ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนเลยว่าบางทีความคิดของดิฉันก็อาจจะเป็นความคิดเห็นส่วนตัวที่ไม่ดีบ้างนะค่ะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะไม่ดีนะค่ะ ตอนเด็กๆพวกเราจะอยู่กับปู่ย่าที่ ตจว พ่อแม่ทำงานอยู่ใน กทม จะส่งเงินให้ทุกเดือน ทำให้ชีวิตนี้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ของตัวเองนะค่ะ
ช่วงเทศกาลพ่อกับแม่จะกลับบ้านพอเราได้เจอก็ดีใจนะค่ะ แต่แม่เรานะค่อนข้างจะเจ้าอารมย์ โมโหใครทะเลาะใครชอบมาลงที่ลูกตลอด เจอตีบ่อยมาก ตีด้วยมือไม่ค่อยเท่าไรนะ บางทีนี่ด้ามไม้กวาด นูนแดงเป็นปื้น ไปโรงเรียนทีอายเพื่อนนะ
ตั้งแต่จำความได้โดนแม่ตีบ่อยมาก ตั้งแต่เด็กๆจนโตมา ครั้งสุดท้ายตอนม.6 ยังจำไม่เคยลืมค่ะ แค่แม่ตะคอกเราก็รู้สึกกลัวมากๆนะตอนเด็กๆ แต่ที่จำไม่ลืมเลยคือแม่ตบหน้าเราอย่างแรงมากค่ะ ตอนนั้นเราอยู่ป.4มั้ง ตบที1เรานั่งอยู่จนล้มเอียงไปอีกด้านเลย ตอนนั้นมันมีแต่ความรู้สึกแย่ๆในตัวแม่นะ ตอนเด็กๆเคยด่าแม่ในใจตลอด คิดว่าไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของแม่เลย
จนเริ่มโตมา พ่อเสียตอนอยู่ม.6 ตอนแรกคิดว่าจะไม่เรียนต่อจะหางานทำ เพราะไม่อยากลำบากให้แม่ส่งเรียน แต่พี่สาวบอกว่าให้เรียนต่อเดี๋ยวพี่สาวเราเรียนเอง พอเรียนปี1 พี่สาวแต่งงาน แม่เลยมาส่งเงินให้ แต่เราก็ยังกู้เงิน กยศ เรียนอยู่นะค่ะ
พอขึ้นปี2 ได้กลางเทอม แม่บอกว่าแม่จะไม่ทำงานแล้ว แม่เหนื่อย อ้าว!!แล้วเราหล่ะ จะทำไงดี เราเลยลองสู้ด้วยตัวเอง คือทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตอนกลางคืนในสวนอาหาร เข้างาน4โมงเย็น เลิก5ทุ่ม ตื่นเช้าไปเรียน งานก็เยอะ ดีนะที่เพื่อนๆช่วย เราเช่าหออยู่กับเพื่อนหลายๆคน
พอวันหยุดนานๆเราจะกลับบ้านที พอไปถึงบ้านสิ่งแรกที่ได้ยินจากปากแม่คือ ทำงานเอาเงินมาแบ่งแม่ใช้บ้าง คือยังไงหล่ะ เราเรียนอยู่นะ ทำงานด้วยเรียนด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้นะ แต่แค่ที่มีก็แทบไม่พอแล้วค่ะ
จนเรามีปัญหากะที่ทำงาน เราต้องออกจากที่ทำงาน พอดีแฟนเลยบอกว่าให้เรียนเดี๋ยวแฟนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอง ทุกวันนี้เรียนจนจบมาก็เพราะแฟนรับผิดชอบจนจบป.ตรีมาได้ พอแม่รู้เรื่องว่าออกจากงานก็ว่าโง่จังมีงานทำดีๆไม่ทำ แต่เค้าไม่เคยถามเราเลยว่าออกจากงานเพราะอะไร เราน้อยใจมากนะ
พอเรียนจบมาก็มาช่วยงานแฟน เพราะแฟนทำธุรกิจส่วนตัว แต่ไม่ได้ถือว่ารวยมาก พอมีพอกิน พอแม่เห็นเรียนจบก็ไล่ให้ไปหางานที่ได้เงินดีๆทำ เค้าบอกว่าอยู่กับแฟนจะไปมีอนาคตอะไร(แต่แฟนส่งเรียนจนจบป.ตรีอ่ะนะ) แม่ต้องการให้เราให้เงินแม่เดือนละมากๆ แม่ชอบพูดบ่อยๆว่าเป็นลูกโตมาต้องตอบแทนบุญคุญแม่ ตอบแทนค่าน้ำนมที่แม่ให้เรามา แต่ตั้งแต่เราเรียนจบมาเราก็ให้แม่ตลอดนะ ไม่เคยลืมว่าแม่บุญคุญกับเรา
แม่เราเป็นคนหนึ่งที่อยากให้ลูกแต่งงานเพราะต้องการค่าสินสอดจากค่าน้ำนมของแม่ แม่พูดเองจากปาก เราได้ฟังก็อึ้งค่ะ เราไม่อยากจัดงานแต่งใหญ่โตเราเสียดายเงินค่ะ
เมื่อวันแม่เราไม่ได้โทรหาแม่ค่ะ แม่ก็เลยโทรมาว่าหายเงียบไปเลยนะ วันแม่ก็ไม่คิดจะโทรหาแม่ คือยังไงดีหล่ะเรายุ่งๆนะ โทรไปก็ไม่รู้จะคุยอะไร เห็นหน้าจะเอาแต่เงินๆๆอย่างเดียว ทำให้เรารู้สึกไม่ดี ชอบคิดว่าทำไมแม่เราไม่เหมือนแม่คนอื่นเค้านะ
เราไม่เคยลืมว่าแม่คือแม่ แม่คือผู้มีพระคุณในชีวิต ทุกทีที่มีโอกาสก็พาไปทานข้าวตลอด วันเกิดก็ซื้อของให้นะ แต่ที่เล่ายาวๆมานี่คือเราต้องจัดการกับระบบความคิดของเรายังไงดี ที่เล่ามานี่ก็รู้สึกผิดนะที่เอาเรื่องของแม่มาเล่าให้คนอื่นฟัง แต่เรารู้สึกแย่กับการกระทำและคำพูดของแม่ในหลายๆๆครั้งค่ะ
มีใครเคยรู้สึกว่าแม่ตัวเองไม่เหมือนแม่คนอื่นๆบ้างไหมค่ะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะไม่ดีนะค่ะ ตอนเด็กๆพวกเราจะอยู่กับปู่ย่าที่ ตจว พ่อแม่ทำงานอยู่ใน กทม จะส่งเงินให้ทุกเดือน ทำให้ชีวิตนี้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ของตัวเองนะค่ะ
ช่วงเทศกาลพ่อกับแม่จะกลับบ้านพอเราได้เจอก็ดีใจนะค่ะ แต่แม่เรานะค่อนข้างจะเจ้าอารมย์ โมโหใครทะเลาะใครชอบมาลงที่ลูกตลอด เจอตีบ่อยมาก ตีด้วยมือไม่ค่อยเท่าไรนะ บางทีนี่ด้ามไม้กวาด นูนแดงเป็นปื้น ไปโรงเรียนทีอายเพื่อนนะ
ตั้งแต่จำความได้โดนแม่ตีบ่อยมาก ตั้งแต่เด็กๆจนโตมา ครั้งสุดท้ายตอนม.6 ยังจำไม่เคยลืมค่ะ แค่แม่ตะคอกเราก็รู้สึกกลัวมากๆนะตอนเด็กๆ แต่ที่จำไม่ลืมเลยคือแม่ตบหน้าเราอย่างแรงมากค่ะ ตอนนั้นเราอยู่ป.4มั้ง ตบที1เรานั่งอยู่จนล้มเอียงไปอีกด้านเลย ตอนนั้นมันมีแต่ความรู้สึกแย่ๆในตัวแม่นะ ตอนเด็กๆเคยด่าแม่ในใจตลอด คิดว่าไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของแม่เลย
จนเริ่มโตมา พ่อเสียตอนอยู่ม.6 ตอนแรกคิดว่าจะไม่เรียนต่อจะหางานทำ เพราะไม่อยากลำบากให้แม่ส่งเรียน แต่พี่สาวบอกว่าให้เรียนต่อเดี๋ยวพี่สาวเราเรียนเอง พอเรียนปี1 พี่สาวแต่งงาน แม่เลยมาส่งเงินให้ แต่เราก็ยังกู้เงิน กยศ เรียนอยู่นะค่ะ
พอขึ้นปี2 ได้กลางเทอม แม่บอกว่าแม่จะไม่ทำงานแล้ว แม่เหนื่อย อ้าว!!แล้วเราหล่ะ จะทำไงดี เราเลยลองสู้ด้วยตัวเอง คือทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตอนกลางคืนในสวนอาหาร เข้างาน4โมงเย็น เลิก5ทุ่ม ตื่นเช้าไปเรียน งานก็เยอะ ดีนะที่เพื่อนๆช่วย เราเช่าหออยู่กับเพื่อนหลายๆคน
พอวันหยุดนานๆเราจะกลับบ้านที พอไปถึงบ้านสิ่งแรกที่ได้ยินจากปากแม่คือ ทำงานเอาเงินมาแบ่งแม่ใช้บ้าง คือยังไงหล่ะ เราเรียนอยู่นะ ทำงานด้วยเรียนด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้นะ แต่แค่ที่มีก็แทบไม่พอแล้วค่ะ
จนเรามีปัญหากะที่ทำงาน เราต้องออกจากที่ทำงาน พอดีแฟนเลยบอกว่าให้เรียนเดี๋ยวแฟนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอง ทุกวันนี้เรียนจนจบมาก็เพราะแฟนรับผิดชอบจนจบป.ตรีมาได้ พอแม่รู้เรื่องว่าออกจากงานก็ว่าโง่จังมีงานทำดีๆไม่ทำ แต่เค้าไม่เคยถามเราเลยว่าออกจากงานเพราะอะไร เราน้อยใจมากนะ
พอเรียนจบมาก็มาช่วยงานแฟน เพราะแฟนทำธุรกิจส่วนตัว แต่ไม่ได้ถือว่ารวยมาก พอมีพอกิน พอแม่เห็นเรียนจบก็ไล่ให้ไปหางานที่ได้เงินดีๆทำ เค้าบอกว่าอยู่กับแฟนจะไปมีอนาคตอะไร(แต่แฟนส่งเรียนจนจบป.ตรีอ่ะนะ) แม่ต้องการให้เราให้เงินแม่เดือนละมากๆ แม่ชอบพูดบ่อยๆว่าเป็นลูกโตมาต้องตอบแทนบุญคุญแม่ ตอบแทนค่าน้ำนมที่แม่ให้เรามา แต่ตั้งแต่เราเรียนจบมาเราก็ให้แม่ตลอดนะ ไม่เคยลืมว่าแม่บุญคุญกับเรา
แม่เราเป็นคนหนึ่งที่อยากให้ลูกแต่งงานเพราะต้องการค่าสินสอดจากค่าน้ำนมของแม่ แม่พูดเองจากปาก เราได้ฟังก็อึ้งค่ะ เราไม่อยากจัดงานแต่งใหญ่โตเราเสียดายเงินค่ะ
เมื่อวันแม่เราไม่ได้โทรหาแม่ค่ะ แม่ก็เลยโทรมาว่าหายเงียบไปเลยนะ วันแม่ก็ไม่คิดจะโทรหาแม่ คือยังไงดีหล่ะเรายุ่งๆนะ โทรไปก็ไม่รู้จะคุยอะไร เห็นหน้าจะเอาแต่เงินๆๆอย่างเดียว ทำให้เรารู้สึกไม่ดี ชอบคิดว่าทำไมแม่เราไม่เหมือนแม่คนอื่นเค้านะ
เราไม่เคยลืมว่าแม่คือแม่ แม่คือผู้มีพระคุณในชีวิต ทุกทีที่มีโอกาสก็พาไปทานข้าวตลอด วันเกิดก็ซื้อของให้นะ แต่ที่เล่ายาวๆมานี่คือเราต้องจัดการกับระบบความคิดของเรายังไงดี ที่เล่ามานี่ก็รู้สึกผิดนะที่เอาเรื่องของแม่มาเล่าให้คนอื่นฟัง แต่เรารู้สึกแย่กับการกระทำและคำพูดของแม่ในหลายๆๆครั้งค่ะ