ฉันกับแฟนคบกันมาได้ 7 ปีแล้วค่ะ ระหว่างคบกันก็ไม่กล้าบอกใครเลยค่ะ พ่อแม่ก็ไม่รู้ เพราะแฟนฉันเป็นโรคฮีโมฟีเลียนะค่ะ โรคเลือดไหลไม่หยุด มันเป็นโรคทางพันธุกรรมที่รักษาไม่หายนะค่ะ เขาจะต้องเข้าโรงพยาบาลทุกเดือน เดือนละ 1 ครั้งบ้าง 2 ครั้งบ้าง แต่ละครั้งก็อยู่ 5-7 วัน ซึ่งต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต ซึ่งฉันก็ต้องค่อยไปดูแลเขาด้วย เขาเป็นคนดีมากเลยนะค่ะ เขาดูแลฉันดีมาโดยตลอด ไม่เกเร พูดจาดี ไม่เจ้าชู้ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ หน้าตาค่อนข้างดี ฐานะทางบ้านดีมากพอๆกับบ้านฉัน แต่ติดที่เขาเป็นโรคนี้ ซื่งเขาไม่สามารถทำงานหนักๆได้
ตอนที่ฉันคบกับเขาแรกๆ ยอมรับเลยค่ะว่าตอนนั้นเด็ก ประมาณ ม.5 เลยคิดว่าไม่เห็นเป็นไร เรารักกันแค่รักกันก็พอ ถ้าใครไม่ยอมรับก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน เขาเป็นคนดี แค่นี้ก็พอแล้ว แต่พอตอนนี้นะค่ะ โตขึ้น ป.โท เริ่มเห็นอะไรเยอะมากขึ้น เลยเริ่มคิด ที่ผ่านมาไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนอย่างคู่รักเลย เจอกันที่ก็ที่โรงพยาบาลตลอด จะพาแฟนไปไหนกับเพื่อนก็ไม่กล้าพาไปกลัวเพื่อนถามว่าเป็นอะไร(โรคประจำตัวทำให้ข้อเขาเขาเสื่อมจนเดินไม่ถนัด) เมื่อก่อนก็ไม่คิดอะไร แต่พอเจอสังคมที่อยู่เรียนสูงขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มที่ว่าคู่ของเรามันแปลก แต่ก็ยังพยายามไม่คิดอะไรมาก
จนวันหนึ่งตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ว่าเรามีแฟน(เรียนจบป.ตรี)เลยพาไปเจอ ตอนแรกก็คิดว่าพ่อแม่คงจะรับได้ แต่สุดท้ายเมื่อกลับมานั่งคุยกัน พ่อแม่ก็บอกว่าให้เราตัดสินใจดีๆ นั้นคืออนาคตของลูกเลยนะ พ่อแม่ไม่คิดจะขัดขวางลูกเลย แต่ลูกต้องมองไปถึงอนาคต และอีกหลายๆคำพูด มันทำให้ฉันเครียดมาก พ่อแม่ท่านบอกว่าท่านรับได้ทุกอย่างที่ฉันเลือก แต่ฉันก็รู้ว่าท่านรับไม่ได้ ท่านมักจะเครียดเวลาฉันพยายามเล่าเรื่องดีๆของเขาให้ท่านฟัง ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ทุกข์ใจเลย ฉันพยายามทำตัวดีมาตลอดเพื่อนให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่เรื่องนี้ฉันรู้ว่าฉันทำให้พ่อแม่เครียดและเป็นทุกข์มาก แต่จะให้ฉันเลิกกับเขาฉันก็ทำใจไม่ได้ เขาเป็นแฟนคนแรกของฉันคบกันมาตั้ง 7 ปี มันมีทั้งความรักความผูกพัน เขาอยู่กับฉันในช่วงเวลาที่ทุกข์และสุข เราเจออะไรด้วยกันมาเยอะ จนฉันไม่รู้จะทำยังไง เคยพยายามบอกเลิกเขาไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ทำไม่ได้
ฉันควรทำไงดีค่ะ ควรคบต่อไปหรือหยุดแค่นี้ดี ฉันสับสนมากเลย
อาจจะเขียนเรียงงงๆ หน่อยนะค่ะ พอดีบรรยายไม่ค่อยเก่งนะค่ะ
แฟนมีโรคประจำตัว ควรทำอย่างไรดีค่ะ
ตอนที่ฉันคบกับเขาแรกๆ ยอมรับเลยค่ะว่าตอนนั้นเด็ก ประมาณ ม.5 เลยคิดว่าไม่เห็นเป็นไร เรารักกันแค่รักกันก็พอ ถ้าใครไม่ยอมรับก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน เขาเป็นคนดี แค่นี้ก็พอแล้ว แต่พอตอนนี้นะค่ะ โตขึ้น ป.โท เริ่มเห็นอะไรเยอะมากขึ้น เลยเริ่มคิด ที่ผ่านมาไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนอย่างคู่รักเลย เจอกันที่ก็ที่โรงพยาบาลตลอด จะพาแฟนไปไหนกับเพื่อนก็ไม่กล้าพาไปกลัวเพื่อนถามว่าเป็นอะไร(โรคประจำตัวทำให้ข้อเขาเขาเสื่อมจนเดินไม่ถนัด) เมื่อก่อนก็ไม่คิดอะไร แต่พอเจอสังคมที่อยู่เรียนสูงขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มที่ว่าคู่ของเรามันแปลก แต่ก็ยังพยายามไม่คิดอะไรมาก
จนวันหนึ่งตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ว่าเรามีแฟน(เรียนจบป.ตรี)เลยพาไปเจอ ตอนแรกก็คิดว่าพ่อแม่คงจะรับได้ แต่สุดท้ายเมื่อกลับมานั่งคุยกัน พ่อแม่ก็บอกว่าให้เราตัดสินใจดีๆ นั้นคืออนาคตของลูกเลยนะ พ่อแม่ไม่คิดจะขัดขวางลูกเลย แต่ลูกต้องมองไปถึงอนาคต และอีกหลายๆคำพูด มันทำให้ฉันเครียดมาก พ่อแม่ท่านบอกว่าท่านรับได้ทุกอย่างที่ฉันเลือก แต่ฉันก็รู้ว่าท่านรับไม่ได้ ท่านมักจะเครียดเวลาฉันพยายามเล่าเรื่องดีๆของเขาให้ท่านฟัง ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ทุกข์ใจเลย ฉันพยายามทำตัวดีมาตลอดเพื่อนให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่เรื่องนี้ฉันรู้ว่าฉันทำให้พ่อแม่เครียดและเป็นทุกข์มาก แต่จะให้ฉันเลิกกับเขาฉันก็ทำใจไม่ได้ เขาเป็นแฟนคนแรกของฉันคบกันมาตั้ง 7 ปี มันมีทั้งความรักความผูกพัน เขาอยู่กับฉันในช่วงเวลาที่ทุกข์และสุข เราเจออะไรด้วยกันมาเยอะ จนฉันไม่รู้จะทำยังไง เคยพยายามบอกเลิกเขาไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ทำไม่ได้
ฉันควรทำไงดีค่ะ ควรคบต่อไปหรือหยุดแค่นี้ดี ฉันสับสนมากเลย
อาจจะเขียนเรียงงงๆ หน่อยนะค่ะ พอดีบรรยายไม่ค่อยเก่งนะค่ะ