ช่วงนี้อ่านแต่การ์ตูนแนวจิตวิทยา เลยได้รู้เรื่องที่ไม่เคยรู้มาเยอะเลย
(ทั้งๆที่ตอนเรียนมหา'ลัยก็มีให้เรียน ดันเรียนแบบซังกะตายซะงั้น)
จากนั้นก็มาสำรวจตัวเอง บางอย่างก็ไม่ถึงขั้นกลัวมาก แบบเห็นแล้ว เกิดอาการใหญ่โต
อาจจะไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าเป็นโฟเบีย แต่ที่กลัวมากๆก็มีอยู่บ้าง อย่าง...
กลัวที่มืดๆเปลี่ยวๆ
ถ้าเป็นสถานที่คุ้นเคยจะไม่กลัว แต่ถ้าเป็นสถานที่ๆไม่คุ้นเคย จะออกอาการหลอน เหมือนคนเป็นโรคประสาท
ถ้าต้องผ่านสถานที่นั้นเพื่อไปให้ถึงที่หมาย จะเดินเร็วมากๆ และเริ่มจินตนาการไปไกล จนคนที่ไปด้วยแทบเอาไม่อยู่
(น่าจะเป็นเพราะเมื่อก่อนเคยโดนโจรกระชากกระเป๋าตอนกลางคืน แล้วไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย)
กลัวน้ำทะเลบริเวณที่ลึกๆ ตู้กระจกที่มีปลาว่ายอยู่ในพิพิทธภัณฑ์สัตว์น้ำแบบตู้ใหญ่ๆ
ปกติจะเลี่ยงสถานที่แบบนี้ แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ตอนเป็นนี่จะแสดงอาการไม่มาก ก็แค่เงียบ หน้าตาบ่งบอกว่าเครียดระดับมหาศาล
ถ้านั่งเรืออยู่ คนอื่นเค้าอาจจะชมวิวทิวทัศน์ เราจะนั่งสอดสายตาหาอุปกรณ์ช่วยชีวิต เช่นห่วงยาง แล้วก็นั่งคิด ถ้าเรือจมชั้นจะคว้ามันทันมั้ย
ถ้ามีฉลามว่ายอยู่ด้วยล่ะ จะทำยังไง นู้นนี่นั่น คิดไปไกล คิดไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเกาะหรือฝั่ง
ส่วนถ้าเป็นตู้ปลาใหญ่ๆ หรือเป็นอุโมงค์ใต้น้ำนี่ ถึงคนอื่นจะตื่นเต้นกับปลา แต่เราไม่เลย เชิญคุณเพื่อนดูให้พอ ตรูขอแจ้นผ่านตรงนี้ไปอย่างเร็ว ไม่ขอดูอะไรทั้งนั้น
(อันนี้น่าจะเป็นเพราะ เมื่อก่อนตอนเด็กๆเคยจมน้ำ)
ตรงนี้บางทีก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกลัวจริงๆหรือเปล่า? เพราะว่ายน้ำเล่นในสระได้ เล่นน้ำทะเลได้
ส่วนที่กลัวนิดๆจนไม่คิดว่าถึงขนาดที่เป็นโฟเบีย แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงก็มีพวก
กลัวลูกตาปลา = ปลาที่เป็นตัวๆแล้วเค้าเอามานึ่งหรือทอด แล้วมีหัวมาด้วย ถ้าหันหัวปลาไปทางอื่นจะไม่เป็นไร แต่ถ้าหันมาทางที่เรานั่งอยู่ สบตากับลูกตาปลาเมื่อไหร่ กลัวทันที (แม้แต่ปลาที่ต้มเป็นชิ้นๆมา อย่างพวกหัวปลาหม้อไฟ คนอื่นเค้าก็ตักกันไป จนมาถึงเราตักครั้งแรก เจอลูกตาปลา วงแตก.....
)
กลัวความสูง = เคยโดนบีบบังคับให้ขึ้นไปชมวิวบนโตเกียวทาวเวอร์ อารมณ์เดียวกับตอนเดินผ่านตู้ปลาเลยค่ะ
แต่อันนี้จะหยุดอยู่กับที่ ไม่เดินดูอะไรทั้งนั้น ขาแข็งแล้วก็ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ลงกันเถอะ...ลงกันเถิด ตรูไม่ไหวแล้ว
กลัวเลือด = เคยเห็นเพื่อนทำมีดบาดนิ้วตัวเอง(หรือยังไงไม่แน่ใจ) แต่เลือดที่ไหลออกมาเยอะมาก มากแบบเหมือนใครทำน้ำแดงหกราดพื้นไว้
จากนั้นก็เลยเห็นเลือดเยอะไม่ได้ เจาะเลือดทีแทบอยากให้พยาบาลฉีดยาสลบให้
จริงๆก็มีอีกแหละ แต่ตอนนี้นึกไม่ค่อยออก (เดี๋ยวนึกออกแล้วค่อยมาเพิ่มอีกที)
ป.ล.มีใครพอจะแนะนำการ์ตูนเกี่ยวกับจิตวิทยาได้บ้างมั้ยคะ อยากหามาอ่านอีก อ่านแนวนี้รู้สึกว่าสนุกดี
ป.ล.(2) กลัวสปอย์นี่นับเป็นโฟเบียมั้ยคะ เราไม่ได้กลัวนะ สบายมาก สปอย์มาเลย สปอย์มาเต็มๆเลยยิ่งดี เลยสงสัยว่าอาการกลัวสปอย์นี่ จัดเป็นโฟเบียหรือเปล่า? (ถามจริงจังนะจ๊ะ)
มีใครในห้องนี้เป็นโฟเบียบ้างมั้ยคะ?
(ทั้งๆที่ตอนเรียนมหา'ลัยก็มีให้เรียน ดันเรียนแบบซังกะตายซะงั้น)
จากนั้นก็มาสำรวจตัวเอง บางอย่างก็ไม่ถึงขั้นกลัวมาก แบบเห็นแล้ว เกิดอาการใหญ่โต
อาจจะไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าเป็นโฟเบีย แต่ที่กลัวมากๆก็มีอยู่บ้าง อย่าง...
กลัวที่มืดๆเปลี่ยวๆ
ถ้าเป็นสถานที่คุ้นเคยจะไม่กลัว แต่ถ้าเป็นสถานที่ๆไม่คุ้นเคย จะออกอาการหลอน เหมือนคนเป็นโรคประสาท
ถ้าต้องผ่านสถานที่นั้นเพื่อไปให้ถึงที่หมาย จะเดินเร็วมากๆ และเริ่มจินตนาการไปไกล จนคนที่ไปด้วยแทบเอาไม่อยู่
(น่าจะเป็นเพราะเมื่อก่อนเคยโดนโจรกระชากกระเป๋าตอนกลางคืน แล้วไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย)
กลัวน้ำทะเลบริเวณที่ลึกๆ ตู้กระจกที่มีปลาว่ายอยู่ในพิพิทธภัณฑ์สัตว์น้ำแบบตู้ใหญ่ๆ
ปกติจะเลี่ยงสถานที่แบบนี้ แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ตอนเป็นนี่จะแสดงอาการไม่มาก ก็แค่เงียบ หน้าตาบ่งบอกว่าเครียดระดับมหาศาล
ถ้านั่งเรืออยู่ คนอื่นเค้าอาจจะชมวิวทิวทัศน์ เราจะนั่งสอดสายตาหาอุปกรณ์ช่วยชีวิต เช่นห่วงยาง แล้วก็นั่งคิด ถ้าเรือจมชั้นจะคว้ามันทันมั้ย
ถ้ามีฉลามว่ายอยู่ด้วยล่ะ จะทำยังไง นู้นนี่นั่น คิดไปไกล คิดไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเกาะหรือฝั่ง
ส่วนถ้าเป็นตู้ปลาใหญ่ๆ หรือเป็นอุโมงค์ใต้น้ำนี่ ถึงคนอื่นจะตื่นเต้นกับปลา แต่เราไม่เลย เชิญคุณเพื่อนดูให้พอ ตรูขอแจ้นผ่านตรงนี้ไปอย่างเร็ว ไม่ขอดูอะไรทั้งนั้น
(อันนี้น่าจะเป็นเพราะ เมื่อก่อนตอนเด็กๆเคยจมน้ำ)
ตรงนี้บางทีก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกลัวจริงๆหรือเปล่า? เพราะว่ายน้ำเล่นในสระได้ เล่นน้ำทะเลได้
ส่วนที่กลัวนิดๆจนไม่คิดว่าถึงขนาดที่เป็นโฟเบีย แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงก็มีพวก
กลัวลูกตาปลา = ปลาที่เป็นตัวๆแล้วเค้าเอามานึ่งหรือทอด แล้วมีหัวมาด้วย ถ้าหันหัวปลาไปทางอื่นจะไม่เป็นไร แต่ถ้าหันมาทางที่เรานั่งอยู่ สบตากับลูกตาปลาเมื่อไหร่ กลัวทันที (แม้แต่ปลาที่ต้มเป็นชิ้นๆมา อย่างพวกหัวปลาหม้อไฟ คนอื่นเค้าก็ตักกันไป จนมาถึงเราตักครั้งแรก เจอลูกตาปลา วงแตก.....
กลัวความสูง = เคยโดนบีบบังคับให้ขึ้นไปชมวิวบนโตเกียวทาวเวอร์ อารมณ์เดียวกับตอนเดินผ่านตู้ปลาเลยค่ะ
แต่อันนี้จะหยุดอยู่กับที่ ไม่เดินดูอะไรทั้งนั้น ขาแข็งแล้วก็ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ลงกันเถอะ...ลงกันเถิด ตรูไม่ไหวแล้ว
กลัวเลือด = เคยเห็นเพื่อนทำมีดบาดนิ้วตัวเอง(หรือยังไงไม่แน่ใจ) แต่เลือดที่ไหลออกมาเยอะมาก มากแบบเหมือนใครทำน้ำแดงหกราดพื้นไว้
จากนั้นก็เลยเห็นเลือดเยอะไม่ได้ เจาะเลือดทีแทบอยากให้พยาบาลฉีดยาสลบให้
จริงๆก็มีอีกแหละ แต่ตอนนี้นึกไม่ค่อยออก (เดี๋ยวนึกออกแล้วค่อยมาเพิ่มอีกที)
ป.ล.มีใครพอจะแนะนำการ์ตูนเกี่ยวกับจิตวิทยาได้บ้างมั้ยคะ อยากหามาอ่านอีก อ่านแนวนี้รู้สึกว่าสนุกดี
ป.ล.(2) กลัวสปอย์นี่นับเป็นโฟเบียมั้ยคะ เราไม่ได้กลัวนะ สบายมาก สปอย์มาเลย สปอย์มาเต็มๆเลยยิ่งดี เลยสงสัยว่าอาการกลัวสปอย์นี่ จัดเป็นโฟเบียหรือเปล่า? (ถามจริงจังนะจ๊ะ)