ใช่แล้ววว ไม่แฟร์เลย

ตอนเราเห็นคนอื่น “ได้” อะไรบางอย่าง เงินเดือนพุ่ง บ้านสวย รถคันใหม่ ครอบครัวพร้อม สมองจะเผลอโยนคำเดียวเข้าหน้าเราเสมอ: ไม่ยุติธรรม

ใช่ มันไม่แฟร์จริง ๆ และนี่แหละคือจุดตั้งต้นของบทนี้จาก ทฤษฎีปล่อยเขา: เราควรหยุดให้ “ความสำเร็จของคนอื่น” มาขวางทางชีวิตตัวเอง

ภาพใหญ่มีอยู่สองข้อที่ต้องยอมรับให้ได้ก่อน

1. ชีวิตไม่ยุติธรรม ใครบางคนถือไพ่ดีกว่าเราเสมอ ตั้งแต่ครอบครัวไปจนสุขภาพ

2. เราไปจัดระเบียบไพ่คนอื่นไม่ได้ ต่อให้จ้องจนตาแฉะก็เปลี่ยนผลลัพธ์เขาไม่ได้

สิ่งที่เราทำได้คือ “เลิกเล่นเกมเทียบไพ่ของคนอื่น” แล้วหันมา เล่นไพ่ของเราให้ดีที่สุด แทน นี่คือความหมายของ “ปล่อยเขา” ในเวอร์ชันงานและชีวิตจริง:

- ปล่อยให้เขามีจุดสตาร์ตที่ดีกว่า

- ปล่อยให้เขาได้เลื่อนก่อนเรา

- ปล่อยให้เขามีบ้านสวยเพราะพ่อแม่ซื้อให้

แล้วพาเรากลับมามองไพ่บนมือ: ทักษะที่มี เวลา พลัง งานที่คุมได้ และเส้นทางที่เราเลือกเดิน

ลอง 5 ขั้นตอนนี้ เพื่อเลิกแพ้เพราะมัวดูไพ่คนอื่น

1) ตั้งโจทย์ชีวิตให้ชัด เล่นเกมอะไรอยู่กันแน่

เกมของเราคือ “เก็บเงินก้อนแรก” “ย้ายสายงาน” หรือ “อยู่ให้ใจสุขภาพดีขึ้น” กันแน่? ถ้าโจทย์เราไม่ใช่การวิ่งแข่งกับเขา ก็อย่าเอานาฬิกาของเขามาจับเวลาตัวเอง

2) ทำบัญชีไพ่ในมือ

ข้อได้เปรียบ (ทักษะ/คอนเนกชัน/ชั่วโมงว่าง) และข้อจำกัด (หนี้/เวลาจำกัด/ภูมิหลัง) เขียนออกมาให้หมด จากนั้นแปลงเป็นแผน 90 วัน เลือกแค่ 1–2 ใบที่จะอัปเกรดก่อน เช่น “พรีเซนต์ให้ปังขึ้น” หรือ “ย้ายงานที่เห็นค่าทักษะ”

3) ตั้ง ‘งบเวลาเปรียบเทียบ’

อนุญาตให้ตัวเองเลื่อนฟีดเทียบชีวิตคนอื่นได้วันละ X นาที พอครบ ปิดจอ แล้วกลับมาทำ 1 งานเล็กที่ขยับเป้าหมายเรา 1% (เช่น ปรับเรซูเม่ 1 บรรทัด/สมัครงาน 1 ที่/อ่านเพิ่ม 10 หน้า)

4) วัดจาก ‘เมื่อวานของเรา’ ไม่ใช่ ‘พรุ่งนี้ของเขา’

อัปเดตความก้าวหน้ารายสัปดาห์เทียบกับตัวเอง: ได้ลอง/ได้เรียน/ได้ถาม ไม่ใช่แค่ “ได้เท่าคนอื่นหรือยัง”

5) ใช้คาถา Let Them แบบจริงใจ

- ให้เพื่อนร่วมงานเลื่อนตำแหน่งก่อน... ปล่อยเขา แล้วเราไปหาที่ที่เห็นค่าฝีมือ

- ให้ใครกินแล้วไม่อ้วน... ปล่อยเขา แล้วเราดูแลร่างกายตามเงื่อนไขจริงของเรา

- ให้คนมีบ้านสวยจากครอบครัว... ปล่อยเขา แล้วเราโฟกัสเกมการเงินของตัวเอง

“หยุดดูไพ่คนอื่น...เริ่มเล่นไพ่ในมือเรา”

อีกประโยคที่เตือนใจดีมาก: “ยิ่งเฝ้ามองคนอื่นนานเท่าไร เรายิ่งมองไม่เห็นเป้าหมายของเกมตัวเอง”

สุดท้ายนี้ “ปล่อยเขา” ไม่ใช่ การยอมแพ้หรือทำใจให้เงียบไปเฉย ๆ แต่มันคือการยอมรับสภาพสนามจริง แล้วขยับด้วยสิ่งที่ควบคุมได้ ความคิด การตัดสินใจ และการลงมือทำของเราเอง ใครบางคนจะมีไพ่ดีกว่าเราเสมอ แต่ถ้าเราหยุดหมกมุ่นกับไพ่ของเขา เราจะเริ่มเห็นทางชนะเล็ก ๆ ของตัวเองในทุกวัน

ตอนหน้าเราจะคุยกันต่อ: “การเปรียบเทียบแบบมองขึ้นไปข้างบน” vs “การเปรียบเทียบแบบมองไปรอบ ๆ” ต่างกันยังไง และแบบไหนช่วยให้ใจเราโตขึ้นจริง