เชื่อแน่ว่า หลายๆคนรู้จัก
บางคนนี่เวลาทานข้าวขาดไม่ได้เลย พริกน้ำปลา...

ส่วนฉัน รู้จักดีมากเพราะฉันเปิดร้านขายอาหารตามสั่ง จึงต้องทำมันทุกวัน



พูดถึงร้านอาหารตามสั่ง ปัญหาหยุมหยิม เยอะแยะมากมายเพราะลูกค้าแต่ละท่าน

นิสัยไม่เหมือนกัน ฉันก็อดทน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่บ้าง

ยก ตย. เช่น  ทุกวันฉันต้องต้มน้ำซุปหนึ่งหม้อ บริการฟรี ไว้สำหรับให้ลูกค้าซดร้อนๆ
(ใช้หม้อหุงข้าวไฟฟ้าขนาดสามลิตร)
ในหม้อน้ำซุปก็จะใส่ข้อหมู+หัวไชเท้า เพื่อให้น้ำซุปมันหวาน

ลูกค้าบางท่านก็น่ารัก ตักแต่พอดี กินจนหมด
แต่ก็มีลูกค้าบางท่านที่...ตักไปแล้วไม่กินเหลือทิ้งๆข้วางๆ (สงสัยจะรักษาสิทธิ์)

บางท่าน ก็ตักแต่หัวไชเท้าเต็มถ้วย  ตักไปกินหมด ฉันไม่ว่า
แต่ตักไปแล้วกินไม่หมด เหลือต้องทิ้ง บางวันไม่มีหัวไชเท้ายังถามหา...ทั้งๆที่เวลามีก็ตักไป แล้วไม่กิน

จนฉัน คิดว่าจะไปเขียนป้ายเล็กๆติดไว้ข้างๆหม้อน้ำซุปว่า... น้ำซุปฟรี ขอความกรุณาตักแต่พอดีไม่พอตักใหม่ ขอบคุณค่ะ
แต่มาคิดดูอีกที... มันจะเหมาะมั้ย

บางท่าน ยืนใช้ช้อนแกะเอาชิ้นเนื้อจากกระดูกซุป ในหม้อกันเลยทีเดียว(น้ำเหลือน้อย)
บางท่านยกกระดูกออกมานอกหม้อ แกะเอาเนื้อ แกะเสร็จยกกลับเข้าไปเก็บในหม้อ(น้ำเยอะเต็มหม้อ)

นี่แค่เล่าให้มองเห็นภาพค่ะ แต่ปัญหาจริงๆมีเยอะ...



แล้วน้ำพริกน้ำปลา...



วันนั้นเด็กหนุ่มสองคนมานั่งกินที่ร้านฉัน

คนหนึ่งเป็นขาประจำ กินกันจนรู้ใจว่าเค้าชอบรสชาดไหน
อีกคนมาใหม่คนที่เป็นขาประจำคงชวนมา...


คนขาประจำสั่ง ชุดเล็กเผ็ดสามคือ ข้าวกระเพาหมู+ไข่ดาวเผ็ดสุดๆๆ(ฉันเรียกระดับสาม)ราคาสามสิบห้าบาท
(ถ้าชุดใหญ่คือข้าวกระเพาหมูเพิ่มข้าว+ไข่ดาว+ไข่เยี่ยวม้าหนึ่งฟอง ชุดนี้ ห้าสิบบาท )

คนมาใหม่สั่งข้าวผัด
เมื่อเค้าสั่งเสร็จก็ไปตักน้ำซุปแล้วนั่งรอ
คนขาประจำขอชามใบใหญ่เพื่อ ใส่ข้อหมูที่อยู่ในหม้อน้ำซุปฉันก็หยิบชามส่งให้
แล้วก็หันไปทำอาหาร...ตามที่เค้าสั่ง

ฉันทำให้ลูกค้าเสร็จ ฉันก็ทำ นู่น นี่ นั่น (แม่ค้าตามสั่งนี่จะไม่ว่างหรอกค่ะต้องเตรียมของตลอด)
เมื่อเค้ากินเสร็จ เค้าเดินมาจ่ายตังส์  ตอนเก็บตังส์ฉันยังไม่ได้เก็บโต๊ะ จึงยังไม่เห็นร่องรอยบนโต๊ะที่พวกเค้ากินกันทิ้งไว้


เค้าไปแล้ว พักใหญ่ฉันจึงลุกไปเก็บโต๊ะ เมื่อเห็นร่องรอยบนโต๊ะฉันโมโหมากกกกก


เค้าตักพริกน้ำปลา จากแก้วที่ฉันวางไว้บนโต๊ะไว้บริการลูกค้า เอาไปใส่ในถ้วยน้ำซุปใบใหญ่
พริกลอยเต็มถ้วย พริกน้ำปลาหมดแก้ว ฉัน ปรี๊ดดดดมาก

บ่นๆๆๆ แล้วพูดว่าเดี๋ยวคอยดูนะถ้ามาอีกฉันจะขอคิดตังส์...ค่าพริกน้ำปลาที่เค้าตักเล่น

ฉันรอ   รอ  และรอ


ผ่านไป สามวันความโมโหฉันลดลง ความคิดก็เปลี่ยน...

จากที่ว่าจะคิดตังส์ฉันเปลี่ยนเป็น ขอพูดให้เค้าได้คิด สักหน่อยก็ยังดี
เพื่อวันหน้าเค้าจะได้ไม่ไปทำแบบนี้กับคนอื่น...



วันนี้เค้ามาที่ร้าน สั่งชุดใหญ่บอก หิวมาก...

ฉันทำอาหารให้เค้า รอจนเค้ากินเสร็จ




แล้วเค้าก็เดินมาจ่ายตังส์

ฉัน ... อิ่มมั้ย
เค้า ... อิ่มครับ

ฉัน ... ป้าขายถูกหรือขายแพง
เค้า...ถูกครับ

ฉัน... แล้วเรียนชั้นไหนนิ๊
เค้า... ปวส สอง ครับ

ฉัน... อืมม โตแล้วนี่ รู้เรื่องแล้ว
เค้า...(ทำหน้างงๆ)

ฉัน ... วันนั้นที่มากับเพื่อนตักน้ำปลาพริกป้าเล่นทำไม

เค้าทำหน้าจำไม่ได้ฉันเลยอธิบายให้ฟังเค้าเข้าใจแล้วรีบบอกว่า เค้าไม่ได้เป็นคนทำ เพื่อนเค้าเป็นคนทำ
ฉันเลยบอกว่า ฝากไปบอกเพื่อนด้วย ที่หลังอย่าทำแบบนี้ กินหมดป้าไม่ว่าแต่เอามาเล่นมันเสียความรู้สึก

แล้วอีกอย่าง พริกทุกเม็ดที่ป้าหั่น ป้าใส่ความตั้งใจลงไปด้วย เค้าก็ครับๆๆๆ



ฉันไม่สนใจนะว่าเค้าจะกลับมาร้านฉันอีกมั้ย

แต่ฉันคิดว่าถ้าเค้าคิดได้กับคำพูดของฉัน
วันข้างหน้าเค้าจะได้เป็นคนที่มีคุณภาพของสังคมต่อไป




.ขอบคุณพื้นที่นี้ค่ะ