ทำไมการอยู่ริมทะเล ถึงให้ความรู้สึกกันดารน้อยกว่าอยู่ในส่วนลึกของแผ่นดิน แม้ว่าทั้งคู่จะไม่มีคนและเมืองเท่ากัน

เป็นปรากฏการณ์ทางจิตวิทยาและวัฒนธรรมที่น่าสนใจ การที่การอยู่ริมทะเลให้ความรู้สึกกันดารน้อยกว่าแม้จะอยู่ห่างไกลจากผู้คนเหมือนกัน มีเหตุผลหลักๆ ดังนี้:

1. ทะเลเป็น "ทางออก" และ "เส้นทาง"

· ทะเลให้ความรู้สึกว่าเป็นเส้นทางเดินเรือที่เชื่อมโยงไปยังที่อื่น แม้คุณจะอยู่คนเดียว แต่คุณรู้สึกว่ามีโลกอีกด้านหนึ่งของผืนน้ำที่อาจมีผู้คนหรือชุมชน
· ในขณะที่ใจกลางแผ่นดินที่ห่างไกล (เช่น ป่าลึก ทะเลทรายใน) ให้ความรู้สึกเป็น "จุดสิ้นสุด" หรือ "ทางตัน" ที่ถูกตัดขาด

2. สัญชาตญาณการเอาตัวรอด

· ชายฝั่งมักมีทรัพยากรพื้นฐานต่อชีวิตมากกว่า: น้ำทะเล (กลั่นได้) อาหารจากทะเล (ปลา สาหร่าย) อากาศที่เย็นสบายจากลมทะเล
· การอยู่ในแผ่นดินลึกอาจขาดแคลนน้ำจืดและอาหารได้ง่ายกว่า ทำให้รู้สึกเปราะบางกว่า

3. มุมมองที่เปิดโล่ง vs. ถูกปิดล้อม

· มหาสมุทรกว้างใหญ่ให้มุมมองที่เปิดโล่ง ไร้ขอบเขต จิตใจรู้สึกเป็นอิสระ
· ป่าเขาในแผ่นดินอาจให้ความรู้สึกอึดอัด ถูกปิดกั้นด้วยภูมิประเทศ

4. สัญลักษณ์ทางวัฒนธรรม

· ในวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ มหาสมุทรมักแทนการเดินทาง การค้นพบ และความหวัง ("ข้ามฝั่งไปก็ต้องมีแผ่นดิน")
· ส่วนพื้นที่ลึกในแผ่นดินมักถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของความหลงทาง ความลี้ลับ หรือการถูกทอดทิ้ง

5. ความคุ้นเคยเชิงจิตวิทยา

· มนุษย์หลายวัฒนธรรมอาศัยตามชายฝั่งมานับหมื่นปี การมองเห็นผืนน้ำจึงให้ความรู้สึก "บ้าน" บางอย่าง
· ในขณะที่ใจกลางทวีปที่ห่างไกลอาจเป็นพื้นที่ที่มนุษย์เข้าไปน้อยและไม่คุ้นเคย

ตัวอย่างเปรียบเทียบ:

· เกาะร้างกลางทะเล: รู้สึกว่ามีโอกาสถูกพบเห็นหรือหลบหนีได้ (สร้างเรือ/ส่งสัญญาณ)
· ป่าลึกในไซบีเรียหรือกลางทะเลทรายซาฮารา: รู้สึกว่าหลงทางและถูกตัดขาดโดยสมบูรณ์

จริงๆ แล้วความรู้สึกนี้อาจต่างกันไปตามบุคคล บางคนที่กลัวน้ำลึกอาจรู้สึกตรงกันข้าม แต่โดยรวมแล้ว การมี "เส้นทางหนี" ทางจิตวิทยา (คือผืนทะเล) ช่วยลดความรู้สึกกันดารได้