ตอนนี้เราอายุ15ปีค่ะ ตั้งแต่เราป.5พอแม่เลิกกัน ตอนนั้น11ปี ทนฟังเสียงทะเลาะกันมาหลาย โดนตั้งคำถามมาหลายปี ว่าจะอยู่กับใคร ต่างคนต่างด่าอีกฝ่ายให้ฟังต่างๆนาๆ จนเลิกกัน เอาตรงๆเราก็เสียใจ แต่ในตอนนั้นเราคิดว่าเลิกกันดีแล้ว เพราะอยู่แบบนี้ เราก็เจ็บปวดไม่แพ้พ่อแม่ ช่วงแรกกดดันเพราะเราอยู่กับแม่ แม่ไม่ยอมให้เราคุยกับพ่อ แต่หลังๆเขาก็ปล่อยวางเราได้คุยได้เจอพ่อ
จนเราป.6 อายุ12ปี เพื่อนไม่คบ ไม่มีเพื่อนไม่ไปโรงเรียน ทนเรียนจนจบ
ย้ายไปโรงเรียนมัธยม ตอนขึ้น ม.1
13ปี ช่วงนั้นเกเรมาก มากในที่นี้คือสุดๆ ติดยา
ติดเพื่อน เกเร ไม่เข้าเรียน หนักสุดคือแม่นั่งร้องไห้ข้างๆเราในขณะที่เราหลอนยาไม่มีสติ
ท้ายที่สุดก็ตามแก้งานและย้ายโรงเรียน ตอน ม.2 เจอเพื่อนใหม่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม โดดเรียน แต่เรื่องยาก็เลิกแล้ว แต่ยังติดบุหรี่ เสเพล
เราเป็นโรคbell palsyปัจจุบันหายแล้ว
จนม.3 อายุ15 ปี จุดเปลี่ยน เพราะเพื่อนเราตกซ้ำชั้นเพราะแก้งานไม่ทัน และเราม.3แล้วเราก็อยากเปลี่ยนตัวเอง เราเลยกลับมาตั้งใจ เลิกทุกอย่างส่งงานครบ ไม่โดดเรียน แต่เรามีแฟนโดนทำร้ายจิตใจจน
“เป็นโรคซึมเศร้า” แม่เราเกลียดผชคนนี้มาก เราเลิกเรียบร้อย แต่เราต้องทนทรมานกับโรคซึมเศร้า ทรมานมากจริงๆ พูดแล้วน้ำตาก็ไหล5555 มันเป็นไปแล้วอะเนาะ ต้องทนอีกหลายปี เราไปโรงบาลบ่อยด้วยโรคต่างๆนาๆ ไมเกรน แพนิค เพื่อนเราก็ไม่มีจากที่เคยมีอยู่มากเพราะต่างคนก็ต่างไปเติบโตในแบบของตัวเอง เรารู้ต้องมีคนบอกว่า ”เดี๋ยวโตไปต้องเจอไรหนักกว่านี้อีกเยอะ“ เรารู้ แต่เราก็อยากมาเล่าให้ฟังคนเราไม่เหมือนกัน เราแค่อยากมีความสุขในชีวิตวัยรุ่นมากกว่านี้ เพราะมีครั้งเดียว แต่ก็เนาะเราทำตัวเราเองนั่นแหละ … เราเหนื่อยยยยกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน ในวัย15ปี….
ชีวิตบัดซบในวัย15ปี
จนเราป.6 อายุ12ปี เพื่อนไม่คบ ไม่มีเพื่อนไม่ไปโรงเรียน ทนเรียนจนจบ
ย้ายไปโรงเรียนมัธยม ตอนขึ้น ม.1
13ปี ช่วงนั้นเกเรมาก มากในที่นี้คือสุดๆ ติดยา
ติดเพื่อน เกเร ไม่เข้าเรียน หนักสุดคือแม่นั่งร้องไห้ข้างๆเราในขณะที่เราหลอนยาไม่มีสติ
ท้ายที่สุดก็ตามแก้งานและย้ายโรงเรียน ตอน ม.2 เจอเพื่อนใหม่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิม โดดเรียน แต่เรื่องยาก็เลิกแล้ว แต่ยังติดบุหรี่ เสเพล
เราเป็นโรคbell palsyปัจจุบันหายแล้ว
จนม.3 อายุ15 ปี จุดเปลี่ยน เพราะเพื่อนเราตกซ้ำชั้นเพราะแก้งานไม่ทัน และเราม.3แล้วเราก็อยากเปลี่ยนตัวเอง เราเลยกลับมาตั้งใจ เลิกทุกอย่างส่งงานครบ ไม่โดดเรียน แต่เรามีแฟนโดนทำร้ายจิตใจจน
“เป็นโรคซึมเศร้า” แม่เราเกลียดผชคนนี้มาก เราเลิกเรียบร้อย แต่เราต้องทนทรมานกับโรคซึมเศร้า ทรมานมากจริงๆ พูดแล้วน้ำตาก็ไหล5555 มันเป็นไปแล้วอะเนาะ ต้องทนอีกหลายปี เราไปโรงบาลบ่อยด้วยโรคต่างๆนาๆ ไมเกรน แพนิค เพื่อนเราก็ไม่มีจากที่เคยมีอยู่มากเพราะต่างคนก็ต่างไปเติบโตในแบบของตัวเอง เรารู้ต้องมีคนบอกว่า ”เดี๋ยวโตไปต้องเจอไรหนักกว่านี้อีกเยอะ“ เรารู้ แต่เราก็อยากมาเล่าให้ฟังคนเราไม่เหมือนกัน เราแค่อยากมีความสุขในชีวิตวัยรุ่นมากกว่านี้ เพราะมีครั้งเดียว แต่ก็เนาะเราทำตัวเราเองนั่นแหละ … เราเหนื่อยยยยกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน ในวัย15ปี….