เราไม่แน่ใจเหมือนกันว่า จะถูกตำหนิมั้ย
แต่เราอยากเขียนไว้ เผื่อมันจะช่วยให้เราคลายจากสิ่งที่เก็บไว้มานาน
เราสงสัยมาตลอดว่า “ทำไมเราถึงไม่เคยคุยดีกับแม่ได้เลย”
ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ทุกครั้งที่เริ่มพูดคุยกัน มันจะจบลงด้วยเสียงตะคอก หรือคำพูดแรง ๆ ออกไปจากปากเรา
ทั้งๆที่รู้ตัวชัดเจนว่ากำลังทำให้แม่เสียใจ
แต่ตอนนั้นมันเหมือนมีบางอย่างในใจ ระเบิดออกมาเอง หยุดไม่อยู่จริง ๆ
แล้วหลังจากนั้นเราก็จะรู้สึกผิดมาก เหมือนตัวเองเป็นลูกไม่ดี ทั้งที่เราก็รักแม่มากเหมือนกัน
เราโตมากับครอบครัวที่ อารมณ์ร้อน ทั้งพ่อและแม่
ในยุคนั้น การตีลูกถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ของเรามันไม่ใช่แค่ตี มันคือ ความรุนแรงในครอบครัว
เราเคยถูกแม่ใช้ไม้หน้าสามตี ใช้เท้ากระทืบจนเลือดกบปาก ใช้เข็มขัดหวดจนเป็นรอย
วันไหนที่โดนแค่ไม้แขวนเสื้อหรือไม้ตีแมลงวัน เราจะรู้สึกเลยว่า วันนี้โชคดีจัง
หรือถ้าเราเล่นซนตามประสาเด็ก แม่จะด่าเรา ทุบตีเรา บางครั้งก็บังคับใช้พนมมือสาบานต่อหน้าพระว่าจะไม่ทำอีก
แม่เป็นคนขี้บ่น พูดแรง และซีเรียสมากเรื่องกฎระเบียบ ความสะอาด การเขียนลายมือ
ตอนอนุบาล เราจำได้ว่าแม่จะนั่งเฝ้าเราทำการบ้านคัดพยัญชนะ ถ้าเขียนไม่สวยหรือออกนอกเส้น จะโดนไม้บรรทัดเหล็กตีมือทุกครั้ง
แต่พอโตขึ้น เรากลับกลายเป็นเด็กที่เขียนหนังสือสวย ได้รางวัลคัดลายมือบ่อยๆ
แม่จะมาดูผลงานที่โรงเรียน แล้วพูดว่า ตัวนี้ยังไม่สวยเลยนะ
ไม่เคยได้คำชมเลย มีแต่คำติ
บางครั้งเจอญาติผู้ใหญ่ แม่ก็มักจะพูดเปรียบเทียบ เรากับพี่ชายน้องชาย ว่าเราหัวอ่อน คิดช้า ไม่เก่งคณิตศาสตร์เหมือนพี่ชายกับน้องชาย
ช่วงที่ครอบครัวอ่อนแอที่สุด คือวันที่พ่อมีมือที่สาม แล้วทิ้งแม่ไป
แม่รับไม่ได้ และเริ่มระบายทุกอย่างใส่เรา
แม่มักจะด่าว่า เราเป็นลูกเมียน้อยพ่อ แค่ยืมท้องแม่มาเกิด
คำพูดแบบนั้นมันฝังลึกมาก โดยเฉพาะกับเด็กที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เราเคยถูกตีจนหัวแตก ตัวช้ำไปโรงเรียนจนบางทีครูประจำชั้นต้องโทรไปถามแม่เรา
พอขึ้น ม.ต้น เรากลายเป็นเด็กที่ มีปัญหาในสายตาครู
อาจารย์แนะแนวเรียกคุยบ่อย เพราะเห็นรอยแผลที่ข้อมือจากการทำร้ายตัวเอง
เราเคยระบายความรู้สึกทั้งหมดลงบนกระดาษ แล้วอาจารย์มาเจอเข้า เลยเป็นจุดเริ่มต้นที่เพื่อนร่วมชั้นเรียมองเว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา
เวลาผ่านมากว่า 10 ปีแล้ว
ตอนนี้พ่อกลับมาอยู่บ้าน แม่ไม่ได้ตีเราอีกแล้ว
เพราะเราโตแล้ว และแม่คงกลัวว่าเราจะสู้กลับ
แต่ถึงจะไม่มีการตี เสียงของแม่ยังคงอยู่ในหัวเราทุกวัน
แค่แม่พูดเสียงดัง หรือบ่นอะไรเล็กน้อย เราก็รู้สึกอึดอัด เหมือนกลับไปเป็นเด็กที่ถูกด่า ถูกตีอีกครั้ง
เรารู้ว่าแม่เปลี่ยนไปเยอะแล้ว ด่าน้อยลง ไม่บังคับเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่แม่เคยทำ มันยัง ฝังอยู่ในใจเรา
ทุกวันนี้เราเลยกลายเป็นคนที่ ระเบิดอารมณ์ ใส่แม่โดยไม่ตั้งใจ
ทั้งที่ไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย
แล้วก็มานั่งร้องไห้ รู้สึกผิดทุกครั้งหลังพูดแรง ๆ ออกไป
จนเราเริ่มกลัวว่า ถ้าวันหนึ่งแม่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เราจะไม่มีโอกาสขอโทษอีกเลย อาจต้องอยู่กับความเสียใจไปตลอดชีวิต
มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมคะ
ที่รู้ตัวว่ากำลังพูดไม่ดีกับคนในครอบครัว แต่หยุดมันไม่ได้
คุณรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงกันบ้าง
เราอยากหาวิธี เยียวยาใจตัวเอง ก่อนจะสายเกินไปจริง ๆ
เรื่องนี้อาจจะดูน้ำเน่า หรือบางคนสงสัยว่าเป็นการแต่งเรื่องมั้ย เราขอยืนยันนะคะว่านี่เป็นปัญหาชีวิตของเราจริงๆ ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมคะ? รู้ตัวว่ากำลังพูดไม่ดีกับคนในครอบครัว แต่หยุดไม่ได้
แต่เราอยากเขียนไว้ เผื่อมันจะช่วยให้เราคลายจากสิ่งที่เก็บไว้มานาน
เราสงสัยมาตลอดว่า “ทำไมเราถึงไม่เคยคุยดีกับแม่ได้เลย”
ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ทุกครั้งที่เริ่มพูดคุยกัน มันจะจบลงด้วยเสียงตะคอก หรือคำพูดแรง ๆ ออกไปจากปากเรา
ทั้งๆที่รู้ตัวชัดเจนว่ากำลังทำให้แม่เสียใจ
แต่ตอนนั้นมันเหมือนมีบางอย่างในใจ ระเบิดออกมาเอง หยุดไม่อยู่จริง ๆ
แล้วหลังจากนั้นเราก็จะรู้สึกผิดมาก เหมือนตัวเองเป็นลูกไม่ดี ทั้งที่เราก็รักแม่มากเหมือนกัน
เราโตมากับครอบครัวที่ อารมณ์ร้อน ทั้งพ่อและแม่
ในยุคนั้น การตีลูกถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ของเรามันไม่ใช่แค่ตี มันคือ ความรุนแรงในครอบครัว
เราเคยถูกแม่ใช้ไม้หน้าสามตี ใช้เท้ากระทืบจนเลือดกบปาก ใช้เข็มขัดหวดจนเป็นรอย
วันไหนที่โดนแค่ไม้แขวนเสื้อหรือไม้ตีแมลงวัน เราจะรู้สึกเลยว่า วันนี้โชคดีจัง
หรือถ้าเราเล่นซนตามประสาเด็ก แม่จะด่าเรา ทุบตีเรา บางครั้งก็บังคับใช้พนมมือสาบานต่อหน้าพระว่าจะไม่ทำอีก
แม่เป็นคนขี้บ่น พูดแรง และซีเรียสมากเรื่องกฎระเบียบ ความสะอาด การเขียนลายมือ
ตอนอนุบาล เราจำได้ว่าแม่จะนั่งเฝ้าเราทำการบ้านคัดพยัญชนะ ถ้าเขียนไม่สวยหรือออกนอกเส้น จะโดนไม้บรรทัดเหล็กตีมือทุกครั้ง
แต่พอโตขึ้น เรากลับกลายเป็นเด็กที่เขียนหนังสือสวย ได้รางวัลคัดลายมือบ่อยๆ
แม่จะมาดูผลงานที่โรงเรียน แล้วพูดว่า ตัวนี้ยังไม่สวยเลยนะ
ไม่เคยได้คำชมเลย มีแต่คำติ
บางครั้งเจอญาติผู้ใหญ่ แม่ก็มักจะพูดเปรียบเทียบ เรากับพี่ชายน้องชาย ว่าเราหัวอ่อน คิดช้า ไม่เก่งคณิตศาสตร์เหมือนพี่ชายกับน้องชาย
ช่วงที่ครอบครัวอ่อนแอที่สุด คือวันที่พ่อมีมือที่สาม แล้วทิ้งแม่ไป
แม่รับไม่ได้ และเริ่มระบายทุกอย่างใส่เรา
แม่มักจะด่าว่า เราเป็นลูกเมียน้อยพ่อ แค่ยืมท้องแม่มาเกิด
คำพูดแบบนั้นมันฝังลึกมาก โดยเฉพาะกับเด็กที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เราเคยถูกตีจนหัวแตก ตัวช้ำไปโรงเรียนจนบางทีครูประจำชั้นต้องโทรไปถามแม่เรา
พอขึ้น ม.ต้น เรากลายเป็นเด็กที่ มีปัญหาในสายตาครู
อาจารย์แนะแนวเรียกคุยบ่อย เพราะเห็นรอยแผลที่ข้อมือจากการทำร้ายตัวเอง
เราเคยระบายความรู้สึกทั้งหมดลงบนกระดาษ แล้วอาจารย์มาเจอเข้า เลยเป็นจุดเริ่มต้นที่เพื่อนร่วมชั้นเรียมองเว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา
เวลาผ่านมากว่า 10 ปีแล้ว
ตอนนี้พ่อกลับมาอยู่บ้าน แม่ไม่ได้ตีเราอีกแล้ว
เพราะเราโตแล้ว และแม่คงกลัวว่าเราจะสู้กลับ
แต่ถึงจะไม่มีการตี เสียงของแม่ยังคงอยู่ในหัวเราทุกวัน
แค่แม่พูดเสียงดัง หรือบ่นอะไรเล็กน้อย เราก็รู้สึกอึดอัด เหมือนกลับไปเป็นเด็กที่ถูกด่า ถูกตีอีกครั้ง
เรารู้ว่าแม่เปลี่ยนไปเยอะแล้ว ด่าน้อยลง ไม่บังคับเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่แม่เคยทำ มันยัง ฝังอยู่ในใจเรา
ทุกวันนี้เราเลยกลายเป็นคนที่ ระเบิดอารมณ์ ใส่แม่โดยไม่ตั้งใจ
ทั้งที่ไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย
แล้วก็มานั่งร้องไห้ รู้สึกผิดทุกครั้งหลังพูดแรง ๆ ออกไป
จนเราเริ่มกลัวว่า ถ้าวันหนึ่งแม่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เราจะไม่มีโอกาสขอโทษอีกเลย อาจต้องอยู่กับความเสียใจไปตลอดชีวิต
มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมคะ
ที่รู้ตัวว่ากำลังพูดไม่ดีกับคนในครอบครัว แต่หยุดมันไม่ได้
คุณรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงกันบ้าง
เราอยากหาวิธี เยียวยาใจตัวเอง ก่อนจะสายเกินไปจริง ๆ
เรื่องนี้อาจจะดูน้ำเน่า หรือบางคนสงสัยว่าเป็นการแต่งเรื่องมั้ย เราขอยืนยันนะคะว่านี่เป็นปัญหาชีวิตของเราจริงๆ ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ