เเถวๆบ้านของผม มีร้านราดหน้าอยู่ร้านหนึ่ง
เป็นร้านราดหน้าที่อร่อยมาก
อร่อยแค่ไหนหรอ ? ก็ไม่รู้สินะ
เเต่เดี๋ยวผมจะลองอธิบายรูปร่างหน้าตาของเจ้าราดหน้าให้ฟัง (อ่าน) ก็เเล้วกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เส้นหมี่ที่สวยงาม ทอประกายแสงเเดด
เส้นใหญ่ที่เล็กพอดีคำ
หมูนุ่มๆ ชิ้นใหญ่เเต่ไม่หนา เคี้ยวเเล้วเเทบไม่อยากจะหยุด
ยอดผักอันแสนหวาน สีเขียวเข้มเเซมอ่อนสลับกันทั่วไปหมด
ราดด้วยน้ำราดหน้าสีน้ำตาลประกายทอง
เเล้วปิดด้วยไข่เจียวสีเหลืองอ่อน โอบกอดราดหน้าเอาไว้
อารมณ์มันก็ประมาณนี้เเหละ
เเละตอนนี้ เวลานี้
ผมก็ได้มานั่งอยู่ ณ ร้านราดหน้าร้านนี้เเล้ว
ร้านราดหน้าในตำนาน ( อย่างน้อยก็ตำนานของผม )
เเต่จะไม่บอกนะ ว่าร้านนี้ชื่อร้านอะไร อยู่เเถวไหน
ไม่มีวันซะหรอก
ผมไม่อยากให้คนรู้เยอะ
ของดีต้องเก็บไว้คนเดียว
(จริงๆเเล้วเเค่กลัวว่าถ้าบอกไป เเล้วไม่อร่อย เดี๋ยวจะเงิบเอา)
…
ราดหน้าห่อไข่เจียวหวานๆ ถูกนำมาเสริฟลงตรงหน้า
ได้เวลาจัดการมันเเล้ว
ด้วยความหิว ผมจึงรีบหยิบเครื่องปรุง เเล้วปรุงมันทันที
ใส่น้ำส้มสายชู 2 ช้อน น้ำตาล 1 ช้อน พริก 1 ช้อน
จากนั้นก็ใช้ช้อน ส้อม คลุกเคล้าราดหน้าให้พอเหมาะ
เเล้วตักเอาเข้าปากทันที
…
ไม่รู้ว่าราดหน้ามีสารกระตุ้นอะไรรึเปล่า
เมื่อกินเข้าไปคำเเรก
เหมือนต่อมใต้สมองมันทำงาน
(เดาว่าน่าจะเป็นสมองส่วน ไฮโปทาลามัส ไม่ก็ พิทูอิทารี)
มีคำถามน้อยๆเกิดขึ้นมา
…
" ทำไมถึงปรุงราดหน้าก่อนเเดก? ไม่-ก่อนเเล้วค่อยปรุง "
( ขออภัยที่เป็นคำไม่สุภาพ เนื่องจากมันเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในสมองทันที ไม่ได้ผ่านการตรวจตรา หรือเซนเซอร์ใดๆทั้งสิ้น)
" ก็กูชอบเเบบนี้อะ กูก็เลยปรุงก่อน " ผมตอบคำถามนี้กับสมอง (ของตัวเอง)
" เเต่การที่ทำเเบบนี้ มันอาจทำให้พลาดรสชาติที่เจ้าของราดหน้าทำมาให้ "
" ออริจินอล ไม่รู้จักคำนี้หรอวะ โอ-อา-ไอ-จี-ไอ-เอ็น-เอ-เเอล "
" ไม่ได้ลิ้มลองความ ออริจินอล , อาจจะได้กินรสชาติที่ชอบ แต่ก็ตัดโอกาสที่จะได้ลิ้มลองรสชาติออริจินอลไป มันคุ้มหรอวะ? "
….
" เเต่กูก็ได้กินรสที่กูชอบจริงๆไง " ผมนึกในใจ เเต่ยังไม่ได้ตอบอะไรไป
สมองยังไม่หยุด มันยิงคำพูดมาอีก
…
" เเล้วถ้ามองให้มันลึกขึ้นนะ กูจะเปรียบรสชาติที่ชอบ เป็นเหมือนความสบาย ความคุ้นเคย ส่วนรสชาติที่เจ้าของทำมาให้ เป็นเหมือนโอกาส "
" การที่ปรุงก่อนเเดก ก็เหมือนกับการที่มีโอกาสในชีวิตผ่านเข้ามา เเต่ไม่ได้เลือกที่จะลอง ตัดมันทิ้ง เเล้วก็เลือกอะไรที่สบายๆ ที่คุ้นเคยอยู่เเล้ว "
" ซึ่งบางที ถ้าลองก่อน อาจจะชอบมันก็ได้ เเละมันอาจจะนำพาบางอย่างที่เเปลกใหม่ เข้ามาสู่ชีวิตของก็ได้ "
" หรืออยากจะเป็นคนที่ตัดโอกาสในชีวิตตัวเองวะ เลือกเอาเเต่อะไรๆที่มันคุ้นเคย "
" ต้องเดินออกจากคอมฟอร์ตโซนบ้าง เข้าใจป่ะ เปิดหูเปิดตาลองสิ่งอื่นบ้าง "
…
ผมกำลังตกอยู่ในภาวะที่เงียบงัน
ผู้ชายคนหนึ่ง ปรุงราดหน้าก่อนเพราะว่าชินเท่านั้นเอง
ไม่เคยคิดไกลไปถึงเรื่องโอกาสในชีวิต หรือ คอมฟอร์ตโซน ใดๆทั้งสิ้น
มันเกินกว่าที่ชายคนนี้จะนึกถึง
เเต่สมองก็ยังไม่จบ เหมือนมันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ มันจึงกระหน่ำซ้ำต่อทันที
…
" อย่าทำอะไรเเค่เพราะความเคยชิน ไม่เคยอ่านบทความนิ้วกลมหรอวะ เรื่องความเคยชินอะ บทความนั้น
โคตรดีเลยนะ เเต่ต้องเคยอ่านสิ เพราะถ้าไม่อ่าน เเล้วกูจะรู้ได้ไงล่ะ ก็กูเป็นสมองของนี่ "
" ถ้าทำอะไรด้วยความเคยชินไปเรื่อยๆ สุดท้ายบรรลัยเเน่นอน เพราะจะไม่ได้เรียนรู้ ไม่ได้ลิ้มลองอะไรใหม่ๆเลย "
" ทีนี้กลับมาเรื่องของกินต่อนะ เคยเห็นป่ะ พวกมนุษย์เล็กต้มยำน่ะ "
" ไอพวกสั่งเล็กต้มยำ สั่งมาปุ๊บ
ไม่ยอมชิมไง ปรุงต่อเลย คิดว่ายังไม่เผ็ด "
" สุดท้าย
เเดกไม่ได้ เผ็ดเกิน เค้าทำมาเผ็ดเเล้ว
ไปดับเบิ้ลอีก สมน้ำหน้ามัน "
" โอเค กูพอละ ที่จริงกูยังมีเรื่องอีกเยอะนะ ไอประเด็นเหล่านี้มันต่อยอดไปได้เรื่อยๆ "
" เเต่ถ้ากูบอกไปอีก กลัวรับไม่ไหวว่ะ บ่องตง ยิ่งฉลาดน้อยๆอยู่ "
" ไปก่อนนะ เออๆ มีแมลงวันตอมอยู่บนราดหน้าด้วยอ่ะ "
…
..
.
และเเล้ว สมองมันก็เงียบลงไป มันเงียบเเล้ว
มันคงค่อยๆเดินจากไปเเล้ว
ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ
ผมมองราดหน้าจานเดิม ราดหน้าไข่หวาน(มีแมลงวันตอมอยู่ตัวหนึ่ง)
ด้วยความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป
ไม่อยากจะเชื่อเลย
แค่เรื่อง การปรุงราดหน้าก่อนกิน กับ หลังกิน
มันจะบอกอะไรเราได้ขนาดนี้เลยหรอ
ถ้าอย่างนั้น คราวต่อไป ผมจะลองกินมันก่อน
เเล้วถ้ารสชาติไม่ถูกใจ ผมค่อย ปรุง ก็เเล้วกัน
โอเคนะ
...
..
.
ราดหน้าเปลี่ยนความคิด
เป็นร้านราดหน้าที่อร่อยมาก
อร่อยแค่ไหนหรอ ? ก็ไม่รู้สินะ
เเต่เดี๋ยวผมจะลองอธิบายรูปร่างหน้าตาของเจ้าราดหน้าให้ฟัง (อ่าน) ก็เเล้วกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อารมณ์มันก็ประมาณนี้เเหละ
เเละตอนนี้ เวลานี้
ผมก็ได้มานั่งอยู่ ณ ร้านราดหน้าร้านนี้เเล้ว
ร้านราดหน้าในตำนาน ( อย่างน้อยก็ตำนานของผม )
เเต่จะไม่บอกนะ ว่าร้านนี้ชื่อร้านอะไร อยู่เเถวไหน
ไม่มีวันซะหรอก
ผมไม่อยากให้คนรู้เยอะ
ของดีต้องเก็บไว้คนเดียว
(จริงๆเเล้วเเค่กลัวว่าถ้าบอกไป เเล้วไม่อร่อย เดี๋ยวจะเงิบเอา)
…
ราดหน้าห่อไข่เจียวหวานๆ ถูกนำมาเสริฟลงตรงหน้า
ได้เวลาจัดการมันเเล้ว
ด้วยความหิว ผมจึงรีบหยิบเครื่องปรุง เเล้วปรุงมันทันที
ใส่น้ำส้มสายชู 2 ช้อน น้ำตาล 1 ช้อน พริก 1 ช้อน
จากนั้นก็ใช้ช้อน ส้อม คลุกเคล้าราดหน้าให้พอเหมาะ
เเล้วตักเอาเข้าปากทันที
…
ไม่รู้ว่าราดหน้ามีสารกระตุ้นอะไรรึเปล่า
เมื่อกินเข้าไปคำเเรก
เหมือนต่อมใต้สมองมันทำงาน
(เดาว่าน่าจะเป็นสมองส่วน ไฮโปทาลามัส ไม่ก็ พิทูอิทารี)
มีคำถามน้อยๆเกิดขึ้นมา
…
" ทำไมถึงปรุงราดหน้าก่อนเเดก? ไม่-ก่อนเเล้วค่อยปรุง "
( ขออภัยที่เป็นคำไม่สุภาพ เนื่องจากมันเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในสมองทันที ไม่ได้ผ่านการตรวจตรา หรือเซนเซอร์ใดๆทั้งสิ้น)
" ก็กูชอบเเบบนี้อะ กูก็เลยปรุงก่อน " ผมตอบคำถามนี้กับสมอง (ของตัวเอง)
" เเต่การที่ทำเเบบนี้ มันอาจทำให้พลาดรสชาติที่เจ้าของราดหน้าทำมาให้ "
" ออริจินอล ไม่รู้จักคำนี้หรอวะ โอ-อา-ไอ-จี-ไอ-เอ็น-เอ-เเอล "
" ไม่ได้ลิ้มลองความ ออริจินอล , อาจจะได้กินรสชาติที่ชอบ แต่ก็ตัดโอกาสที่จะได้ลิ้มลองรสชาติออริจินอลไป มันคุ้มหรอวะ? "
….
" เเต่กูก็ได้กินรสที่กูชอบจริงๆไง " ผมนึกในใจ เเต่ยังไม่ได้ตอบอะไรไป
สมองยังไม่หยุด มันยิงคำพูดมาอีก
…
" เเล้วถ้ามองให้มันลึกขึ้นนะ กูจะเปรียบรสชาติที่ชอบ เป็นเหมือนความสบาย ความคุ้นเคย ส่วนรสชาติที่เจ้าของทำมาให้ เป็นเหมือนโอกาส "
" การที่ปรุงก่อนเเดก ก็เหมือนกับการที่มีโอกาสในชีวิตผ่านเข้ามา เเต่ไม่ได้เลือกที่จะลอง ตัดมันทิ้ง เเล้วก็เลือกอะไรที่สบายๆ ที่คุ้นเคยอยู่เเล้ว "
" ซึ่งบางที ถ้าลองก่อน อาจจะชอบมันก็ได้ เเละมันอาจจะนำพาบางอย่างที่เเปลกใหม่ เข้ามาสู่ชีวิตของก็ได้ "
" หรืออยากจะเป็นคนที่ตัดโอกาสในชีวิตตัวเองวะ เลือกเอาเเต่อะไรๆที่มันคุ้นเคย "
" ต้องเดินออกจากคอมฟอร์ตโซนบ้าง เข้าใจป่ะ เปิดหูเปิดตาลองสิ่งอื่นบ้าง "
…
ผมกำลังตกอยู่ในภาวะที่เงียบงัน
ผู้ชายคนหนึ่ง ปรุงราดหน้าก่อนเพราะว่าชินเท่านั้นเอง
ไม่เคยคิดไกลไปถึงเรื่องโอกาสในชีวิต หรือ คอมฟอร์ตโซน ใดๆทั้งสิ้น
มันเกินกว่าที่ชายคนนี้จะนึกถึง
เเต่สมองก็ยังไม่จบ เหมือนมันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ มันจึงกระหน่ำซ้ำต่อทันที
…
" อย่าทำอะไรเเค่เพราะความเคยชิน ไม่เคยอ่านบทความนิ้วกลมหรอวะ เรื่องความเคยชินอะ บทความนั้น
" ถ้าทำอะไรด้วยความเคยชินไปเรื่อยๆ สุดท้ายบรรลัยเเน่นอน เพราะจะไม่ได้เรียนรู้ ไม่ได้ลิ้มลองอะไรใหม่ๆเลย "
" ทีนี้กลับมาเรื่องของกินต่อนะ เคยเห็นป่ะ พวกมนุษย์เล็กต้มยำน่ะ "
" ไอพวกสั่งเล็กต้มยำ สั่งมาปุ๊บ
" สุดท้าย
" โอเค กูพอละ ที่จริงกูยังมีเรื่องอีกเยอะนะ ไอประเด็นเหล่านี้มันต่อยอดไปได้เรื่อยๆ "
" เเต่ถ้ากูบอกไปอีก กลัวรับไม่ไหวว่ะ บ่องตง ยิ่งฉลาดน้อยๆอยู่ "
" ไปก่อนนะ เออๆ มีแมลงวันตอมอยู่บนราดหน้าด้วยอ่ะ "
…
..
.
และเเล้ว สมองมันก็เงียบลงไป มันเงียบเเล้ว
มันคงค่อยๆเดินจากไปเเล้ว
ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ
ผมมองราดหน้าจานเดิม ราดหน้าไข่หวาน(มีแมลงวันตอมอยู่ตัวหนึ่ง)
ด้วยความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป
ไม่อยากจะเชื่อเลย
แค่เรื่อง การปรุงราดหน้าก่อนกิน กับ หลังกิน
มันจะบอกอะไรเราได้ขนาดนี้เลยหรอ
ถ้าอย่างนั้น คราวต่อไป ผมจะลองกินมันก่อน
เเล้วถ้ารสชาติไม่ถูกใจ ผมค่อย ปรุง ก็เเล้วกัน
โอเคนะ
...
..
.