สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาเล่าเรื่อง(หรือว่าระบายก็ได้) เรื่องเป็นซึมเศร้าไม่รู้ตัว
ก่อนอื่นจะบอกว่า จขกท ตอนนี้อายุ35แล้ว แล้วย้อนนึกไปตอนอายุประมาณ15-20 เพิ่งรู้ว่าความคิดแบบนั้นคือ อาการของคนเป็นโรคซึมเศร้า
บอกก่อนว่า ตอนนั้น อินเตอร์เน็ตไม่ค่อยเข้าถึงเพราะเป็นคนบ้านนอก ตจว ไม่สามารถเช็คได้ว่าความคิดแบบนั้นคืออะไร และยังเด็กด้วยหละ บ้านเราเป็นครอบครัวเล็กๆ ที่มีพ่อแม่พี่ชาย น้องสาว แต่ครอบครัวเล็กๆนี่แหละที่ทำให้เรารู้แบบนั้น ปัญหาอยู่ที่พ่อคนเดียว ทุกวันเราจะเห็นเราจะได้ยินเสียงพ่อตีแม่ เสียงแม่ร้องไห้ คือเจอแบบนี้มาตั้งแต่เราจำความได้ จนกระทั้งเราขึ้นมัธยมต้นถึงม.ปลาย พ่อก็ยังตีแม่ ยังทะเลาะกันคนทั้งหมู่บ้านรู้ บางทีเพื่อนยังมีการมาล้ออีก ความรู้สึกที่พูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไงและความคิดที่จะ ฆตต ก็ค่อยๆก่อตัว
ทุกครั้งที่เราอยู่บ้านเราชอบนั่งเหม่อแล้วคิดแค่ว่าถ้ามีรถ6ล้อขับผ่านเราควรวิ่งออกไปเพื่อให้รถชนเราให้ตาย หรือว่าไปนั่งหรือนอนอยู่กลางถนนแล้วให้รถขับมาชน ครั้งเดียวจบ (เราชอบคิดว่าเราคือตัวปัญหา แต่เราก็ไม่เคยสร้างปัญหาอะไร) ตอนนั้นคิดอยู่2อย่างคือ ตายๆไปเลยจะได้ไม่ต้องเจอแบบนี้ กับอีกอย่างคือ เราตายไปแม่ก็ต้องเจอแบบนี้เหมือนเดิม(แต่กลับทำให้แม่ยิ่งเสียใจ) จนกระทั่งเข้ามหาลัย ได้ออกมาใช้วิชีตคนเดียวได้อยู่ห่างจากพ่อ (แต่ก็กลับบ้านทุกอาทิตย์) ถึงแม้ว่าจะไม่ไปเที่ยวไหนวันๆอยู่แต่ในห้องมันก็ทำให้เรามีความสุข เหมือนเราได้พาตัวเองออกจากจุดที่ทำให้เราไม่โอเค (ตอนนี้พ่อไม่ตีแม่ ไม่ด่าแม่ แต่กลับบ้านทีก็ยังรู้สึกอึดอัดใจไม่กลับก็ไม่ได้ ) ถึงแม้จะรู้สึกดีขึ้นมาก แต่อาการก็ยังไม่หายขาด100% เพราะบางครั้งบางคราวก็มีแต่ไม่มีความคิด ฆตต แล้วก็ตาม อยากบอกตรงๆกับพ่อ แต่พ่อเป็นคนไม่รับฟัง แต่ถ้าคนนอกพูดอะไรพ่อฟังหมด คนนอกพูดแค่ว่าไป พ่อรีบขับรถออกไปเลย แต่คนในบ้านป่วยแทบเป็นแทบตายบอกพาไปโรงพยาบาลหน่อย ไม่ไปก็คือไม่ไป (อยากไปอยู่ที่ๆคนไม่รู้จักเรา ติดต่อเราไม่ได้ )
***ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ถึงแม้อาจจะงงๆไปบ้าง แค่อยากระบาย และอยากบอกกับคนที่เป็นโรคซึมเศร้าว่า สู้ๆนะ ที่ไหนที่เราอยู่แล้วรู้สึกไม่โอเค เราลองพาตัวเองออกจากที่ๆตรงนั้นดู พยายามหาความสุขให้ตัวเอง
เพิ่งรู้ว่าเคยเป็น โรคซึมเศร้ามาก่อน
ก่อนอื่นจะบอกว่า จขกท ตอนนี้อายุ35แล้ว แล้วย้อนนึกไปตอนอายุประมาณ15-20 เพิ่งรู้ว่าความคิดแบบนั้นคือ อาการของคนเป็นโรคซึมเศร้า
บอกก่อนว่า ตอนนั้น อินเตอร์เน็ตไม่ค่อยเข้าถึงเพราะเป็นคนบ้านนอก ตจว ไม่สามารถเช็คได้ว่าความคิดแบบนั้นคืออะไร และยังเด็กด้วยหละ บ้านเราเป็นครอบครัวเล็กๆ ที่มีพ่อแม่พี่ชาย น้องสาว แต่ครอบครัวเล็กๆนี่แหละที่ทำให้เรารู้แบบนั้น ปัญหาอยู่ที่พ่อคนเดียว ทุกวันเราจะเห็นเราจะได้ยินเสียงพ่อตีแม่ เสียงแม่ร้องไห้ คือเจอแบบนี้มาตั้งแต่เราจำความได้ จนกระทั้งเราขึ้นมัธยมต้นถึงม.ปลาย พ่อก็ยังตีแม่ ยังทะเลาะกันคนทั้งหมู่บ้านรู้ บางทีเพื่อนยังมีการมาล้ออีก ความรู้สึกที่พูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไงและความคิดที่จะ ฆตต ก็ค่อยๆก่อตัว
ทุกครั้งที่เราอยู่บ้านเราชอบนั่งเหม่อแล้วคิดแค่ว่าถ้ามีรถ6ล้อขับผ่านเราควรวิ่งออกไปเพื่อให้รถชนเราให้ตาย หรือว่าไปนั่งหรือนอนอยู่กลางถนนแล้วให้รถขับมาชน ครั้งเดียวจบ (เราชอบคิดว่าเราคือตัวปัญหา แต่เราก็ไม่เคยสร้างปัญหาอะไร) ตอนนั้นคิดอยู่2อย่างคือ ตายๆไปเลยจะได้ไม่ต้องเจอแบบนี้ กับอีกอย่างคือ เราตายไปแม่ก็ต้องเจอแบบนี้เหมือนเดิม(แต่กลับทำให้แม่ยิ่งเสียใจ) จนกระทั่งเข้ามหาลัย ได้ออกมาใช้วิชีตคนเดียวได้อยู่ห่างจากพ่อ (แต่ก็กลับบ้านทุกอาทิตย์) ถึงแม้ว่าจะไม่ไปเที่ยวไหนวันๆอยู่แต่ในห้องมันก็ทำให้เรามีความสุข เหมือนเราได้พาตัวเองออกจากจุดที่ทำให้เราไม่โอเค (ตอนนี้พ่อไม่ตีแม่ ไม่ด่าแม่ แต่กลับบ้านทีก็ยังรู้สึกอึดอัดใจไม่กลับก็ไม่ได้ ) ถึงแม้จะรู้สึกดีขึ้นมาก แต่อาการก็ยังไม่หายขาด100% เพราะบางครั้งบางคราวก็มีแต่ไม่มีความคิด ฆตต แล้วก็ตาม อยากบอกตรงๆกับพ่อ แต่พ่อเป็นคนไม่รับฟัง แต่ถ้าคนนอกพูดอะไรพ่อฟังหมด คนนอกพูดแค่ว่าไป พ่อรีบขับรถออกไปเลย แต่คนในบ้านป่วยแทบเป็นแทบตายบอกพาไปโรงพยาบาลหน่อย ไม่ไปก็คือไม่ไป (อยากไปอยู่ที่ๆคนไม่รู้จักเรา ติดต่อเราไม่ได้ )
***ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ถึงแม้อาจจะงงๆไปบ้าง แค่อยากระบาย และอยากบอกกับคนที่เป็นโรคซึมเศร้าว่า สู้ๆนะ ที่ไหนที่เราอยู่แล้วรู้สึกไม่โอเค เราลองพาตัวเองออกจากที่ๆตรงนั้นดู พยายามหาความสุขให้ตัวเอง