เราขอเล่าเรื่องราวชีวิตเรานะคะ เรื่องค่อนข้างยาว
พ่อกับแม่เราจะหย่ากันตอนที่เรายังอยู่ในท้องค่ะ
เนื่องจากพ่อไปทำงานภาคใต้ซึ่งค่อนข้างไกลมากๆ เพราะบ้านเราอยู่ทางอีสานเหนือ
พ่อนอกใจแม่ค่ะ จนกระทั่งเราเกิดมาถึงหย่ากัน ด้วยที่ว่าฐานะทางบ้านแม่ไม่ค่อยมีเงินและแม่ไม่ได้ทำงาน ตัวเราเลยต้องอยู่กับทางฝ่ายของพ่อ คือ ปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงดู พ่อก็ไม่อยากได้เราค่ะ แกเลยว่าจะยกให้พี่ชายคนโต(ลุง) น้องสาวคนเล็ก(อา) แต่ลุงแกไม่มีเมีย เลยทำเอกสารนั้นนี้ไม่ได้เลยไม่ได้ทำ(ตรงนี้เพื่อนลุงพูดให้ฟัง ตอนเมา และลุงเองก็ร้องไห้) แต่แกก็รับเลี้ยงเราเองเป็นลูกแท้ๆเลย ต่อมาอาก็ได้แต่งงาน และมีลูกมา1คน ลูกชาย เขาเปรียบเหมือนน้องชายแท้ๆเลย เพราะถูกเลี้ยงและโตมาด้วยกัน ตั้งแต่ที่จำความได้ก็มี ปู่ย่าเป็นคนเลี้ยง ลุง อา สามีอาเป็นคนส่งเงินให้ตลอด เราถูกเลี้ยงมาฟิว เพื่อน มีอะไรปรึกษาได้ทุกอย่าง โดยที่พ่อแท้ๆไม่เคยมาหา ส่งเงินให้เลย เขาไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่เขา จนกระทั่งเราโตขึ้นมา เราเรียนมหาลัย อยู่กทม. เรียนปี1 พ่อเขาก็มาท้วงบุญคุณอยากให้เราไปช่วยกิจการ โดยที่ให้เราดรอปไว้ก่อนเพราะเขามีธุระกิจเป็นของตัวเอง เราก็ไม่ยอม เขาก็มาว่าให้ทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนิทใจกัน จนกระทั่งเรื่องไปเข้าหูลุง แกก็ไม่ยอมค่ะ แกอยากให้เราเรียนให้จบก่อน ถ้าจะให้ไปช่วยกิจการก็ต้องรอให้เราเรียนจบไม่งั้นก็ช่วงปิดเทอมแบบนี้ เพราะทางนั้นก็ว่าเขามีสิทธิให้ตัวหนูเขาเป็นพ่อ ลุงก็เลยยอมถอยมาก้าว1 ช่วงที่เราไปอยู่กับพ่อ เราเหมือนคนใช้มากอะ ทำทุกอย่าง พอเราทำช้าก็ด่า เราทำไม่เป็นก็ด่า แล้วมีคำๆนึ่งที่แม่เลี้ยงพูดออกมาว่า “ลุงเลี้ยงยังไงให้เป็นคนไม่เอาไหนแบบนี้ สปอยเกินไป ” เราได้ยินคำนี้เราโกรธมากๆค่ะ เราเลยขึ้นเสียงใส่ว่า “ไม่มีสิทธิที่จะพูดแบบนี้ เพราะตัวเองก็ไม่ใช่คนเลี้ยงหนูมา” จากนั้นเราก็โดนด่ายาวๆเลยค่ะ เราเลยเอาเรื่องที่ทะเลาะกันไปบอกลุง แล้วเรื่องมันก็ใหญ่ ปู่ย่ารู้เรื่อง ท่านก็โทรมาด่าให้พ่อ แล้วบอกพ่อไปส่งเราที่บ้าน ไม่ให้อยู่แล้ว และจะตัดขาดกันไปเลย พ่อยิ่งโกรธขึ้นไปอีกค่ะ ด่าเราสารพัด แม่เลี้ยงไล่เราหนี้ช่วงค่ำๆ เราก็หอบของหนี้ ดีที่อยู่ในเมืองเลยหารถได้ เราเลยเลือกที่จะขึ้นกทม.ก่อน ขึ้นมาพักใจ แล้วค่อยกลับบ้านไปหาปู่ย่า จากนั้นมาเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีก จนย่าเสีย เขาก็มางาน เขาเห็นเราเขาก็ว่าให้ยุตลอด เราพยายามไม่มองหน้า ไม่คุย จนงานเสร็จหมด ต้องมาแบ่งที่ดินตามพินัยกรรม ย่ามีที่ดิน115ไร่ โดยให้ลุง40 ไร่ ลุงรอง30 พ่อ20 อา25ไร่รวมที่อยู่อาศัย พ่อได้มาก็จะขายเพราะมันอยู่ไกลจากบ้านเขา (ห่างกันเป็น4จังหวัดเลย) แต่ปู่ไม่ยอมให้ขาย ถ้าจะไม่ทำอะไรกับที่ดิน ก็ต้องยกที่ดินส่วนตรงที่เป็นชื่อพ่อให้เรา แต่เรายังไม่ครบ20บริบูรณ์ เลยต้องเลื่อนทำเอกสารไว้ก่อน แกก็ไม่สบอารมณ์แต่ก็ต้องยอมๆไป เพราะปู่เป็นคนพูดออกมาเอง แต่แม่เลี้ยงก็จะไม่ยอมอีก เรียกเราไปคุย ด่าเราสารพัด เราเป็นลูกทำไมไม่ตอบแทนพ่อแม่ที่ให้กำเนิด อกตัญญูทำอะไรก็ไม่รุ่งหรอก ถูกเลี้ยงเป็นคุณหนูนั้นนี้ ต่างๆนาๆ
เราเลยจะถามค่ะว่า เราอกตัญญูตรงไหน เราผิดหรอคะที่เราไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย เรารักปู่ ย่า ลุง อา สามีอา เพราะเขาเหมือนเป็นพ่อแม่เราอีกคน ถึงจะไม่ได้เกิดมาจากท่าน แต่ท่านก็รักและดูแลเราดีมากๆ
เราอกตัญญูหรอคะ?
พ่อกับแม่เราจะหย่ากันตอนที่เรายังอยู่ในท้องค่ะ
เนื่องจากพ่อไปทำงานภาคใต้ซึ่งค่อนข้างไกลมากๆ เพราะบ้านเราอยู่ทางอีสานเหนือ
พ่อนอกใจแม่ค่ะ จนกระทั่งเราเกิดมาถึงหย่ากัน ด้วยที่ว่าฐานะทางบ้านแม่ไม่ค่อยมีเงินและแม่ไม่ได้ทำงาน ตัวเราเลยต้องอยู่กับทางฝ่ายของพ่อ คือ ปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงดู พ่อก็ไม่อยากได้เราค่ะ แกเลยว่าจะยกให้พี่ชายคนโต(ลุง) น้องสาวคนเล็ก(อา) แต่ลุงแกไม่มีเมีย เลยทำเอกสารนั้นนี้ไม่ได้เลยไม่ได้ทำ(ตรงนี้เพื่อนลุงพูดให้ฟัง ตอนเมา และลุงเองก็ร้องไห้) แต่แกก็รับเลี้ยงเราเองเป็นลูกแท้ๆเลย ต่อมาอาก็ได้แต่งงาน และมีลูกมา1คน ลูกชาย เขาเปรียบเหมือนน้องชายแท้ๆเลย เพราะถูกเลี้ยงและโตมาด้วยกัน ตั้งแต่ที่จำความได้ก็มี ปู่ย่าเป็นคนเลี้ยง ลุง อา สามีอาเป็นคนส่งเงินให้ตลอด เราถูกเลี้ยงมาฟิว เพื่อน มีอะไรปรึกษาได้ทุกอย่าง โดยที่พ่อแท้ๆไม่เคยมาหา ส่งเงินให้เลย เขาไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่เขา จนกระทั่งเราโตขึ้นมา เราเรียนมหาลัย อยู่กทม. เรียนปี1 พ่อเขาก็มาท้วงบุญคุณอยากให้เราไปช่วยกิจการ โดยที่ให้เราดรอปไว้ก่อนเพราะเขามีธุระกิจเป็นของตัวเอง เราก็ไม่ยอม เขาก็มาว่าให้ทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนิทใจกัน จนกระทั่งเรื่องไปเข้าหูลุง แกก็ไม่ยอมค่ะ แกอยากให้เราเรียนให้จบก่อน ถ้าจะให้ไปช่วยกิจการก็ต้องรอให้เราเรียนจบไม่งั้นก็ช่วงปิดเทอมแบบนี้ เพราะทางนั้นก็ว่าเขามีสิทธิให้ตัวหนูเขาเป็นพ่อ ลุงก็เลยยอมถอยมาก้าว1 ช่วงที่เราไปอยู่กับพ่อ เราเหมือนคนใช้มากอะ ทำทุกอย่าง พอเราทำช้าก็ด่า เราทำไม่เป็นก็ด่า แล้วมีคำๆนึ่งที่แม่เลี้ยงพูดออกมาว่า “ลุงเลี้ยงยังไงให้เป็นคนไม่เอาไหนแบบนี้ สปอยเกินไป ” เราได้ยินคำนี้เราโกรธมากๆค่ะ เราเลยขึ้นเสียงใส่ว่า “ไม่มีสิทธิที่จะพูดแบบนี้ เพราะตัวเองก็ไม่ใช่คนเลี้ยงหนูมา” จากนั้นเราก็โดนด่ายาวๆเลยค่ะ เราเลยเอาเรื่องที่ทะเลาะกันไปบอกลุง แล้วเรื่องมันก็ใหญ่ ปู่ย่ารู้เรื่อง ท่านก็โทรมาด่าให้พ่อ แล้วบอกพ่อไปส่งเราที่บ้าน ไม่ให้อยู่แล้ว และจะตัดขาดกันไปเลย พ่อยิ่งโกรธขึ้นไปอีกค่ะ ด่าเราสารพัด แม่เลี้ยงไล่เราหนี้ช่วงค่ำๆ เราก็หอบของหนี้ ดีที่อยู่ในเมืองเลยหารถได้ เราเลยเลือกที่จะขึ้นกทม.ก่อน ขึ้นมาพักใจ แล้วค่อยกลับบ้านไปหาปู่ย่า จากนั้นมาเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีก จนย่าเสีย เขาก็มางาน เขาเห็นเราเขาก็ว่าให้ยุตลอด เราพยายามไม่มองหน้า ไม่คุย จนงานเสร็จหมด ต้องมาแบ่งที่ดินตามพินัยกรรม ย่ามีที่ดิน115ไร่ โดยให้ลุง40 ไร่ ลุงรอง30 พ่อ20 อา25ไร่รวมที่อยู่อาศัย พ่อได้มาก็จะขายเพราะมันอยู่ไกลจากบ้านเขา (ห่างกันเป็น4จังหวัดเลย) แต่ปู่ไม่ยอมให้ขาย ถ้าจะไม่ทำอะไรกับที่ดิน ก็ต้องยกที่ดินส่วนตรงที่เป็นชื่อพ่อให้เรา แต่เรายังไม่ครบ20บริบูรณ์ เลยต้องเลื่อนทำเอกสารไว้ก่อน แกก็ไม่สบอารมณ์แต่ก็ต้องยอมๆไป เพราะปู่เป็นคนพูดออกมาเอง แต่แม่เลี้ยงก็จะไม่ยอมอีก เรียกเราไปคุย ด่าเราสารพัด เราเป็นลูกทำไมไม่ตอบแทนพ่อแม่ที่ให้กำเนิด อกตัญญูทำอะไรก็ไม่รุ่งหรอก ถูกเลี้ยงเป็นคุณหนูนั้นนี้ ต่างๆนาๆ
เราเลยจะถามค่ะว่า เราอกตัญญูตรงไหน เราผิดหรอคะที่เราไม่ได้รู้สึกรักเขาเลย เรารักปู่ ย่า ลุง อา สามีอา เพราะเขาเหมือนเป็นพ่อแม่เราอีกคน ถึงจะไม่ได้เกิดมาจากท่าน แต่ท่านก็รักและดูแลเราดีมากๆ