...เดียวดายกลางสายลม...

อาทิตย์คล้อยลอยต่ำค่ำลงแล้ว ลมพัดแผ่วแว่วกล่อมย้อมอุษา เงาไม้ทอดแนวยาวคราวนิทรา กลบเวลาทั้งวันอันเหนื่อยล้า ฝูงนกน้อยล่องลมกลับรังเร้น สยายเส้นปีกโบยพลอยอ่อนค่า เสียงเจื้อยแจ้วแว่วหายกลางเวหา ดั่งลาท

แสงสุรีย์ฉายทาบระนาบฟ้า ลมอุษาพาใจให้ปลุกฝัน ก้าวออกบ้านด้วยจิตมุ่งสร้างวัน แม้ทางนั้นมีขวากก็ยิ้มเดิน งานคือครูสอนคนให้รู้ค่า ทุกหยาดเหงื่อคือฟ้าอีกขั้นเขิน อย่าท้อแท้ต่อแรงที่เผชิญ เพียงใจเกินเหนื่

น่าจะใช้เป็นคำเปรียบเปรยหนังเรื่องนี้ได้พอควร หลังจากได้อ่าน บทวิจารณ์จากเฟสบุคของพี่วิณ เลียววาริน "นี่คือการเปลี่ยนทิศของหนังซูเปอร์ฮีโร่ จากหนังบู๊เอามันอย่างเดียว มาสู่การสำรวจจิตวิญญาณภายใ

เสียงลมสาย ส่ายไกว ไม้ใบลู่ เสียงเพรียกกู่ ขันก้อง ของปักษา มองน้ำริน ไหลเอื่อย เรื่อยเรื่อยมา มองเจ้าปลา ตัวน้อย ลอยผุดดำ ชื่นชุ่มซ่าน ผ่านถึง ซึ่งดวงจิต ล้างวิกฤต คิดซ้อน ก่อนถลำ สู่ห้วงนึก ลึกล่วง