หัวใจสีฟ้า ภูผาสีทอง บทที่ 46

คนไทยเป็นคนอ่อนไหวดูหนังดูละครที่มันโศกเศร้าผิดหวังมักจะร้องไห้น้ำตาซึม(สมัยก่อนยายผมฟังลิเกทางวิทยุตอนนางถูกไล่ออกจากพระนครยังร้องไห้ตามเลย)คิดว่า“สาวไทย”คงไม่มีปฎิหารย์ที่จะช่วยแล้วคงจะถ

ยายเราเสียไปแล้ว 14 ปี และมีรูปยายเป็นที่รูปเอาไว้หน้าศพตอนจัดงานศพ ตอนนี้รูปเก็บไว้ในบ้านแขวนที่ผนังบ้าน ปกติเราเดินไปดูรูปยายก็มีอาการปกติ เฉยๆ ไม่ร้องไห้ พอวันนึงเราเดินไปดูรูปยายแล้วอยู่ดีๆ ก็มีอ

ต้องเล่าก่อนว่า เรามาอยู่ กทม ตั้งแต่อายุ 18 ก่อนหน้าเรากลับบ้าน ปีละ 1 ครั้ง แต่ช่วง 2-3 ปี เราอยากกลับบ่อยขึ้นมาก แต่ไม่ค่อยมีโอกาส เพราะค่าเดินทางราคาค่อนข้างสูง เราโทรไปที่บ้านทีไรคุยได้แป๊บเดียวเ

สวัสดีครับ วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ในชีวิตของเราให้ฟังนะครับ ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะครับ 🥹 เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึง จะเรียกว่าบ้านนอกเลยก็ว่าได้ เราอยู่กับยายและแม่ ตั้งแต่เกิดจนตอนเราเรียน

บทที่ 25 เงาที่ซ่อนอยู่ เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วอยู่ในห้องทำงานปิดทึบ ไฟสีขาวนวลส่องให้เห็นฝุ่นละเอียดลอยวนในอากาศ พิเชษฐ์ยืนพิงขอบโต๊ะ หันหลังให้เธอ มือข้างหนึ่งกำแก้วไวน์ไว้แน่นราวกับต้องการบีบ

สวัสดีค่ะทุกคน คือตัวเราอายุ14ปีนะคะ พี่สาวเราทำงานอยู่กรุงเทพ ตอนแรกๆทาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ ชอบความศิวิไลซ์ ในใจลึกๆ ก็คิดถึงบ้านค่ะ คิดถึงคนที่บ้าน คิดถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายายพี่น้อง แต่ทีนี้พอได้มาฟ

*ในชีวิตจริงแกไม่ได้เสียชีวิตนะค่ะแข็งแรงมากๆ* ในฝันมี3คนที่ใช้เครื่องช่วยหายใจในนั้นมีตาเราด้วยในฝันคนรอบตัวร้องไห้หนักมากยายเเละเราร้องไห้หนักสุดๆไม่อยากให้เเกตุยพอเรากำลังจะก้มลงบอกข้างหูเเกว่าไปดี