[เรื่องสั้น+การ์ตูน]บริษัท(เกาหลี)ของหนู ภาค 1 ตอน 10

กระทู้สนทนา

ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 1 :  http://pantip.com/topic/30393069
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 2 :  http://pantip.com/topic/30406507
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 3 :  http://pantip.com/topic/30420586
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 4 :  http://pantip.com/topic/30447989
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 5 :  http://pantip.com/topic/30477975
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 6 :  http://pantip.com/topic/30506249
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 7 :  http://pantip.com/topic/30531496
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 8 :  http://pantip.com/topic/30559287
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 9 :  http://pantip.com/topic/30586510

ตอนที่ 10 เห็นฤทธิ์นาย

บ้านนายเป็น Penthouse อยู่ร่วมฤดี จึงใช้เวลาจากบ้านมาที่ทำงานที่สีลมแค่ชั่วครู่ถ้ารถไม่ติด เป็นธรรมเนียมว่านายจะลงรถหน้าโชว์รูม พนักงานโชว์รูมจะกุลีกุจอเข้าไปหิ้วกระเป๋านายซึ่งเป็นกระเป๋าเอกสารหนังใบยักษ์ใบเดิม กระเป๋าร่วมยา หรือของอื่นๆ เดินตามหลังนายและมาดามไปส่งบนห้องทำงาน

มีวันหนึ่ง น้องโชว์รูมหน้าเสียเหมือนคนใกล้ตายขึ้นมาหาหนู บอกว่ามาดามลงรถแล้วเซล้ม แถมน้องยังเปิดประตูรถนายไปกระแทกตู้โทรศัพท์สาธารณะหน้าบริษัทเข้าอีก คงมีหวังคอขาดหรือไม่ก็ถูกหักเงินเดือนแน่ๆ

แล้วหนูก็ได้เห็นฤทธิ์เป็นครั้งแรก เช้านั้นหนูลงมาไหว้นายที่ห้อง ปกติเวลานายมา จะมีโทรศัพท์จากแผนกบัญชีชั้น 2 โทรมาเตือนพวกเราที่อยู่ชั้น 3 หรือถ้านายอยากจะเรียกใครก็จะโทรตามให้ไปพบ

นายอยู่กับผจก.ทั่วไป ผู้ช่วยฯ และพนักงานออกแบบอีกคน หนูเข้าไปในห้องนาย ชั่วครู่นายก็เปลี่ยนมาพูดเรื่อง PC พนักงานขายของห้างสรรพสินค้า นายอารมณ์เสียอยู่กับคุณผจก.ทั่วไปอยู่แล้ว พอนายถามว่าเมื่อวานนายไปที่ห้างเซ็นทรัลชิดลม ทำไมไม่พบพนักงานขาย หนูจึงรีบรายงานว่าพนักงานขายลาคลอดค่ะ เท่านั้นแหละ นายโกรธจัด ตัวสั่น ตวาดหนูว่า “You !...Bad” ทำไมไม่หาคนแทนทันที ฯลฯ ซึ่งคำพูด “You !...Bad” นั้น เป็นคำพูดยอดฮิตติดปากนายค่ะ

ความรู้สึกหนูตอนนั้นก็คงเหมือนคนทั่วไปที่ถูกด่าต่อหน้าคนอื่นแหละค่ะ หน้าชา ตัวเย็นวูบ และอับอายมาก แทบแทรกแผ่นดินหนี เสียงใส่อารมณ์ของนายก็ดังมากทะลุห้องดังลั่นไปทั่วทั้งโถงชั้น 2 น่ากลัวมาก พนักงานบัญชีหน้าห้องทั้งหมดนั่งก้มหน้าเงียบกริบ หนูก็พยายามระงับอารมณ์ คิดว่าเราผิดเอง นายคงสอนเราให้เราหลาบจำ เพราะเราทำงานพลาด ตอนออกจากห้องหนูก็ยกมือไหว้นายตามปกติ

ก่อนหน้า หนูเคยทำงานกับบริษัทอเมริกันมาก่อน จึงยืนยันได้ว่าไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน โดยหลักจิตวิทยาการบริหาร เราก็รู้กันนะคะ ว่าห้ามดุด่าลูกน้องต่อหน้าคนอื่นอย่างรุนแรง

เย็นนั้น หลังจากนายกลับแล้ว คุณผจก.ทั่วไป กรุณาโทรมาหาบอกว่า เสียใจด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้นและตบท้ายว่าที่เจอนี่ถือว่ายังน้อยมาก...นี่แหละค่ะ ฤทธิ์นายที่หนูเจอครั้งแรก

ปกติ ห้างฯ ที่นายเดินประจำคือ เซ็นทรัลชิดลม โตคิว และอิเซตัน ซึ่งพวกเราต้องระมัดระวังและใส่ใจเป็นพิเศษ จนเป็นธรรมเนียมว่า ก่อนนายมาจะต้องแจ้งหัวหน้า PC และพนักงานขายห้างฯเหล่านี้ ให้ดูแลความเรียบร้อยทั้งหมด สินค้าต้องมีมากพอ จัดเรียงอย่างสวยงาม สินค้ารุ่นใหม่ ๆ ต้องมี ก็คล้าย ๆ ผักชีโรยหน้ากิมจินั่นแหละค่ะ เพราะว่าถ้าพวกเราถูกด่าก็ไม่พ้นคุณผจก.ทั่วไปจะถูกเล่นงานหนักกว่าว่าบริหารงานไม่ได้ ทำงานบกพร่อง ฯลฯ เราก็เลยต้องซูเอี๋ยกันอย่งานี้แหละค่ะ

                     มีคำพูดหนึ่งที่พวกเราใช้กันคือคำว่า “ระเบิดลง” ระยะหลัง นายมาแต่ละครั้งจะหงุดหงิดมาก นอกจากนายจะดุว่าใส่อารมณ์แล้ว นายยังอาละวาดขว้างปาข้าวของกระจายอีกด้วย พวกเราก็จะบอกต่อกันว่าให้ระวังตัวนะระเบิดลงแล้ว ภาพที่พวกเราเห็นกันจนชินตาคือคุณผจก.ทั่วไปยืนหน้าซีดตรงเฉยเมยเสมือนไร้ความรู้สึกหลังแว่นคือดวงตาบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้ โดยมีนายยืนดุว่าอารมณ์เสียใส่ พวกพนักงานบัญชีทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์เครียดกันมาก ๆ

                     เป็นที่น่าเศร้าว่าพนักงานบัญชี 2 คนเป็นโรคจิตซึมเศร้า อีก 3 คนเป็นมะเร็งรวมทั้งหัวหน้า PC ก็ไม่ทราบว่าจะเกี่ยวกันหรือไม่ แต่พนักงานหลายคนยืนยันว่าเป็นเพราะความเครียดที่พวกเราต้องเผชิญกันค่ะ

                     พวกเราไม่รู้ว่าทำไม ทั้ง ๆ ที่พวกเรากลัวนายกันมาก ๆ เวลาเข้าพบนายแต่ละครั้งตัวสั่นงันงกมือไม้ชาปากคอสั่น แต่พวกเราก็ยังจงรักภักดีและก้มหน้าก้มตาทำงาานอย่างหนักด้วยความซื่อสัตย์สุจริต

                     นี่คือวิธีการบริหารงานของนายค่ะ... น่าจะเป็นสุดยอดกลยุทธ์ที่ว่าแน่กว่าคนที่ผ่านหลักสูตร Harvard HRM Model ฯลฯ มาแล้วกระมัง