เคยไหม? ที่คุณต้องทำอะไรซักอย่าง เพื่อคนที่คุณไม่รู้จัก

เกริ่นก่อนเลยนะครับ ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไร
ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเป็นเพราะมันจำเป็นจริงๆ

วันปกติ แดดร้อนลมสงบ บรรยากาศชวนหมดแรง
ออกจากลูกค้ามาเกือบสามทุ่ม หิวไส้แทบขาด   
หน้านิคมเป็นตลาดนัดที่กำลังจะวาย แม่ค้าเก็บของเตรียมกลับบ้าน
งานกองพะเนินรออยู่ที่บ้าน แต่ไม่ไหว หาไรกินก่อน

แน่นอนว่าตลาดนัดหน้านิคมอุตสาหกรรมย่อมไม่มีที่จอดรถ

วนอยู่สองรอบ ได้ที่จอดรถหน้าร้านกึ่งผับ ห้องเดียว
มีนักดนตรีเล่นโฟล์คซอง วง 3 คน
ร้องนำ กีต้าร์ คาฮอง

โอเค อะไรก็ได้จังหวะนั้น รีบกินรีบกลับ รีบกินรีบกลับ

สั่งข้าวกระเพราหมูกรอบไข่ดาวตามสเต็ปคนหน้าตาดี
(คนหน้าตาดีมักกินกระเพราหมูกรอบ)

ในร้านตั้งได้ประมาณ 15 โต๊ะ มีคนนั่ง 2 โต๊ะ
คือ ผม และ คู่แฟนซึ่งน่าจะถกปัญหาโลกร้อนกันอยู่ หน้าตาเคร่งเครียด
ดนตรีสดเล่นดี แต่ไอ้สองคนนั้นไม่อิน จบเพลงไม่มีฟีดแบ็ค
มีแต่คนจิตใจดีงามอย่างผม ที่ตบมือให้กำลังใจนักร้อง 2 เพลงติดๆ
ขนาดตักข้าวอยู่ ผมยังวางช้อนเลย คิดดู แมนขนาดไหน

นักดนตรีบางคนต้องการเสียงตบมือมากกว่าเงินทอง ผมเชื่ออย่างนั้น

น่าจะจริงดังว่า กำลังใจมาเต็ม เพลงสนุกขึ้น นักร้องกล้าเล่นมุขฝืดๆออกมาบ้าง
ทั้งวงผงกหัวขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มาทางผมยังกับนกพิราบจิกข้าวโพด

การทำดีมันช่างอิ่มเอมอย่างนี้นี่เอง ผมปลื้มตัวเองซะจริงๆ
v
v
v
v
วินาทีนั้น ผมยังไม่รู้ ว่าผมทำอะไรลงไป