ผมอายุ 26ปี เรียนไม่จบ เป็นคนหน้าตาดี(มาก) แบบไม่ขิงนะครับ
เรื่องเงินมีที่บ้านคอยซัพพอร์ทมาตลอด
ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี - ดีมาก
แต่เขาจะสอนให้ประหยัดตั้งแต่เด็ก
ตอนนี้ผมย้ายจาก ตจว มาอยู่กทม (ตอนแรกไปเรียนมอดังตจวแต่เรียนไม่จบ)
เช่าหอแถว รัชดา อยู่คนเดียว
ซึ่งตกลงกับพ่อแม่ไว้ว่า ให้เขาช่วยซัพพอร์ทผมถึงสิ้นปี
(แค่ค่าหอกับค่ากิน) และผมจะหาตังค์เอง ตั้งต้นเอง
พอมาอยู่จริงๆ มันไม่เป็นแบบที่คิด ตอนแรกจะไปทำโฮส
แต่พอไปสมัครเขาก็บอกผมผอมไป (มีเรื่องเครดิตไม่ดีจากที่ทำงานเก่าด้วย)
มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกครับ เพราะมีหลายที่ให้ไปทำ ที่มีเพื่อนอยู่ก็มี
แต่ผมก็มานั่งคิดกับตัวเองว่า ผมจะเริ่มยังไงดี
โฮสอาจจะไม่ใช่คำตอบรึเปล่า แต่ตัวผมก็ไม่ได้มีแรงบันดาลใจ
หรืออะไรที่สนใจเป็นพิเศษ ความถนัด ก็ชอบฟังเพลงมากๆ ชอบเมา
แต่การจะตั้งต้นชีวิตได้ด้วยการเป็นศิลปินก็ใช้เวลา
พ่อแม่กับเสนอว่าถ้ากลับตจว จะให้ผมไปเรียน อยากทำอะไรทำ
แต่ผมอยากหาตังค์ได้ด้วยตัวเองครับ อยากมีชีวิตอยู่กทม.แบบยืนได้ด้วยตัวเอง
ดูซักครั้ง แต่ก็ติดท้อ ติดสบายบ้าง นั่งคิดเรื่องพวกนี้ทั้งวัน
งานก็ยังไม่ได้มีทำ เหงาก็เหงา
ผมรู้สึกหมดไฟมากๆครับ มีแต่ความรู้สึกแย่ๆเต็มไปหมด
ทำไมมาถึงจุดนี้ได้ อายุ26แล้ว ทำไมยังไม่มีงาน ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
รู้สึกเซงกับตัวเองแล้วก็คิดกับตัวเองว่า เออ กูไม่ได้เก่งอะไร
แค่บ้านรวยเฉยๆแหละ ผมให้กำลังใจตัวเองมาตลอด
แต่สิ่งแวดล้อมก็บีบให้ผมคิดแบบนี้ ( รวมถึงทางบ้านผมก็บอกผมตลอดว่า
ไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาภูมิใจ ควรละอายใจบ้างที่มาขอเงิน)
หลายคนก็บอกให้ผมเริ่มทำอะไรได้แล้ว
แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังพูดจาไม่ให้เกียรติผม ในหลายๆอย่าง
เกิดการเปรียบเทียบกันในกลุ่ม (อาจจะด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรก็แล้วแต่
ผมแยกแยะกับความเป็นห่วงออกครับ บางคนก็หมั่นไส้ล้วนๆ)
เพื่อนบางคนชีวิตก็ไม่ได้ดีไปกว่าผม แต่เขาก็กดผมว่าผม
เพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูดีในสายตาเพื่อนคนอื่น
ผมเหนื่อยที่จะต้องมาคิดมากเรื่องสายตาเพื่อน
เพราะเพียงแค่ผมไม่มีงานทำ
ผมเป็นคนที่ต้นทุนชีวิตดีกว่าใครเพื่อนจริงๆ แต่ผมก้ไม่ได้รู้สึกดีเลยในตอนนี้
เหนื่อยจังครับ ผมควรจะทำยังไงกับชีวิตต่อ
จะให้ผมไปนั่งเรียน ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางแล้วยังไงไม่รู้สิ
แต่ก็น่าคิดเหมือนกัน แต่ผมอยากอยู่กทมครับ เพราะผมเกิดที่นี่
มีแต่ความสับสน ความเหนื่อย ความท้อครับ ใครก็ได้ช่วยเตือนสติและปลุกใจผมทีครับ
ปกติแค่เพื่อนสนิทก็สามารถดึงผมขึ้นมาได้ตลอด ในช่วงเวลาร้ายๆ
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นอะไรที่บั่นทอนผมไปซะยังงั้น
ผมสนใจงาน บาริสต้า งาน7-11 แต่ก็ไม่ได้มีไฟอะไรกับงานพวกนี้มากขนาดนั้น
อย่าด่าผมแรงนะครับ ผมอ่อนไหวกับคำพูดมากในช่วงนี้
ผมอยากจะขอข้อคิดดีๆที่ช่วยทำให้ ผมลุกขึ้น ก้าวต่อได้ทีครับ
ขอบพระคุณครับ น้อมรับทุกคำติชมนะครับ
จะเริ่มต้นกับชีวิตตอนนี้ยังไงดีครับ
เรื่องเงินมีที่บ้านคอยซัพพอร์ทมาตลอด
ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี - ดีมาก
แต่เขาจะสอนให้ประหยัดตั้งแต่เด็ก
ตอนนี้ผมย้ายจาก ตจว มาอยู่กทม (ตอนแรกไปเรียนมอดังตจวแต่เรียนไม่จบ)
เช่าหอแถว รัชดา อยู่คนเดียว
ซึ่งตกลงกับพ่อแม่ไว้ว่า ให้เขาช่วยซัพพอร์ทผมถึงสิ้นปี
(แค่ค่าหอกับค่ากิน) และผมจะหาตังค์เอง ตั้งต้นเอง
พอมาอยู่จริงๆ มันไม่เป็นแบบที่คิด ตอนแรกจะไปทำโฮส
แต่พอไปสมัครเขาก็บอกผมผอมไป (มีเรื่องเครดิตไม่ดีจากที่ทำงานเก่าด้วย)
มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกครับ เพราะมีหลายที่ให้ไปทำ ที่มีเพื่อนอยู่ก็มี
แต่ผมก็มานั่งคิดกับตัวเองว่า ผมจะเริ่มยังไงดี
โฮสอาจจะไม่ใช่คำตอบรึเปล่า แต่ตัวผมก็ไม่ได้มีแรงบันดาลใจ
หรืออะไรที่สนใจเป็นพิเศษ ความถนัด ก็ชอบฟังเพลงมากๆ ชอบเมา
แต่การจะตั้งต้นชีวิตได้ด้วยการเป็นศิลปินก็ใช้เวลา
พ่อแม่กับเสนอว่าถ้ากลับตจว จะให้ผมไปเรียน อยากทำอะไรทำ
แต่ผมอยากหาตังค์ได้ด้วยตัวเองครับ อยากมีชีวิตอยู่กทม.แบบยืนได้ด้วยตัวเอง
ดูซักครั้ง แต่ก็ติดท้อ ติดสบายบ้าง นั่งคิดเรื่องพวกนี้ทั้งวัน
งานก็ยังไม่ได้มีทำ เหงาก็เหงา
ผมรู้สึกหมดไฟมากๆครับ มีแต่ความรู้สึกแย่ๆเต็มไปหมด
ทำไมมาถึงจุดนี้ได้ อายุ26แล้ว ทำไมยังไม่มีงาน ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
รู้สึกเซงกับตัวเองแล้วก็คิดกับตัวเองว่า เออ กูไม่ได้เก่งอะไร
แค่บ้านรวยเฉยๆแหละ ผมให้กำลังใจตัวเองมาตลอด
แต่สิ่งแวดล้อมก็บีบให้ผมคิดแบบนี้ ( รวมถึงทางบ้านผมก็บอกผมตลอดว่า
ไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาภูมิใจ ควรละอายใจบ้างที่มาขอเงิน)
หลายคนก็บอกให้ผมเริ่มทำอะไรได้แล้ว
แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังพูดจาไม่ให้เกียรติผม ในหลายๆอย่าง
เกิดการเปรียบเทียบกันในกลุ่ม (อาจจะด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรก็แล้วแต่
ผมแยกแยะกับความเป็นห่วงออกครับ บางคนก็หมั่นไส้ล้วนๆ)
เพื่อนบางคนชีวิตก็ไม่ได้ดีไปกว่าผม แต่เขาก็กดผมว่าผม
เพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูดีในสายตาเพื่อนคนอื่น
ผมเหนื่อยที่จะต้องมาคิดมากเรื่องสายตาเพื่อน
เพราะเพียงแค่ผมไม่มีงานทำ
ผมเป็นคนที่ต้นทุนชีวิตดีกว่าใครเพื่อนจริงๆ แต่ผมก้ไม่ได้รู้สึกดีเลยในตอนนี้
เหนื่อยจังครับ ผมควรจะทำยังไงกับชีวิตต่อ
จะให้ผมไปนั่งเรียน ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางแล้วยังไงไม่รู้สิ
แต่ก็น่าคิดเหมือนกัน แต่ผมอยากอยู่กทมครับ เพราะผมเกิดที่นี่
มีแต่ความสับสน ความเหนื่อย ความท้อครับ ใครก็ได้ช่วยเตือนสติและปลุกใจผมทีครับ
ปกติแค่เพื่อนสนิทก็สามารถดึงผมขึ้นมาได้ตลอด ในช่วงเวลาร้ายๆ
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นอะไรที่บั่นทอนผมไปซะยังงั้น
ผมสนใจงาน บาริสต้า งาน7-11 แต่ก็ไม่ได้มีไฟอะไรกับงานพวกนี้มากขนาดนั้น
อย่าด่าผมแรงนะครับ ผมอ่อนไหวกับคำพูดมากในช่วงนี้
ผมอยากจะขอข้อคิดดีๆที่ช่วยทำให้ ผมลุกขึ้น ก้าวต่อได้ทีครับ
ขอบพระคุณครับ น้อมรับทุกคำติชมนะครับ