วาทะธรรม - พุทธทาส อินทปัญโญ จาก หนังสือนักเขียน ฉบับพิเศษ ฯ หน้า ๘๙

(๑)
การที่มีความทุกข์  -------------- (นันทิใดในเวทนา เพราะยังมีอุปธิ  นั่นคือทุกข์อริยสัจ --- ตรงนี้ ผมเสนอเอง)
มีอะไรเสียบ้างนี้
เป็นบทเรียนที่ดี ทำให้ไม่ลืมตัว

(๒)
ความสุขสำราญที่ไม่มีธรรมเป็นรากฐาน ก็คือความทุกข์ทรมาน ที่กำลังรอเวลาอยู่

(๓)
จงดำเนินชีวิตของท่าน
ไปบนหนทางที่ส่องส่างอยู่ด้วยแสงแห่งพระธรรม

(๔)
เมื่อรักษาจิตไม่ได้
กายก็จะทรุดโทรมลงพร้อมกับจิต

^^^^
ข้อที่ ๔  คือ ประเด็นสนทนา

ขอมองต่างว่า  เมื่อทำให้เกิด อภิเจตสิก (คำนี้เป็นพระพุทธภาษิตฯ) ไม่ได้ นั่นแหละคือ เหตุที่ รักษาจิตไม่ได้ ฯลฯ

ดังนั้น
(๑) อยู่ๆ ก็จะ ตั้งหน้าตั้งตา "รักษาจิต" (ไม่ว่าแบบไหนฯ)  ไปทำไม
(๒) แค่ ทำ อภิเจตสิก ให้เกิดขึ้น ตามที่ตรัสไว้ (ทำอย่างไร? ดูที่ตรัส "อานิสงส์ของอานาปานสติ ๗ ประการ"  ที่ ตั้งต้นด้วย "กายคตาสติ (สูตร)"  

หมายเหตุ
ท่านพุทธทาสกล่าวไม่ผิด  นะครับ