ผมอยากเล่าประสบการชวนหลอนที่ผมได้ยินมาจากรุ่นพี่ท่านนึงซึ่งมันค่อนข้างน่ากลัวเพราะเรื่องนี้เกิดจากความไม่เชื่อจนผลสุดท้ายต้องจบลง
ด้วยความตายก่อนอื่นเลยผมอยากให้ทุกคนใช้เรื่องนี้ประกอบกับความเชื่อและอ่านมันจนจบด้วยนะครับขออณุญาติเข้าเรื่องเลยนะครับ
พี่เอก นามสมมุติ(ในที่นี้ขอเล่าแทนพี่เอกเลยนะครับจะได้รู้สึกเหมือนออกมาจากปากพี่แก)
ตอนผมอยู่ปีสอง
คณะผมต้องออกฝึกภาคสนาม
ไปตำบลเล็กๆ ทางภาคใต้
ที่พักอยู่ใกล้วัด
ด้านหลังวัดติดป่าดิบเก่า
ชาวบ้านเรียกมันง่ายๆ ว่า
“ป่าหลังวัด”
ไม่มีป้ายห้าม
ไม่มีเขตอันตราย
กลางวันเด็กยังเดินเล่น
พระยังเดินบิณฑบาตผ่าน
แต่วันแรกที่ไปถึง
ผู้ใหญ่บ้านพูดกับพวกกูด้วยน้ำเสียงราบๆ
ไม่ขู่
ไม่ดุ
เหมือนพูดซ้ำมาทั้งชีวิต
“อยู่แถวนี้ได้
แต่อย่าเข้าไปในป่าหลังวัดตอนค่ำ
มันไม่ใช่ที่ของคน”
พีท—เพื่อนของผม(พี่เอก)
หัวเราะทันที
“หลังวัดเองนะลุง
ถ้ามีอะไรจริง
พระคงไม่อยู่หรอก”
ผู้ใหญ่บ้านมองหน้า
เงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนจะพูดเบาๆ แต่ชัดมาก
“พระอยู่ส่วนพระ
ผีก็อยู่ส่วนผี”
คืนแรก
ผู้ใหญ่บ้านนิมนต์หลวงพี่มาผูกด้ายขาวให้
ไม่มีพิธี
ไม่มีสวด
แค่ผู้ใหญ่บ้านพูดกับพวกกูตรงๆว่า
“ด้ายนี้ไม่กันผี
มันกันปาก
กันไม่ให้เรียก
ไม่ให้ถาม
ในที่ที่เขาไม่อยากคุย”
แล้วแกหันไปทางพีท
พูดเหมือนเตือนคนดื้อ
“ไม่เชื่อไม่เป็นไรนะ
แต่อย่าลบหลู่
ป่าหลังวัดนี่
เขาไม่ชอบคนคุยเก่ง”
พีทตอบกลับทันที
“ถ้าไม่คุย
แล้วจะรู้ได้ไงว่ามีจริง”
ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ
เหมือนยอมแพ้
“งั้นก็อย่ารู้เลย
จะสบายกว่า”
คืนที่สอง
ป่าหลังวัดเงียบผิดปกติ
ไม่มีเสียงจิ้งหรีด
ไม่มีเสียงใบไม้
เงียบจนเหมือนวัดโดนปิดด้วยผ้าผืนใหญ่ๆ
ประมาณตีหนึ่ง
มีเสียงเรียก
มาจากหลังวัด
เสียงไม่ดัง
แต่เรียกถูกคน
“พีท…”
เป็นเสียงเย็นๆ แหบๆ
ทุกคนเงียบ
แต่พีทหัวเราะ
แล้วพูดออกไปเสียงดังว่า
“เรียกทำไม
ถ้ามีอะไรก็ออกมา”
ผู้ใหญ่บ้านที่นั่งใกล้ๆ
พูดทันที
เสียงไม่ดัง
แต่สีหน้าจริงจังมาก
“เงียบ
เดี๋ยวนี้”
แล้วแกก็พูดต่อว่า
“กูบอกแล้ว
อย่าไปถาม
เพราะเขาไม่ได้อยากตอบ
เขาอยากรู้ว่า
ใครมันไม่กลัว”
เดี๋ยวจะมาลงต่อนะครับพี่ๆ มีอะไรแนะนำได้นะครับผมอยากฝากเรื่องนี้ให้ชาวเเฟนเดอะโกสนำไปเล่าได้นะครับ
หรือไม่ก็รอให้ผมพร้อมพี่ๆช่วยแนะนำด้วยนะครับ
ป่าหลังวัด
ด้วยความตายก่อนอื่นเลยผมอยากให้ทุกคนใช้เรื่องนี้ประกอบกับความเชื่อและอ่านมันจนจบด้วยนะครับขออณุญาติเข้าเรื่องเลยนะครับ
พี่เอก นามสมมุติ(ในที่นี้ขอเล่าแทนพี่เอกเลยนะครับจะได้รู้สึกเหมือนออกมาจากปากพี่แก)
ตอนผมอยู่ปีสอง
คณะผมต้องออกฝึกภาคสนาม
ไปตำบลเล็กๆ ทางภาคใต้
ที่พักอยู่ใกล้วัด
ด้านหลังวัดติดป่าดิบเก่า
ชาวบ้านเรียกมันง่ายๆ ว่า
“ป่าหลังวัด”
ไม่มีป้ายห้าม
ไม่มีเขตอันตราย
กลางวันเด็กยังเดินเล่น
พระยังเดินบิณฑบาตผ่าน
แต่วันแรกที่ไปถึง
ผู้ใหญ่บ้านพูดกับพวกกูด้วยน้ำเสียงราบๆ
ไม่ขู่
ไม่ดุ
เหมือนพูดซ้ำมาทั้งชีวิต
“อยู่แถวนี้ได้
แต่อย่าเข้าไปในป่าหลังวัดตอนค่ำ
มันไม่ใช่ที่ของคน”
พีท—เพื่อนของผม(พี่เอก)
หัวเราะทันที
“หลังวัดเองนะลุง
ถ้ามีอะไรจริง
พระคงไม่อยู่หรอก”
ผู้ใหญ่บ้านมองหน้า
เงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนจะพูดเบาๆ แต่ชัดมาก
“พระอยู่ส่วนพระ
ผีก็อยู่ส่วนผี”
คืนแรก
ผู้ใหญ่บ้านนิมนต์หลวงพี่มาผูกด้ายขาวให้
ไม่มีพิธี
ไม่มีสวด
แค่ผู้ใหญ่บ้านพูดกับพวกกูตรงๆว่า
“ด้ายนี้ไม่กันผี
มันกันปาก
กันไม่ให้เรียก
ไม่ให้ถาม
ในที่ที่เขาไม่อยากคุย”
แล้วแกหันไปทางพีท
พูดเหมือนเตือนคนดื้อ
“ไม่เชื่อไม่เป็นไรนะ
แต่อย่าลบหลู่
ป่าหลังวัดนี่
เขาไม่ชอบคนคุยเก่ง”
พีทตอบกลับทันที
“ถ้าไม่คุย
แล้วจะรู้ได้ไงว่ามีจริง”
ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ
เหมือนยอมแพ้
“งั้นก็อย่ารู้เลย
จะสบายกว่า”
คืนที่สอง
ป่าหลังวัดเงียบผิดปกติ
ไม่มีเสียงจิ้งหรีด
ไม่มีเสียงใบไม้
เงียบจนเหมือนวัดโดนปิดด้วยผ้าผืนใหญ่ๆ
ประมาณตีหนึ่ง
มีเสียงเรียก
มาจากหลังวัด
เสียงไม่ดัง
แต่เรียกถูกคน
“พีท…”
เป็นเสียงเย็นๆ แหบๆ
ทุกคนเงียบ
แต่พีทหัวเราะ
แล้วพูดออกไปเสียงดังว่า
“เรียกทำไม
ถ้ามีอะไรก็ออกมา”
ผู้ใหญ่บ้านที่นั่งใกล้ๆ
พูดทันที
เสียงไม่ดัง
แต่สีหน้าจริงจังมาก
“เงียบ
เดี๋ยวนี้”
แล้วแกก็พูดต่อว่า
“กูบอกแล้ว
อย่าไปถาม
เพราะเขาไม่ได้อยากตอบ
เขาอยากรู้ว่า
ใครมันไม่กลัว”
เดี๋ยวจะมาลงต่อนะครับพี่ๆ มีอะไรแนะนำได้นะครับผมอยากฝากเรื่องนี้ให้ชาวเเฟนเดอะโกสนำไปเล่าได้นะครับ
หรือไม่ก็รอให้ผมพร้อมพี่ๆช่วยแนะนำด้วยนะครับ