(Y) น้ำค้างมองพระจันทร์ ตอนที่ 6.2 สายใยรักสายใยม่วงแดง(ปัจฉิมบท) เขียนโดย... กัลปังหา

กระทู้นิยายบทก่อนๆ

http://pantip.com/topic/30447400
http://pantip.com/topic/30448112
http://pantip.com/topic/30452010
http://pantip.com/topic/30456248
http://pantip.com/topic/30461165
http://pantip.com/topic/30470125
http://pantip.com/topic/30474202
http://pantip.com/topic/30476481
http://pantip.com/topic/30499021
http://pantip.com/topic/30500673
http://pantip.com/topic/30530888

การเรียนในสัปดาห์แรกผ่านไป ผมและเพื่อนในสาขาวจก. ที่นับถือศาสนาพุทธเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไปปฏิบัติธรรม ณ วัดสวนโมกขพลารามเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน ส่วนเพื่อนๆ ที่นับถือศาสนาอิสลามและคริสต์ก็แยกไปทำกิจกรรมตามศาสนาของตน ผมกับเจฟนั่งรถบัสคู่กัน ตลอดทางเขาชวนผมพูดคุยจนความคิดที่ว่าผมขึ้นรถแล้วจะงีบหลับมีอันเป็นหมันไป
    “ก็ดีเหมือนกันนะ เข้าวัดในช่วงใกล้วันเกิด” เจฟบอก “เราไม่คาดหวังของขวัญจากแบงค์นะ ถ้าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
    “แล้วไม่บอกว่าวันไหน จะตรัสรู้เองได้ไหม?” แปลว่าเขาอยากได้ของขวัญจากผม ผมจึงแกล้งพูดประชดไป
    “ก็วันจันทร์ที่จะถึงแล้ว” เจฟตอบกลับมา
    “เจฟเกิดวันที่ 21 มิถุนาเหรอ?” ผมไล่นิ้วนับวันแล้วถามย้ำ
    “ถูกต้องแล้ว เพื่อนๆ แต่ละคนแล้งน้ำใจกับเราจะตาย ทำดีแทบตายไม่ค่อยจะเห็นคุณค่า” เจฟประชดประชันโดยไม่ระบุชื่อว่าคนที่เขาทำดีคือใคร แต่ผมรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่เขาหมายถึงคือ ผม ผมเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เป็นพระอิฐพระปูน จนต่างคนต่างงีบหลับไป
    คณะปฏิบัติธรรมสาขาวิชาวิทยาการจัดการมาถึงสวนโมกขพลาราม ที่แห่งนี้ยังคงสงบร่มรื่นเหมือนเดิม เพียงแค่ก้าวพ้นประตูมาเหมือนเป็นโลกอีกโลกหนึ่ง เจ้าหน้าที่อุบาสกและอุบาสิกานุ่งห่มชุดขาวนำพาผู้ชายและผู้หญิงแยกกันไปที่พักคนละหลังเป็นสัดเป็นส่วน ภายในโรงนอนยกพื้นไม้สูงแบ่งเป็นสองฟากมีทางเดินตรงกลาง ที่นอนของแต่ละคนนั้นรียบง่ายมีเพียงแค่เสื่อไร้ซึ่งหมอนใบ ผมอนุมานได้ว่าเรือนนอนของพวกผู้หญิงสภาพไม่ต่างกันนักพอจับจองที่นอนได้แล้ว ท่านอุบาสกนำพาพวกเราชาวคณะปฏิบัติไปสมทบกับพวกผู้หญิงแล้วนำพาไปสู่อาคารมหานาวา เส้นทางที่ผ่านนั้นร่มรื่นด้วยแมกไม้ ผ่านกุฏิหลวงพ่อพุทธทาส ลานหินโค้งที่ใช้ทำกิจกรรมทำวัตรเช้า ผ่านโรงมหรสพทางวิญญาณซึ่งเหนือทางเข้าโรงมหรสพมีรูปภาพโมเสกคนแจกดวงตาธรรม มีเพียงไม่กี่คนที่เห็นคุณค่าของดวงตาแห่งธรรมและรับมันมาใส่ไม่หนีหายไป พวกเราเดินเลยมาหน่อยพบกับอาคารทรงเรือสีขาวขนาดใหญ่นี่คือจุดหมายของคณะปฏิบัติธรรม ภายในอาคารมหานาวาเป็นพื้นที่โล่งมีอาสน์สงฆ์ยกไว้ให้พระสงฆ์ทำวัตรปฏิบัติ ตรงพื้นล่างมีอาสนะสี่เหลี่ยมปูเอาไว้เรียงรายเป็นแถว ท่านอุบาสกและท่านอุบาสิกาอนุญาตให้พวกเราคณะปฏิบัติธรรมทั้งหมดนั่งอย่างสงบบนอาสนะ
    “ธรรมะสวัสดีค่ะนักศึกษา ขอต้อนรับสู่สวนโมกขพลารามอย่างเป็นทางการ อีกสักครู่พระอาจารย์ท่านจะมาเปิดพิธีการปฏิบัติธรรมพร้อมทั้งให้ศีล 8 คุณพี่เลี้ยงช่วยแจกหนังสือสวดมนต์เล่มสีเหลืองให้แก่คณะปฏิบัติธรรมด้วยนะคะ” ท่านอุบาสิกากล่าวทักทายและนำเข้าสู่การปฏิบัติธรรม
    หนังสือสวดมนต์ขนาดเท่าสมุดธรรมดามาอยู่ในมือของเป็นเวลาเดียวกันที่ท่านพระอาจารย์มาถึงและนำคณะปฏิบัติธรรมสวดมนต์ไหว้พระ ท่านอุบาสกนำอาราธนาศีล 8  พระอาจารย์สมาทานศีล 8
    “วัดสวนโมกข์มีวิถีปฏิบัติอย่างง่ายแต่เคร่งครัด ดังคำกล่าวของท่านพุทธทาสที่กล่าวว่า หลักการที่ถืออยู่ในสวนโมกข์ ว่าไม่ยินดีต้อนรับคนที่ล้างจานข้าวไม่เป็น จากจุดนี้เองก็นำไปจดนำไปจำไปใช้ได้ง่าย เช่น กินข้าวจานแมว คือ ไม่พิถีพิถันเรื่องอาหารการกิน อาบน้ำในคู คือ ไม่ยุ่งยากในเรื่องการชำระล้าร่างกาย เป็นอยู่อย่างทาส คือ ไม่ปริปากบ่นเมื่อพบกับความยากลำบาก เป็นอยู่อย่างตายแล้ว คือ ไม่ทุกข์ ปล่อยจิตให้ว่าง”เมื่อพระอาจารย์กล่าวเปิดพิธีจบพิธีการเปิดปฏิบัติธรรมก็เสร็จ ท่านพระอาจารย์บรรยายธรรมต่อตามกำหนดการ ผมต้องยอมรับอย่างกระดากอายว่าไม่ได้ตั้งใจฟังบรรยายธรรมเท่าใดนัก จนกระทั่งพระอาจารย์สั่งให้คณะปฏิบัติธรรมจับคู่ชาย-ชาย หญิง-หญิงจับคู่จ้องตากัน 10 นาทีคนที่ผมจับคู่นั้นเจ้าเก่าหน้าเดิมคือ เจฟ ทุกอย่างเงียบลงประสาทสัมผัสทางตาของผมถูกรวบไปที่ใบหน้าของเขา คุณพระช่วย! ความรู้สึกของผมบอกว่าเจฟกำลังสื่อสารอะไรบางอย่างที่มันพิเศษมากกว่าเพื่อน ผมต้องไตร่ตรองแล้วว่าอะไรยังไงกัน ผมมโนไปเองหรือเปล่า ผมรักพี่ตงนะแต่จะเก็บเจฟเอาไว้ด้วยมันไม่ถูกต้องนะ เจฟเป็นเพื่อนที่ดี ดีจนเกินกว่าจะเสียมิตรภาพเพราะคำว่ารัก