คือผมเป็นคนนึง ที่ไร้กำลังใจจากทุกความสัมพันธ์รอบตัว ไม่ว่าความสัมพันไหนก็แล้วแต่ ผมจะพูดเสมอ และพูดกับทุกคนเหมือนกันหมดว่า "ใจแลกใจใช้ได้กับคนอย่างผมแน่นอน" ปีนี้ผม 32 และวันนี้เป็นวันเกิดผม
ตลอดระยะเวลามา ผมเจอแต่คนที่หวังในผลประโยชน์ในตัวผม ผมมีความสามารถหลายด้านครับ ทุกๆคนจะพูดเหมือนกันหมดว่า ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ ใช่ครับ ผมทำได้หมด ทุกครั้งที่เวลามีคนเดือดร้อนแล้วเรียกหาผม ไม่ว่าปลายทางจะไกลแค่ไหน ผมจะไปถึงอย่างเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีคนรอนาน ทุกๆปัญหา ทุกๆเหตุการ ทุกๆความสัมพันธ์รอบตัว สุดท้ายพอถึงเวลาที่ผมล้ม ผมไม่เคยได้รับความช่วยเหลืออะไรจากใคร ทุกครั้งที่ผมล้ม ผมก็จะลุกขึ้นเอง แต่ผมก็ไม่เคยจำในสิ่งที่ทุกคนทำกับผม ลึกๆผมแค่อยากรู้สึกว่าตัวผมเองดูสำคัญกับพวกเค้า พวกเค้าถึงขอความช่วยเหลือจากเรา แต่แล้วเหตุการก็วนลูปซ้ำๆมาจนถึงทุกวันนี้ จนตอนนี้ ผมไม่มีใครเลย ตอนนี้ทุกๆปัญหารุมเร้ารอบด้าน หลายๆคนมีวิธีการจัดการของตัวเอง หลายๆคนใช้ชีวิต ใช้มุมมองต่างกัน จึงมีวิธีแก้ปัญหาของตัวเอง แต่ผมไม่รู้ทำไมชีวิตผมถึงเลือกทำแบบนี้ ทั้งที่ในใจก็เจ็บจนเกินทนแล้ว จะทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไร ทุกครั้งเวลาที่ผมเริ่มรู้สึกดี ผมก็จะคิดได้ และอายเวลาที่คนอื่นเห็นแผลบนตัว คิดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว แต่พอเวลาดำดิ่งลง ก็ไม่เคยพ้นมีดเล่มเดิม ชีวิตผมคิดมาตลอดว่า ทำยังไงใช้ชีวิตนี้มันจบลงง่ายๆแบบไม่ต้องเจ็บปวดสักที ผมเหนื่อยเหลือเกินแล้ว แต่ไม่มีวิธีไหนเลยมันมันไม่ทรมาน ผมกลัวจะเจ็บมากเกินไป ฟังดูน่าตลก แต่ชีวิตผมไม่เคยตลกเลย ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคอะไร แก้ยังไงถึงจะหาย อยากให้ทุกคนที่ผ่านมาเห็น ชี้แนะผมด้วยความเต็มใจด้วยครับ ผมถือว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณมอบให้ ช่วยสุภาพกับผม เหมือนที่ผมตั้งใจมาปรึกษาคุณ ชีวิตใครดี ผมก็ยินดีด้วย คุณไม่รู้ว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง ผมอาจพูดให้คุณเข้าใจได้ แต่ผมทำให้คุณรู้สึกเหมือนเหมือนไม่ได้ วันไหนที่คุณอยู่จุดเดียวกันกับผม ทุกอย่างที่ผมอธิบายมา คุณจะเข้าใจมันเอง ขอบคุณสำหรับพื้นที่ครับ
How to ขอวิธีช่วยยับยั้งการทำร้ายตัวเองหน่อยครับ 🥹
ตลอดระยะเวลามา ผมเจอแต่คนที่หวังในผลประโยชน์ในตัวผม ผมมีความสามารถหลายด้านครับ ทุกๆคนจะพูดเหมือนกันหมดว่า ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ ใช่ครับ ผมทำได้หมด ทุกครั้งที่เวลามีคนเดือดร้อนแล้วเรียกหาผม ไม่ว่าปลายทางจะไกลแค่ไหน ผมจะไปถึงอย่างเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีคนรอนาน ทุกๆปัญหา ทุกๆเหตุการ ทุกๆความสัมพันธ์รอบตัว สุดท้ายพอถึงเวลาที่ผมล้ม ผมไม่เคยได้รับความช่วยเหลืออะไรจากใคร ทุกครั้งที่ผมล้ม ผมก็จะลุกขึ้นเอง แต่ผมก็ไม่เคยจำในสิ่งที่ทุกคนทำกับผม ลึกๆผมแค่อยากรู้สึกว่าตัวผมเองดูสำคัญกับพวกเค้า พวกเค้าถึงขอความช่วยเหลือจากเรา แต่แล้วเหตุการก็วนลูปซ้ำๆมาจนถึงทุกวันนี้ จนตอนนี้ ผมไม่มีใครเลย ตอนนี้ทุกๆปัญหารุมเร้ารอบด้าน หลายๆคนมีวิธีการจัดการของตัวเอง หลายๆคนใช้ชีวิต ใช้มุมมองต่างกัน จึงมีวิธีแก้ปัญหาของตัวเอง แต่ผมไม่รู้ทำไมชีวิตผมถึงเลือกทำแบบนี้ ทั้งที่ในใจก็เจ็บจนเกินทนแล้ว จะทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไร ทุกครั้งเวลาที่ผมเริ่มรู้สึกดี ผมก็จะคิดได้ และอายเวลาที่คนอื่นเห็นแผลบนตัว คิดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว แต่พอเวลาดำดิ่งลง ก็ไม่เคยพ้นมีดเล่มเดิม ชีวิตผมคิดมาตลอดว่า ทำยังไงใช้ชีวิตนี้มันจบลงง่ายๆแบบไม่ต้องเจ็บปวดสักที ผมเหนื่อยเหลือเกินแล้ว แต่ไม่มีวิธีไหนเลยมันมันไม่ทรมาน ผมกลัวจะเจ็บมากเกินไป ฟังดูน่าตลก แต่ชีวิตผมไม่เคยตลกเลย ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคอะไร แก้ยังไงถึงจะหาย อยากให้ทุกคนที่ผ่านมาเห็น ชี้แนะผมด้วยความเต็มใจด้วยครับ ผมถือว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดที่คุณมอบให้ ช่วยสุภาพกับผม เหมือนที่ผมตั้งใจมาปรึกษาคุณ ชีวิตใครดี ผมก็ยินดีด้วย คุณไม่รู้ว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง ผมอาจพูดให้คุณเข้าใจได้ แต่ผมทำให้คุณรู้สึกเหมือนเหมือนไม่ได้ วันไหนที่คุณอยู่จุดเดียวกันกับผม ทุกอย่างที่ผมอธิบายมา คุณจะเข้าใจมันเอง ขอบคุณสำหรับพื้นที่ครับ