สวัสดีครับทุกคน
เราอยากมาเล่าเรื่องที่ทำให้รู้ว่า “บางทีคนเราก็พังเพราะความเงียบ” โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าข้างในเราเหนื่อยแค่ไหน
เราทำงานออฟฟิศครับ เป็นงานที่ต้องนั่งหน้าคอมทั้งวัน บวกกับช่วงนี้มีโปรเจกต์ใหญ่ที่ต้องเร่งปิดให้ทัน เราก็เลยฝืนทำงานยาว ๆ จนเริ่มมีอาการปวดคอ ปวดไหล่ แล้วก็ชาที่แขนบ่อยขึ้น แต่เราก็ไม่พูดกับใคร เพราะกลัวคนอื่นคิดว่าเราอ่อนแอ
“งานก็แค่นี้ ทำไมต้องบ่น”
เราพูดแบบนี้กับตัวเองทุกวัน
จนวันหนึ่ง อาการมันหนักขึ้นถึงขั้นยกแขนไม่ค่อยขึ้น เวลาก้มศีรษะก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบีบแน่นที่ไหล่ พอเพื่อนในทีมเห็น เขาก็ถามว่า
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าเศร้าขนาดนั้น”
แค่ประโยคนี้เราก็เกือบร้องไห้ออกมาต่อหน้าโต๊ะทำงาน
ตอนพักเที่ยง เพื่อนคนนั้นลากเราไปนั่งในมุมเงียบ ๆ แล้วบอกว่า
“เธอรู้ไหม เราเคยเป็นหนักกว่านี้นะ ตอนนั้นคิดว่าตัวเองจะไม่มีแรงทำงานต่อแล้ว แต่โชคดีที่เราเจอหมอแผนไทยที่เข้าใจอาการจริง ๆ เราไปที่คลินิก Gwellness อะ สาขาราชดำริ หมอเขาเก่งมาก ช่วยได้เยอะ”
ตอนแรกเราก็ฟังเฉย ๆ เพราะปกติไม่ค่อยเชื่ออะไรแบบนี้ แต่เพื่อนเล่าแบบจริงใจมาก
แล้วเพื่อนก็หยิบสเปรย์เล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า
“อันนี้นะ หมอให้มาลองใช้ระหว่างรักษาเวลาเมื่อย ๆ ฉีดแล้วช่วยให้เราหายใจโล่งขึ้นหน่อยอะ ลองดูไหม เผื่อเธอสบายตัวขึ้น”
เรารับมาแบบงง ๆ แล้วลองฉีดที่บ่า กลิ่นมันบางมาก ไม่แสบ ไม่ฉุน เหมือนหายใจได้ลึกขึ้นนิดนึง อาจจะเพราะตอนนั้นเรากำลังเครียด พอมีอะไรเย็น ๆ แตะผิวมันก็ดีขึ้นโดยอัตโนมัติ
เพื่อนพูดต่อว่า
“ไม่ต้องรีบไปคลินิกก็ได้นะ แต่เธออย่าฝืนจนตัวเองพัง เราเห็นเธอพยายามมาตลอด”
คืนนั้นเรากลับบ้าน เงียบ ๆ อยู่ในห้อง แล้วก็ร้องไห้
ไม่ใช่เพราะปวด แต่เพราะรู้สึกว่า…
เราไม่ได้สู้คนเดียวมาตลอด เพียงแค่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองต้องการความช่วยเหลือ
วันต่อมา เราตัดสินใจลางานครึ่งวัน แล้วไปหาหมอที่คลินิก Gwellness ตามที่เพื่อนเล่า
หมอถามอาการทีละอย่าง ฟังแบบตั้งใจ ไม่ได้รีบสรุปเหมือนที่เราเคยเจอ
ตอนหมอกดจุด มันเจ็บ แต่เป็นความเจ็บที่ทำให้โล่ง เป็นความรู้สึกว่า “มีคนช่วยแล้วนะ ไม่ต้องแบกเองแล้ว”
หลังจากวันนั้นอาการเราดีขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่ใช่เพราะแค่การรักษาหรือสเปรย์เล็ก ๆ นั่น
แต่เพราะ…
เพื่อนคนนึงยอมมองเห็นความเหนื่อยของเรา
ทั้งที่เราซ่อนมันไว้เกือบหมด
ทุกวันนี้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ยังมีสเปรย์ขวดเดิมที่เพื่อนให้
ใช้น้อยมาก แต่เก็บไว้ตลอด เพราะมันไม่ได้ช่วยแค่เรื่องร่างกาย
แต่ช่วยเตือนว่า
ถ้าตัวเองล้า…ให้ยอมอ่อนแอบ้างก็ได้ ไม่ผิดอะไรเลย
บางทีสิ่งที่พยุงเราไว้ ไม่ใช่การรักษา แต่คือความจริงใจเล็ก ๆ จากใครสักคนในที่ทำงาน
“วันที่คิดว่าตัวเองแบกโลกไว้คนเดียว…แต่มีบางอย่างเปลี่ยนทุกอย่างไป”
เราอยากมาเล่าเรื่องที่ทำให้รู้ว่า “บางทีคนเราก็พังเพราะความเงียบ” โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าข้างในเราเหนื่อยแค่ไหน
เราทำงานออฟฟิศครับ เป็นงานที่ต้องนั่งหน้าคอมทั้งวัน บวกกับช่วงนี้มีโปรเจกต์ใหญ่ที่ต้องเร่งปิดให้ทัน เราก็เลยฝืนทำงานยาว ๆ จนเริ่มมีอาการปวดคอ ปวดไหล่ แล้วก็ชาที่แขนบ่อยขึ้น แต่เราก็ไม่พูดกับใคร เพราะกลัวคนอื่นคิดว่าเราอ่อนแอ
“งานก็แค่นี้ ทำไมต้องบ่น”
เราพูดแบบนี้กับตัวเองทุกวัน
จนวันหนึ่ง อาการมันหนักขึ้นถึงขั้นยกแขนไม่ค่อยขึ้น เวลาก้มศีรษะก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบีบแน่นที่ไหล่ พอเพื่อนในทีมเห็น เขาก็ถามว่า
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าเศร้าขนาดนั้น”
แค่ประโยคนี้เราก็เกือบร้องไห้ออกมาต่อหน้าโต๊ะทำงาน
ตอนพักเที่ยง เพื่อนคนนั้นลากเราไปนั่งในมุมเงียบ ๆ แล้วบอกว่า
“เธอรู้ไหม เราเคยเป็นหนักกว่านี้นะ ตอนนั้นคิดว่าตัวเองจะไม่มีแรงทำงานต่อแล้ว แต่โชคดีที่เราเจอหมอแผนไทยที่เข้าใจอาการจริง ๆ เราไปที่คลินิก Gwellness อะ สาขาราชดำริ หมอเขาเก่งมาก ช่วยได้เยอะ”
ตอนแรกเราก็ฟังเฉย ๆ เพราะปกติไม่ค่อยเชื่ออะไรแบบนี้ แต่เพื่อนเล่าแบบจริงใจมาก
แล้วเพื่อนก็หยิบสเปรย์เล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า
“อันนี้นะ หมอให้มาลองใช้ระหว่างรักษาเวลาเมื่อย ๆ ฉีดแล้วช่วยให้เราหายใจโล่งขึ้นหน่อยอะ ลองดูไหม เผื่อเธอสบายตัวขึ้น”
เรารับมาแบบงง ๆ แล้วลองฉีดที่บ่า กลิ่นมันบางมาก ไม่แสบ ไม่ฉุน เหมือนหายใจได้ลึกขึ้นนิดนึง อาจจะเพราะตอนนั้นเรากำลังเครียด พอมีอะไรเย็น ๆ แตะผิวมันก็ดีขึ้นโดยอัตโนมัติ
เพื่อนพูดต่อว่า
“ไม่ต้องรีบไปคลินิกก็ได้นะ แต่เธออย่าฝืนจนตัวเองพัง เราเห็นเธอพยายามมาตลอด”
คืนนั้นเรากลับบ้าน เงียบ ๆ อยู่ในห้อง แล้วก็ร้องไห้
ไม่ใช่เพราะปวด แต่เพราะรู้สึกว่า…
เราไม่ได้สู้คนเดียวมาตลอด เพียงแค่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองต้องการความช่วยเหลือ
วันต่อมา เราตัดสินใจลางานครึ่งวัน แล้วไปหาหมอที่คลินิก Gwellness ตามที่เพื่อนเล่า
หมอถามอาการทีละอย่าง ฟังแบบตั้งใจ ไม่ได้รีบสรุปเหมือนที่เราเคยเจอ
ตอนหมอกดจุด มันเจ็บ แต่เป็นความเจ็บที่ทำให้โล่ง เป็นความรู้สึกว่า “มีคนช่วยแล้วนะ ไม่ต้องแบกเองแล้ว”
หลังจากวันนั้นอาการเราดีขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่ใช่เพราะแค่การรักษาหรือสเปรย์เล็ก ๆ นั่น
แต่เพราะ…
เพื่อนคนนึงยอมมองเห็นความเหนื่อยของเรา
ทั้งที่เราซ่อนมันไว้เกือบหมด
ทุกวันนี้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ยังมีสเปรย์ขวดเดิมที่เพื่อนให้
ใช้น้อยมาก แต่เก็บไว้ตลอด เพราะมันไม่ได้ช่วยแค่เรื่องร่างกาย
แต่ช่วยเตือนว่า
ถ้าตัวเองล้า…ให้ยอมอ่อนแอบ้างก็ได้ ไม่ผิดอะไรเลย
บางทีสิ่งที่พยุงเราไว้ ไม่ใช่การรักษา แต่คือความจริงใจเล็ก ๆ จากใครสักคนในที่ทำงาน