เหงาหนักมาก
เหลียวรอบตัว สลัวเลือน เหมือนใกล้ค่ำ
ใจเจ้ากรรม ระริกสั่น ฉันขวัญหาย
รักมล้าง ห่างกายา มากลับกลาย
ยืนเดียวดาย เคว้งคว้าง อย่างลำเค็ญ
เกลียดเสียจริง ราตรี สีดำสนิท
เกลียดคู่ชิด เคียงกัน ให้ฉันเห็น
เกลียดเหมันต์ อันเหว่ว้า คราหนาวเย็น
เกลียดซ่อนเร้น ความเปลี่ยวเปล่า เหงาเจียนตาย
ขอไออุ่น กรุ่นกาย ให้คลายหนาว
ขอรักร้าว ติดเตือน เลือนสลาย
ขอรักแท้ ก่อเกิด กำเนิดกาย
ขอสุดท้าย เพียงชายเดียว ที่เหลียวแล
แหลก
โดย...ล. วิลิศมาหรา
ต้นไม้ชื่อต้นแห่งรักแท้...ชายที่รักมอบให้เธอเป็นของกำนัล
เธอทะนุถนอมใส่มันไว้ในกระถางสีสวย
วางเอาไว้ใกล้ตา ตรงหน้าต่างข้างห้องนอน
มือน้อยเฝ้ารดน้ำพรวนดิน หมั่นเติมปุ๋ยจากดวงใจใส่ลงไป
ทุกเช้า เปิดผ้าม่านสีอ่อนออกดู เอียงคอมองแล้วยิ้ม...คอย...กลีบดอกรักบานสักครั้งให้ชื่นใจ
แสงอาทิตย์สาดส่อง แสงอาจแรงเกินไปจนต้นรักเฉา
ค่อย ๆ ยกย้าย ระแวดระวังไม่ให้ใบช้ำ จึงนำต้นรักมาหลบร่มบังเงาเสียถึงในห้องนอน
เพราะเสน่หาเหลือเกิน รักเหลือเกิน ต้นไม้แห่งรักแท้...สิ่งแทนความรักจากเขา ชายผู้เป็นที่รัก
เพียงรอไม่นานดอกไม้ดอกน้อยสีขาวบริสุทธิ์ก็ผลิบานออกรับแสงอรุณ
หรือวันพรุ่งแห่งรักแท้จะมีอยู่จริง...หญิงสาวเผยอรอยยิ้มกว้างอย่างอิ่มเอมใจ
ชื่นชมได้ไม่นานนัก
พลัน! ชายผู้เป็นเจ้าของเกิดเปลี่ยนใจ เขาได้เปลี่ยนไป...เขาเปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล
ต้นไม้นี้ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควรกับเธอ ถึงไม่เข้าใจแต่ไร้คำอธิบาย
เขาตรงเข้ามา...เอื้อมมือเข้ามา ดึง กระชากกระถางต้นไม้ให้มันตกลง...มันได้ตกลงแตกกระจายอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว
เขาก้าวเข้ามา...สืบเท้าเข้ามา บดขยี้เหยียบย่ำฝ่าเท้าลงไป เหยียบบดมันลงไปบนต้นไม้และกลีบดอกอ่อนบางให้แหลกเหลว กลีบดอกสีขาวแหลกละเอียด...แปดเปื้อนดินโคลนย่อยยับ กระถางสีสวยแตกพังเกลื่อนพื้น
ร่างหญิงสาวทรุดฮวบลง เธอทรุดลงแล้ว สองมือปิดปาก ดวงตาเบิกกว้าง ทว่าลมหายใจราวนิ่งสนิท
...เขาได้ทำลายต้นไม้และหัวใจเธอไปพร้อมกันด้วยน้ำมือของเขาเอง!...
จบบริบูรณ์
วันนี้ขอเขียนกลอนแถมความเรียงอีกเล็กน้อย ฉลองภาพโปรไฟล์ใหม่นะคะ อิอิ
เหงาหนักมาก
ใจเจ้ากรรม ระริกสั่น ฉันขวัญหาย
รักมล้าง ห่างกายา มากลับกลาย
ยืนเดียวดาย เคว้งคว้าง อย่างลำเค็ญ
เกลียดเสียจริง ราตรี สีดำสนิท
เกลียดคู่ชิด เคียงกัน ให้ฉันเห็น
เกลียดเหมันต์ อันเหว่ว้า คราหนาวเย็น
เกลียดซ่อนเร้น ความเปลี่ยวเปล่า เหงาเจียนตาย
ขอไออุ่น กรุ่นกาย ให้คลายหนาว
ขอรักร้าว ติดเตือน เลือนสลาย
ขอรักแท้ ก่อเกิด กำเนิดกาย
ขอสุดท้าย เพียงชายเดียว ที่เหลียวแล
โดย...ล. วิลิศมาหรา
ต้นไม้ชื่อต้นแห่งรักแท้...ชายที่รักมอบให้เธอเป็นของกำนัล
เธอทะนุถนอมใส่มันไว้ในกระถางสีสวย
วางเอาไว้ใกล้ตา ตรงหน้าต่างข้างห้องนอน
มือน้อยเฝ้ารดน้ำพรวนดิน หมั่นเติมปุ๋ยจากดวงใจใส่ลงไป
ทุกเช้า เปิดผ้าม่านสีอ่อนออกดู เอียงคอมองแล้วยิ้ม...คอย...กลีบดอกรักบานสักครั้งให้ชื่นใจ
แสงอาทิตย์สาดส่อง แสงอาจแรงเกินไปจนต้นรักเฉา
ค่อย ๆ ยกย้าย ระแวดระวังไม่ให้ใบช้ำ จึงนำต้นรักมาหลบร่มบังเงาเสียถึงในห้องนอน
เพราะเสน่หาเหลือเกิน รักเหลือเกิน ต้นไม้แห่งรักแท้...สิ่งแทนความรักจากเขา ชายผู้เป็นที่รัก
เพียงรอไม่นานดอกไม้ดอกน้อยสีขาวบริสุทธิ์ก็ผลิบานออกรับแสงอรุณ
หรือวันพรุ่งแห่งรักแท้จะมีอยู่จริง...หญิงสาวเผยอรอยยิ้มกว้างอย่างอิ่มเอมใจ
ชื่นชมได้ไม่นานนัก
พลัน! ชายผู้เป็นเจ้าของเกิดเปลี่ยนใจ เขาได้เปลี่ยนไป...เขาเปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล
ต้นไม้นี้ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควรกับเธอ ถึงไม่เข้าใจแต่ไร้คำอธิบาย
เขาตรงเข้ามา...เอื้อมมือเข้ามา ดึง กระชากกระถางต้นไม้ให้มันตกลง...มันได้ตกลงแตกกระจายอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว
เขาก้าวเข้ามา...สืบเท้าเข้ามา บดขยี้เหยียบย่ำฝ่าเท้าลงไป เหยียบบดมันลงไปบนต้นไม้และกลีบดอกอ่อนบางให้แหลกเหลว กลีบดอกสีขาวแหลกละเอียด...แปดเปื้อนดินโคลนย่อยยับ กระถางสีสวยแตกพังเกลื่อนพื้น
ร่างหญิงสาวทรุดฮวบลง เธอทรุดลงแล้ว สองมือปิดปาก ดวงตาเบิกกว้าง ทว่าลมหายใจราวนิ่งสนิท
...เขาได้ทำลายต้นไม้และหัวใจเธอไปพร้อมกันด้วยน้ำมือของเขาเอง!...
วันนี้ขอเขียนกลอนแถมความเรียงอีกเล็กน้อย ฉลองภาพโปรไฟล์ใหม่นะคะ อิอิ