หล่อนมาถึงเวลาก่อนเวลา เกือบยี่สิบนาที เพราะเผื่อเวลาไว้สำหรับหาบ้านลูกค้าไม่เจอ แต่บ้านของ คุณวิทยา หาง่ายกว่าที่คิด เพราะเมื่อหล่อนแจ้งพนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าหมู่บ้านว่ามาพบคุณวิทยา ก็มีการติดต่อไปยังเจ้าของบ้าน พร้อมกับมีมอเตอร์ไซด์ ขับนำหน้ามาส่งหล่อนถึงหน้าประตู ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะออกมายืนรอหล่อนอยู่แล้วชายหนุ่มผิวขาว ร่างสูงโปร่ง ในชุดกางเกงสามส่วนตัวโคร่ง กับเสื้อเชิ้ตลายตาสีฟ้า ยืนรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อหล่อนลงจากรถถึงได้เห็นหน้า คนที่ยืนรอชัดๆหน้านั้นคุ้นมาก แต่หล่อนกลับนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
“สวัสดีครับ คุณวาณี”เสียงที่ทักพร้อมกับการยกมือไหว้ก่อน ภาพนั้นเองที่ทำให้หล่อนนึกออกว่าเคยเห็นหน้านี้ที่ไหน
“สวัสดีคะ” หล่อนยังไม่ลืมยกมือขึ้นไหว้ตอบ “เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ? ดิฉันจำได้ว่าเคยเจอคุณที่งานศพ คุณตากิจจา”
เจ้าของบ้านหนุ่ม มองดูหน้าหล่อนทำท่าทางคิดอยู่พัก
“ใช่คุณหรือเปล่าครับ ที่ฝากของผมไว้ สามสี่รอบ” คำถามตอบกลับของเขายืนยันว่าหล่อนจำไม่ผิด และทำให้หล่อนอดหน้าแดงอายขึ้นมาไม่ได้
“คะ ต้องขอโทษคุณด้วย ตอนนั้น”
“ไม่เป็นไรครับ ผมวิวัฒน์ ครับ เรียกเล็กก็ได้” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง
“ดิฉัน วาณีค่ะ”
“ผมว่าอย่ายืนคุย ตรงนี้เลย เชิญข้างในดีกว่าครับ”พร้อมกับเดินนำเข้าไปภายในบ้าน
แวบแรกที่ได้เห็นคือตัวบ้านหลังใหญ่ มีถนนทอดยาวผ่านหน้าบ้าน เลยไปถึงโรงจอดรถด้านขวามือ แนวรั้วด้านซ้าย ปลูกต้นสนไว้ริมรั้วตลอดแนว ต้นปาล์มสูงชะลูด ปลูกไว้ กลางสนาม สลับกับกอไม้ดอกพวกกุหลาบ ทำหล่อนอดนึกถึงคลับเฮ้าส์กลางสนามกอล์ฟไม่ได้
ชาวหนุ่มเจ้าของบ้าน ทำหน้าที่เดินนำหล่อนผ่านเข้าประตูหน้าห้องโถงหน้าปูด้วยหินอ่อน มีแสงไฟจากโคมแชนเดอเรีย สีเหลืองนวล แต่ที่ประทับใจหล่อนที่สุดคือ สถาปนิก จัดให้เห็นวิวจากประตูกระจกด้านติดทะเลสาบทันทีที่เดินผ่านเข้าประตูหน้า เดินผ่านทางเดินกลางไปจนถึงห้องรับแขกติดกับประตูกระจกจึงได้พบกับเจ้าของบ้านที่นั่งรออยู่ก่อนบนโซฟา
“สวัสดีค่ะ ดิฉันวาณี มาออกแบบสวนค่ะ”
“คุณวิทยา คุณพ่อผม ส่วนทางนี้ คุณราตรี คุณแม่ผมครับ”
เจ้าบ้านฝ่ายชายนั้นแค่ยกมือขึ้นมารับไหว้ แต่ฝ่ายหญิงนอกจากรับไหว้แล้วยังกล่าวตอบทักทายหล่อนเบาๆด้วย
คุณวิทยาแม้จะมีผมสีเทา แซมอยู่มาก แต่ยังดูกระฉับกระเฉงแม้รูปร่างที่ท้วมนิดๆ ส่วนคุณราตรีภรรยานั้น น่าจะย้อมผม เพราผมสีดำสนิท ท่าทางเป็นคนใจดีรูปร่างผอมเพรียวแบบคนออกกำลังอยู่เสมอ
“บ้านสวยนะคะ”วาณีกวาดตามองไปรอบๆ ห้องรับแขก ที่เลือกใช้สีโทนอ่อน ตั้งแต่โซฟาสีครีม โต๊ะกลางชุดโซฟา ทำจากขอนไม้แต่งรูปวางทับด้วยกระจกบานใหญ่ เครื่องประดับตกแต่งอื่นๆ มีเพียงไม่กี่ชิ้น ส่วนใหญ่เป็นรูปเขียน แขวนบนผนังในกรอบไม้เรียบๆสีเข้ม มุมห้องประดับด้วยแจกันดินเผาสีดำเข้มปักด้วยดอกไม้ประดิษฐ์ พวกเบิร์ดออฟพาราไดซ์ สีแดงสด ที่ประตูกระจกติดด้วยม่านสีส้มอ่อนๆซึ่งตอนนี้รูดเปิดเพื่อรับแสงจากภายนอก
“ก็ บ้านจัดสรร ทั่วๆไปไม่ต่างอะไรกับบ้านโหลๆ”
“ไม่หรอกคะ ถึงภายนอกจะเหมือนกัน แต่ภายในบ้านแต่ละหลังจะ แสดงเอกลักษณ์ของคนที่อยู่ บ้านหลังนี้ เครื่องประดับไม่มากแต่แสดงออกถึงความเรียบง่าย เป็นระเบียบ แต่มีความโดดเด่นในตัวเอง"
วาณีสังเกต เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ในหน้าของผู้สูงวัยทั้งคู่
“เข้าใจยอคนแก่นะหนู ในบ้านนี้ก็ฉันกับ คุณวิทย์ช่วยกันแต่ง ช่วยกันจัดสองคน ไปเลือกหาซื้อของกันเอง จะมีก็แต่ห้องดูหนังของเขา ที่ไม่ยอมให้ใครเข้าไปยุ่งด้วย”
“บ้านนี้ ที่ตกแต่งเพิ่มก็มีแต่ข้างใน สวนข้างนอกเป็นของเดิมตั้งแต่ตอนซื้อบ้าน ก็ได้คนงานจากโครงการเขามาดูแลให้ ตอนนี้อยากจะเปลี่ยนใหม่ให้มันดูร่มรื่นขึ้น”
“คุณวิทยา มีแบบในใจไหมค่ะ ว่าอยากจะได้แบบไหน ถ้ามีรูปสวนสไตล์ที่อยากจะได้ก็จะออกแบบได้ง่ายขึ้น” เมื่อเห็นว่าทางเจ้าของบ้าน เริ่มต้นเข้าเรื่อง หล่อนก็ไม่รอช้าเริ่มต้นซักถามทันที
“ทานน้ำก่อนครับ” เสียงของวิวัฒน์ มาพร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วโต
“ขอบคุณคะ”หล่อนรับน้ำส้มนั้นมาไว้ในมือ เหมือนโดนขัดจังหวะ แต่จะว่าก็ไม่ได้เพราะชายหนุ่มคงกำลังแสดงความเป็นเจ้าของบ้านที่ดี แล้วเจ้าน้ำส้มคั้นนั้นก็ดูใหม่สดน่าดื่มเสียด้วย
วิวัฒน์ กลับไปนั่งอยู่ข้างมารดา นั่งฟังการซักถามระหว่างหล่อนกับวิทยาเงียบๆ ขณะที่วิทยาหยิบนิตยาสารพวกตกแต่งสวน บนโต๊ะกลางส่งมาให้หล่อน มุมด้านบนของนิตยสารสอดกระดาษโน้ตไว้คั่นหน้าไว้เรียบร้อย หล่อนเปิดดูทีละหน้าที่เจ้าของบ้านคั่นเอาไว้พร้อมกับ รับฟังความต้องการของเจ้าของบ้าน ปากกาในมือคอยบันทึกรายละเอียดสำคัญลงสมุดโน้ตไว้ นิตยสารบางเล่มที่บริษัทซื้อเก็บเอาไว้แล้วเพียงจดเล่มที่ และหน้าเอาไว้ แต่บางเล่ม หล่อนจำเป็นต้องขอยืมเจ้าของบ้านกลับไปใช้เป็นข้อมูล เมื่อคิดว่าได้ข้อมูลครบแล้ว หล่อนก็ขอเจ้าของบ้านดูสถานที่จริง
“ดิฉันคงต้องขอดูสถานที่จริงพร้อมกับทำผังบ้าน กับต้นไม้เดิมด้วยคะ ถ้าจะให้ดีขอเชิญคุณวิทยาไปดูด้วยกันเผื่อจะมีอะไรเพิ่มเติม”
“เล็กแหนะ พาหนูวาณีไปดูที” เจ้าของบ้านสั่งลูกชายก่อนจะหันมาพูดกับหล่อน “เรื่องสวน ผมคุยกับลูกชายเรียบร้อยแล้วครับ ตรงไหนที่อยากจะได้อะไรเป็นเป็นพิเศษ เดี๋ยวเขาจะบอกให้เองตอนลงไปดูสถานที่จริง”
“ถ้างั้นคุณเล็กนำไปเลยค่ะ”
“ตามมาเลยครับ คุณหวาน” เสียงทุ้มนุ่มนั้นตอบกลับแทบจะทันที
-------------------------------------------------------
ตามรักคืนเรือน ตอนที่ 9
“สวัสดีครับ คุณวาณี”เสียงที่ทักพร้อมกับการยกมือไหว้ก่อน ภาพนั้นเองที่ทำให้หล่อนนึกออกว่าเคยเห็นหน้านี้ที่ไหน
“สวัสดีคะ” หล่อนยังไม่ลืมยกมือขึ้นไหว้ตอบ “เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ? ดิฉันจำได้ว่าเคยเจอคุณที่งานศพ คุณตากิจจา”
เจ้าของบ้านหนุ่ม มองดูหน้าหล่อนทำท่าทางคิดอยู่พัก
“ใช่คุณหรือเปล่าครับ ที่ฝากของผมไว้ สามสี่รอบ” คำถามตอบกลับของเขายืนยันว่าหล่อนจำไม่ผิด และทำให้หล่อนอดหน้าแดงอายขึ้นมาไม่ได้
“คะ ต้องขอโทษคุณด้วย ตอนนั้น”
“ไม่เป็นไรครับ ผมวิวัฒน์ ครับ เรียกเล็กก็ได้” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง
“ดิฉัน วาณีค่ะ”
“ผมว่าอย่ายืนคุย ตรงนี้เลย เชิญข้างในดีกว่าครับ”พร้อมกับเดินนำเข้าไปภายในบ้าน
แวบแรกที่ได้เห็นคือตัวบ้านหลังใหญ่ มีถนนทอดยาวผ่านหน้าบ้าน เลยไปถึงโรงจอดรถด้านขวามือ แนวรั้วด้านซ้าย ปลูกต้นสนไว้ริมรั้วตลอดแนว ต้นปาล์มสูงชะลูด ปลูกไว้ กลางสนาม สลับกับกอไม้ดอกพวกกุหลาบ ทำหล่อนอดนึกถึงคลับเฮ้าส์กลางสนามกอล์ฟไม่ได้
ชาวหนุ่มเจ้าของบ้าน ทำหน้าที่เดินนำหล่อนผ่านเข้าประตูหน้าห้องโถงหน้าปูด้วยหินอ่อน มีแสงไฟจากโคมแชนเดอเรีย สีเหลืองนวล แต่ที่ประทับใจหล่อนที่สุดคือ สถาปนิก จัดให้เห็นวิวจากประตูกระจกด้านติดทะเลสาบทันทีที่เดินผ่านเข้าประตูหน้า เดินผ่านทางเดินกลางไปจนถึงห้องรับแขกติดกับประตูกระจกจึงได้พบกับเจ้าของบ้านที่นั่งรออยู่ก่อนบนโซฟา
“สวัสดีค่ะ ดิฉันวาณี มาออกแบบสวนค่ะ”
“คุณวิทยา คุณพ่อผม ส่วนทางนี้ คุณราตรี คุณแม่ผมครับ”
เจ้าบ้านฝ่ายชายนั้นแค่ยกมือขึ้นมารับไหว้ แต่ฝ่ายหญิงนอกจากรับไหว้แล้วยังกล่าวตอบทักทายหล่อนเบาๆด้วย
คุณวิทยาแม้จะมีผมสีเทา แซมอยู่มาก แต่ยังดูกระฉับกระเฉงแม้รูปร่างที่ท้วมนิดๆ ส่วนคุณราตรีภรรยานั้น น่าจะย้อมผม เพราผมสีดำสนิท ท่าทางเป็นคนใจดีรูปร่างผอมเพรียวแบบคนออกกำลังอยู่เสมอ
“บ้านสวยนะคะ”วาณีกวาดตามองไปรอบๆ ห้องรับแขก ที่เลือกใช้สีโทนอ่อน ตั้งแต่โซฟาสีครีม โต๊ะกลางชุดโซฟา ทำจากขอนไม้แต่งรูปวางทับด้วยกระจกบานใหญ่ เครื่องประดับตกแต่งอื่นๆ มีเพียงไม่กี่ชิ้น ส่วนใหญ่เป็นรูปเขียน แขวนบนผนังในกรอบไม้เรียบๆสีเข้ม มุมห้องประดับด้วยแจกันดินเผาสีดำเข้มปักด้วยดอกไม้ประดิษฐ์ พวกเบิร์ดออฟพาราไดซ์ สีแดงสด ที่ประตูกระจกติดด้วยม่านสีส้มอ่อนๆซึ่งตอนนี้รูดเปิดเพื่อรับแสงจากภายนอก
“ก็ บ้านจัดสรร ทั่วๆไปไม่ต่างอะไรกับบ้านโหลๆ”
“ไม่หรอกคะ ถึงภายนอกจะเหมือนกัน แต่ภายในบ้านแต่ละหลังจะ แสดงเอกลักษณ์ของคนที่อยู่ บ้านหลังนี้ เครื่องประดับไม่มากแต่แสดงออกถึงความเรียบง่าย เป็นระเบียบ แต่มีความโดดเด่นในตัวเอง"
วาณีสังเกต เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ในหน้าของผู้สูงวัยทั้งคู่
“เข้าใจยอคนแก่นะหนู ในบ้านนี้ก็ฉันกับ คุณวิทย์ช่วยกันแต่ง ช่วยกันจัดสองคน ไปเลือกหาซื้อของกันเอง จะมีก็แต่ห้องดูหนังของเขา ที่ไม่ยอมให้ใครเข้าไปยุ่งด้วย”
“บ้านนี้ ที่ตกแต่งเพิ่มก็มีแต่ข้างใน สวนข้างนอกเป็นของเดิมตั้งแต่ตอนซื้อบ้าน ก็ได้คนงานจากโครงการเขามาดูแลให้ ตอนนี้อยากจะเปลี่ยนใหม่ให้มันดูร่มรื่นขึ้น”
“คุณวิทยา มีแบบในใจไหมค่ะ ว่าอยากจะได้แบบไหน ถ้ามีรูปสวนสไตล์ที่อยากจะได้ก็จะออกแบบได้ง่ายขึ้น” เมื่อเห็นว่าทางเจ้าของบ้าน เริ่มต้นเข้าเรื่อง หล่อนก็ไม่รอช้าเริ่มต้นซักถามทันที
“ทานน้ำก่อนครับ” เสียงของวิวัฒน์ มาพร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วโต
“ขอบคุณคะ”หล่อนรับน้ำส้มนั้นมาไว้ในมือ เหมือนโดนขัดจังหวะ แต่จะว่าก็ไม่ได้เพราะชายหนุ่มคงกำลังแสดงความเป็นเจ้าของบ้านที่ดี แล้วเจ้าน้ำส้มคั้นนั้นก็ดูใหม่สดน่าดื่มเสียด้วย
วิวัฒน์ กลับไปนั่งอยู่ข้างมารดา นั่งฟังการซักถามระหว่างหล่อนกับวิทยาเงียบๆ ขณะที่วิทยาหยิบนิตยาสารพวกตกแต่งสวน บนโต๊ะกลางส่งมาให้หล่อน มุมด้านบนของนิตยสารสอดกระดาษโน้ตไว้คั่นหน้าไว้เรียบร้อย หล่อนเปิดดูทีละหน้าที่เจ้าของบ้านคั่นเอาไว้พร้อมกับ รับฟังความต้องการของเจ้าของบ้าน ปากกาในมือคอยบันทึกรายละเอียดสำคัญลงสมุดโน้ตไว้ นิตยสารบางเล่มที่บริษัทซื้อเก็บเอาไว้แล้วเพียงจดเล่มที่ และหน้าเอาไว้ แต่บางเล่ม หล่อนจำเป็นต้องขอยืมเจ้าของบ้านกลับไปใช้เป็นข้อมูล เมื่อคิดว่าได้ข้อมูลครบแล้ว หล่อนก็ขอเจ้าของบ้านดูสถานที่จริง
“ดิฉันคงต้องขอดูสถานที่จริงพร้อมกับทำผังบ้าน กับต้นไม้เดิมด้วยคะ ถ้าจะให้ดีขอเชิญคุณวิทยาไปดูด้วยกันเผื่อจะมีอะไรเพิ่มเติม”
“เล็กแหนะ พาหนูวาณีไปดูที” เจ้าของบ้านสั่งลูกชายก่อนจะหันมาพูดกับหล่อน “เรื่องสวน ผมคุยกับลูกชายเรียบร้อยแล้วครับ ตรงไหนที่อยากจะได้อะไรเป็นเป็นพิเศษ เดี๋ยวเขาจะบอกให้เองตอนลงไปดูสถานที่จริง”
“ถ้างั้นคุณเล็กนำไปเลยค่ะ”
“ตามมาเลยครับ คุณหวาน” เสียงทุ้มนุ่มนั้นตอบกลับแทบจะทันที
-------------------------------------------------------