เอาชนะความขี้เกียจ, ผัดวันประกันพรุ่ง..ยังไง

เริ่มรู้ตัวแล้วค่ะว่าตัวเองไม่มีความสุขซึมเศร้าหดหู่และคิดฆ่าตัวตายบ่อยๆ เพราะอะไร เพราะขาดพลังงานดีๆ พลังงานสดใสในชีวิตค่ะและมักจะง่วงนอนมากจนทำให้ชีวิตซึมเศร้าหดหู่และตื่นขึ้นมาไม่สดใส จนกระทบกับการ

ทุกท่าน(คิดว่าตัวเอง)มีเวลานอนกันเพียงพอไหมครับ ถ้านอนไม่พอเป็นเพราะอะไรกันบ้างครับ จขกท อายุสี่สิบ++ พยายามนอนสามทุ่ม-ตีห้า ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ต้องนอน บางเช้ามันก็ขี้เกียจตื่น กว่าจะตาสว่างก็ต้

แม่อายุ 73  ก็แข็งแรงปกติ  จริงๆนี่ยังถือแกว่าไม่แก่นะ ก็เห็นแข็งแรงดี เดินเหิน ทำนู่นนี่ได้ เดินไปตลาดเป็นกิโลได้ (นานๆที ถ้าแกไม่ขี้เกียจ  ปกติจะขับรถพาไป) แต่ติดที่แกชอบนอนเล่นบนเตี

เราขยันเป็นบางเรื่อง  ขี้เกียจเป็นบางอย่าง เช่น  ชอบและขยันซักผ้า  ล้างจาน แต่ไม่ชอบกวาดถูบ้าน  ไม่ชอบจัดเตียง เตียงของเราก็จะมีผ้าห่มวางยาวๆ อยู่คู่หมอนข้างแต่ไม่ได้พับ  แล

คือเรารู้สึกว่าตัวเราขี้เกียจมาก ทำอะไรเฉื่อยไปหมดคิดช้าด้วย ชอบเหม่อนอนคิดจิตรนาการไปเลื่อยพร้อมกับฟังเพลง ไม่ได้คิดจะทำเวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เเม้ในหัวจะคิดไว้เเล้วว่าต้องทำงั้นเเต่ก็ไม่ทำ ตรงนี้คื

-ภูมิใจกับลูกหลานตัวเอง แล้วชอบดูถูกลูกหลานคนอื่น ว่านิสัยไม่ดี เป็นเด็กแว้น ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ฯลฯ ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็ปกติเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไปนั่นแหล่ะ แค่ขี่มอเตอไซด์เฉยๆ ไม่ได้สร้างความเดือ

แม้จะวิ่งน้อยลงจากปีก่อน เพราะสลับไปตีแบดวันอังคาร กับ วันพฤหัส แล้วจากที่วิ่งวันละ 10 โล ก็เหลือวันละ 7-8 โล (บางวันน้อยกว่านั้นอีก หมดแรง) แต่ก็นับว่าตัวเองก็ขยันวิ่งอยู่นะ 5555+ บางวันขี้เกียจจัด

คือเราก็เป็นคนขี้เกียจคนนึงกลับบ้านมางานบ้านไม่เคยเเตะทำเฉพาะของตัวเองคือซักชุดนักเรียนที่ต้องใส่วันไหนอยากทำงานบ้านเดี๋ยวทำไงเองวันนี้แม่เราก็บอกให้เราไปทำงานบ้านอยู่หลายรอบเราก็บอกไปว่าจะพูดทำไมเยอะ