ผมเป็นคนเรื่องมากและอยู่ยากในสังคมแถมยังทำอะไรไม่เป็นและยังมีนิสัยเหมือนเด็กที่กำลังจะเรียนจบแต่คิดอะไรเองไม่ได้สักอย่าง

สวัสดีครับ ผมมีนิสัยที่ขี้เล่นและไม่คอยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทำช้า ผมเป็น​เอื้อยเฉื่อยทำอะไรก็ช้าแถมช่วงนี้เหมือนหูไม่ดีสายตาก็สั้น เข้าใจยากผมเป็นคนที่ไม่คอยจริงจังกับสิ่งที่ไม่ชอบ และเป็นคนเข้าใจยากอีกด้วยตอนนี้ผมกำลังจะเรียนจบม.6 แต่ไม่รู้จะเข้าอะไรหมายถึงผมมีที่อยากเข้าแต่เข้าไม่ได้ ผมชอบศิลปะและอยากเข้าคณะสถาปัตย์ แต่ครอบครัวผมตอนนี้มีเรื่องที่ต้องใช้เงินมากตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุและหมุนเงินไม่ทันแถมมีหนี้อีกด้วย ผมรู้ว่าการเข้าคณะนี้มีค่าใช้จ่ายสูงและงานหนักมากเพราะสำหรับค่าอุปกรณ์ทำงานต่างๆที่ต้องออกเอง ผมไม่ได้กู้เงิน กยศ. ในตอนที่เรียนปีสุดท้ายม.6 ผมไปปรึษากับครูแล้วว่ากู้ไม่ทันต้องรอปีหน้าคือตอนผมจบแล้ว อันนี้ผมรู้ตัวดีว่ามีความผิดมากเกินจะเข้าใจและมันจะกู้ยากอีกด้วย ทำให้ผมตัดสิ้นใจทิ้งสิ่งที่ต้องการทันทีเพราะเรื่องที่บ้านและความโง่ของตัวเอง มีวิทยาลัยมาแนะนำและมหาลัยอยู่บ่อยๆครั้ง มันก็ทำให้ผมสนใจไม่ได้ไม่ใช่ไม่สนแต่ผมไม่มีเงินแม้แต่เงินจ่ายค่ารถในตอนนี้1500 ครอบครัวผมยังต้องพากันพยุงและยืมคนอื่นเพื่อจ่าย ผมเห็นพ่อแม่กับยายออกบ้านสลับกันทุกวันเพื่อไปทำงานแต่ก็ไม่พอแถมตอนนี้พี่น้องที่บ้านผมก็เริ่มมีค่าใช้จ่ายตามมาเรื่อยๆไม่หยุด อีกอย่างผมเป็นคนเข้าใจยากโง่อังกฤษมากโง่สุดๆอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ผมรู้ว่าแม้แต่อนุบาลยังเก่งกว่าผม ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามจะจำจะอ่านแต่เหมือนพอผมจะอ่านหรือจะได้พูดผมรู้สึกหายใจไม่ออกและกลัวมาก กลัวกว่าการที่เคยเจอรถมาชนกันต่อหน้าผมจนเศษและรถล้มตรงหน้าที่ผมเกือบตายตอนนั้นถ้าเดินอีกก้าว ผมรู้สึกเกลียดและรังเกียจอังกฤษเข้าใส้และกลัวมาก มากจนผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือมัน ผมไม่เคยกลัวอะไรมากแบบนี้เลยผมเคยโดนข่นขืน บูลลี่ ทะเลาะ ตีกัน พ่อแม่อย่าร้าง โดนคนอื่นโทษว่าเป็นความผิด แต่ผมไม่เคยกลัวผมรู้สึกแค่ว่าพวกเขาแค่โมโหและไม่รู้ ผมชอบโดนพ่อและแม่พูดเรื่องเงินกับผมบ่อยๆว่าไม่มีกิน ครั้งหนึ่งผมอยากดื่มน้ำโออิชิมากเลยวิ่งไปขอยายซื้อแต่ผมกับโดนด่าและโดนโยนเงินใส่พร้อมกับคำพูดที่ด่าตอนนี้ยายผมมีเงินติดตัวที่จะซื้อข้าวแค่20บาท โออิชิตอนนั้นราคา15 ผมรู้สึกผิดมากที่ขอไปผมเห็นยายร้องไห้แล้วผมกลัว ผมกลัวการขอเงินและอังกฤษพอๆกับมัน ผมไม่รู้ตอนที่ผมอ่านอังกฤษผมรู้สึกว่าผมโง่มากโง่สุดๆผมไม่เข้าใจผมจะตัวสั่นและวัดในบางครั้งจนตัวเย็น แต่ผมรู้ว่าภาษาอังกฤษสำคัญมันยิ่งทำเอาผมไม่กล้าจะฝันและทำงานหรือเรียน แต่ผมก็อยากเรียนผมชอบประวัติศาสตร์ ผมไม่เก่งคณิตแต่ถ้าเข้าใจผมก็ทำได้ในบางครั้ง ส่วนตอนนี้เทอมสองแล้วผมยังไม่มีที่เรียน ผมรู้สึกผิดที่กลัว ผมรู้สึกแปลกๆที่มีคนมาใกล้หรือนอนใกล้มันอึดอัดผมชอบนอนที่แคบๆมุมห้องที่พื้นมันเหมือนทำให้ผมสบายใจ และช่วงนี้ผมชอบขับรถและมองวิวไปด้วยเพื่อพักใจผมไม่รู้ทำไมอารมณ์ผมไม่ดีง่ายแต่ผมเลือกจะมองวิวกับต้นไม้หรือชมนู้นนี่ไปทั่วเพื่อพักใจ แม้จะโดนมองว่าแปลกปัญญาอ่อน เหมือนคน​สมาธิสั้น แต่ผมรู้ดีว่าใช้ผมอาจจะเป็นผมไม่ชอบที่จะนั่งเฉยๆผมจะชอบเอาอะไรมากอดตลอดมันทำให้ ผมรู้ สึก สบายใจ ผมอยาก รู้ว่าผมควรทำไงผมควรตั้ง ใจอ่านหนังสือ เรียน อังกฤษ ไหมหรือควรทำยังไงดีผมไปไม่เป็น ผมกลัว กลัวที่เป็นคนแบบนี้ผมรู้สึกผิดมากเลย​