มากกว่าของผู้รับ หรือผู้อยู่ในเงา

เราเติบโตจากการได้แสดงออก
การแสดงออก เป็นการยืนยันตัวตน ในโลกที่เป็นจริง

การแสวงหาความรู้  เป็นระยะผ่านของ ความกระหายใคร่รู้  แต่ไม่ใช่ การรังสรรความรู้
ภาวะการรังสรร  ย่อมมาจาก  ภายในตัวเองที่เห็น หรือได้แรงบันดาลใจ จนก่อเกิด การรังสรรขึ้น

แค่การให้โดยการแสดงออก อย่างสร้างสรร ก็เพียงพอแล้วต่อ การก้าวไปข้างหน้า
มันหมายความว่า   พร้อมเปิดรับต่อการวิจารณ์หรือการแลกเปลี่ยน เพื่อปรับแก้ให้กระชับ อีกด้วย

และแม้ไม่มีเสียงสะท้อนอื่นใด อันปรากฏ...
ความจริงย่อมประกาศตัวมันเอง ต่อกาลเวลา อยู่แล้ว

ดังนั้น   โลกจึงเป็นโอกาสของผู้ให้  มากกว่าของผู้รับ หรือผู้อยู่ในเงา

ในขณะที่โอกาสเปิดอยู่ตลอดเวลา  
เพียงแต่ว่า  จะรู้จักหรือเห็นค่าในตนเอง หรือไม่  ..