สวัสดีครับ ทุกคน ผมเพิ่งย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯ ได้ประมาณ 4 เดือนแล้วครับ ตอนแรกคิดว่าชีวิตจะสนุก
แต่ตอนนี้ต้องบอกว่า เริ่มรู้สึกเหมือนกรุงเทพฯ มันเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยคน แต่ทำไมยังรู้สึกเหงาอยู่ดี
งานผมส่วนใหญ่ต้องทำเลิกดึก ถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืนทุกวัน บางทีก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ นึกถึงแต่ความเงียบในห้องที่ไม่มีใครรออยู่เลย
แค่เปิดประตูเข้าบ้านแล้วเจอแค่แสงไฟในห้อง ก็รู้สึกเหงาหายไปเลย
มันก็มีบ้างที่อยากออกไปข้างนอก หาอะไรทำกับคนอื่น แต่พอเหนื่อยจากงานก็มักจะพาลอยากจะนอนมากกว่า
เลยทำให้รู้สึกว่าเวลาที่เหลือแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันเหมือนสูญเปล่า
ทุกคนในกรุงเทพฯ ก็ดูยุ่งกันไปหมดเหมือนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่มีเวลาให้ใคร ไม่มีเวลาหาเพื่อนใหม่
และก็รู้สึกเหมือนยิ่งพยายามจะปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ มันก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก
บางครั้งก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนอยู่บ้านจริง ๆ
บางทีก็นึกถึงบ้านเก่า ๆ ที่มีคนรอบข้าง คอยพูดคุยกัน แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็รู้สึกดี
แต่ที่นี่บางทีก็เหมือนอยู่คนเดียว แม้จะมีคนเยอะ แต่ก็เหมือนไม่มีใครเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตได้เลย
คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยกว่าจะปรับตัวได้ แต่ตอนนี้แค่บ่น ๆ ไปก่อนครับ ขอบคุณที่รับฟังครับ

ทำงานเลิกดึกในกรุงเทพฯ…รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้ง ๆ ที่คนเยอะ
แต่ตอนนี้ต้องบอกว่า เริ่มรู้สึกเหมือนกรุงเทพฯ มันเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยคน แต่ทำไมยังรู้สึกเหงาอยู่ดี
งานผมส่วนใหญ่ต้องทำเลิกดึก ถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืนทุกวัน บางทีก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ นึกถึงแต่ความเงียบในห้องที่ไม่มีใครรออยู่เลย
แค่เปิดประตูเข้าบ้านแล้วเจอแค่แสงไฟในห้อง ก็รู้สึกเหงาหายไปเลย
มันก็มีบ้างที่อยากออกไปข้างนอก หาอะไรทำกับคนอื่น แต่พอเหนื่อยจากงานก็มักจะพาลอยากจะนอนมากกว่า
เลยทำให้รู้สึกว่าเวลาที่เหลือแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันเหมือนสูญเปล่า
ทุกคนในกรุงเทพฯ ก็ดูยุ่งกันไปหมดเหมือนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่มีเวลาให้ใคร ไม่มีเวลาหาเพื่อนใหม่
และก็รู้สึกเหมือนยิ่งพยายามจะปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ มันก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก
บางครั้งก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนอยู่บ้านจริง ๆ
บางทีก็นึกถึงบ้านเก่า ๆ ที่มีคนรอบข้าง คอยพูดคุยกัน แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็รู้สึกดี
แต่ที่นี่บางทีก็เหมือนอยู่คนเดียว แม้จะมีคนเยอะ แต่ก็เหมือนไม่มีใครเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตได้เลย
คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยกว่าจะปรับตัวได้ แต่ตอนนี้แค่บ่น ๆ ไปก่อนครับ ขอบคุณที่รับฟังครับ