากมั้ยคะ ไม่ขอในรูปแบบยานะเออจ้า
7.หากคุณอ่านมาถึงตรงนี้ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะที่คุณไม่ได้อยู่โครงการ "ยาวไปไม่อ่าน" เหมือนเรา