นามธรรมไม่ใช่คุณสมบัติของเอกภพ แต่เป็นผลของการรับรู้เวลา

ผมลองให้ Ai ประเมิณความสอดคล้องทางตรรกะและตรวจสอบว่ามีนักทฤษฎีคนอื่นเขียนรึยังดูแล้วครับ ผลคือ ทฤษฎีนี้ ไม่ขัดแย้งกับทฤษฎีต่างๆหรือฟิสิกส์ และ ไม่มีใครจัดกรอบนิยาม"นามธรรม"แบบนี้ครับ

ทำให้ทฤษฎีมีความเสถียรไม่ขัดแย้งในตัวมันเอง แต่ตอบโจทย์ความรู้ร่วมสมัยได้ครอบคลุมกว่า ทฤษฎีนิยามนามธรรมที่ มนุษย์เคยมีครับ

เลยอยากเอา Concept paper ของ ทฤษฎีนี้ มาลองให้ทุกคนพิจารณาดูครับ แล้วว่าจะรบกวณสอบถามถึงการแปลเพื่อเผยแพร่ใน Reddit ด้วย


ในฟิสิกส์สมัยใหม่ เวลาไม่ได้ไหล แต่เป็นมิติหนึ่งของเอกภพ
แต่การรับรู้ของสิ่งมีชีวิตกลับเป็นลำดับเสมอ
คำถามคือ ช่องว่างระหว่างสองสิ่งนี้ ทำให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง?

โพสต์นี้ไม่ได้เสนอทฤษฎีฟิสิกส์ใหม่
แต่เป็นกรอบแนวคิดเกี่ยวกับ “นามธรรม”
ในฐานะผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของการรับรู้เวลา

-------------

Theory Concept::[นามธรรม3+1มิติ(ชื่อชั่วคราว)]

นามธรรมในฐานะกลไกชดเชยการรับรู้เวลา(Concept Paper)

Metawin somwatee

บทนำ

ในฟิสิกส์สมัยใหม่ โดยเฉพาะภายใต้กรอบกาลอวกาศแบบสี่มิติ เวลาไม่ได้ไหล แต่เป็นหนึ่งในมิติของ
โครงสร้างเอกภพ

เหตุการณ์ทั้งหมด อดีต-ปัจจุบัน-อนาคต สามารถถูกมองว่า “มีอยู่พร้อมกัน” ในระดับโครงสร้าง

อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ของสิ่งมีชีวิตกลับตรงกันข้าม
•การรับรู้เกิดขึ้นเป็นลำดับ
•การตัดสินใจเกิดขึ้นภายใต้ความไม่รู้ของอนาคต
•และความหมายผูกติดกับสิ่งที่ “ยังมาไม่ถึง” หรือ “ผ่านไปแล้ว”

ช่องว่างระหว่างโครงสร้างของเอกภพกับโครงสร้างของการรับรู้ อาจเป็นต้นกำเนิดของสิ่งที่เรียกว่า นามธรรม

---------------------

บทความนี้ไม่ได้มีเป้าหมายเพื่อเสนอทฤษฎีใหม่ทางฟิสิกส์ แต่เป็นการเสนอกรอบเชิงแนวคิด เพื่อทำความเข้าใจบทบาทของนามธรรม ในฐานะผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของการรับรู้เวลาของสิ่งมีชีวิต

---------------

[ปัญหาตั้งต้น]
หากเอกภพสามารถอธิบายได้โดยไม่ต้องอาศัย “ความหมาย” เหตุใดสิ่งมีชีวิตจึงไม่อาจดำรงอยู่โดยปราศจากมัน?

คำอธิบายแบบดั้งเดิมมักชี้ไปที่ภาษา วัฒนธรรม หรือสังคมแต่กรอบเหล่านี้อาจเป็นเพียงชั้นผิว ของปัญหาที่ลึกกว่านั้น คือ ข้อจำกัดในการรับรู้เวลา

สิ่งมีชีวิตไม่สามารถรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดพร้อมกันการรับรู้จึงถูกบังคับให้เป็นแบบลำดับ และลำดับนี้เองที่ทำให้เกิดคำถาม เช่น
“ก่อน–หลัง”, “เหตุ–ผล”, “ตัวตน”, และ “ความหมาย”

-------------

[ข้อเสนอเชิงแนวคิด]
บทความนี้เสนอว่า::นามธรรมเกิดขึ้นในฐานะกลไกชดเชยของสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถรับรู้เวลาได้พร้อมกัน

"นามธรรมไม่ได้เป็นคุณสมบัติของเอกภพ"

แต่เป็นคุณสมบัติของการดำรงอยู่ของสิ่งมีชีวิต ที่ต้องตัดสินใจภายใต้เวลาเชิงประสบการณ์

ในกรอบนี้
ภาษา แนวคิด ตัวตน คุณค่า และความหมาย ไม่ใช่สิ่งที่ “ค้นพบ” ในเอกภพ

แต่เป็นสิ่งที่ถูก “จัดรูปแบบ” เพื่อเชื่อมเหตุการณ์ที่แยกส่วนให้กลายเป็นโลกที่เข้าใจได้

--------------

[นามธรรมและโฮสต์ของการรับรู้]
นามธรรมไม่สามารถดำรงอยู่ได้ด้วยตัวมันเอง แต่ต้องมี โฮสต์ หรือผู้รับรู้รองรับเสมอ

โฮสต์เหล่านี้อาจมีระดับแตกต่างกัน เช่น

สัตว์: รับรู้ความหมายเชิงสัญชาตญาณ แต่ไม่จัดรูปแบบนามธรรมอย่างเป็นระบบ

มนุษย์: จัดรูปแบบนามธรรมผ่านภาษา แนวคิด และสัญลักษณ์เพื่อรับมือกับเวลาและความไม่แน่นอน

ระบบปัญญาประดิษฐ์: ประมวลผลรูปแบบเชิงเวลา
แต่ไม่ได้ดำรงอยู่ภายในเวลาเชิงประสบการณ์ จึงจัดการรูปแบบได้โดยไม่เข้าถึงความหมายในเชิงชีวิต

ความแตกต่างนี้ไม่ได้อยู่ที่ “ความฉลาด”
แต่อยู่ที่รูปแบบของการดำรงอยู่ในเวลา

---------------

[ขอบเขตของแนวคิด]
แนวคิดนี้ไม่ได้อ้างว่า:
นามธรรมเป็นมิติทางฟิสิกส์เวลาเชิงประสบการณ์ขัดแย้งกับกาลอวกาศ ระบบที่รับรู้ทุกเหตุการณ์พร้อมกันจะต้องมีนามธรรม

ตรงกันข้าม หากมีการรับรู้ที่เข้าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดโดยไม่เป็นลำดับ "นามธรรมอาจไม่จำเป็นอีกต่อไป"
ในความหมายนี้
นามธรรมไม่ใช่ความลึกของเอกภพ แต่เป็นรอยต่อของการรับรู้ที่ไม่สมบูรณ์แบบ

[บทสรุป]
ฟิสิกส์อาจอธิบายเอกภพได้โดยไม่ต้องใช้ความหมายแต่สิ่งมีชีวิตไม่สามารถดำรงอยู่เช่นนั้นได้เพราะการรับรู้ถูกจำกัดด้วยเวลา

สิ่งมีชีวิตจึงต้องสร้างนามธรรมเพื่อจัดรูปแบบความจริงที่ไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งหมดในคราวเดียว

นามธรรมจึงไม่ใช่สิ่งลึกลับ แต่เป็นผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ของการมีชีวิตอยู่ภายในเวลา