(กระทู้บ่น) ไม่รู้จะระบายที่ไหน ขอตรงนี้ล่ะกัน

ขอเกริ่นสำหรับผู้ที่หลงเข้ามาอ่าน กระทู้นี้เราตั้งขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกค่ะ
งาน งาน งาน สำหรับเราตอนนี้เป็นคำที่เอียนมาก

เราทำงานได้ประมาณ สี่เดือนแล้ว (จบปุ๊ป ก็ทำงานปั๊ป)
ในช่วงเดือนแรกที่ทำงาน เราก็เหมือนเด็กจบใหม่ทุกคน
ไฟแรง ให้ทำอะไรก็ทำ อยากรับผิดชอบงาน
พี่เขาก็ใจดีสอนงาน โดยตอนแรกสอนเป็นงานเกี่ยวกับเอกสารภายในแผนก
เราก็ไม่ได้อะไร เพราะถือว่าใหม่ เรียนรู้กันไป

และคาดหวังว่าถัดๆไปคงได้ทำงาน แบบอะไรที่คล้ายกับที่เรียนมา
จนมาถึงตอนนี้ผ่่านมา สี่เดือน งานประจำของเรายังเป็น "คีย์เอกสาร"
และไม่มีวี่แวว ว่าจะได้รับงานแบบเป็นชิ้นเป็นอัน ว่าง่ายๆคือ
งานเราออกแนว เป็นงานที่คนอื่นเลือกจะทำเป็นอย่างสุดท้าย (เพราะมีแต่เอกสาร และก็คีย์คอมพ์)
ถามว่าแบบไหม คำตอบคือ "มาก"
แต่ก็พยายามคิดในแง่ว่า พี่คงไม่ว่างมาให้งาน งั้้นงานที่ได้มาก็จะรีบทำให้เสร็จ ได้ทำอย่างอื่น
ไม่ใช่เรารองานจากพี่อย่างเดียว เราจะเดินไปถามพี่เขาเสมอๆว่ามีอะไรให้ช่วยไหม

แต่ที่จี๊ดที่สุดคือ มี่เพื่อนมาเราให้ฟังว่า มีพี่คนนึงพูดถึงเราประมาณว่า
"น้องเขาวันๆนั่งแต่ หน้าคอมพ์ ไม่ลุกไปไหนเลย อย่างนี้คนอื่นจะมองว่าว่าง มองว่าอู้"
เราได้ยินประโยคนี้ มันเสียความรู้สึกมาก
จริงอยู่ที่เราไม่ค่อยลุกไปไหน แต่เพราะงานเรามีแต่เอกสารและต้องพิมพ์ตลอด แล้วจะให้ลุกไปไหน
จนบางทีพี่ในแผนกต้องบอก ให้ไปเบรคมั่่ง  
เบรคของเรามีอย่างเดียวคือ เข้าห้องน้ำ ไม่เคยจะลุกไปกินน้ำ กินกาแฟเลย
เพราะอาจทำงานให้เสร็จเร็วๆ จะได้ทำงานอื่นต่อ
เราก็ไม่เข้าใจว่า ถ้านั่งหน้าคอมพ์แล้วอู้ แล้วที่เดินไปกินกาแฟ เดินไปเม้าท์ คุยโทรศัพท์ อันนี้เรียกว่าอะไร เบรคหรอ

บางทีพี่ในแผนกเห็นงานที่เราทำ ก็จะบอกว่า เราทำงานไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย สงสัยต้องโยนโปรเจคให้
เราก็บอกพี่ โยนมากเลยๆ  จนตอนนี้ผ่านไป สี่เดือนก็ยังเหมือนเดิม
เฮ้ออออ จากตอนเข้ามาทำงานแรกแบบไฟลุก ไฟท่วม ตอนนี้ไปเริ่มมอดแล้ว
ทั้งๆที่ สายงานที่เราทำตรงกับที่เรียนมาเป๊ะๆ  แต่งานได้รับมันคนละเรื่อง