อยากบอกความในใจ

กูรู้ว่ากูอาจจะพูดช้าไปหรืออาจจะพูดไม่ถูกเวลา แต่กูอยากให้ฟังจริง ๆ นะ กูกูพยายามจะทำให้เห็นนะว่ากูทำพยายามเปลี่ยนนิสัยพยายามทำเหมือนไม่คิดมาก แต่ในหัว ในใจ มันมีแต่เต็มไปหมดว่าทำไงให้เหมือนเดิม
กูกลัวกูแม่งกลัวจนตัวชาไปหมดว่ะว่าจะเดินออกจากชีวิตกูจริง ๆ กลัวแบบที่บางคืนกูนอนไม่หลับ แค่คิดว่าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วอาจจะไม่มีอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม กูก็แทบหายใจไม่ออกแล้ว
อาจจะไม่รู้ แต่ทุกครั้งที่กูเห็นเป็นแบบนี้กูรู้สึกเหมือนหัวใจกูมันยุบลงเรื่อย ๆ เหมือนกูพยายามเอื้อมมือไปคว้าไว้ แต่มือกูมันสั่นจนจับอะไรไม่อยู่เลย กูไม่อยากเสียไปจริง ๆ นะ สำคัญกับกูมากจนกูเองยังไม่รู้ว่าทำไมถึงผูกพันกับได้ขนาดนี้กูไม่ได้อยากปล่อยไม่ได้อยากให้รู้สึกผิด แต่กูอยากให้รู้ว่าเป็นคนเดียวที่ทำให้กูรู้สึกว่าโลกนี้มันยังน่าอยู่ เป็นคนสอนกูทุกอย่างกูอาจจะไม่ได้พูดเก่ง ไม่ได้ทำให้รู้ว่ากูเห็นค่าแค่ไหน แต่กูพูดจากหัวใจจริง ๆ ว่าถ้าวันหนึ่งหายไป กูจะโคตรคิดถึงแบบที่คำไหนก็อธิบายไม่ได้เลยว่ะเสียใจ
กูพูดแบบนี้ไม่ใช่ไม่ใช่เพื่อให้สงสาร แต่เพราะกูอยากให้รู้ว่าในชีวิตกู มีค่ามากขนาดไหน กูกลัวจะไม่มีโอกาสบอกอีกแล้วอยู่ในใจของกูจริง ๆ นะ อยู่แบบที่พอคิดถึงว่าอาจหายไป น้ำตากูก็ไหลทันทีโดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ
กูแค่อยากให้รู้ว่าในสายตากู คือคนที่กูไม่อยากเสียไปที่สุดในตอนนี้จริง ๆ
เราควรปล่อยถอยออกมาใช่ไหม