เอาชนะความขี้เกียจ, ผัดวันประกันพรุ่ง..ยังไง

แม่อายุ 73  ก็แข็งแรงปกติ  จริงๆนี่ยังถือแกว่าไม่แก่นะ ก็เห็นแข็งแรงดี เดินเหิน ทำนู่นนี่ได้ เดินไปตลาดเป็นกิโลได้ (นานๆที ถ้าแกไม่ขี้เกียจ  ปกติจะขับรถพาไป) แต่ติดที่แกชอบนอนเล่นบนเตี

เราขยันเป็นบางเรื่อง  ขี้เกียจเป็นบางอย่าง เช่น  ชอบและขยันซักผ้า  ล้างจาน แต่ไม่ชอบกวาดถูบ้าน  ไม่ชอบจัดเตียง เตียงของเราก็จะมีผ้าห่มวางยาวๆ อยู่คู่หมอนข้างแต่ไม่ได้พับ  แล

คือเรารู้สึกว่าตัวเราขี้เกียจมาก ทำอะไรเฉื่อยไปหมดคิดช้าด้วย ชอบเหม่อนอนคิดจิตรนาการไปเลื่อยพร้อมกับฟังเพลง ไม่ได้คิดจะทำเวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เเม้ในหัวจะคิดไว้เเล้วว่าต้องทำงั้นเเต่ก็ไม่ทำ ตรงนี้คื

-ภูมิใจกับลูกหลานตัวเอง แล้วชอบดูถูกลูกหลานคนอื่น ว่านิสัยไม่ดี เป็นเด็กแว้น ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ฯลฯ ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็ปกติเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไปนั่นแหล่ะ แค่ขี่มอเตอไซด์เฉยๆ ไม่ได้สร้างความเดือ

แบบที่ตื่นมาก็ไม่อยากลุก ไม่อยากคุย ไม่อยากแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สมองว่างเปล่า ใจเบื่อโลก ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด แม้แต่ “คิดจะลุกไปอาบน้ำ” ยังรู้สึกยากเลย

คือเราไปเจอเพื่อนคนนึงในโรงเรียนค่ะ เขาเป็นคนชอบเอาชนะ เก่งรอบด้าน ทำเป็นทุกอย่างถ้าอยากทำ เขาไม่อ่านหนังสือก็เข้าใจเองโดยธรรมชาติและสอบได้คะแนนเยอะมาก เราอิจฉาสุดๆ เขาไม่ชอบแพ้ เรียนเก่ง เก่งทุกอย่าง

จู่ๆเกิดหิวขึ้นมาตอนดึกๆแบบนี้ ก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจก็อยากลุกไปหาของกิน แต่เอาจริงๆก็ขี้เกียจจะลุกไปทำอะไรๆ แต่ยังไงก็หิว สุดท้ายในใจก็คิดว่า นอนๆไปเถอะ เดี๋ยวหลับไปก็ไม่หิวแล้ว พรุ่งนี้ค่อยต

คือเราก็เป็นคนขี้เกียจคนนึงกลับบ้านมางานบ้านไม่เคยเเตะทำเฉพาะของตัวเองคือซักชุดนักเรียนที่ต้องใส่วันไหนอยากทำงานบ้านเดี๋ยวทำไงเองวันนี้แม่เราก็บอกให้เราไปทำงานบ้านอยู่หลายรอบเราก็บอกไปว่าจะพูดทำไมเยอะ